Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗ ΜΑΝΩΛΑΔΑ!

ΣΥΝΕΛΗΦΘΗΣΑΝ ΟΙ 3 ΕΠΙΣΤΑΤΕΣ ΠΟΥ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΓΗΣ!
ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ!
Συνελήφθησαν οι τρεις επιστάτες που πυροβόλησαν εναντίον των μεταναστών εργατών γης, οι οποίοι διεκδίκησαν τα χρήματα για την εργασία τους στα φραουλοχώραφα-κάτεργα της Μανωλάδας.
Πρόκειται για έναν 21χρονο, έναν 39χρονο και έναν 27χρονο, εις βάρος των οποίων είχαν εκδοθεί εντάλματα σύλληψης.
Την Παρασκευή συνελήφθη ακόμη ένας 38χρονος για υπόθαλψη εγκληματία, καθώς όπως φαίνεται παρείχε κατάλυμα στους καταζητούμενους επιστάτες, ενώ την Πέμπτη, είχε συλληφθεί και ένας άλλος 38χρονος, σε βάρος του οποίου σχηματίστηκε δικογραφία για υπόθαλψη εγκληματία, καθώς όπως προέκυψε από την αστυνομική έρευνα για χρονικό διάστημα κάποιων ωρών παρείχε κατάλυμα σε δύο από τους τρεις καταζητούμενους επιστάτες, οι οποίοι είναι φίλοι του.
ΜΑΝΩΛΑΔΑ: ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑΝ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΠΟΥ ΖΗΤΟΥΣΑΝ ΔΕΔΟΥΛΕΥΜΕΝΑ!
Περί τις 18:00, το απόγευμα της Τετάρτης 17/4, εργάτες σε κτήματα στη Μανωλάδα Ηλείας μεταφέρθηκαν τραυματισμένοι σε νοσοκομεία της περιοχής, μετά από εν ψυχρώ πυροβολισμούς που δέχθηκαν μετά από διαξιφισμό με τρείς επιστάτες-μπράβους των εργοδοτών τους, όταν ζήτησαν να πληρωθούν δεδουλευμένα πολλών μηνών!!!
Διακόσιοι περίπου, σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, Μπαγκλαντεζανοί και άλλοι εργάτες στα χωράφια, με αφορμή την καθυστέρηση της καταβολής των δεδουλευμένων τους, απαντήθηκαν με πυροβολισμούς από τη μεριά δύο εκ των τριών επιστατών των εργοδοτών τους.
Ακολούθησε πανικός καθώς από τους εκατοντάδες πυροβολισμούς των δύο επιστατών της εργοδοσίας 33 εργάτες έπεσαν αιμόφυρτοι κάτω ενώ οι υπόλοιποι άρχισαν να τρέχουν προς τα χωράφια για να σωθούν από την δολοφονική απόπειρα. Οι σφαίρες , σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες,τούς βρήκαν στο κεφάλι, στα μάτια, στο λαιμό, στο στήθος, σε πολλά ζωτικά όργανα.
Στη συνέχεια,10 ασθενοφόρα έφτασαν στο σημείο που κείτονταν τραυματισμένοι οι εργάτες και άρχισε η άμεση διακομιδή στο τοπικό Κέντρο Υγείας και τα νοσοκομεία. Οπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο υποδιευθυντής του Κέντρου Υγείας Βάρδας, Νίκος Χούντρας, στο δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ, το σοκαριστικό σκηνικό με τους δεκάδες αιμόφυρτους τραυματίες τού έδωσε την εντύπωση πως πρόκειται για περιστατικό από πολεμικό μέτωπο.
Oι 33 τραυματίες μεταφέρθηκαν στο ΓΝ Πύργου και στο ΓΠΝ Πατρών στο Ρίο. Επτά τραυματισμένοι εργάτες εξακολουθούν να νοσηλεύονται, ενώ ένας εξ αυτών παραμένει σε κρίσιμη κατάσταση.
Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, ο ένας από τους δράστες συνελήφθη, ενω άλλοι δύο αναζητούνται. Τα ξημερώματα της Πέμπτης συνελήφθη ο εργοδότης, με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας σε απόπειρα ανθρωποκτονίας, και ένας 38χρόνος, ο οποίος κατηγορείται για υπόθαλψη εγκληματία, καθώς φιλοξένησε στο σπίτι του τους δύο, ασύλληπτους μέχρι στιγμής, μπράβους.
