Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Αλήθειες και ψέματα για την δραχμή

Γράφει ο Δημήτρης Καζάκης

Τι θα γίνει έτσι και επιστρέψουμε στη δραχμή; Προφανώς θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει. Η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, ή θα γυρίσουμε στην λίθινη εποχή. Ακριβώς δηλαδή όπως ήταν πριν αποκτήσουμε το ευρώ. Διότι, αν δεν με γελά η μνήμη μου, οι Έλληνες πριν το ευρώ κατοικούσαν στις σπηλιές και στα δέντρα, φορούσαν δέρματα, ζεσταίνονταν με κοπριές και έτρωγαν κουκουνάρια. Μιας και ποιος δεχόταν τότε την ξεφτιλισμένη πληθωριστική δραχμούλα;Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία επιβίωνε – με όλα τα προβλήματά της – πολύ καλύτερα εκτός ευρώ παρά με το «ισχυρό ευρώ». Είχε διεθνείς σχέσεις και πριν το ευρώ και μάλιστα καλύτερες, με περισσότερες χώρες και πιο προσοδοφόρες. Και παρά το γεγονός ότι το εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή, την μεταχειρίζονταν οι κυβερνήσεις με κύριο σκοπό να διευκολυνθεί η κερδοσκοπία και να αυξηθεί η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα με διαρκείς υποτιμήσεις, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:§ Τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας ποτέ δεν έφτασαν στα ύψη που βρέθηκαν επί ευρώ. Μάλλον ήταν αδιάφορο σ’ όλους όσοι εμπορεύονταν με την χώρα η κατάσταση της δραχμούλας. Οι εξωτερικές σχέσεις της χώρας ήταν σαφώς πιο εκτεταμένες και πιο πολύπλευρες απ’ ότι σήμερα που 3 χώρες ελέγχουν ουσιαστικά το εξωτερικό εμπόριό της.§ Παρά τον πληθωρισμό και τις διαρκείς υποτιμήσεις οι εξωτερικοί όροι εμπορίου της χώρας ήταν πολύ καλύτεροι απ’ ότι την δεκαετία του ευρώ. Το ίδιο και η εσωτερική αγοραστική δύναμη της οικονομίας.§ Χάρις στη δραχμούλα το χρέος ήταν απολύτως διαχειρίσιμο και παρά την εκτίναξή του επί Μητσοτάκη και Σημίτη δεν μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι ούτε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη σημερινή χρεοκοπία, όσο διατηρούσαμε τη δραχμή.
Αυτά είναι τα γεγονότα. Να θυμίσουμε μόνο ότι από την υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου επί Μαρκεζίνη (1954), το εθνικό νόμισμα έχασε πάνω από 10 φορές την αξία του έως ότου μπήκαμε στο ευρώ. Στην μεταπολίτευση χάρις στις τρεις επίσημες υποτιμήσεις και την τακτική της διολίσθησης, η δραχμή έχασε το 90% της αξίας της. Καταστράφηκε η οικονομία; Μήπως χρεοκόπησε και δεν το γνωρίζουμε; Χάθηκαν οι καταθέσεις; Εξαφανίστηκε το νόμισμα; Κατέρρευσαν οι εξωτερικές οικονομικές δοσοληψίες; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Γιατί άραγε;
Επιπλέον, μήπως χρεοκόπησε ποτέ η Ελλάδα λόγω εθνικού νομίσματος; Ποτέ! Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω υπερδανεισμού σε χρυσό φράγκο, λόγω της ένταξης στην νομισματική Λατινική Ένωση, η οποία διαφημίστηκε και τότε ως ιδανική για φτηνά δάνεια προς το δημόσιο. Το 1932 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω χρυσής δραχμής και υπερδανεισμού σε χρυσές λίρες, μιας και τότε ανήκε στην νομισματική ένωση της χρυσής λίρας στερλίνας.
Δεν υπάρχει «διεθνής λύση»
Το ίδιο και αμέσως μετά την απελευθέρωση όταν η Βρετανία επέβαλε την συμφωνία του Λονδίνου (1944) στην Ελλάδα με βάση την οποία η χρυσή λίρα λειτουργούσε ως βασικό γενικό ισοδύναμο της ελληνικής οικονομίας. Έτσι φτάσαμε να στοιχίζει ένα καρβέλι ψωμί μερικά εκατομμύρια δραχμές και ο μαυραγοριτισμός να σαρώνει. Αυτή η συμφωνία του Λονδίνου και η έκδοση κατόπιν της στρατιωτικής βρετανικής λίρας για το εσωτερικό της Ελλάδας, σηματοδότησε την δεύτερη περίοδο της κατοχής, την βρετανική κατοχή.
Οι παγκόσμιες κρίσεις του οικονομικού στερεώματος της αγοράς δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διεθνές επίπεδο. Εκτός κι αν αποζητάμε εμπόλεμες συρράξεις ανάμεσα στους ισχυρούς με οικονομικούς, είτε πολιτικούς όρους. Μόνο έτσι ξέρει η παγκόσμια αγορά να αναζητά διεθνείς λύσεις. Αυτό αποτελεί θέσφατο για όποιον έχει στοιχειωδώς μελετήσει τις μεγάλες περιόδους παγκόσμιας κρίσης από την εποχή της πρώτης Μεγάλης Ύφεσης του 1873-1896.
Η ανάγκη εθνικού νομίσματος, ειδικά για τις πιο ασθενικές οικονομίες, γεννήθηκε ως αδήριτη ανάγκη αντιμετώπισης και θωράκισης των εθνικών οικονομιών από τις παγκόσμιες κρίσεις και αναταράξεις των αγορών. Εντελώς ενδεικτικά μόνο, θα άξιζε τον κόπο να αναφέρουμε ότι ο Τζον Μέϊναρτ Κέϊνς, που παπαγαλίζουν ορισμένοι σύγχρονοι idiotus ignoramus με πανεπιστημιακούς τίτλους, όταν βρέθηκε σε μια ανάλογη παγκόσμια κρίση χρέους, τι πρότεινε; Όταν μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όλα τα εμπόλεμα κράτη βρέθηκαν καταχρεωμένα κυρίως προς την μόνη χώρα πιστωτή που είχε απομείνει, τις ΗΠΑ, ο Κέϊνς ξάφνιασε το αστικό κατεστημένο με δυο καίριες προτάσεις: Αφενός, ισχυρίστηκε ότι τα χρέη είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν και προκειμένου να επιβάλλουν οι εξεγερμένοι λαοί τη διαγραφή τους, θα έπρεπε να πειστούν οι ΗΠΑ να προβούν αυτές σε διαγραφή των χρεωστικών της απαιτήσεων. Αφετέρου, να καταργηθεί ο χρυσός κανόνας, οι σταθερές ισοτιμίες και το ιδιωτικά εκδιδόμενο χρήμα και οι οικονομίες να μεταβούν τάχιστα σε εθνικό νόμισμα που εκδίδει το οικείο κράτος με βάση τις ανάγκες του.
Όταν τόλμησε να τα προτείνει για πρώτη φορά το 1920, αντιμετωπίστηκε ως «γραφικός» και ανόητος από τους μεγάλους τραπεζίτες και χρηματιστές. Ο μεγαλοχρηματιστής Λέφινγουελ και συνεταίρος του Μόργκαν, όταν πρωτάκουσε τον Κέινς να προτείνει τόσο αιρετικές ιδέες, σχολίασε: « Ο Κέινς… φλερτάρει με περίεργους θεούς και προτείνει να εγκαταλείψουμε για πάντα τον χρυσό κανόνα και να τον αντικαταστήσουμε με ένα «κατευθυνόμενο» νόμισμα… είναι καλύτερα να έχουμε κάποια σταθερά παρά να παραδώσουμε τις υποθέσεις μας στην ευφυΐα των δημοσιολογούντων οικονομολόγων και των πολιτικών…» Εκεί βρισκόταν το κουμπί. Η αντικατάσταση του παγκόσμιου σταθερού νομίσματος με εθνικά «κατευθυνόμενα» νομίσματα με βάση τις ανάγκες των εθνικών οικονομιών, περιόριζε δραστικά τον έλεγχο από τους μεγάλους χρηματιστές και τραπεζίτες που λειτουργούσαν στην παγκόσμια αγορά. Κι αυτό ήταν κάτι αδιανόητο. Τι θα συνέβαινε αν γινόταν κάτι τέτοιο; Οι ουρανοί θα άνοιγαν και θα κατέστρεφαν τους ασεβείς! Μα είναι δυνατόν να λειτουργήσει η οικονομία χωρίς σταθερό νόμισμα με παγκόσμιο αντίκρισμα; Θα εξαφανιστεί το διεθνές εμπόριο. Θα χαθούν οι αποταμιεύσεις και κανείς δεν θα θέλει να συναλλάσσεται με ένα πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, το οποίο το μόνο που θα κάνει είναι να υποτιμάται διαρκώς. Αυτά κι άλλα πολλά, σαν σήμερα, επικαλούνταν όσοι θεωρούσαν τον Κέϊνς τρελό, γραφικό και ανόητο που προτείνει τέτοια πράγματα.
Βέβαια ο Κέϊνς πίστευε λανθασμένα ότι μπορεί να πείσει τις κυβερνήσεις και κυρίως τις ΗΠΑ να το κάνουν από μόνες τους, πριν προλάβουν να τους το επιβάλουν οι λαοί. Όπως κάποιοι σήμερα πιστεύουν πώς μπορούν να πείσουν την ΕΕ και την ΕΚΤ να ασκήσει άλλη πολιτική από αυτή που ασκούν και να κρατήσουν άλλη στάση από αυτήν που κρατούν.
«Ισχυρό ευρώ» και πόλεμος
Το κλου της ιστορίας είναι ότι η κρίση του 1929 έφερε όλα αυτά που οι πολέμιοι του Κέϊνς χρέωναν ως δήθεν αναπόφευκτες συνέπειες των προτάσεων για διαγραφή του χρέους και αποκατάσταση του εθνικού νομίσματος. Οι λαοί εξεγέρθηκαν τελικά και οι ίδιοι που δεν ήθελαν με τίποτε να δουν να χάνονται τα χρηματιστικά κέρδη τους, έφεραν τον φασισμό και τον ναζισμό οδηγώντας τον κόσμο στο ολοκαύτωμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα, αν αφήσουμε τις ίδιες δυνάμεις της ανοιχτής δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου να επιμείνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους και στην κατοχύρωση του «ισχυρού ευρώ». Κι αυτό ήδη συμβαίνει με τον διορισμό τραπεζιτών επικεφαλής δοτών κυβερνήσεων, όπως έγινε στην Ελλάδα με τον κ. Λουκά Παπαδήμο και στην Ιταλία με τον κ. Μάριο Μόντι.
Η επινόηση του ευρώ
Ορισμένοι λένε ότι μπορεί η είσοδος στο ευρώ να ήταν λάθος, αλλά τώρα που μπήκαμε η έξοδος θα ήταν καταστροφή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από κάτι τέτοιο. Το ευρώ αποτελεί μια χρηματοπιστωτική επινόηση που δεν βασίζεται, ούτε απηχεί την πραγματική οικονομία ακόμη και σε επίπεδο ευρωζώνης. Η σταθερότητα του ευρώ εξαρτάται όχι από την πραγματική δυναμική της οικονομίας, αλλά από συγκεκριμένες αξιωματικές πολιτικές παραδοχές, από ορισμένες υποθέσεις εργασίας: (1) Σταθερή νομισματική κυκλοφορία, που δεν επιτρέπει την έκδοση πρόσθετου νομίσματος. (2) Χαμηλά επίπεδα χρέους και κρατικών ελλειμμάτων. (3) Συντονισμός οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής.
Η οικονομία όμως δεν κινείται με βάση πολιτικές παραδοχές και μάλιστα αξιωματικού χαρακτήρα, αλλά με βάση την αντικειμενική κατάσταση των συναλλαγών και της παραγωγής στην πραγματική οικονομία. Κι αυτή η κατάσταση είναι πάντα κυμαινόμενη σε τέτοιον βαθμό που καμιά σταθερά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Όταν μια οικονομία είναι διαρκώς ελλειμματική στο επίπεδο της παραγωγής και των συναλλαγών, όσο κι αν προσπαθεί είναι αδύνατο να τηρήσει τις όποιες παραδοχές και αξιώματα. Ότι κι αν κάνει.
Έτσι και με το ευρώ. Ένα νόμισμα που βασίζεται σε εξωπραγματικά αξιώματα δεν μπορεί να διασωθεί ενισχύοντας τις υποθέσεις εργασίας πάνω στις οποίες στηρίχθηκε. Είναι αδύνατον. Όσο ενισχύονται οι αξιωματικές πολιτικές παραδοχές σε βάρος της πραγματικής κατάστασης της οικονομίας, τόσο περισσότερο θα σπέρνει την χρεοκοπία, την καταστροφή και την ισοπέδωση. Σε βαθμό μάλιστα πρωτάκουστο για τους λαούς της Ευρώπης.
Μέχρι εδώ το παραμύθι περί «λίθινης εποχής»
Επομένως η λίθινη εποχή δεν είναι ένα ενδεχόμενο που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά με την ίδια την παραμονή στο ευρώ. Άλλωστε στη λίθινη εποχή ζουν ήδη οι πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι της χώρας, αλλά και τα 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι που βιώνουν μια κατάσταση όπου είτε βρίσκονται με δουλειά χωρίς μέλλον, είτε με μέλλον χωρίς δουλειά, όπως το 50% και πλέον της νέας γενιάς. Δεν συζητάμε βέβαια για την ανέχεια που έχει ενσκήψει στην πλειοψηφία των ελληνικών νοικοκυριών. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει η μέση ελληνική οικογένεια μπορεί να συγκριθεί μόνο με την κατοχική και την πρώτη μετακατοχική περίοδο.
Κι επειδή η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί σε βαθμό ανήκουστο, θα πρέπει να ρωτήσουμε που βρίσκεται η «κόκκινη γραμμή»; Που πρέπει να φτάσουμε για να πούμε «φτάνει, ως εδώ»; Πόσοι από τους νέους μας πρέπει να μεταναστεύσουν μαζικά γιατί δεν βρίσκουν ούτε δουλειά του ποδαριού; Πόσοι εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι πρέπει να ζήσουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης; Πόσοι από τους ηλικιωμένους πρέπει να πεθάνουν γιατί δεν έχουν ούτε καν να πληρώσουν για την θέρμανσή τους; Πόσα άτομα με ειδικές ανάγκες πρέπει να ριχτούν στον Καιάδα γιατί καταργείται ακόμη και η πιο στοιχειώδης κοινωνική πρόνοια; Πόσοι θα πρέπει να αφήσουν την τελευταία τους αναπνοή σε κάποιο ράντσο, ή στα χέρια των δικών τους, γιατί διαλύεται ακόμη και η πρωτοβάθμια υγεία;
Είναι ή δεν είναι η λίθινη εποχή αυτή που ζουν σήμερα εκατομμύρια Έλληνες; Τι έχουν να φοβηθούν οι άνεργοι, οι κατεστραμμένοι επαγγελματίες και οι αφανισμένοι μικρομεσαίοι, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι που ζουν κυριολεκτικά στο όριο; Τι έχουν να φοβηθούν όλοι αυτοί από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Μην χάσουν τις (ανύπαρκτες) καταθέσεις τους; Μην και χάσουν ακόμη κι αυτά τα λίγα που τους έχουν απομείνει; Μόνο ένας ανόητος ή ένα τυπικό κομματικό στέλεχος, μπορεί να πιστεύει στα σοβαρά σήμερα ότι δεν οδηγούμαστε με μαθηματική βεβαιότητα σε ολοκαύτωμα ενός ολόκληρου λαού προκειμένου να διατηρηθεί μια τυχάρπαστη κερδοσκοπική επινόηση των τραπεζιτών: το ευρώ.
Νέα αρχή να επιβάλλει ο ελληνικός λαός
Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να γίνει μια νέα αρχή προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αρκεί να το επιβάλει ο ίδιος και όχι οι καταχτητές του και οι ντόπιοι δοσίλογοι. Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να κερδίσει την ελευθερία του από τους δυνάστες των αγορών και να διεκδικήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον τόπο. Κι αυτό είναι το ζουμί της όλης υπόθεσης.
Μπορεί ένας λαός σαν τον ελληνικό να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει με ίδιες δυνάμεις; Ή είναι καταδικασμένος να χρειάζεται πατερίτσες, προστάτες και νταβατζίδες; Αυτό είναι το δίλλημα που συνδέεται πρώτα και κύρια με το ζήτημα του εθνικού νομίσματος. Η τερατολογία που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα συνδέεται με την ανάγκη ο λαός να πιστέψει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, ότι αν και κατοικεί σε μια από τις πιο ευλογημένες χώρες της Ευρώπης δεν μπορεί να παράγει τίποτε, δεν έχει τα μέσα για να σταθεί όρθιος με τις δικές του δυνάμεις.
Δεν είναι καινούργια αυτή η προσπάθεια. Λίγο μετά την ναζιστική κατοχή οι ίδιες δυνάμεις που υπηρέτησαν το καθεστώς κατοχής πάσχιζαν να πείσουν τον Έλληνα ότι η ανεξαρτησία και η εθνική κυριαρχία είναι ένας μύθος. Ο Γεώργιος Βλάχος της Καθημερινής, συνεργάτης των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, έγραψε το 1958 ότι το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι «κενό ουσίας πυροτέχνημα», ενώ ο διευθυντής του γνωστού συγκροτήματος Χρ. Λαμπράκης, που διέπρεψε στην κατοχή, έγραφε την ίδια χρονιά πώς «η ανεξαρτησία στον σημερινό κόσμο είναι μια ουτοπία…» Στον χορό αυτού του νεοδοσιλογισμού και ονομαστοί διανοούμενοι της εποχής όπως ο κ. Γ. Θεοτοκάς, ο οποίος έγραφε ότι η «ιστορική αναγκαιότητα» οδηγεί στο ξεπέρασμα των εθνών και στη δημιουργία υπερεθνικών σχηματισμών, γιατί μόνο έτσι μπορεί «να αξιοποιηθεί εντελώς η σύγχρονη τεχνική» και να πραγματοποιηθεί η «σταθερή εξύψωση του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών του κόσμου.»
Αυθυπαρξία ή υποτέλεια;
Την εποχή εκείνη με νωπές της μνήμες των αγώνων κατά του καταχτητή παλιού και νέου, για την λαϊκή και εθνική κυριαρχία, δεν περνούσαν εύκολα οι ενδοτισμοί. Έτσι ο Ε. Παπανούτσος απαντώντας στον Θεοτοκά έγραφε: «ομολογώ πώς άμα βάζω στο νου μου πραγματοποιημένο το καθεστώς που προφητεύει ο καλός φίλος με πιάνει φόβος. Μεγάλος φόβος… Ας θυμηθούμε ότι ο Χίτλερ προόριζε την Ελλάδα για τουριστικά ταξίδια και για καλλιέργεια της αγριόμεντας…». Πολύ σωστά ο κ. Παπανούτσος διαβλέπει τους κινδύνους που συνεπάγονται για την Ελλάδα σε τέτοιες «υπερεθνικές ενώσεις» και σωστά υπογραμμίζει πως η «εθνική μας προσωπικότητα, η πολιτική μας παράδοση, το πνεύμα και το ήθος του λαού μας… ένας μόνο σίγουρος τρόπος υπάρχει να διαφυλαχθούν: η αυθυπαρξία, το δικαίωμα να διαθέτει κανείς τον εαυτό του όπως θέλει, να κυβερνάει αυτός το σπίτι του και όχι οι άλλοι – ας είναι και οι καλύτεροι φίλοι».
Αυθυπαρξία ενός λαού χωρίς οικονομική αυτοδυναμία και εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς. Και αφετηρία για μια τέτοια αυθυπαρξία αποτελεί η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.
Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι, 24/11/2011

