Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

ΕΥΡΩ, ΤΡΑΠΕΖΕΣ, Η «ΤΡΥΠΑ» ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ!

Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ
Του ΚΩΣΤΑ ΣΕΡΑΙΟY*
Τα στοιχεία για την υστέρηση των εσόδων του προυπολογισμού το Γενάρη, πρώτο μήνα του έτους, προκάλεσαν «σοκ και δέος».
Τα έσοδα του προυπολογισμού το Γενάρη κατέγραψαν πτώση το 7% σε σχέση με το στόχο που είχε τεθεί και σε σύγκριση με τον περασμένο Γενάρη του 2012 η πτώση έφθασε το 16%.
Το τραγικό είναι ότι η πτώση αυτή των εσόδων σημειώνεται, ενώ κλιμακώθηκε η φορολογική επιδρομή και οι παρακρατήσεις φόρου σε μισθούς και συντάξεις ήταν εξαιρετικά αυξημένη. Η πτώση αυτή προέρχεται κυρίως από την πτώση εσόδων του ΦΠΑ, αποτέλεσμα της γενικής πτώσης της κατανάλωσης, ειδικά του πετρελαίου θέρμανσης αλλά και στο γεγονός ότι η κρίση στους επιτηδευματίες έχει επιφέρει τη διακοπή υποβολής περιοδικών δηλώσεων ΦΠΑ.
Όλα δείχνουν ότι αυτές οι πτωτικές τάσεις στα έσοδα μάλλον θα συνεχιστούν, αν δεν κλιμακωθούν τους επόμενους μήνες.


ΤΟ ΑΝΑΤΙΜΗΜΕΝΟ ΕΥΡΩ ΔΙΑΙΡΕΙ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ
Την ίδια ώρα το ευρώ πετάει σε νέα ύψη, ξεπερνώντας την Πέμπτη ( 07/02/2013) το 1,35 δολάρια, στα υψηλά 14 μηνών.
Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της Morgan Stanley το ευρώ είναι υπερτιμημένο σε σχέση με τις ανάγκες της χώρας μας αρκετά πάνω από 30%, ενώ είναι υπερτιμημένο ακόμα και για τη Γαλλία πάνω από 10%, ενώ αντιθέτως, είναι υποτιμημένο για τη Γερμανία!
Το γεγονός αυτό δείχνει τη βαθύτατη διαίρεση της Ευρωζώνης αλλά και τον εξουθενωτικό πόλεμο οικονομιών και κεφαλαίων στο εσωτερικό της, πράγμα που πλήττει βάναυσα τους εργαζόμενους σε όλη τη ζώνη και καταστρέφει, κυριολεκτικά, τις οικονομικά πιο αδύνατες χώρες.
Απ΄ αυτό και η εντεινόμενη διαμάχη Γαλλίας – Γερμανίας για τη νομισματική πολιτική της Ευρωζώνης με επίκεντρο το «μαλακό» ή «σκληρό» ευρώ.

ΤΟ ΑΝΑΤΙΜΗΜΕΝΟ ΕΥΡΩ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ «ΘΑΝΑΤΟΣ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Αν για την ευρωζώνη το ανατιμημένο ευρώ σημαίνει εντεινόμενες και ίσως διαλυτικές ανισορροπίες, για την Ελλάδα αντιπροσωπεύει οικονομικό «θάνατο».
Με μια υπερτίμηση πάνω από το 30% του νομίσματός της, σε φάση, μάλιστα, βαθιάς και πολυετούς ύφεσης, η ελληνική οικονομία υποσκάπτεται συνολικά και εκ θεμελίων, πλήττονται πρώτα απ΄ όλα οι εξαγωγές ενώ ως αντιστάθμισμα της νομισματικής υπερτίμησης, η ανεργία εκτινάσσεται και η πίεση για συνεχή και περαιτέρω μείωση των μισθών γίνεται όλο και πιο αφόρητη και ακατάπαυστη.
Είναι σαφές ότι όσο η Ελλάδα κινείται στην τροχιά της Γερμανικής ευρωζώνης τόσο η οικονομική της θέση θα επιδεινώνεται, ενώ άλλο τόσο θα δυσχεραίνεται, αν δεν γίνεται μάλλον αδύνατη, η διέξοδος από την κρίση!