Μάλιστα, ένας εκ των δραστών, σύμφωνα με πληροφορίες από κατοίκους της περιοχής, που επικαλείται το portal 902.gr, είναι ο ίδιος που το καλοκαίρι του 2009 είχε δέσει δύο μετανάστες εργάτες πίσω από ένα μηχανάκι και τους έσερνε στους δρόμους της Μανωλάδας με την υποψία και μόνο ότι είχαν κλέψει λίγα πρόβατα.
ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
Σε συλλήψεις τραυματισμένων μεταναστών την επαύριο του «μαφιόζικου μακελειού της Νέα Μανωλάδα Ηλείας», αλλά και ομοεθνών τους, καταγγέλλει μεταξύ άλλων η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Κανελλοπούλου.
Οι μετανάστες προωθούνται για απέλαση καθώς δεν έχουν νομιμοποιητικά έγγραφα για παραμονή στην Ελλάδα,με στόχο να «εκλείψουν οι μάρτυρες της απόπειρας μαζικής δολοφονίας εναντίον των μεταναστών». Η Μ. Κανελλοπούλου κάνει λόγο για «τάσεις φασιστικής εκτροπής του Νίκου Δένδια».
Όπως τονίζει η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και η αστυνομία «συμμετέχουν δραστήρια στην τραγωδία της Μανωλάδας με ξεκάθαρο στόχο να εκλείψουν οι μάρτυρες της απόπειρας μαζικής δολοφονίας εναντίον τους».
«Αυτή την ώρα, αφού έχουν συλλάβει τους Μπαγκλαντεσιανούς εργάτες από το νοσοκομείο του Ρίου που ορισμένοι από αυτούς βρίσκονται νοσηλευόμενοι μετά το μαφιόζικο μακελειό της Μανωλάδας καθώς και άλλους ομοεθνείς τους, τους προωθούν προς απέλαση λόγω έλλειψης νομιμοποιητικών της παραμονής τους στην Ελλάδα εγγράφων», τονίζει.
ΓΝΩΣΤΕΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ
Είναι γνωστή εδώ και χρόνια η άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών εργατών στα συγκεκριμένα χωράφια και όχι μόνο. Δεν είναι, μάλιστα, μόνο η εκμετάλλευση της εργασίας τους αλλά και οι συνθήκες διαβίωσης των εργατών, όπως και το ότι είναι αμφίβολο το αν θα πάρουν έστω και αυτά τα εξευτελιστικά μεροκάματα που υποτίθεται ότι τους δίνουν, όπως και οι βασανισμοί που έχουν υποστεί , όπως και οι διωγμοί με την κατηγορία της παράνομης μετανάστευσης αφού όμως έκαναν τη δουλειά. Όταν οι εργάτες αποφασίζουν να αντιδράσουν σε αυτή την κατάσταση τότε έρχονται αντιμέτωποι με τους επιστάτες-μπράβους της εργοδοσίας που ως άλλοι τσιφλικάδες και με τη πλάτη των κυβερνήσεων θεωρούν ότι μπορούν μέχρι και να πυροβολούν τους εργάτες.
Είναι , μάλιστα, γνωστό πως δεν πρόκειται ,πλέον, για ακραίες καταστάσεις ούτε για ιδιαιτερότητα της περιοχής. Είναι μια βίαιη και φρικτή πραγματικότητα που θέλουν οι κυρίαρχες πολιτικο-οικονομικές ελίτ να επιβληθεί σε όλους μας, Έλληνες και ξένους εργαζόμενους. 
ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΦΡΑΟΥΛΑΣ*
Πριν τρία χρόνια (18-21 Απριλίου 2008) έγινε μια απεργία 1.500 δούλων εργατών γης στην περιοχή της Νέας Μανωλάδας Ηλείας, την οποία ακολούθησαν πογκρόμ και λιντσαρίσματα σε βάρος τους από την πλευρά των δουλοκτητών και των τραμπούκων τους. Μέρες που είναι των Παθών, κι αφού κάποιοι από εμάς δεν ακολουθούν το «χριστιανικό» (βλ. αστικό) εορτολόγιο, ας θυμηθούμε κάποια από τα πάθη της εργατικής τάξης που έλαβαν χώρα τότε και συνεχίζουν να συμβαίνουν μέχρι σήμερα:
«Στην περιοχή της Μανολάδας γίνεται εκτεταμένη καλλιέργεια φράουλας, με αποδέκτες του προϊόντος την εγχώρια και ξένη αγορά», όπως αναφέρει η Εγκυκλοπαίδεια (βλ. λήμμα «Νέα Μανολάδα Ηλείας», στη Βικιπαίδεια). Στην περιοχή αυτή παράγεται το μεγαλύτερο ποσοστό της εγχώριας παραγωγής της φράουλας (περίπου το 90%). Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, η Νέα Μανωλάδα είχε 1.522 έλληνες κατοίκους,  στους οποίους θα πρέπει να προσθέσουμε σήμερα περίπου 2.500 μετανάστες που αποτελούν το κύριο εργατικό δυναμικό της περιοχής, δεδομένου ότι απασχολούνται ως εργάτες στις διάφορες αγροτικές επιχειρήσεις, κυρίως στα φραουλοχώραφα. Αυτοί, όμως, δεν αναφέρονται στα επίσημα αρχεία και θα έμεναν στην αφάνεια, αν δεν συνέβαιναν τα τελευταία χρόνια ορισμένα αιματηρά γεγονότα που αποκάλυψαν το άγριο καθεστώς της υπερεκμετάλλευσης και της βαρβαρότητας που ασκείται σε βάρος τους από τους έλληνες νεοτσιφλικάδες της περιοχής. Έτσι, αν θέλουμε να κατανοήσουμε όσα γεγονότα συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν στην περιοχή αυτή, θα πρέπει να μελετήσουμε τις παραγωγικές σχέσεις της προαναφερόμενης «εκτεταμένης καλλιέργειας», δηλαδή τις σχέσεις μεταξύ των ιδιοκτητών των φραουλοχώραφων και των μισθωτών καλλιεργητών τους, δουλοκτητικές σχέσεις που στάζουν στην κυριολεξία αίμα. Αυτό το αίμα ρέει και ποτίζει τις φράουλες της Νέας Μανωλάδας εδώ και πολλά χρόνια, αν και το γεγονός αυτό με το πλήθος των εγκληματικών επεισοδίων που το συνοδεύουν και αποκαλύπτουν τη βαρβαρότητα των παραπάνω σχέσεων άρχισαν να δημοσιεύονται μόλις εδώ και τέσσερα χρόνια, δηλαδή από το Μάη του 2007,  με διάφορα ρεπορτάζ αριστερών δημοσιογράφων.
Τα γνωστά κατεστημένα Μ.Μ.Ε, άρχισαν να ενδιαφέρονται μόλις το 2008, όταν οι μισθωτοί δούλοι των φραουλοχώραφων, έχοντας οδηγηθεί στα όρια της λιμοκτονίας από τη μη καταβολή των δεδουλευμένων τους, διέπραξαν το… «έγκλημα» να απεργήσουν διεκδικώντας την πληρωμή τους. Μαζί με όσα τους οφείλονταν, είχαν και το… θράσος να ζητήσουν ένα καλύτερο μεροκάματο (κατώτερο του νομίμου) καθώς και «καλύτερες συνθήκες εργασίας». Πιο συγκεκριμένα, στις 18 Απριλίου του 2008, περισσότεροι από 1.500 εργάτες γης, κυρίως από το Μπαγκλαντές, αλλά και από την Ινδία και από τις βαλκανικές χώρες, αρνήθηκαν να εργαστούν και συγκεντρώθηκαν από νωρίς το πρωί στην κεντρική πλατεία της Νέας Μανωλάδας, διεκδικώντας να πληρωθούν άμεσα τα δεδουλευμένα (που σε ορισμένους έφταναν μέχρι και 7 μήνες), καλύτερο μεροκάματο και ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Και τότε, σαν απάντηση στα εργατικά αιτήματα, άρχισε η αιματηρή βία. Εμφανίστηκαν ξαφνικά 60-70 άτομα, στην πλειονότητά τους παραγωγοί φράουλας, μαζί με ομάδες τραμπούκων συνεργατών τους, τους επιτέθηκαν και άρχισαν να τους χτυπούν.