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

ΕΠΑΜ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ –ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΛΑΣΗΣ ΤΗΣ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011





ΕΠΑΜ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ –ΔΗΛΩΣΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΛΑΣΗΣ ΤΗΣ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011

Στις 28 Οκτώβρη 2011 , ο λαός της Θεσσαλονίκης , κάτω από το βάρος της δίχρονης λιτότητας, των περικοπών μισθών κα συντάξεων ,της ανεργίας , των χαρατσιών και της κλιμακούμενης φτωχοποίησης του , είπε το δικό του «ΟΧΙ» στους κυβερνώντες εντολοδόχους των τοκογλύφων και της τρόικας . Στις 28 Οκτώβρη στην Θεσσαλονίκη παρέλασε ο λαός αποκαθιστώντας το πραγματικό νόημα της επετείου.

Λίγες μέρες μετά, παραμονές 17 Νοέμβρη , το Τμήμα Προστασίας Δημοκρατικού (;) Πολιτεύματος της Κρατικής Ασφαλείας , έστειλε κλήσεις για προανάκριση σε 17 άτομα που ανάμεσα σε χιλιάδες παραβρεθήκαν στην παρέλαση , με αστείες κατηγορίες. Ο στόχος τους προφανής: ασκούν προληπτική καταστολή για να φιμώσουν και να φοβίσουν , το σύνολο του λαού που κλιμακώνει την αντίσταση του. Κάτω από αυτές τις εξελίξεις,

Το ΕΠΑΜ Θεσσαλονίκης

-δηλώνει της συμπαράσταση του προς τους 17 συναγωνιστές ,

-καταγγέλλει τις κατηγορίες προς τους 17 ως ανυπόστατες και απαιτεί την άμεση παύση των διώξεων τους.

- δηλώνει ότι μέλη του παραβρίσκονταν την συγκεκριμένη μέρα , στον ίδιο τόπο του «εγκλήματος» με τους κατηγορούμενους συναγωνιστές , μαζί με χιλιάδες άλλους πολίτες της πόλης.

- Καλεί τα μέλη και τους φίλους του να εκφράσουν έμπρακτα την συμπαράσταση τους , υπογράφοντας στην δήλωση «ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ» , που υπάρχει στην ιστοσελίδα http://imounkegoekei.wordpress.com/2008/11/27/%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AD%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7%CF%82/

ΑΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΣΟΥΝ , ΘΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΣΟΥΝ ΟΛΟΥΣ Ή ΚΑΝΕΝΑΝ

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Ο αγώνας μας δικαιώνεται. Ξεκάθαρη απόφαση του Δήμου Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης κατά της πολιτικής των χαρατσιών και του καθεστώτος υποτέλειας.

Αγαπητοί συναγωνιστές. Ο αγώνας μας αποδίδει καρπούς !!!

H πρωτοβουλία πολιτών Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης ενάντια στα χαράτσια - στην οποία ο τοπικός πυρήνας ΕΠΑΜ έχει πρωταγωνιστικό ρόλο - κινητοποίησε τους πολίτες του Δήμου μας και έκανε δυναμικές παρεμβάσεις στις συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου.
Αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων είναι απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου ΒΒΒ που παραθέτουμε παρακάτω.

Ως Πυρήνας του τοπικού ΕΠΑΜ ΒΑΡΗΣ ΒΟΥΛΑΣ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ, εκφράζουμε:
Α. Την ικανοποίησή μας για την απόφαση που έλαβε το Δημοτικό Συμβούλιο ΒΒΒ, έστω και αν απαιτήθηκαν σκληρές διαπραγματεύσεις και εντάσεις τόσο εντός όσο και εκτός της αίθουσας του Δημοτικού Συμβουλίου.
Β. Είμαστε περήφανοι για τη συμμετοχή μας στην υπόψη Πρωτοβουλία των Πολιτών του Δήμου μας στην οποία συμμετέχουν και άλλες συλλογικότητες που όλοι ΜΑΖΙ υλοποιούμε και σφυρηλατούμε στην πράξη την ΕΝΟΤΗΤΑ της Βάσης μέσα από κοινές δράσεις.
Γ. Πιστεύουμε ότι οι θέσεις του Δημοτικού Συμβουλίου ΒΒΒ, όπως αυτές εκφράζονται μέσα από το ψήφισμα, είναι από τις πιο ξεκάθαρες και τις πλέον προωθημένες που έχουν ληφθεί μέχρι σήμερα από αντίστοιχα Δημοτικά Συμβούλια σε όλη την χώρα και αυτό μας δίνει τεράστια δύναμη για την συνέχιση του αγώνα μέχρι την τελική νίκη.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ - Ο ΜΟΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΠΟΥ ΧΑΝΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΝΕΤΑΙ !!!


Απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου ΒΒΒ

"Το Δημοτικό Συμβούλιο εκφράζει την κάθετη αντίθεσή του στα νέα φοροχαράτσια που αποστέλλονται με τους λογαριασμούς της Δ.Ε.Η. και καλεί την Κυβέρνηση να τα πάρει πίσω.

Η παροχή βασικών αγαθών όπως το ρεύμα, το νερό κ.ά. δεν μπορούν να συνδέονται με την καταβολή οποιουδήποτε φόρου. Η πολιτεία δεν μπορεί να καταφεύγει σε εκβιασμούς..

Αποφασίζει να στηρίξει με κάθε τρόπο κάθε εργαζόμενο, κάθε οικογένεια, άνεργο, εργαζόμενο που βγαίνει στην εφεδρεία, συνταξιούχο, επαγγελματία, σπουδαστή που αρνείται να πληρώσει τα χαράτσια είτε επειδή αδυνατεί είτε επειδή δεν θέλει να τα καταβάλλει.