Την ίδια ώρα οι Τράπεζες, παρά τις σκανδαλώδεις για το δημόσιο συμφέρον διαδικασίες ανακεφαλοποίησης, όχι μόνο δεν βελτιώνουν τη θέση τους αλλά η τελευταία επιβαρύνεται όλο και περισσότερο από τη διόγκωση ιδιαίτερα, των κόκκινων δανείων, τα οποία οι τράπεζες επιχειρούν να καλύψουν ή να κρύψουν κάτω από το...χαλί!
Οι Τράπεζες αν επιβιώνουν, όπως επιβιώνουν, τούτο οφείλεται στη συνεχή αιμορραγία του δημοσίου που τους έχει χορηγήσει ένα ΑΕΠ σε ενισχύσεις κάθε μορφής και στα δάνεια από το ευρωσύστημα ( ΕΚΤ-ΕLA) που στο τέλος του 2012είχαν φτάσει στο αστρονομικό ύψος των 121 δισ.
Χωρίς ρευστότητα με ιδιαίτερα ευνοικούς όρους και χωρίς νέες δημόσιες στρατηγικές επενδύσεις η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να ανασάνει και πολύ περισσότερο να ανακόψει την ύφεση και να ανακάμψει.
Ικανοποιητική ρευστότητα όμως, και μάλιστα με ειδικούς όρους, από το σημερινό τραπεζικό σύστημα είναι αδύνατο να υπάρξει, ενώ άξια λόγου ρευστότητα με προσπελάσιμους όρους, δεν διαφαίνεται ότι μπορεί να προκύψει και από τους μηχανισμούς της ευρωζώνης και της ΕΕ.
Αντίθετα, τα κοινοτικά πακέτα την περίοδο 2014-2020 θα είναι δραστικά περιορισμένα, ενώ και γενικότερα μέσα στην ΕΕ κυριαρχούν, σε σχέση με τον προυπολογισμό, διαλυτικές αντιπαραθέσεις, που όλα δείχνουν πως θα καταλήξουν σε «βατερλώ» για τους λαούς και πρώτα απ΄ όλα για τις ασθενέστερες οικονομίες της νότιας και Ανατολικής Ευρώπης.
Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ
Εδώ και αρκετούς μήνες το κυβερνητικό επιτελείο αλλά και τα κέντρα της Ευρωζώνης, προσπαθούσαν να διαμορφώσουν για την ελληνική οικονομία μια θετική εικονική προοπτική και ένα κλίμα πως τα χειρότερα πέρασαν.
Αυτή η εικόνα οδηγείται σε κατάρρευση.
Το πρόγραμμα του 3ου Μνημονίου όχι μόνο δεν «τραβάει» αλλά και κινδυνεύει με χειρότερη συντριβή σε σχέση με τα δύο προηγούμενα!
Την ίδια ώρα η περίφημη «σταθεροποίηση» της χώρας μέσα στο ευρώ όχι μόνο δεν πρέπει να θεωρείται καθόλου δεδομένη αλλά και η ίδια η ευρωζώνη μοιάζει να εισέρχεται σε νέα φάση έντονων κλυδωνισμών με άγνωστη τελική έκβαση.
Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ
Η Ελλάδα, εδώ που φθάσαμε, δεν μπορεί να ανασάνει παρά μόνο με πολύ ριζικές ανατροπές.
Αυτές τις ανατροπές μόνο η Αριστερά μπορεί να προωθήσει, εφόσον σταθεί ικανή, πολύ περισσότερο που έχουν έντονα προοδευτικό πρόσημο.
Η Ελλάδα που εγκαινίασε το δρόμο της τρόικας και των μνημονίων, καλείται να εγκαινιάσει, για λόγους επιβίωσης και προοπτικής, το δρόμο των μεγάλων προοδευτικών ανατροπών, αναδεικνυόμενη ως παράδειγμα, ίσως, για όλη τη νότια Ευρώπη και όχι μόνο.
Το έργο είναι πολύ δύσκολο, πολύ περισσότερο που αφορά μια μικρή χώρα μέσα σε ένα πολύ άνισο, αν όχι επιδεικτικά εχθρικό, ευρωπαικό και διεθνή συσχετισμό δυνάμεων!
Η επιλογή του όμως είναι αναγκαστική και χωρίς να επιδέχεται οπισθοχωρήσεις αλλά μόνο γρήγορη και αποφασιστική προώθηση.
ΟΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΤΟΜΕΣ
Όσο συνεχίζονται στη χώρα να εφαρμόζονται τα μνημόνια και η λιτότητα η οποία συνιστά την «καρδιά» τους, ο ελληνικός οικονομικός και κοινωνικός κατήφορος δεν θα έχει τέλος.
Τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι πρέπει να ακυρωθούν άμεσα και η λιτότητα επειγόντως να τερματιστεί.
Πρώτο και καθοριστικό βήμα θα πρέπει να είναι η επαναφορά του κατώτατου μισθού στο προ μνημονίου ύψος και η άμεση επαναφορά των ελεύθερων Συλλογικών Διαπραγματεύσεων, της μετενέργειας και την Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης με ελεύθερες διαπραγματεύσεις για τον κατώτατο μισθό.
Το φρένο στη λιτότητα και η αντίστροφη μέτρηση αποκατάστασης μισθών και συντάξεων, πρώτα απ’ όλα των χαμηλότερων, θα πρέπει να είναι μόνο η αρχή ενός ριζοσπαστικού προοδευτικού προγράμματος.
Αυτό το ριζοσπαστικό πρόγραμμα μαζί με την ακύρωση των μνημονίων και τον τερματισμό της λιτότητας πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει: 
V Την άμεση και χωρίς όρους διαγραφή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του χρέους, πρώτα από όλα του    εξωτερικού, το οποίο είναι άδικο, βαθύτατα ταξικό αλλά και απολύτως μη βιώσιμο. Ο στόχος είναι να απαλλαγεί άμεσα η οικονομία από το καταθλιπτικό βάρος των ετήσιων χρεολυσίων και πρώτα από όλα από το δυσβάσταχτο άγος των τόκων.
 
V Την άμεση εθνικοποίηση- κοινωνικοποίηση των τραπεζών, όρος απαράβατος για να χρηματοδοτηθεί η οικονομία, να καταστεί δυνατή η διαγραφή του χρέους και να αναλάβουν οι τράπεζες ένα νέο αναπτυξιακό, παραγωγικό, επενδυτικό και κοινωνικό ρόλο. Με τις τράπεζες στη σημερινή κατάσταση και υπό τη σημερινή ιδιωτική κερδοσκοπική διεύθυνση η οικονομία δεν έχει μέλλον, ενώ η ανακεφαλαιοποίησή τους υπό τους όρους της τρόικας και χωρίς δημόσιο έλεγχό τους, θα επιδεινώσει , χωρίς να απαντήσει σε κανένα πρόβλημα.
V Η οικονομία και η κοινωνία δεν μπορεί να ανασάνουν χωρίς να αντιμετωπισθεί ο βραχνάς των κόκκινων δανείων, της ιδιωτικής υπερχρέωσης και της αδυναμίας μέσα στη κρίση να αντιμετωπισθούν δανειακές υποχρεώσεις. Αυτό σημαίνει ότι οι εθνικοποιημένες τράπεζες θα πρέπει να προχωρήσουν άμεσα σε ένα πολύ εκτεταμένο πρόγραμμα γενναίων ρυθμίσεων στα χρέη, που θα φτάνουν ως τη διαγραφή τους για τις πιο ευάλωτες και αδύνατες κατηγορίες των πολύ μικρών επιχειρήσεων και νοικοκυριών. Αν δεν προχωρήσουμε ταχύτατα προς αυτήν την κατεύθυνση ματαιοπονούμε , ενώ οι τράπεζες θα βυθίζονται στη "μαύρη τρύπα".
V Χρειάζεται η άμεση και γρήγορη εφαρμογή ενός νέου ριζοσπαστικού φορολογικού πλαισίου που θα έχει ως αιχμή την άμεση αποκόμιση σημαντικών εσόδων στους προϋπολογισμούς από την φορολόγηση του πολύ μεγάλου πλούτου, των πολύ μεγάλων περιουσιών και των εξαιρετικά μεγάλων κερδών. Ο εντοπισμός των χιλιάδων " λιστών Λαγκάρντ" στο εξωτερικό πρέπει να καταστεί θέμα έκτακτης προτεραιότητας, μαζί με την άμεση αποκόμιση απ’ αυτές ενός σημαντικού ύψους φορολογικών εσόδων. 