Σ' αυτή την κατεύθυνση το Δημοτικό Συμβούλιο αποφασίζει (με την συνδρομή των Υπηρεσιών του Δήμου)να στηρίξει όλους όσους τυχόν υποστούν, ή κινδυνεύσουν να υποστούν, τις συνέπειες της άρνησης πληρωμής των χαρατσιών με διακοπή ρεύματος, νομικές κυρώσεις κλπ.

Προς την κατεύθυνση αυτή το Δημοτικό Συμβούλιο στηρίζει κάθε συλλογική δράση ενάντια στα χαράτσια και υποστηρίζει όσους αρνούνται να τα πληρώσουν.

Η απόφαση αυτή να κοινοποιηθεί στον Πρωθυπουργό, τους αρμόδιους Υπουργούς και τη Διοίκηση της Δ.Ε.Η. και να δημοσιοποιηθεί σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης."

Τοπικός πυρήνας ΕΠΑΜ ΒΒΒ

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Ανακοίνωση του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου (Ε.ΠΑ.Μ.)

 Το Ενιαίο Παλλαικό Μέτωπο δημιουργήθηκε από τον αγωνιζόμενο λαό, για να ανατρέψει το καθεστώς κατοχής, δικτατορίας και τρομοκρατίας των τοκογλύφων. Εμφορείται από δημοκρατικές ιδέες, αποτελείται από ανθρώπους κάθε τάξης και κάθε πολιτικής ιδεολογίας ή κομματικής τοποθέτησης και έχει συγκεκριμένους στόχους και προτάσεις για την έξοδο της χώρας μας από την κρίση. Πιστεύει ακράδαντα ότι η διέξοδος από την κρίση απαιτεί περισσότερη, βαθύτερη και όχι λιγότερη δημοκρατία και ελευθερία. Απαιτεί τον λαό διαρκώς στο προσκήνιο, όχι θεατή και θύμα των εξελίξεων. Απαιτεί μια νέα εξουσία με τον λαό στα κέντρα των αποφάσεων όλων των επιπέδων και όχι ένα διεφθαρμένο σύστημα κυβερνητικής απολυταρχίας, από την κεντρική διοίκηση ως τις γειτονιές και τα Πανεπιστήμια. Επιδιώκει  δημοκρατική και ελεύθερη επιστήμη και παιδεία, στην υπηρεσία των αναγκών του λαού και όχι των κερδοσκόπων. Απαιτεί την κατάκτηση της δημοκρατίας μέσα από την αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο είναι ένα πολιτικό κίνημα αλληλεγγύης και συλλογικού αγώνα και όχι βέβαια τρομοκρατίας και επ' ουδενί λόγο δεν συντάσσεται με αυθαίρετες και ατομικές πράξεις βίας και αυτοδικίας κατά της σωματικής ακεραιότητας και της ασφάλειας ατόμων, όσο αντιλαϊκές πρακτικές κι αν έχουν υιοθετήσει τα άτομα αυτά. Για τον λόγο αυτό θεωρεί όχι μόνο απαράδεκτη αλλά και άκρως συκοφαντική και υβριστική την αναφορά στην Πρυτανεία του Πολυτεχνείου Κρήτης του τέως Πρύτανη κ. Ι. Γρυσπολάκη με την οποία κατονομάζει προσωπικά τον πανεπιστημιακό Δημήτρη Πατέλη, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του ΕΠΑΜ, ως ένοχο για σύσταση «ομάδας κρούσης» και «ηθικό αυτουργό» «για οποιαδήποτε βιαιοπραγία ήθελε συμβεί εις βάρος του ή εις βάρος άλλων».


Ο τέως Πρύτανης παρουσιάζεται ως υπερασπιστής του νέου νόμου για τα Α.Ε.Ι., ο οποίος  ψηφίστηκε πρόσφατα από τα ίδια ακριβώς κόμματα που στηρίζουν την νέα δοτή κυβέρνηση των τραπεζιτών και των τοκογλύφων και η οποία απολαμβάνει της πλήρους στήριξης του Δ.Ν.Τ. και των υπολοίπων Ευρωπαίων υπηρετών του διεθνούς κεφαλαίου. Να θυμίσουμε στον κ. τέως Πρύτανη (του οποίου το παρελθόν είναι πλούσιο σε πραξικοπηματικές και αυταρχικές ενέργειες) ότι στην ψήφιση του Νόμου πρωτοστάτησαν τα γνωστά ακροδεξιά πολιτικά αποβράσματα που συμμετέχουν επίσης και στην σημερινή κυβέρνηση, μερικοί εκ των οποίων μάλιστα απέσπασαν τους επαίνους της κας Διαμαντοπούλου για την “επιμέλειά” τους και την προθυμία τους να στηρίξουν ένα νόμο που παραδίδει τα Πανεπιστήμια βορά στις ορέξεις των αγορών, βάζει τα θεμέλια για την κατάργηση της δωρεάν παιδείας και δίνει την χαριστική βολή στο Πανεπιστημιακό άσυλο.

Θέλουμε να υπενθυμίσουμε επίσης στον τέως Πρύτανη ότι η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που εκπόνησε τον νόμο εξαπάτησε τον Ελληνικό λαό για να αποσπάσει την ψήφο του λέγοντας συνειδητά τερατώδη ψέμματα ώστε να αναρριχηθεί στην εξουσία και να εφαρμόσει (πάλι συνειδητά) ακριβώς τα αντίθετα από όσα είχε διακυρήξει. Μόνο και μόνο για τον λόγο αυτό δεν διαθέτει καμμία απολύτως δημοκρατική νομιμοποίηση εκτός αν θεωρήσουμε ότι η ψήφος του λαού δεν έχει καμμία απολύτως θεσμική ισχύ και χρησιμοποιείται μόνο ως όχημα για να ανέλθουν στην εξουσία οι εκλεκτοί των αγορών και των οικονομικά ισχυρών.

Θα περιμέναμε επομένως από τον κ. τέως Πρύτανη ως πνευματικό άνθρωπο να έχει πλήρη γνώση και συνείδηση ποιό καθεστώς είναι πρόθυμος να υπηρετήσει και να μην εξυπηρετεί τα προσωπικά του συμφέροντα κρυβόμενος πίσω από την δήθεν τάξη και νομιμότητα. Θα έπρεπε ο εκλεκτός των απαξιωμένων ΜΜΕ να σταθεί ως πανεπιστημιακός δάσκαλος δίπλα στον δοκιμαζόμενο και αγωνιζόμενο ελληνικό λαό, ο οποίος έδωσε πρόσφατα για άλλη μια φορά το πολιτικό του στίγμα παραπέμποντας στις πιό λαμπρές στιγμές της Εθνικής Αντίστασης ενάντια στην ναζιστική κατοχή, αρνούμενος να παρελάσει μπροστά  από πολιτικές μαριονέτες και να μην εξαπολύει διωγμούς εναντίον πραγματικών δασκάλων που θέλουν τα Πανεπιστήμια κυψέλες ελεύθερης σκέψης και όχι οργανισμούς εμπορίας της γνώσης.

Υποστηρίζοντας ο κύριος αυτός με τις πράξεις του τις κατοχικές κυβερνήσεις, ταυτίζεται απόλυτα με τα συμφέροντα που απεργάζονται την κατάργηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τη μετατροπή των Δημοσίων Α.Ε.Ι. σε ιδιωτικών προτύπων ανώνυμες εταιρείες. Να είναι σίγουρος ότι εκπροσωπεί μόνο μια μικρή ομάδα που βλέπει την κρίση και τη δοκιμασία του λαού ως «ευκαιρία» για ιδιοτελή συμφέροντα. Μια ομάδα προθύμων συνεργατών ενός  συστήματος που αναζητεί παντού “χουντικούς επιτρόπους” και “δωσίλογους” για να επιβάλει μέσα στα Πανεπιστήμια αλλά και σε κάθε κοινωνικό χώρο  καθεστώς χούντας και τρομοκρατίας, όπου θα ποινικοποιείται εκ προοιμίου η κάθε διαφωνία, καθεστώς που ο γνωστός κόλακας κάθε εξουσίας  έχει το θράσος να αποκαλεί  «αριστεία».

Ο κ. Ι. Γρυσπολάκης δεν είναι λοιπόν «θύμα τρομοκρατίας» αλλά εκπροσωπεί ο ίδιος, υπερθεματίζοντας με λόγια και με έργα, ένα σάπιο καθεστώς αυταρχισμού χωρίς το παραμικρό λαϊκό έρεισμα, οι μέρες του οποίου είναι μετρημένες. Και να είναι σίγουρος ότι σύντομα θα λογοδοτήσουν όλοι όσοι έχουν συμβάλλει στην εσχάτη προδοσία που έχει διαπραχθεί εναντίον του λαού και της χώρας με την βίαιη επιβολή του καθεστώτος κατοχής και εκποίησης.

Πολιτική Επιτροπή Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Τι θα γίνει με την επιστροφή στη δραχμή;