V Ταχεία εκπόνηση και εφαρμογή ενός έκτακτου προγράμματος ανασυγκρότησης και κινητοποίησης του δημοσίου πρώτα απ’ όλα του ανθρώπινου δυναμικού του, προκειμένου  να αναλάβουν άμεσα ένα νέο αποδοτικό και αποτελεσματικό ρόλο ανακοπής του κατήφορου και ανάταξης της οικονομίας.
Στο πλαίσιο αυτό:
V Θα πρέπει να σταματήσει άμεσα το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων , ενώ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα πρέπει να αναδιοργανωθούν για να ενισχύσουν με τις επενδύσεις τους και την τιμολογιακή πολιτική τους την αποδοτικότητα της οικονομίας και την ανάκαμψή της.
V Παράλληλα θα πρέπει να ξεκινήσει άμεσα ένα πρόγραμμα σταδιακής επαναφοράς στο δημόσιο όλων των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων που έχουν μέχρι σήμερα ιδιωτικοποιηθεί ( τηλεπικοινωνίες, λιμάνια κλπ)
V Την ίδια ώρα θα πρέπει να εφαρμοσθεί ένα ειδικό πρόγραμμα στήριξης και ανόρθωσης τομέων και κλάδων της οικονομίας που διαθέτουμε ή μπορούμε να αποκτήσουμε, συγκριτικά πλεονεκτήματα και οι οποίοι πρέπει να αξιοποιηθούν ως ατμομηχανές μιας ανακαμψιακής διαδικασίας. Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να εξαντληθούν, ως τα απώτατα όριά τους, όλες οι ευχέρειες προστασίας της οικονομίας , ενώ, σε ορισμένες περιπτώσεις θα πρέπει να διεκδικηθούν και ειδικές εξαιρέσεις για κλάδους και τομείς , τουλάχιστον για ένα μεταβατικό χρονικό πλαίσιο , από το καθεστώς της "ενιαίας αγοράς" και των κανόνων του " Κοινοτικού ανταγωνισμού".
V Είναι απολύτως προφανές ότι ένα προοδευτικό πρόγραμμα με αιχμή μέτρα και κατευθύνσεις, όπως εκτέθηκαν παραπάνω, θα φέρει τη χώρα σε σύγκρουση με την ευρωζώνη και τους κανόνες της ΕΕ. Μπορεί, ακόμα, στο βαθμό που οι αγκυλώσεις στην ευρωζώνη και την ΕΕ αποδειχθούν ανυπέρβλητες, ενώ η χώρα θα έχει ανάγκη, πέραν των άλλων και από χορήγηση σημαντικής ρευστότητας, να χρειαστεί αυτές οι συγκρούσεις να προσλάβουν ιδιαίτερη ένταση και μορφή.
Σε κάθε περίπτωση, όμως ένα έκτακτο αντιμνημονιακό προοδευτικό πρόγραμμα διεξόδου, ανόρθωσης και ανάκαμψης πρέπει να είναι το πρωταρχικό μέλημα για τη χώρα, που θα πρέπει να τεθεί πάνω και πέρα από κάθε άλλη σκοπιμότητα και κάθε άλλο  δόγμα ή προτεραιότητα , πάνω , επίσης, από κάθε εκβιασμό και απειλή των κάθε λογής κέντρων και εντός και εκτός της χώρας.
Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013.
Αναδημοσίευση από ISKRA

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ, ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΜΑΖΩΜΑ

Του ΣΤΑΘΗ*

«Υπάρχουν τα λεφτά» για αυτούς που επιμελούνται «της πατρίδας τον χαμό». Η διευθύνουσα σύμβουλος του Τ.Χ.Σ. (Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητος) κυρία Αναστασία Σακελλαρίου αμείβεται με 17.900 € τον μήνα, ήτοι με 215.000 € και κάτι ψιλά κατ' έτος.

Η κυρία Αναστασία Σακελλαρίου ήταν για πολλά χρόνια στέλεχος της Credit Suisse και επ' εσχάτοις διετέλεσε σύμβουλος στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο -τι σύμπτωσις!- ακριβώς τη στιγμή που έγινε το Ταμιευτήριο ταχυδρομικό περιστέρι και πέταξε μακριά απ' τις αγκάλες του Δημοσίου, αφήνοντας στον λαό τα χρέη και πηγαίνοντας στους ιδιώτες τα κέρδη.
Για αυτούς που «ετοιμάζουν της πατρίδας τον χαμό» πάντα «υπάρχουν λεφτά» για να τους δίδονται από εκείνους που επωφελούνται «απ' τον χαμό της πατρίδας».
Η κυρία Σακελλαρίου θα λαμβάνει 17.900 € τον μήνα έως τον Ιούνιο του 2017, όταν ο Μήτσος που τώρα λαμβάνει 586 € μεικτά τον μήνα, τότε θα λαμβάνει 350 € μεικτά. Αν στο μεταξύ δεν έχει μείνει άνεργος. Αυτοί που επιμελούνται αυτήν τη βάσκανο μοίρα για τον Μήτσο, αυτοί που φορολογούν και τα εικονίσματα στα σπίτια, ο κ. Σαμαράς και οι Στουρναροβενιζελοκουβέληδες, αυτοί που σκούζουν ότι δεν υπάρχουν λεφτά, έχουν να δώσουν λεφτά σε εκείνους που κλέβουν τα λεφτά απ' τον λαό.
Στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, εκτός της κυρίας Αναστασίας Σακελλαρίου, έχουν τοποθετηθεί κι άλλοι παχυλά αμειβόμενοι εγκέφαλοι, όπως ο κ. Μάριος Κολιόπουλος, αυτός με 15.416 € τον μήνα, ή ο κ. Αναστάσιος Γάγαλης με 13.750 € τον μήνα - αυτόν τον ρίξανε. Παρ' ότι ο άνθρωπος έχει αποδείξει την αξία του ως κατάλληλου για την κατάλληλη θέση, θητεύοντας για πολλά χρόνια στο ΔΝΤ, το οποίον, ως γνωστόν, κάνει κάτι μικρολαθάκια αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ κι εκατομμυρίων ζωών.
Οπως και να 'χει, το σύνολο των αμοιβών των εν λόγω συμβούλων του Τ.Χ.Σ. ανέρχεται ετησίως στα 758.000 ευρώ! Με έναν λόγο, σε τρία χρόνια, λιγότεροι από δέκα άνθρωποι θα εισπράξουν το ισόποσο της περικοπής των κατώτερων συντάξεων που επέβαλε το Μνημόνιο 2! Δηλαδή σε τρία χρόνια λιγότεροι από δέκα άνθρωποι θα έχουν φάει 2 εκατομμύρια 355 χιλιάδες ευρώ, όσα περίπου στερήθηκαν για όλη τους τη ζωή 200.000 μικροσυνταξιούχοι.
Προφανώς ο Θεός έχει ξεμείνει από κεραυνούς.
Αλλοιώς θα είχε πετύχει τον κ. Σαμαρά ή την κυρία Μέρκελ στο «δόξα πατρί» - με τόση αγάπη για την πατρίδα να τους διακατέχει, κάθε άλλο σημείο πρόσκρουσης του κεραυνού θα αδικούσε το μεγαλείο τους.
Δεν είναι απλώς ότι η τρόικα και τα υποχείριά της ξεσκίζουν τους Ελληνες, είναι ότι έχουν αποθρασυνθεί. Αυτοί που οργανώνουν τη φτώχεια μας αμείβονται πλουσιοπάροχα, αυτοί που πλουτίζουν από τη φτώχεια μας, μας βρίζουν κι από πάνω ως διεφθαρμένους, τεμπέληδες, αδιόρθωτους και δεν συμμαζεύεται. Γεωργοί, οδηγοί, φαρμακοποιοί, στρατιωτικοί, γιατροί, δημόσιοι υπάλληλοι, εργάτες, όλοι κατά καιρούς έχουμε απολαύσει την τιμητική μας με λάσπη, χαρακτηρισμούς, συκοφαντίες και ύβρεις. Ωσπου φθάσαμε έως εδώ, για να πάμε ακόμα παρακάτω.
Για κάθε μεροκάματο που μειώνουν, αυτοί που το μειώνουν παίρνουν μπόνους. Από κάθε μείωση αυτοί που κερδίζουν, κερδίζουν περισσότερα.
Αυτήν τη στιγμή η Ελλάδα είναι τέταρτη στον δείκτη δυστυχίας σε όλον τον κόσμο• και πάει για μιαν ακόμα θλιβερή πρωτιά. Διότι αυτός ο δείκτης μετράει την ανεργία, την αγοραστική δύναμη, τις υποδομές, τη μετανάστευση κι όλα εκείνα τα μεγέθη που στην πατρίδα μας γιγαντώνονται καθημερινώς, οδηγώντας όλο και πιο πολλούς στην απελπισία.