του Δημήτρη Καζάκη 
Προφανώς θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει. Η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία του Εμβέρ Χότζα ή Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ. Ακριβώς δηλαδή όπως ήταν πριν μπει στο ευρώ. Διότι, αν δεν με γελά η μνήμη μου, η Ελλάδα δεν δημιουργήθηκε την ημέρα ένταξης στο ευρώ.
Ήξερε να πορεύεται και πριν έρθει το παντοδύναμο ευρώ. Είχε διεθνείς σχέσεις και πριν το ευρώ και μάλιστα καλύτερες, με περισσότερες χώρες και πιο προσοδοφόρες. Και παρά το γεγονός ότι το εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή, την μεταχειρίζονταν οι κυβερνήσεις με κύριο σκοπό να διευκολυνθεί η κερδοσκοπία και να αυξηθεί η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα με διαρκείς υποτιμήσεις, είχε ορισμένα τρελά αποτελέσματα: 
  • Τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας ποτέ δεν έφτασαν στα ύψη που βρέθηκαν επί ευρώ. Μάλλον ήταν αδιάφορο σ’ όλους όσοι εμπορεύονταν με την χώρα η κατάσταση της δραχμούλας.
  • Παρά τον πληθωρισμό και τις διαρκείς υποτιμήσεις οι εξωτερικοί όροι εμπορίου της χώρας ήταν πολύ καλύτεροι απ’ ότι την δεκαετία του ευρώ. Το ίδιο και η εσωτερική αγοραστική δύναμη της οικονομίας.
  • Χάρις στη δραχμούλα το χρέος ήταν απολύτως διαχειρίσιμο και παρά την εκτίναξή του επί Μητσοτάκη και Σημίτη δεν μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι ούτε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη σημερινή χρεοκοπία, όσο διατηρούσαμε τη δραχμή.
Αυτά είναι γεγονότα. Αν θέλει κανείς να τα αγνοεί, πρόβλημά του. Να θυμίσουμε μόνο ότι από την υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου επί Μαρκεζίνη (1954), το εθνικό νόμισμα έχασε 10 φορές την αξία του έως ότου μπήκαμε στο ευρώ.  
Καταστράφηκε η οικονομία; Μήπως χρεοκόπησε και δεν το γνωρίζουμε; Χάθηκαν οι καταθέσεις; Εξαφανίστηκε το νόμισμα; Κατέρρευσαν οι εξωτερικές οικονομικές δοσοληψίες; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Γιατί άραγε;
Επιπλέον, μήπως χρεοκόπησε ποτέ η Ελλάδα λόγω εθνικού νομίσματος; Ποτέ! Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω υπερδανεισμού σε χρυσό φράγκο, λόγω της ένταξης στην Λατινική Ένωση, η οποία διαφημίστηκε και τότε ως ιδανική για φτηνά δάνεια προς το δημόσιο. Το 1932 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω χρυσής δραχμής και υπερδανεισμού σε χρυσές λίρες, μιας και τότε ανήκε στην νομισματική ένωση της χρυσής λίρας στερλίνας.
Όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν παίζει κανένα ρόλο, διότι πολύ απλά δεν υπάρχουν καν στις οικονομικές σπουδές της χώρας, μιας και όλοι αυτοί οι καθηγηταράδες των οικονομικών σχολών που περιδιαβαίνουν τα μέσα μαζικής προπαγάνδας για να διαρρήξουν τα ιμάτιά τους με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, είναι παντελώς αγράμματοι ως προς τα οικονομικά. Το μόνο που ξέρουν είναι μόνο εφαρμογές ποσοτικών μεθόδων σε Business και Finance. Για να αποβλακωθεί ο κόσμος, οι οικονομικές σπουδές έχασαν κάθε έννοια κλασσικής οικονομικής παιδείας που κάποτε αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομικής επιστήμης. Η πνευματική καταστολή στην οποία υποβάλουν τους σπουδαστές της οικονομίας τα προγράμματα σπουδών, τους κάνει να χάνουν κάθε έννοια αιρετικής σκέψης, μετατρέποντας τους σε αυτόματα μιας οικονομικής θεολογίας όπου τον μόνο που υπάρχει είναι να το κυνήγι του εύκολου χρήματος. Κάποτε η οικονομική θεωρία είχε ονομαστεί από τον Άγγλο φιλόσοφο Κάρλαϊλ, dismal science, επιστήμη του ζόφου, γιατί με μεγάλη ευκολία μπορούσε να δικαιολογήσει κάθε απάνθρωπη και αντικοινωνική πρακτική στην κοινωνία. Σήμερα ο αμερικανός Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ, γιος του Τζον Κένεθ, είπε πολύ εύστοχα ότι η οικονομολογία έχει καταντήσει στις μέρες μας σε επάγγελμα και μάλιστα ατιμασμένο. Έχει χάσει όλα τα επιστημονικά της στοιχεία και πρέπει να υπαχθεί υπό την εποπτεία της εγκληματολογίας. Ίσως μάλιστα η οικονομική θεωρία να πρέπει να μετονομαστεί σε οικονομική εγκληματολογία.
Δεν θα αναφερθώ στο περίεργο γεγονός ότι οικονομικοί αναλυτές σαν τον Νουριέλ Ρουμπίνι, τον νομπελίστα Πολ Κρούγκμαν και γενικά το σύνολο της παγκόσμιας οικονομικής κοινότητας, με εξαίρεση τους παρατρεχάμενους των ευρωπαϊκών τραπεζών και τους τροφίμους των ευρωπαϊκών κονδυλίων, επαναλαμβάνουν αυτό που κάποτε ήταν αυτονόητο στα δημόσια οικονομικά: σε περίπτωση κρίσης υπερχρέωσης, διαγράφεις το μεγαλύτερο μέρος έστω του δημόσιου χρέους και επιβάλεις εθνικό νόμισμα. Δεν πρόκειται να αναφερθώ γιατί όλοι αυτοί, ολόκληρη η ιστορία της δημόσιας οικονομικής, έχει γραφτεί από «γραφικούς» και «ασήμαντους» που μπροστά στους σημερινούς Στουρνάρες, Χαρδούβελους, Μπαρουφάκηδες και λοιπούς θιασώτες του «ισχυρού νομίσματος» σε δεξιά και αριστερά δεν πιάνουν μπάζα.
Εντελώς τυχαία μόνο, θα άξιζε τον κόπο να αναφέρω ότι ο Τζον Μέϊναρτ Κέϊνς, που παπαγαλίζουν ορισμένοι σύγχρονοι idiotus ignoramus με πανεπιστημιακού τίτλους, όταν βρέθηκε σε μια ανάλογη παγκόσμια κρίση χρέους, τι πρότεινε; Όταν μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όλα τα εμπόλεμα κράτη βρέθηκαν καταχρεωμένα κυρίως προς την μόνη χώρα πιστωτή που είχε απομείνει, τις ΗΠΑ, ο Κέϊνς ξάφνιασε το αστικό κατεστημένο με δυο καίριες προτάσεις: Αφενός, ισχυρίστηκε ότι τα χρέη είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν και προκειμένου να επιβάλλουν οι εξεγερμένοι λαοί τη διαγραφή τους, θα έπρεπε να πειστούν οι ΗΠΑ να προβούν αυτές σε διαγραφή των χρεωστικών της απαιτήσεων. Αφετέρου, να καταργηθεί ο χρυσός κανόνας, οι σταθερές ισοτιμίες και το ιδιωτικά εκδιδόμενο χρήμα και οι οικονομίες να μεταβούν τάχιστα σε εθνικό νόμισμα που εκδίδει το οικείο κράτος με βάση τις ανάγκες του.
Όταν τόλμησε να τα προτείνει για πρώτη φορά το 1920, αντιμετωπίστηκε ως «γραφικός» και ανόητος. Μα είναι δυνατόν να λειτουργήσει η οικονομία χωρίς σταθερό νόμισμα με παγκόσμιο αντίκρισμα; Θα εξαφανιστεί το διεθνές εμπόριο. Θα χαθούν οι αποταμιεύσεις και κανείς δεν θα θέλει να συναλλάσσεται με ένα πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, το οποίο το μόνο που θα κάνει είναι να υποτιμάται διαρκώς. Αυτά κι άλλα πολλά, σαν σήμερα, επικαλούνταν όσοι θεωρούσαν τον Κέϊνς τρελό, γραφικό και ανόητο που προτείνει τέτοια πράγματα.
Βέβαια ο Κέϊνς πίστευε ότι μπορεί να πείσει τις κυβερνήσεις και κυρίως τις ΗΠΑ να το κάνουν από μόνες τους, πριν προλάβουν να το επιβάλουν οι λαοί. Όπως κάποιοι σήμερα πώς μπορούν να πείσουν την ΕΕ και την ΕΚΤ να ασκήσει άλλη πολιτική από αυτή που ασκεί και να κρατήσει άλλη στάση από αυτήν που κρατά.
Το κλου της ιστορίας είναι ότι η κρίση του 1929 έφερε όλα αυτά που οι πολέμιοι του Κέϊνς χρέωναν ως δήθεν αναπόφευκτες συνέπειες των προτάσεων για διαγραφή του χρέους και αποκατάσταση του εθνικού νομίσματος. Οι λαοί εξεγέρθηκαν τελικά και οι ίδιοι που δεν ήθελαν με τίποτε να δουν να χάνονται τα χρηματιστικά κέρδη τους, έφεραν τον φασισμό και τον ναζισμό οδηγώντας τον κόσμο στο ολοκαύτωμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα, αν αφήσουμε τις ίδιες δυνάμεις της ανοιχτής δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου να επιμείνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους και στην κατοχύρωση του «ισχυρού ευρώ». 
Όπως και να έχει, η πρόταση για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα έχει να κάνει με δυο άμεσες συνθήκες: Την μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους, αφενός και αφετέρου, την επαναφορά ενός εθνικού νομίσματος σε ριζικά διαφορετική λογική από αυτήν που υπήρχε την εποχή της παλιάς δραχμής.
Τι θα συμβεί; Καταρχάς δεν θα το κρατήσουμε κρυφό. Δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και ούτε χρειάζεται να γίνει. Η γνώση, η εγρήγορση και η συμμετοχή του λαού είναι βασικό στοιχείο μιας τέτοιας δραστικής αλλαγής. Επίσης η υιοθέτηση του νέου εθνικού νομίσματος δεν γίνεται μέσα σ’ ένα σαββατοκύριακο. Χρειάζονται έξη με οχτώ μήνες προετοιμασία. Το μεσοδιάστημα αυτό για να κρατηθεί η νομισματική κυκλοφορία στο ελάχιστο δυνατό θα πρέπει άμεσα να γίνουν τα εξής:

  1. Να εθνικοποιηθεί η Τράπεζα της Ελλάδας και να απαιτηθεί ο επαναπατρισμός του νομισματικού χρυσού της χώρας.
  2. Να εθνικοποιηθούν οι μεγαλύτερες ιδιωτικές τράπεζες που έτσι ή αλλιώς επιδοτούνται αδρά σήμερα από το δημόσιο. Η εξυπηρέτηση όλων των δανείων παγώνει και διαγράφονται υποχρεώσεις και οφειλές προς το εξωτερικό.
  3. Να δεσμευτούν τα ρευστά διαθέσιμα και ο χρυσός που υπάρχουν στους επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά και σε ιδιωτικά χέρια. Αυτό θα γίνει με την εγκατάσταση επιτροπών ελέγχου στους επιχειρηματικού ομίλους με μικτή σύνθεση κράτους-εργαζομένων.
  4. Να καταργηθούν όλες οι επιχειρηματικές μορφές ευκαιρίας (υπεράκτιες, χαρτοφυλακίου, κοκ) και να δεσμευτούν από το δημόσιο το σύνολο της κινητής και ακίνητης περιουσίας που διαθέτουν στην ελληνική επικράτεια.
  5. Να απαγορευτεί η εξαγωγή κεφαλαίου μέχρι νεωτέρας και να επιβληθεί έκτακτη εισφορά επί του κεφαλαίου (capital levy) με καταβολή εντός δυο μηνών από όλες τις μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις και ιδίως τις πολυεθνικές.
  6. Να αποτραπεί το δόλιο κλείσιμο επιχειρήσεων με επιβολή ειδικών απαγορευτικών προστίμων και δήμευση περιουσιακών στοιχείων.
  7. Να περιοριστεί δραστικά το σκουπιδαριό που εισάγεται στην χώρα από τις πολυεθνικές και να επιβληθεί υψηλός δασμός εισαγωγής σε πολυτελή είδη και προϊόντα.
  8. Να συναφθούν ειδικές προγραμματικές συμφωνίες διακρατικής συνεργασίας για όσα εισαγόμενα αγαθά είναι απαραίτητα για την οικονομία και την εσωτερική κατανάλωση (καύσιμα, πρώτες ύλες, τρόφιμα, φάρμακα, κοκ)
  9. Να αξιοποιηθεί η δυνατότητα παραγωγής μεταποιημένου χρυσού 9 τόνων ετήσια, αφού εθνικοποιηθούν τα ορυχεία, με την έκδοση από την κεντρική τράπεζα ειδικών ομολόγων χρυσού για την εισροή συναλλάγματος.
  10. Να εθνικοποιηθεί ο ορυκτός πλούτος της χώρας (νικέλιο, βωξίτης, λιγνίτης, κοκ) και να αξιοποιηθεί για συμφωνίες με το εξωτερικό για την παραγωγική τους αξιοποίηση και την άμεση εισροή συναλλάγματος.
  11. Να ανοίξουν άτοκοι αλληλόχρεοι λογαριασμοί με τις εξαγωγικές επιχειρήσεις, οι οποίες κι αυτές θα τεθούν υπό άμεσο κρατικό και εργατικό έλεγχο.
Μέτρα σαν κι αυτά έχουν σαν σκοπό να διαφυλάξουν την νομισματική κυκλοφορία για το μεσοδιάστημα που χρειάζεται έως ότου είμαστε έτοιμη να εισάγουμε το εθνικό νόμισμα. Από την στιγμή που το εθνικό νομισματοκοπείο θα αντικαταστήσει το ευρώ σαν εσωτερικό νόμισμα, θα γίνει δυνατή η εφαρμογή ορισμένων άμεσων πολιτικών: 

  1. Αποκατάσταση της νομισματικής «μαύρης τρύπας» που έχει δημιουργήσει το ευρώ και ανέρχεται περίπου στα 30 δις ευρώ ετήσια.
  2. Δραστική αύξηση λαϊκών εισοδημάτων και εργατικών αμοιβών με σκοπό την αντίστοιχη άνοδο του τζίρου της αγοράς και την δημιουργία ροπής προς αποταμίευση.
  3. Εγγύηση και σταδιακή αποκατάσταση των λαϊκών καταθέσεων στις τράπεζες που σήμερα είναι μόνο μια λογιστική εγγραφή χωρίς αντίκρισμα.
  4. Διαγραφή όλων των ιδιωτικών χρεών (νοικοκυριών και μικρομεσαίων) που δεν μπορούν να αποπληρωθούν και θεσμοθέτηση πλαφόν στην πληρωμή των υπολοίπων στο 25% επί του αρχικού κεφαλαίου.
  5. Ανεξάρτητη χρηματοδότηση μιας αυτοδύναμης ανάπτυξης της παραγωγής (κυρίως και με προτεραιότητα της πρωτογενούς, αγροτικής, παραγωγής) στην βάση των πιο άμεσων ζωτικών αναγκών του πληθυσμού, της οικονομίας και των διεθνών σχέσεων της χώρας.
  6. Επιβολή καθεστώτος ελέγχου της κίνησης (εισαγωγής-εξαγωγής) του κεφαλαίου, καθώς και του εξωτερικού εμπορίου ώστε να περιοριστεί δραστικά το καθεστώς ασυδοσίας που υπάρχει σ’ αυτούς τους τομείς.

Οι πολιτικές αυτές εξασφαλίζουν ότι η έκδοση εθνικού νομίσματος και πρόσθετη κυκλοφορία νομίσματος δεν θα λειτουργήσουν πληθωριστικά. Επιπλέον η υποστήριξη του νομίσματος με τέτοιες πολιτικές, αλλά και το γεγονός ότι δεν πρόκειται να το μετατρέψουμε σε αντικείμενο κερδοσκοπίας της διεθνούς αγοράς νομισμάτων, θα επιτρέψουν στο νόμισμα να είναι σταθερό και να απηχεί τις πραγματικές ανάγκες της ελληνικής οικονομίας.
Τέλος, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι στα πλαίσια μια τέτοιας πολιτικής δεν είναι αναγκαία η πολιτική των διαρκών υποτιμήσεων, ούτε το νόμισμα θα δεχτεί τρομαχτικές υποτιμητικές πιέσεις. Άλλωστε η αξία ενός νομίσματος το οποίο δεν παίζει στις διεθνείς αγορές νομισμάτων, καθορίζεται από την δυναμική της εσωτερικής παραγωγής και την έκταση των διεθνών οικονομικών δεσμών και σχέσεων, που σήμερα είναι σε τραγικό επίπεδο. Η διαδικασία αυτή εξασφαλίζει μια ομαλή μετάβαση από το ευρώ στο νέο εθνικό νόμισμα, χωρίς βίαια τραντάγματα και σε αντιστοιχία με τις ανάγκες των εσωτερικών συναλλαγών.
Από κει και πέρα ο δρόμος είναι ανοιχτός για ένα ευρύτατο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας και πλήρους απασχόλησης. Θα έχουμε επιτέλους τα χρηματοδοτικά μέσα, αλλά και τα μακροοικονομικά εργαλεία για να το κάνουμε πράξη.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Μια γενναία απόφαση αλληλεγγύης του Δήμου Πάτρας.

Ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Πατρέων για το το ειδικό τέλος επί των ακινήτων
18/11/2011

Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Πατρέων, στη συνεδρίασή του την Τετάρτη, 16 Νοεμβρίου 2011, συζήτησε διεξοδικά το μέτρο της επιβολής του ειδικού τέλους επί των ακινήτων, τέλος που οι πολίτες καλούνται να το καταβάλλουν, μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, και κατέληξε ομόφωνα στα παρακάτω συμπεράσματα – αποφάσεις:
«Θεωρεί το μέτρο άδικο και επιπλέον σύμφωνα και με τις εκτιμήσεις του νομικού κόσμου, το μέτρο αυτό είναι και παράνομο και αντισυνταγματικό.
Είναι συνέχεια της λεηλασίας που υπέστη το λαϊκό εισόδημα με τις αλλεπάλληλες περικοπές μισθών και συντάξεων αλλά και τις φοροεπιδρομές, ολόκληρο τον προηγούμενο χρόνο. Γίνεται απαιτητό και από το ένα εκατομμύριο των ανέργων, από όσους βρίσκονται σε πλήρη εισοδηματική αδυναμία χωρίς να είναι καταγεγραμμένοι άνεργοι, το ίδιο και από μικροεπαγγελματίες με κλειστά μαγαζιά και επιχειρήσεις με ελάχιστο ή μηδενικό τζίρο και εισόδημα.
Ο τρόπος είσπραξης έχει όλα τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής βαρβαρότητας, που συνοδεύει την κυβερνητική πολιτική στο σύνολό της. Θα κόβουν το ρεύμα, αγαθό πρώτης και ζωτικής ανάγκης για την επιβίωση, σε οικογένειες με αρρώστους, μικρά παιδιά, υπερήλικες. Δεν μπορούμε να δεχθούμε αυτόν τον σύγχρονο καιάδα.
Η κοινωνία της πόλης μας, έχοντας δεχτεί ανελέητα πλήγματα εδώ και δύο δεκαετίες με την πλήρη αποδιάρθρωση της παραγωγικής της βάσης, βιώνει την σημερινή κρίση έχοντας ποσοστά ανεργίας και φτώχειας διπλάσια από τους πανελλαδικούς μέσους όρους. Ήδη πολλές οικογένειες αδυνατούν να πληρώσουν τώρα τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού, του νερού, του τηλεφώνου. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι αναζητούν με απόγνωση ένα μεροκάματο για να εξασφαλίσουν την διατροφή των παιδιών τους.

Το Δημοτικό Συμβούλιο ομόφωνα αποφασίζει:
Καλεί τους δημότες σε ανυπακοή, σε άρνηση πληρωμής των χαρατσιών και καταδικάζει την πολιτική της προηγούμενης και της σημερινής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ- ΝΔ -ΛΑΟΣ.
Απαιτεί την άμεση ανάκληση του ειδικού χαρατσιού.
Δίνει εντολή για την άμεση ενεργοποίηση των υπηρεσιών του Δήμου, προκειμένου να προβεί σε επανασύνδεση με το τμήμα ηλεκτροφωτισμού, όπου γίνει διακοπή ρεύματος, της νομικής υπηρεσίας για αντιμετώπιση νομικών κυρώσεων κλπ.
Στηρίζει κάθε συλλογική δράση ενάντια στα φοροχαράτσια και σε υποστήριξη όσων αρνούνται να τα πληρώσουν. Καλεί όλους τους κοινωνικούς φορείς να πρωτοστατήσουν στον αγώνα και στην έμπρακτη συμπαράσταση στον κάθε δημότη. Να συντονίσει την δράση του με άλλους δήμους.
Η απόφαση να κοινοποιηθεί στον Πρωθυπουργό, στους αρμόδιους Υπουργούς και τη Διοίκηση της ΔΕΗ και να δημοσιοποιηθεί σε όλα τα μέσα ενημέρωσης».

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΙΤ


Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ 


Όπως έγραφε προχθές ένα έγκυρο όργανο της υπερεθνικής ελίτ, οι Financial Times, «η Ευρωζώνη, όντας αντιμέτωπη με αναταραχή στις επαρχίες, απέστειλε σε αυτές δύο νέους κυβερνήτες: στη θέση του αλλοπρόσαλλου Παπανδρέου τον πρώην αντιπρόεδρο της ΕΚΤ, και στη θέση του απείθαρχου Μπερλουσκόνι τον Μόντι, πρώην επί κεφαλής της πολιτικής ανταγωνισμού στην Κομισιόν». Εκείνο που παρέλειψε η εφημερίδα να αναφέρει είναι ότι και οι δύο, μαζί με στελέχη πολυεθνικών κ.λπ., είναι μέλη της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commission), δηλαδή της επιτροπής που ίδρυσε ο Ροκφέλλερ το 1973, όταν οι πολυεθνικές μορφοποιούσαν την άτυπη υπερεθνική ελίτ που θα διαχειριζόταν την τότε αναδυόμενη διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς. Η Επιτροπή αυτή υποτίθεται είχε στόχο την προώθηση της συνεργασίας μεταξύ των τριών κύριων συνιστωσών της υπερεθνικής ελίτ (ΗΠΑ, Ευρώπη, Ιαπωνία) αλλά, στην πραγματικότητα, αποτελούσε βασικό όργανο για την προώθηση μελών της στην διαχείριση της Νέας Τάξης που καθιέρωνε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Επιπρόσθετα, και οι δύο (μαζί με τον Ντράγκι τον νέο πρόεδρο της ΕΚΤ) ανήκουν, «σε διάφορους βαθμούς», όπως σημειώνει η έγκυρη Le Monde, στο Ευρωπαϊκό τμήμα της γνωστής Goldman Sachs, κύριου «στελέχους» της υπερεθνικής ελίτ!
Σήμερα, για πρώτη φορά στην μεταπολεμική Ιστορία της, η Ελλάδα κυβερνάται από ένα μη εκλεγμένο από τον Λαό τεχνοκράτη που, τυπικά, διόρισαν κόμματα χωρίς τη παραμικρή λαϊκή εντολή για τη καταστροφική πολιτική τους και, ουσιαστικά, η ίδια η υπερεθνική ελίτ. Και όλα αυτά, με τη σύμπραξη ενός εθνικιστικού κόμματος-μαϊμού (το μοναδικό σημαντικό Ευρωπαϊκό «εθνικιστικό» κόμμα --στην πραγματικότητα, απλά ακροδεξιό και ρατσιστικό-- υπέρ της ΕΕ!) Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η νέα αυτή διακομματική Χούντα που διαδέχθηκε την προηγούμενη μονοκομματική Χούντα, η οποία χωρίς την παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση εισήγαγε τα πιο κτηνώδη μέτρα κατά των λαϊκών στρωμάτων στην Ιστορία μας (μέχρι την εγκληματική διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος, ένα βασικό για την επιβίωση αγαθό, σε όποιον δεν πληρώνει το χαράτσι υπέρ των ελίτ!) δεν έχει βέβαια στόχο τη «σωτηρία της Πατρίδας» όπως ισχυρίζεται. Απλά έχει στόχο να σώσει τις τσέπες των Τραπεζιτών δανειστών μας στο εξωτερικό, μέσα από την ελαχιστοποίηση των ζημιών τους, καθώς και να προωθήσει γενικότερα τα συμφέροντα της «απάτριδος» υπερεθνικής ελίτ του κεφαλαίου, και των ντόπιων ελίτ και προνομιούχων στρωμάτων, δηλαδή μιας μικρής μειοψηφίας του Ελληνικού λαού, σε βάρος βέβαια των λαϊκών στρωμάτων.
Έτσι ο «διαπρεπής τεχνοκράτης και ακαδημαϊκός πρωθυπουργός» που καλείται να μας «σώσει», στην πραγματικότητα, ψεύδεται ασύστολα όταν καταστροφολογεί για τις συνέπειες της εξόδου από την ΕΕ, τη στιγμή που άλλοι, απείρως σημαντικότεροι από αυτόν (αλλά και από παρόμοια με αυτόν Πανεπιστημιακά παπαγαλάκια στην Ελλάδα) διεθνείς οικονομολόγοι, που δεν λειτουργούν όμως ως «άνθρωποι της υπερεθνικής ελίτ στην Αθήνα», δείχνουν ότι δεν υπάρχει διέξοδος από την καταστροφική κρίση της Ελλάδος μέσα στην Ευρωζώνη--ή θα έλεγα σωστότερα μέσα στην ΕΕ, εφόσον η ένταξη μας σε αυτή είναι η απώτερη αιτία της έντασης της χρόνιας κρίσης μας. Και όλα αυτά, βέβαια, με προφανή στόχο να τρομοκρατήσει την «πλειοψηφία των νοικοκυραίων», οι οποίοι φτωχοποιούνται ραγδαία, ότι δήθεν δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από την αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση που μας καταδικάζει σε θέση τυπικού προτεκτοράτου της υπερεθνικής ελίτ, με μόνιμη ανεργία πάνω από 20% του πληθυσμού και διπλάσια ανεργία ανάμεσα στους νέους. Δηλαδή, από τα Μνημόνια που μας καταδικάζουν να γίνουμε ένα Μεξικό της Ευρωπαϊκής περιφέρειας, συνεχώς χρεωμένο και απόλυτα εξαρτημένο, το οποίο θα έχει στο μεταξύ ξεπουλήσει και κάθε κοινωνικό πλούτο στις εξευτελιστικές τιμές που επιβάλλουν οι «αγορές».
Τώρα, που σύσσωμη η πολιτική και οικονομική ελίτ, καθώς και η Πανεπιστημιακή και η μιντιακή ελίτ και οι περισσότεροι από την Ελληνική “κουλτούρα”, ρητά ή σιωπηρά επιδοκιμάζουν τη Χούντα της υπερεθνικής ελίτ («για να μην καταστραφούμε»!) και συμπαρατάσσονται σε ένα Μαύρο Μέτωπο, η διάκριση «αυτοί» ή «εμείς» γίνεται περισσότερο φανερή παρά ποτέ. «Αυτοί», οι ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, και «εμείς», η μεγάλη πλειοψηφία του Λαού, κυρίως στα λαϊκά στρώματα, που θα πληρώσουν πολύ ακριβά την μετατροπή της Χώρας και σε τυπικό προτεκτοράτο. Αυτονόητη επομένως, και η μοναδική διέξοδος από τον ολοκληρωτικό εξανδραποδισμό μας σαν Λαού στα χέρια της υπερεθνικής ελίτ και των «ανθρώπων της» στην Ελλάδα: η δημιουργία ενός παλλαϊκού Μετώπου Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης που θα ενώσει όλους, ανένταχτους ή οργανωμένους, κάτω από ένα ελάχιστο πρόγραμμα με κοινούς στόχους την μονομερή έξοδο από την ΕΕ (όχι απλά το Ευρώ), την άρνηση πληρωμής του Χρέους, και την άμεση απαλλοτρίωση του ιδιωτικοποιημένου κοινωνικού πλούτου, μαζί με τα απαραίτητα συμπληρωματικά μέτρα. Αλλά θα επανέλθω.

 http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
*Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία, 19.11.2011

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Πόλεμο θέλουν; Θα τον έχουν! Εσύ διάλεξες στρατόπεδο;

Από το διάλογο του Πολυτεχνείου:
Πόλεμο θέλουν; Θα τον έχουν! Εσύ διάλεξες στρατόπεδο;