Απελπισία που ουδέποτε θα νοιώσουν τα 17.900 ευρώ που παίρνει η κυρία Σακελλαρίου, ούτε ο κ. Σαμαράς που της τα δίνει...

*Δημοσιεύθηκε στο enikos.gr την Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

OΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ''ΣΧΕΔΙΟ Β''

Toυ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ*
Πρέπει να ήταν ένα βράδυ, τέλη Γενάρη του 1973. Ακριβώς 40 χρόνια πριν. Πρέπει να ήταν στην Καισαριανή. Δύο μέρες πριν είχαν κοπεί τα πόδια πολλών από μας, όταν η χούντα ανακοίνωσε τη διακοπή της «αναβολής» και την άμεση παρουσία στα κέντρα εκπαίδευσης πεζικού για εκατό και πάνω φοιτητές. Δύο μέρες μετά δοκιμάσαμε την ταπείνωση του κουρέματος με την ψιλή μηχανή, του καψωνιού, της βίας, που για πολλούς κατέληξε στα κέντρα βασανισμών της ΕΣΑ. Εκείνο λοιπόν το βράδυ, σε μια μεγάλη ταβέρνα πλημμυρισμένη από φοιτητόκοσμο, έγινε το μεγάλο γλέντι αποχαιρετισμού. Το οργάνωναν όσοι έμεναν πίσω. Ο μεγαλύτερος αριθμός ήταν συμφοιτήτριες, οι «κοπέλες» μας, που δεν είχε τη δυνατότητα ούτε η χούντα να τις επιστρατεύσει στο στρατό της, που ήταν «άβατο» για τις γυναίκες όπως το Αγιο Ορος.

Εκατοντάδες στριμωγμένοι, ο ένας να μπερδεύει το πιάτο και το ποτήρι του άλλου, η καθεμιά να αγκαλιάζει το φίλο της άλλης ελεύθερα, να μιλάμε με πάθος για την Ελλάδα της δημοκρατίας και το σοσιαλισμό, να τραγουδάμε ανοιχτά «είμαστε δύο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς» και τα άλλα παράνομα του Θεοδωράκη, να νικάμε το φόβο, να ανυψωνόμαστε μέχρι τον ουρανό.
Στις προπόσεις, η μία μετά την άλλη, κάποιος είπε δυο λόγια, η φωνή του «έσπασε» και -σαν να επρόκειτο για ηλεκτρικό ρεύμα- όλη η αίθουσα ξέσπασε σε λυγμούς. Ολοι. Και οι σερβιτόροι και οι λαντζιέρισσες. Δεν έχω ξαναβρεθεί σε εστιατόριο που να κλαίνε όλοι μαζί επί ώρες. Δεν το έχω δει ούτε στις ταινίες του Κουστουρίτσα.
Δεν ήταν μοιρολόγι, ούτε πένθος. Ηταν μια ξαφνική ομαδική αποκάλυψη ότι με τη μαζική στράτευση το φοιτητικό κίνημα αναδεικνυόταν ο ισχυρός αντίπαλος της χούντας - όπως και έγινε. Ηταν λυγμοί αίσθησης μιας ασύλληπτης για την ηλικία μας δύναμης, δέσμευσης και όρκου συνειδητοποίησης ότι το ακλόνητο τείχος της χούντας είναι ευάλωτο, συλλογικής υπερηφάνειας, έρωτα για καθετί όμορφο και ακατόρθωτο.
Τι σημασία έχει στις δύσκολες στιγμές που ζούμε σήμερα όλη αυτή η ανάμνηση;
Κάτι τέτοιες στιγμές, που τις συναντάς μέσα από τις πιο διαφορετικές μορφές σε όλες τις φάσεις και σε όλους τους τόπους, όταν αναδεικνύεται ένα μεγάλο κίνημα σύγκρουσης, αμφισβήτησης, απελευθέρωσης και ανασυγκρότησης, όταν οι ιδέες της Αριστεράς γίνονται ένα ασυγκράτητο ποτάμι, είναι σε διάλογο και επικοινωνία με το σήμερα. Ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, που βιώνει ίσως τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία της, που η απελευθέρωσή της είναι το μεγάλο ζητούμενο. Και που η Αριστερά είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να είναι ο φορέας αυτής της απελευθέρωσης.