«Τώρα έχουμε πόλεμο», μας λένε κυνικά και απροκάλυπτα οι δωσίλογοι κυβερνώντες του χρηματοπιστωτικού άξονα. Ας το συνειδητοποιήσουν λοιπόν καλά όσοι σπεύδουν (ασχέτως προθέσεων: από ωμό συμφέρον, από εκβιασμούς και πιέσεις, από ιδιοτελείς στρατηγικές επιβίωσης, από άγνοια, από αφέλεια, από κοινωνικό αναλφαβητισμό, από απλή βλακεία) να συστρατευθούν σήμερα με το στρατόπεδο των ύπουλων επιτιθεμένων, απατεώνων, καταχραστών εξουσίας, με τη χούντα των δωσίλογων και τους Νόμους Πλαίσιο της Νέας Κατοχικής Τάξης τους.
Οι αδίστακτοι επιτιθέμενοι, αποφάσισαν να θυσιάσουν την παιδεία, την υγεία, τις εργασιακές σχέσεις, την περίθαλψη, την ασφάλιση, και κυρίως: μερικές γενεές του λαού μας, τη νεολαία μας, τα αγέννητα παιδιά, με όρους γενοκτονίας, για να εξευμενίσουν τα αφεντικά τους: τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους!
Ας μην ακκίζονται κάποιοι με λεκτικές ακροβασίες και υπεκφυγές: ο κοινωνικός πόλεμος που έχει πρακτικώς και επισήμως κηρυχθεί, έχει στρατούς και στρατόπεδα που οριοθετούνται όσο προχωρά η σύγκρουση ζωής ή θανάτου με μεγαλύτερη σαφήνεια:
  1. Από τη μια πλευρά το στρατόπεδο των αδίστακτων επιτιθέμενων: παρτάκηδες μεγαλοεισοδηματίες, επιχειρηματίες που βλέπουν τον πόλεμο ως “ευκαιρία” για μπίζνες, μισθοφόρους, συνεργάτες του κατακτητή, πουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, κομματόσκυλα κάθε αποχρώσεως της “εθνικής συναίνεσης” της Νέας Τάξης, ψευτοαγωνιστές της παρελκυστικής εκτόνωσης που υπονομεύουν τη συγκρότηση του μετώπου μάχης των από κάτω, αρχομανείς αυλοκόλακες που μυρίστηκαν καινούργια νομή εξουσίας και δεν κρύβουν τη λύσσα τους, εθελοντές, ψοφοδεείς εθελόδουλους, βλάκες που συνωστίζονται αγεληδόν με τους ισχυρούς, κ.ο.κ. Αυτό είναι το στρατόπεδο της κραυγαλέας κυνικής ιδιοτέλειας, της υποκρισίας, του ψεύδους, της απάτης, της αναλγησίας, της καταδίκης του λαού σε γενοκτονία.
  2. Από την άλλη – το στρατόπεδο όσων πλήττονται από τον κοινωνικό πόλεμο: η καθημαγμένη κοινωνία, που κάθε μέρα περιμένει την επόμενη εξαγγελία αφαίμαξης, μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι, “εργασιακοί έφεδροι”, νέοι που καταδικάζονται σε ανέχεια και μετανάστευση, πεινασμένοι και άστεγοι, φοιτητές, μαθητές, αγέννητα παιδιά που δεν πρόκειται να έλθουν στον κόσμο λόγω εξαθλίωσης ανθρώπων που δεν θα κάνουν οικογένειες… Το στρατόπεδο της αξιοπρέπειας και του αγώνα για την επιβίωση της κοινωνίας, για το μέλλον των παιδιών μας. Αυτό το στρατόπεδο έχει το ηθικό προβάδισμα, την αλληλεγγύη, την ανιδιοτελή συλλογικότητα, την αλήθεια, την κοινωνική ευαισθησία, την αίσθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης, άρα και την προοπτική της νίκης.
Ο πόλεμος έχει διακυβεύματα, έχει θύτες, θύματα και παράπλευρες απώλειες. Ας αφήσουν λοιπόν κάποιοι κατά μέρος την υποκρισία του τεχνοκρατικού, του δήθεν “ουδέτερου” επαγγελματισμού και της υποτακτικής νομιμοφροσύνης.
Στον πόλεμο, η άνευ όρων και ορίων αποδοχή της εύρυθμης “νομιμότητας” των επιτιθέμενων, των κυρίαρχων, ανεξαρτήτως προθέσεων (δηλ. από κυνισμό είτε από απλή βλακεία-ιδιωτεία) συνιστά μονοσήμαντα πράξη πολέμου, συστράτευσης με τον επιτιθέμενο.
Δεν έχει εδώ “δεν με νοιάζει τι παθαίνει ο λαός, αν πληρώνει δίδακτρα με το νόμο απ’ το 4ο έτος ο φοιτητής, αν τον χώνουν στο βρόγχο των φοιτητοδανείων απ’ τα 18 του, αν ο φτωχός και ο εργαζόμενος δεν έχει πρόσβαση στην παιδεία, αν θα περιφέρεται στην επισφάλεια με το κουρελόχαρτο των 180 πιστωτικών μονάδων”, κ.ο.κ. καθ’ ότι “εγώ κοιτάζω τη δουλίτσα μου”.
Αν κάποιος ωρύεται σήμερα μετ’ επιτάσεως: “Το μόνο που με νοιάζει είναι η “εύρυθμη λειτουργία των θεσμών” άνευ όρων και ορίων”, σε συνθήκες ασύμμετρου κοινωνικού πολέμου, αυτό σημαίνει de facto συστράτευση, σημαίνει σήμερα μονοσήμαντη αναγνώριση στον επιτιθέμενο του αποκλειστικού μονοπωλίου να θέτει τους δικούς του όρους και τα όρια.
Στον πόλεμο, κανείς δεν σε ρωτά γιατί διάλεξες στρατόπεδο ή αν είσαι ανίκανος να διαλέξεις ή να συνειδητοποιήσεις το διακύβευμα, το με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Η κλαγγή των εκάστοτε όπλων διεξαγωγής του πολέμου, θα ξεκαθαρίσει το ποιόν των στρατοπέδων, των σκοπών, της θεωρίας και της πράξης, των στρατηγικών, των τακτικών. Εδώ κρίνεται και το ήθος του καθ’ ενός και της κάθε μιας, ατόμων και συλλογικοτήτων.
Σε συνθήκες οξύτατου ανοικτού κοινωνικού πολέμου, δεν υπάρχουν ουδέτεροι, δεν υπάρχει αταραξία της βολής, δεν υπάρχουν χρυσελεφάντινοι πύργοι διανοουμενίστικης εστέτ νιρβάνα, δεν υπάρχουν μεσοβέζικες θέσεις και υπεκφυγές: το κάθε επιμέρους, τοπικό και ελάσσον συνάπτεται αναγκαστικά με το γενικό, το κοινωνικό και το μείζων. Ότι αφορά έστω και μικρά διακυβεύματα μετατοπίσεων συσχετισμών δυνάμεων, η κάθε θέση υπέρ ή κατά θεσμών, επιλογών και προσώπων, εξακοντίζεται στο επίκεντρο του αδυσώπητου κοινωνικού και πολιτικού αγώνα.
Όποιοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν να το αντιληφθούν, ας πρόσεχαν.
Όλοι οι εμπλεκόμενοι, τελικά θα λογοδοτήσουν απέναντι στο λαό μας, απέναντι στην ιστορία.
Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος έχει ως εκ της θέσης, του ρόλου και του λειτουργήματός του ιδιαίτερες ευθύνες σε αυτό τον πόλεμο.
Εσύ διάλεξες στρατόπεδο ή καμώνεσαι ακόμα ότι δεν σε αφορά και είσαι υπεράνω;

Δημήτρης Πατέλης
Επίκουρος καθηγητής Τμήματος Κοινωνικών Επιστημών Πολυτεχνείου Κρήτης
Μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του Ε.ΠΑ.Μ.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

«Η Ελλάδα να κάνει αθέτηση πληρωμών»

ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ Καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.


Ζήτημα εβδομάδων θεωρεί τη διάλυση της ευρωζώνης ο καθηγητής Κ. Λαπαβίτσας και προτείνει ως μόνη εναλλακτική λύση την αθέτηση πληρωμών και έξοδο από την ΟΝΕ. Αναλυτικά:
ΕΡΩΤΗΣΗ: Βρισκόμαστε μπροστά στη διάλυση της ευρωζώνης;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η διαδικασία διάλυσης είναι ήδη πολύ προχωρημένη. Η ΟΝΕ πάσχει από τεράστιες ανισορροπίες, όπου τα πλεονάσματα του κέντρου, κυρίως της Γερμανίας, αντιστοιχούν με ελλείμματα της περιφέρειας. Το χρέος που πνίγει την περιφέρεια είναι απόρροια αυτών των ανισορροπιών. Η λιτότητα κάνει τα πράγματα χειρότερα γιατί φέρνει ύφεση. Ακόμη και τα κράτη του κέντρου θα έχουν πλέον μεγάλα προβλήματα στην εξυπηρέτηση του χρέους τους. Για το λόγο αυτό οι χρηματοπιστωτικές αγορές ξεφορτώνονται τα ομόλογα άλλων χωρών και αγοράζουν γερμανικά που τα θεωρούν τα μόνα ασφαλή. Τις πρόσφατες μέρες ανέβηκαν τα σπρεντ της Ιταλίας, της Ισπανίας, του Βελγίου, αλλά και της Γαλλίας. Οσο ανεβαίνουν τα σπρεντ, τόσο ευνοείται η κερδοσκοπία και στην ουσία καταρρέει η αγορά κρατικών ομολόγων της Ευρώπης. Αν συνεχιστεί αυτή η πορεία, η διάλυση είναι θέμα εβδομάδων.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιοι κινδυνεύουν περισσότερο;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Οι τράπεζες κέντρου και περιφέρειας που είναι εκτεθειμένες στο κρατικό χρέος. Στην πρώτη γραμμή βρίσκονται οι γαλλικές τράπεζες, που και μόνο η έκθεσή τους στα ιταλικά ομόλογα ίσως να ξεπερνάει τα 300 δισ. Πιθανή καταρρεύση των τραπεζών θα μας οδηγήσει σε πανευρωπαϊκή κρίση χωρίς προηγούμενο.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Υπάρχει τρόπος θεσμικής παρέμβασης για διάσωση του ευρώ; Είναι δυνατή μια παρεμβατική κεϊνσιανή πολιτική;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ο μόνος διαθέσιμος μηχανισμός είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που ήδη παρεμβαίνει αγοράζοντας ιταλικά και ισπανικά ομόλογα. Πιέζεται να γιγαντώσει τις αγορές της διαθέτοντας ίσως και πάνω από 2 τρισ. και υπερδιπλασιάζοντας τον ισολογισμό της. Αντιδρά όμως η Γερμανία που έχει σοβαρούς λόγους από τη δική της σκοπιά. Πρώτον, η παρέμβαση της ΕΚΤ θα ήταν απλώς παράταση χρόνου που από μόνη της δεν θα μπορούσε να λύσει τις βασικές ανισορροπίες της ΟΝΕ. Δεύτερον, ο δανεισμός θα έθετε σε κίνδυνο την αξιοπιστία της ΕΚΤ και άρα το ίδιο το ευρώ. Κεϊνσιανή λύση είναι εξαιρετικά δύσκολη διότι το ευρώ φτιάχτηκε για να προωθήσει τα συμφέροντα των μεγάλων τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων και των χωρών του κέντρου. Αν υπάρξει δομική λύση, αυτή θα έχει «γερμανικά» χαρακτηριστικά, δηλαδή δημοσιονομικό έλεγχο από το Βερολίνο, κυρώσεις για τους «άτακτους» και τεράστια πίεση στους εργαζόμενους για να ανεβεί η ανταγωνιστικότητα.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε κάνει αθέτηση πληρωμών στο δημόσιο χρέος και έξοδο από την ΟΝΕ με δικιά της πρωτοβουλία και συντεταγμένα ήδη από τις αρχές του 2010. Θα είχαμε αποφύγει την τραγική καταστροφή που ζούμε από το μνημόνιο και μετά, με συρρίκνωση του ΑΕΠ ίσως και 7% μόνο το 2011, επίσημη ανεργία πάνω από 18%, απόλυτη κατάρρευση των επενδύσεων και δημόσιο χρέος εκτός ελέγχου. Δεν βλέπω τι θα αλλάξει με τη νέα κυβέρνηση, αφού ο κ. Παπαδήμος δήλωσε ξεκάθαρα ότι θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική. Πρόκειται για κοινωνική και εθνική αυτοχειρία. Η Ελλάδα θα φτάσει και πάλι στην αθέτηση πληρωμών και την έξοδο από την ΟΝΕ, αλλά με γονατισμένη οικονομία και διαλυμένη κοινωνία. Είναι ανάγκη να υπάρξει μετωπική συστράτευση, με παράλληλη κοινωνική αλλαγή υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, για να αποφευχθεί η καταστροφή.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιοι είναι οι κίνδυνοι αυτής της επιλογής;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Υπάρχουν τρεις μεγάλοι κίνδυνοι, όλοι αντιμετωπίσιμοι. Πρώτον, εμφάνιση τραπεζικής κρίσης κυρίως λόγω της αθέτησης πληρωμών. Να σημειωθεί ότι και με τη σημερινή πολιτική οι ελληνικές τράπεζες είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένες και ίσως βρεθούν σε ξένα χέρια. Η λύση είναι να περάσουν σε δημόσια ιδιοκτησία. Η τελική κατάληξη πρέπει να είναι μικρότερες τράπεζες, εστιασμένες στην εγχώρια οικονομία, που θα στηρίζουν την παραγωγή και την απασχόληση. Δεύτερον, κρίση νομισματικής κυκλοφορίας λόγω της αλλαγής νομίσματος. Παρά τα όσα έχουν ακουστεί, πρόκειται για το μικρότερο από τα προβλήματα. Η αλλαγή πρέπει να γίνει ξαφνικά και γρήγορα, με δημόσια εγγύηση των καταθέσεων. Αν το κράτος δείξει αποφασιστικότητα, η κυκλοφορία θα προσαρμοστεί σύντομα. Προσφέρει επίσης τη δυνατότητα αναδιανεμητικής πολιτικής διότι η αλλαγή στη νέα δραχμή μπορεί να γίνει με ευνοϊκότερους όρους για τους μικροκαταθέτες. Τρίτον, συναλλαγματική κρίση διότι η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί. Βραχυπρόθεσμα θα υπάρξουν δυσκολίες στα καύσιμα, στα τρόφιμα, στα φάρμακα. Θα χρειαστεί να γίνουν διμερείς συμφωνίες και να εφαρμοστούν διοικητικά μέτρα για να στηριχτούν τα φτωχότερα στρώματα. Μεσοπρόθεσμα το αποτέλεσμα θα είναι θετικό διότι θα πάρει ανάσα η εγχώρια παραγωγή και θα τονωθούν οι εξαγωγές. Το λαϊκό εισόδημα θα μειωθεί διότι θα ακριβύνουν τα εισαγόμενα, όπως τα αυτοκίνητα, αλλά και θα βελτιωθεί διότι θα φτηνύνουν εγχώρια προϊόντα, όπως τα τρόφιμα. Το μεγάλο κέρδος θα είναι η δυνατότητα να προστατευτεί η απασχόληση, αφού θα γίνει ανάκτηση κυριαρχίας στην οικονομική πολιτική.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Δεν θα είναι απομονωμένη και αδύναμη εκτός ευρώ η Ελλάδα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Κάθε άλλο. Η Ελλάδα μπορεί να παραμείνει ανοιχτή χώρα, με λιγότερη ανισότητα και βελτίωση του εισοδήματος, χωρίς τον χυδαίο νεοπλουτισμό της εποχής του ευρώ. Τα λαϊκά και εργατικά στρώματα μπορούν να προστατεύσουν την εθνική κυριαρχία και να ξαναδώσουν αξιοπρέπεια στον ελληνικό λαό. Πάνω απ' όλα, μπορούν να υπερασπιστούν τη δημοκρατία που πλέον καταρρακώνεται μέσα στην ΟΝΕ. Οσο γρηγορότερα γίνει η αλλαγή τόσο το καλύτερο για όλους μας.