Στις μέρες που ζούμε, «Αριστερά» μαθαίνουμε να θεωρούμε τα κόμματα που έχουν ιστορική καταγωγή από το εργατικό ή το κομμουνιστικό κίνημα. «Αριστερά» θεωρούμε τις εισαγγελικές κορόνες για το σημερινό μακελειό που έχει φέρει η τρόικα στον ελληνικό λαό και που συνηχεί με την οργή του λαού. Ακούμε ότι «Αριστερά» είναι η διαπραγματευτική ικανότητα απέναντι στις άλλες πολιτικές δυνάμεις που προσκυνούν την Παναγία του Βερολίνου. Βλέπουμε από τις τηλεοράσεις η «Αριστερά» να έχει ένα ημίψηλο ταχυδακτυλουργού, να ανακατεύει στατιστικές και αριθμούς και να βγάζει ένα φρεσκοτυπωμένο πιστοποιητικό απελευθέρωσης από το Μνημόνιο, χωρίς να χρειάζεται να γκρεμιστεί τίποτε από το πλαίσιο του συστήματος. Ακούμε ότι «Αριστερά» είναι η «συνέπεια και συνέχεια» στην πολιτική της Ελλάδας, δηλαδή των κυβερνήσεων του δικομματισμού που έχουν φέρει τον τόπο στο τέλμα.
Μπορεί κάποια από αυτά να είναι πράγματι Αριστερά. Αλλά άλλα είναι τα κύρια. Είναι η αμφισβήτηση της κεντρικής ιδεολογίας του συστήματος. Είτε του ελληνοχριστιανισμού τότε είτε του ευρωκεντρισμού σήμερα. Είναι η ικανότητα να διαμορφώνεται ένα εναλλακτικό πρόγραμμα που βρίσκεται σε πλήρη σύγκρουση με τις βεβαιότητες της εποχής, όσα στηρίγματα κι αν αυτές έχουν. Είτε τα τανκς και τον Νίξον τότε. Είτε τα PSI, τα OSI και τον Σόιμπλε σήμερα.
Είναι μια νέα γενιά (κι ένας κόσμος της εργασίας) που ζει σε έναν κόσμο απειλών, ταπείνωσης, αναξιοπρέπειας, ανεργίας, εξαθλίωσης, πείνας. Εχει όμως την ίδια στιγμή ένα δεύτερο κόσμο που της δίνει ελπίδα και σωτηρία, που την εμπνέει και την εμψυχώνει, που τη βγάζει από την παθητικότητα, που της δημιουργεί αυτοεκτίμηση και αίσθηση δύναμης, που την κάνει να τα δώσει όλα στη μεγάλη μάχη. Για μια Ελλάδα δημοκρατική τότε, για μια Ελλάδα ζωντανή σήμερα. Αν αυτός ο δεύτερος κόσμος δεν δημιουργηθεί στη συλλογική φαντασία, είναι αδύνατο να υπάρξει στην πραγματικότητα.
Δυστυχώς, σήμερα βιώνουμε ένα μεγάλο πολιτικό παράδοξο σχετικά με την Αριστερά. Ποτέ δεν έχει ξανασυμβεί αυτό. Ενα κόμμα αριστερής καταγωγής είναι στην κυβέρνηση. Ενα άλλο κόμμα αριστερής καταγωγής είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Και χρησιμοποιώ τον όρο «αριστερής καταγωγής» όχι για να προσβάλω κανένα. Σε μια εποχή που έχουν έρθει τα πάνω κάτω ισχύει για όλους. Το «τι» και «ποιοι» και «αν» υπάρχει Αριστερά ως δύναμη σωτηρίας του κόσμου της εργασίας είναι προς απόδειξη.
Το πρώτο από αυτά τα κόμματα έχει φτάσει στο σημείο εκ των πραγμάτων να είναι συνένοχο στις ανατροπές των εργασιακών κατακτήσεων, σε αστυνομοκρατικές πρακτικές, ακόμη και σε επιστρατεύσεις. Το δεύτερο έχει επιτύχει να αναδειχθεί στον υπ' αριθμόν ένα κομματικό αντίπαλο της κυβέρνησης. Οχι όμως σε προγραμματικό ούτε σε ιδεολογικό αντίπαλο. Το αντίθετο. Εχει πλήρως αποδεχθεί το πλαίσιο δράσης του συστήματος: με κάθε όρο παραμονή στην Ευρωζώνη. Η καλή Αμερική. Ο Σόιμπλε που το συζητάει. Το νέο διαπραγματευτικό πλαίσιο, επειδή έγινε αναφορά για το κατοχικό δάνειο και τη Siemens. Οι νοικοκυραίοι. Οι συμμαχίες με τη λαϊκή Δεξιά.
Και ακόμη χειρότερα. Η ενεργή πια συμμετοχή στην εκστρατεία φόβου του συστήματος σχετικά με την παραμονή στην Ευρωζώνη. Οχι μόνο δεν έχει υπάρξει αντίθεση, όχι μόνο δεν παραπέμπεται ένα από τα κυρίαρχα προβλήματα της κρίσης στην ετυμηγορία του λαού με δημοψήφισμα, όχι μόνο δεν αναδείχνεται η αποχώρηση από την Ευρωζώνη ως έστω ένα ενδεχόμενο, αν δεν υπάρξει στροφή της ευρωπαϊκής πολιτικής. Η επίσημη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης «η αποχώρηση από το ευρώ αποτελεί εθνική καταστροφή» συνιστά εκ των πραγμάτων άμεση συνεργασία με την κυβέρνηση στην εκστρατεία τρομοκράτησης του ελληνικού λαού.
Είναι λυπηρό που γίνονται όλα αυτά. Αλλά γίνονται. Είναι ελπιδοφόρο όμως ότι μέσα σε μια κοινωνία που επιζητεί άμεση λύση στην ανεργία, την υπερφορολόγηση, τον κίνδυνο απόλυσης, τη μισθολογική υποβάθμιση και την πείνα οι διεργασίες είναι πλέον πολύ πιο προχωρημένες από μια Βουλή που χάνει συνεχώς την επαφή μαζί της. Κι ένα όλο και πιο μεγάλο τμήμα της ρίχνει τα ηλεκτρικά συρματοπλέγματα που έχουν στηθεί πάνω στα σύνορα της Ευρωζώνης, στις προσδοκίες και τις διεκδικήσεις της να υπερβαίνει, να αναζητά ένα χώρο ελευθερίας και αυτοδιαχείρισης του λαού.
Σε αυτή τη διεργασία μπορούν να συμβάλουν παλιές και νέες δυνάμεις πάνω σε ένα στρατηγικό πρόγραμμα μεγάλων αλλαγών. Απελευθέρωση από τους δανειστές. Σχεδιασμός της οικονομίας. Ανάκτηση της εσωτερικής αγοράς. Ελεγχος στην κίνηση κεφαλαίου. Τράπεζες του λαού. Επικέντρωση στην εκπαίδευση και τις τεχνολογίες. Αναβίωση της αγροτικής οικονομίας. Συλλογικές μορφές δράσης. Εθνικό Νόμισμα. Ρευστότητα. Στήριξη στη λαϊκή ευρηματικότητα. Ανάδειξη ενός εναλλακτικού καινοτόμου δρόμου για την ισότιμη ευρωπαϊκή συνεργασία.
Υπάρχουν κάποιες στιγμές σε κάθε λαό, συνήθως έπειτα από πολέμους ή μεγάλες οικονομικές καταστροφές, που δημιουργείται ένας αφάνταστος συναγερμός δημιουργίας. Το έχουμε διαβάσει για τα σοσιαλιστικής χροιάς κιμπούτς του Ισραήλ - αν βέβαια αφαιρέσουμε τον πολεμικό και βίαιο χαρακτήρα της εισβολής στα παλαιστινιακά εδάφη. Το είδαμε στην Πορτογαλία των γαριφάλων τα πρώτα χρόνια μετά την πτώση της μακρόχρονης χούντας. Το είδαμε σε λατινοαμερικανικές χώρες, όπως η Βολιβία ή η Βραζιλία στην πρώτη φάση του Λούλα. Το είδαμε σε σύντομο διάστημα στις απελευθερωμένες περιοχές της Ελλάδας στην Κατοχή. Η λαϊκή αλληλεγγύη και ανάταση μπορούν να υπερβούν τους περιορισμούς και τις προβλέψεις των οικονομικών νόμων.
*ΠΗΓΗ: "ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" (3/2/13)