Αναδημοσίευση από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Ομιλία Νίκου Καραβέλου για την Δημόσια Περιουσία

Αγαπητοί φίλοι,

       Η χώρα μας βρίσκεται σε οικονομική και πολιτική κατοχή. Μένει η στρατιωτική. Θα συμβεί και αυτό μόλις οι άρπαγες πετύχουν να εφαρμόσουν πάνω στο έδαφος της χώρας μας τις ανεξάρτητες οικονομικές ζώνες που επιδιώκουν. Τη διάσπαση δηλαδή του σώματος της χώρας και της διαρπαγή των κομματιών της.
    
      Με τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια δεν θα είμαστε απλώς προτεκτοράτο, γιατί στα προτεκτοράτα οι επικυρίαρχοι εξασφαλίζουν την ακεραιότητά τους για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Εδώ θα έχουμε διάλυση και διαρπαγή τμημάτων της χώρας και του πλούτου της που ανήκει στο λαό.

      Δεν θα αναφερθώ στο σύνολο των πολιτικών και οικονομικών παραμέτρων τα οποία θα αναλύσουν οι επόμενοι ομιλητές. Θα σταθώ μόνο στο ζήτημα της δημόσιας περιουσίας και των σχεδίων για την τύχη της.
   
      Λέγοντας δημόσια περιουσία, εννοούμε την κινητή κάθε είδους και ακίνητη περιουσία που ανήκει στην κρατική οντότητα και υπάρχει για την εξυπηρέτηση αυτού προς όφελος του λαού. Η δημόσια περιουσία δεν είναι μόνο ένα υλικό αγαθό αλλά αποτελεί και το σύμβολο της ύπαρξης κάθε κράτους το στοιχείο εκείνο που δίνει τη δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, αντιμετώπισης των αναγκών του λαού και κρατικών επενδύσεων. Η δημόσια περιουσία ακόμα συνιστά και πνευματικό σύμβολο, αρκεί να ανατρέξουμε στην ιστορία μας. Η δημόσια γη και τα δημόσια αγαθά, στο διάβα της ιστορίας συνδέονται με αγώνες και αίμα, αγώνες εθνικοαπελευθερωτικούς και κοινωνικοπολιτικούς. Επομένως η δημόσια περιουσία με την έννοια αυτή δεν είναι αντικείμενο συναλλαγής. Ανήκει στο λαό με δεσμούς ακατάλυτους και κανένας δεν μπορεί να διαπραγματεύεται κα να υλοποιεί την εκποίησή της σε τρίτους και μάλιστα για την εξυπηρέτηση τοκογλυφικών στόχων του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να τη δεσμεύει να διαπραγματεύεται την εκποίησή της και να την εκποιεί αφού ουδέποτε ο λαός επέτρεψε σε οποιαδήποτε κυβέρνηση να το πράξει. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να διαπραγματεύεται την εθνική κυριαρχία μέρος της οποίας είναι και η ακατάλυτη σχέση του λαού με τη δημόσια περιουσία του. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα, πολιτικά και νομικά, να παραιτείται από ενστάσεις που απορρέουν από την έννοια της εθνικής και κρατικής κυριαρχίας. Ουδέποτε ο λαός έδωσε τέτοια εντολή σε κανένα. Άρα η κατάρτιση δανειακών συμβάσεων και μνημονίων που ως αντικείμενο έχουν την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι πράξη παράνομη, ποινικά κολάσιμη και απαράδεκτη, αυτές δε καθ’ εαυτές οι συμφωνίες είναι ανυπόστατες αφού αντίκεινται στο ελληνικό σύνταγμα και τις διεθνείς συμβάσεις.

      Τι είδαμε όμως να γίνεται;
1.    Στο άρθρο 4 παράγραφος 2 της 8-5-2010 σύμβασης δανειακής διευκόλυνσης που υπογράφτηκε μεταξύ της Ελλάδας, των 15 χωρών της ευρωζώνης και του ΔΝΤ αναγράφεται «ολόκληρη η κινητή και ακίνητη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου δεσμεύεται για την εξυπηρέτηση του σκοπού του δανείου και όσο αυτό υπάρχει» δηλαδή η δημόσια περιουσία με την υπογραφή που τόλμησε να θέσει Ελληνική Κυβέρνηση δεσμεύεται υπέρ των τοκογλύφων, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και για όσο διαρκεί η δανειακή σχέση. Αν λοιπόν λάβουμε υπ’ όψη ότι το δάνειο που συνήψε η τότε κυβέρνηση (όπως όλα τα τοκογλυφικά δάνεια από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους) θα διαρκέσει επ’ άπειρον, επ’ άπειρον θα είναι δεσμευμένη και η δημόσια περιουσία του Ελληνικού Λαού.

2.    Και αφού δεσμεύτηκε έτσι η δημόσια περιουσία έρχεται το άρθρο 14 της ίδιας σύμβασης και λέει ότι το Ελληνικό κράτος παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που απολαμβάνει το ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία. Και επειδή στο άρθρο αυτό υπήρχε μία εξαίρεση που έλεγε ότι όλα αυτά ισχύουν αν δεν απαγορεύονται από αναγκαστικό νόμο, ήρθε η γνωμοδότηση των δύο νομικών συμβούλων του κράτους και απάλειψε ουσιαστικά την εξαίρεση αυτή, εξαίρεση που ήταν βέβαια και άνευ αντικειμένου αφού ο όρος αναγκαστικός νόμος δεν αναγνωρίζεται ως νομικός όρος από το σημερινό Ελληνικό δίκαιο. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η παραπάνω νομική γνωμοδότηση ζητήθηκε από τους δανειστές να είναι και είναι τμήμα της δανειακής σύμβασης άρα η απάλειψη του όρου αυτού δεσμεύει τα μέρη. Να σημειωθεί τέλος ότι οι δύο αυτοί νομικοί σύμβουλοι του κράτους ουσιαστικά δεν γνωμοδότησαν οι ίδιοι αλλά έλαβαν έτοιμο κείμενο από τους δανειστές και απλώς το υπέγραψαν. Το κείμενο αυτό έλεγε ότι δανειακή σύμβαση είναι δήθεν καθ’ όλα νόμιμη και δεν αντίκειται στο Ελληνικό δίκαιο. Τόλμησαν δηλαδή να που ότι η παραίτηση ενός κράτους από τα κυριαρχικά του δικαιώματα είναι νόμιμη. Ελπίζουμε ότι κάποτε όλοι αυτοί οι κύριοι θα κληθούν να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους.

3.    Με το άρθρο 2 σε συνδυασμό με το άρθρο 13 της ίδιας σύμβασης οι δανειστές (τοκογλύφοι) ένας ή περισσότεροι ή και όλοι μπορούν να μεταβιβάσουν με οποιονδήποτε τρόπο σε τρίτο κράτος ή ιδιώτη οποιοδήποτε από τα δικαιώματα που έχουν από τη σύμβαση αυτή, ενώ αντίθετα η Ελλάδα δεν μπορεί ούτε να αρνηθεί μία τέτοια μεταβίβαση, ούτε να μεταβιβάσει τις υποχρεώσεις της προς τρίτο, τρίτος δηλαδή να αναλάβει (κάποια φιλική χώρα) την εξόφληση ή την εξυπηρέτηση του χρέους. Με τον τρόπο αυτόν οι δανειστές επιχειρούν να δημιουργήσουν όπως αναφέρει ο καθηγητής Γεώργιος Κασιμάτης «Οι παράνομες συμβάσεις δανεισμού της Ελλάδας» ένα πολιτικό και οικονομικό μπλοκ δεσμευτικό για την Ελλάδα χωρίς τη βούληση της, αποκλείοντας από την ίδια την δυνατότητα άσκησης εξωτερικής πολιτικής πιο ανεξάρτητης και δημιουργίας σχέσεων με άλλες χώρες που θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τις δανειακές της ανάγκες. Ο όρος αυτός είναι παράνομος γιατί αποτελεί σοβαρή παράβαση της αρχής ης συμβατικής ισότητας.

4.    Σύμφωνα με το άρθρο 6 της σύμβασης αν οποιοδήποτε δικαστήριο ημεδαπό ή ευρωπαϊκό ή οποιοδήποτε άλλο κρίνει ότι η σύμβαση παραβιάζει το Ελληνικό, Ευρωπαϊκό ή Διεθνές δίκαιο και ακυρωθεί η σύμβαση, η απόφαση αυτή ουσιαστικά θα είναι κενό γράμμα αφού οι υποχρεώσεις της Ελλάδας από τη σύμβαση αυτή παραμένουν αλώβητες. Και μάλιστα με το άρθρο 8 αναφέρεται ότι σε περίπτωση ακύρωσης της δανειακής σύμβασης οι δανειστές απαιτούν αμέσως όλα τα ποσά που έχουν δανείσει μαζί με τους τόκους. Με άλλα λόγια ακόμα και στην περίπτωση που η άκυρη και ανυπόστατη αυτή σύμβαση αναγνωριστεί σ τέτοια η Ελλάδα υποχρεούται να τους πληρώνει και δεν μπορεί να ζητήσει τα λεφτά πίσω ούτε θα λέγαμε και με τον αδικαιολόγητο πλουτισμό.

5.    Η συγκεκριμένη δανειακή σύμβαση έπρεπε ως διεθνής συνθήκη να επικυρωθεί από τη βουλή των Ελλήνων. Ουδέποτε μέχρι σήμερα ήρθε ενώπιον της βουλής για κύρωση. Αλλά ακόμα κι αν έφερναν την κατάπτυστη αυτή σύμβαση στη βουλή μία τέτοια σύμβαση που παραβιάζει θεμελιώδη δικαιώματα και αρχές και εγγυήσεις δικαίου η βουλή των Ελλήνων δεν θα μπορούσε να επικυρώσει λόγω της αντίθεσής τους με το ίδιο το σύνταγμα. Ιδιαίτερα δε όπως επισημαίνει ο καθηγητής Κασιμάτης ο όρος παραίτηση από τις ασυλίες εθνικής κυριαρχίας καθιστά αδύνατη την κύρωση από τη βουλή γιατί ούτε η βουλή έχει την εξουσία να κυρώνει παραιτήσεις από την εθνική κυριαρχία με την οποιαδήποτε πλειοψηφία.

6.    Η προηγούμενη κυβέρνηση με το νόμο 3986/2011 «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής μεσοπρόθεσμου πλαισίου κλπ» συνέστησε το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου. Χαρακτηριστικά του νόμου αυτού είναι τα ακόλουθα
Α) Ότι έχει σκοπό την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Β) Ότι το προϊόν αξιοποίησης θα χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους δηλαδή των τοκογλύφων
Γ) Ότι το Ταμείο αυτό στο οποίο θα εκχωρηθεί το σύνολο της περιουσίας του δημοσίου θα λειτουργεί με τη μορφή μιας ανώνυμης εταιρίας.
Δ) Ότι θα μεταβιβαστούν σε αυτό κατά πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή τα δημόσια ακίνητα τα περιουσιακής φύσεως δικαιώματα και ο κινητές αξίες και τα πάσης φύσεως δικαιώματα από τα ακίνητα δηλαδή το σύνολο της περιουσίας του δημοσίου.
Ε) Ότι το δημόσιο χάνει κάθε δικαίωμά του επί της περιουσίας του που μεταβιβάζεται στο Ταμείο
Στ) Ότι η περιουσία που μεταβιβάζεται στο ταμείο απαγορεύεται να επανέλθει καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην ιδιοκτησία του δημοσίου
Ζ) Ότι οι μεταβιβάσεις αυτές προς το Ταμείο γίνονται χωρίς κανένα αντάλλαγμα
Η) Ότι το Ταμείο θα μπορεί κατά την κρίση του να εκποιεί οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο χωρίς την έγκριση της Βουλής.
      Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε τα εξής: αρχικά και σε αντίθεση με το σχέδιο νόμου που έλεγε ότι οι συμβάσεις αξιοποίησης μπορεί να κυρώνονται με νόμο από τη Βουλή, στο τελικό κείμενο που τέθηκα σε ψηφοφορία η τελευταία φράση απαλείφθηκε. Μάλιστα κατατέθηκε και σχετική επίκαιρη ερώτηση από το βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδημούλη.
Θ) Ότι στις συνεδριάσεις του Δ.Σ του Ταμείου θα παρίστανται ως παρατηρητές δύο εκπρόσωποι από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής επιτροπής οι οποίοι θα ελέγχουν και θα ενημερώνονται εγγράφως από το Δ.Σ. για όλα τα θέματα ημερήσιας διάταξης δηλαδή η δημόσια περιουσία τίθεται υπό τον άμεσο έλεγχο των δανειστών. Ο κατάπτυστος αυτός νόμος που είναι και θα αποτελεί στο μέλλον σύμβολο μειοδοσίας, φέρει πρώτη-πρώτη και φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Προέδρου της Δημοκρατίας κυρίου Παπούλια.

      Η προηγούμενη Ελληνική κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε αποδομώντας το κράτος, για να εξυπηρετήσει τους δανειστές. Φαίνεται ότι δεν τα κατάφερε. Για αυτό, γεγονός που συμβαίνει και στην Ιταλία το διεθνές κεφάλαιο πρωθυπουργεύει.

      Σήμερα μία δοτή κυβέρνηση, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, με μία απερίγραπτη πολιτικά και νομικά απόφαση τριών κομμάτων της Βουλής κυβερνά τη χώρα. Ανατέθηκε δηλαδή εργολαβικά η διακυβέρνηση σε εξωθεσμικό πρόσωπο, για να αποδειχθεί το δίκιο του νομικού συγγραφέα Λαμπρίδη όταν έλεγε ότι η εξουσία χρησιμοποιεί τους θεσμούς όταν τη συμφέρουν. Μόλις πάψουν τότε τους καταλύει. Όπως και πριν που το κράτος ανέλαβε βαρύτατες υποχρεώσεις σε βάρος των πολιτών και της εθνικής κυριαρχίας χωρίς η βουλή να γνωρίζει, ως όργανο λαϊκής κυριαρχίας τις υποχρεώσεις που αναλάμβανε, έτσι και τώρα. Και τώρα τα τρία κόμματα συμφώνησαν με σκοπό να εφαρμοστούν τα συμφωνημένα της 26ης Οκτωβρίου 2011. Με άλλα λόγια συμφώνησαν να συμπράξουν για την υπογραφή και της νέας επαχθέστερης δανειακής σύμβασης, το περιεχόμενο της οποίας δεν είναι ακόμα γνωστό ούτε στη βουλή ούτε στο λαό. Κι όλα αυτά για να σώσουν δήθεν την Ελλάδα. Βάζοντας στο γύψο το Σύνταγμα, τη νομιμότητα και τη δημοκρατία, αυτήν την αστική δημοκρατίας υπέρ της οποίας κόπτονται.

      Αν αυτό δεν είναι εκτροπή τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Και είναι εκτροπή. Όταν μια χώρα δεν αποφασίζει κυριαρχικά τότε κατέχεται. Και είναι υποτέλεια. Όταν μία χώρα γίνεται άθυρμα στα χέρια τοκογλύφων είναι υποτελής. Όταν σε μία χώρα παραβιάζεται ο πυρήνας και αυτής της τυπικής νομιμότητας, τότε έχουμε πραξικόπημα. Όταν μια χώρα ανέχεται την κατάλυση της εθνικής της κυριαρχίας συναινώντας σε αυτήν, όταν εθελόδουλα εκχωρεί της δημόσια περιουσία της σε τοκογλύφους τότε έχουμε το πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό τέλος της χώρας.
     
      Θεωρώ ότι όσοι πρωταγωνίστησαν, όσοι συνήργησαν με οποιονδήποτε τρόπο φέρουν βαρύτατες ευθύνες. Ευθύνες που κάποια στιγμή πιστεύω θα τους καταλογιστούν τόσο σε ιστορικό όσο και σε ποινικό επίπεδο.

14/11/2011, Ηλιούπολη

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Ο Νοέμβρης δείχνει ξανά χούντα...

Ο Νοέμβρης δείχνει ξανά χούντα
Σημαίνει τις καμπάνες της Αντίστασης
 
 Οι δραματικές εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων, όπως ανάστησαν το νόημα του ΟΧΙ στις 28 Οκτωβρίου, έτσι ξανανοηματοδοτούν το περιεχόμενο της εξέγερσης του 1973.
Η εξέγερση του Νοεμβρίου φωτίζει σήμερα τον δρόμο της λαϊκής πάλης ενάντια στην νέα κοινοβουλευτική δικτατορία και στο καθεστώς κατοχής.
Είναι πρωτοφανές, μετά την χούντα, η χώρα να βρίσκεται υπό καθεστώς συνταγματικής εκτροπής, αλλά και για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να έχει εγκατασταθεί στο έδαφός μας ξένος Γκαουλάϊτερ.
Την ίδια ώρα που μεταμοντέρνοι και ψυχροπολεμικοί  χουντόφρονες συνευρίσκονται στα κυβερνητικά έδρανα, οδηγώντας σε κρεσέντο τον ξεπεσμό της μεταπολίτευσης, στόχος του φετινού εορτασμού γίνεται αναπόφευκτα η κλιμάκωση της αντικατοχικής αντίστασης απέναντι στην υποτέλεια, τον δοσιλογισμό και τον εθνομηδενισμό.
Ο εορτασμός του ξεσηκωμού της 17ης Νοεμβρίου 1973 δεν αποτίει φόρο τιμής μόνο σε όσους βρέθηκαν εκείνη την νύχτα πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου, κάποιοι από τους οποίους δυστυχώς εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους και έγιναν πιστοί υπηρέτες του συστήματος που κάποτε πολέμησαν.
Η επέτειος τιμά τους χιλιάδες ανώνυμους Έλληνες πολίτες, που έδωσαν το παρόν σε εκείνη την κρίσιμη ιστορική στιγμή αγωνιζόμενοι για ελευθερία, λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία. Αλλά και εκείνους που σε ολόκληρη  την διάρκεια της δικτατορίας ύψωσαν το ανάστημά τους και με τεράστιο προσωπικό κόστος, με εξορίες σε ξερονήσια, με φυλακίσεις και βασανιστήρια έγιναν άξιοι συνεχιστές των απελευθερωτικών αγώνων του λαού μας.  Άξιοι απόγονοι όσων ξεσηκώθηκαν πριν 190 χρόνια για να ελευθερώσουν την χώρα από τον ζυγό μιας βάρβαρης αυτοκρατορίας αγνοώντας τους ντόπιους και ξένους ατζέντηδες του τότε ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, της Ιεράς Συμμαχίας , που συνιστούσαν δήθεν σύνεση και σωφροσύνη. Αλλά και περήφανοι συνεχιστές της μεγάλης παλλαϊκής αντίστασης ενάντια στην γερμανική κατοχή που, μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ και άλλων μικρότερων οργανώσεων, πέρα από κομματικές και ιδεολογικές διαφορές έγινε το πρότυπο της πάλης των λαών ενάντια στη ναζιστική λαίλαπα.
Σήμερα η επίθεση που έχει εξαπολήσει η δικτατορία των αγορών και των τοκογλύφων εναντίον των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων είναι πρωτοφανής. Με πρόσχημα το χρέος που η ίδια η ολιγαρχία των αγορών δημιούργησε σε αγαστή συνεργασία με το ντόπιο δωσιλογικό πολιτικό προσωπικό, έχει προχωρήσει σε μια τεράστια επιχείρηση κατεδάφισης κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους. Τα ντόπια και ξένα αφεντικά επιδίδονται σε μια άνευ προηγουμένου ληστρική αρπαγή των λαϊκών εισοδημάτων και οδηγούν την κοινωνία σε εργασιακό μεσαίωνα. Επιπλέον μέσα από μια ανελέητη φοροεπιδρομή σκοπεύουν να εξαθλιώσουν τον ελληνικό λαό και ουσιαστικά να δημεύσουν την ιδιωτική περιουσία του.
Έτσι νομίζουν ότι θα ελαττώσουν τις αντιστάσεις του ώστε να μπορέσουν ανενόχλητοι να πραγματοποιήσουν το κύριο μέρος του σχεδίου τους που δεν είναι άλλο από  το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η εκποίηση των  υποδομών της χώρας, ο δραστικός περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας μέσω της  τοποθέτησης ξένων επιτρόπων και η μετατροπή της Ελλάδας σε μια τεράστια νεοαποικιοκρατική ζώνη εργασιακής εκμετάλευσης.  Η διεφθαρμένη κοινοβουλευτική μεταπολιτευτική χούντα έχει επιστρατεύσει κάθε πρόσφορο μέσο: από την αδυσώπητη προπαγάνδα των ΜΜΕ και την βάρβαρη καταστολή κάθε λαϊκής διαμαρτυρίας μέχρι την πραξικοπηματική επιβολή κυβερνήσεων “εθνικής συνεννόησης” και   δοτών πρωθυπουργών, απροκάλυπτων εκπροσώπων του διεθνούς τραπεζικού και οικονομικού κατεστημένου.
Είναι πλέον επίκαιρο όσο ποτέ το μήνυμα της εξέγερσης του Νοεμβρίου του 1973. Μας καλεί να συνεχίσουμε τον αγώνα που αποθέωσε η καθολική συμμετοχή του λαού στις πλατείες όλης της χώρας και ο οποίος τώρα μεταφέρεται σε κάθε γειτονιά, ενάντια στην κοινοβουλευτική χούντα που προσπαθεί να λεηλατήσει τα πάντα και να καθυποτάξει τον λαό στις ορέξεις των αρπακτικών της Ευρωζώνης και της νέας τάξης πραγμάτων.
Μας καλεί τέλος να ξεπεράσουμε κομματικές και ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές  και να ενωθούμε σε ένα παλλαϊκό μέτωπο που θα ανατρέψει το σημερινό δωσιλογικό καθεστώς κατοχής, θα καθίσει στο σκαμνί τους υπεύθυνους της χρεοκοπίας, θα απαλλάξει τη χώρα από τα δεσμά του χρέους και από την τυραννία του Ευρώ ώστε να αποκτήσει ό ίδιος ο λαός τον έλεγχο της οικονομίας του, θα ανοίξει το δρόμο για την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου και θα επιβάλει επιτέλους την δημοκρατία με κατοχύρωση της λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας. Η ώρα έχει έρθει για να ξεκινήσει ο ελληνικός λαός, μέσα από την γενική πολιτική ανυπακοή, την μεγάλη πορεία για να πάρει ο ίδιος τις τύχες της χώρας στα χέρια του.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΙΣΧΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΥ ΟΧΙ
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΙΑΣ ΩΡΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΡΑΧΜΗ, ΠΑΡΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΟΥΝΤΑ ΤΡΟΪΚΑΝΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΝΙΑΙΟΥ ΠΑΛΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ (ΕΠΑΜ)
17 Νοέμβρη 2011