«Εικόνες απίστευτης βαρβαρότητας και ντροπής, που αναμένεται να εκθέσουν σύντομα τη χώρα μας διεθνώς, εκτυλίχθηκαν χθες και προχθές με την προκλητική ανοχή και τη στάση της Αστυνομίας, στο “κράτος” της Νέας Μανωλάδας Ηλείας. Θύτες, οι πανίσχυροι οικονομικά “φραουλάδες” της περιοχής και θύματα δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές του ΚΚΕ και οι “άθλιοι” εξεγερμένοι αλλοδαποί εργάτες.» (Ελευθεροτυπία, 21.4.2008). Στο ίδιο ρεπορτάζ, ο ιατροδικαστής του Πύργου Κοσμάς Αλεξίου δήλωσε: «Ζήσαμε σκηνές φρίκης. Σωθήκαμε χάρη στην παρέμβαση των αλλοδαπών εργατών γης. Μας χτυπούσαν δεκάδες άτομα, παραγωγοί φράουλας, και η Αστυνομία απλά κοιτούσε. Ζούμε από θαύμα…».
Στη συνέχεια ακολούθησε πογκρόμ κατά των ξένων εργατών: «…αμέσως μετά τα επεισόδια, οι “φραουλάδες” εξαπέλυσαν ένα άνευ προηγουμένου ανθρωποκυνηγητό σε όλη τη Νέα Μανωλάδα, ξυλοκοπώντας αδιακρίτως όποιον αλλοδαπό έβρισκαν μπροστά τους. Κάποιοι -όπως καταγγέλλεται- έριξαν μέχρι και μασούρια με δυναμίτη (!) στην κεντρική πλατεία του χωριού, ενώ λίγο αργότερα, οπλισμένοι με καραμπίνες “αγανακτισμένοι” παραγωγοί φράουλας άρχισαν να εισβάλλουν στους καταυλισμούς, να πυροβολούν στον αέρα και να δέρνουν τους αλλοδαπούς ζητώντας τους να επιστρέψουν στην εργασία τους και να σπάσουν την απεργία.» (…) « “Ήρθαν κάποιοι έξω από την καλύβα μας στις 4 το πρωί, πυροβόλησαν στον αέρα και άρχισαν να χτυπούν με σίδερα την καλύβα, βρίζοντας και απειλώντας για να γυρίσουμε στα χωράφια. Κάποιοι έφαγαν πολύ ξύλο. Άλλοι αναγκάστηκαν να τρέξουν και να κρυφτούν σαν τα αγρίμια στους διπλανούς λόγγους”, κατήγγειλε στην «Ε» ένας εκ των εργατών από το Μπανγκλαντές. Κι όλα αυτά κάτω από τα προκλητικά αδιάφορα μάτια των αστυνομικών, οι οποίοι όχι μόνο ήταν απλοί παρατηρητές στα γεγονότα, αλλά –σύμφωνα με τις μαρτυρίες των αλλοδαπών και την καταγγελία του βουλευτή του ΚΚΕ στην Αχαΐα, Νίκου Καραθανασόπουλου- “οι αστυνομικοί συμμετείχαν μαζί με τους επιχειρηματίες της περιοχής στον εκφοβισμό και στην προσπάθεια σπασίματος της απεργίας, ακόμη και με τη βίαιη προσαγωγή των αλλοδαπών εργατών μεταβαίνοντας στα θερμοκήπια, προτρέποντας τους εργάτες να δουλέψουν με τη βία”» (Ελευθεροτυπία, ό.π.)
Για τι είδους «καλύβα» μιλάει παραπάνω ο εργάτης από το Μπαγκλαντές;
«Οι συνθήκες εργασίας στα θερμοκήπια της φράουλας μοιάζουν με θάλαμο αερίων. Ιδιαίτερα όταν η εξωτερική θερμοκρασία σκαρφαλώνει και ξεπερνά τους 30 βαθμούς Κελσίου στο εσωτερικό του θερμοκηπίου εκτινάσσεται πάνω από 45 βαθμούς με την ατμόσφαιρα πλέον να είναι αποπνικτική. Οι χώροι στους οποίους διαμένουν οι μετανάστες εργάτες δεν κάνουν ούτε για να σταβλίζονται ζώα, πολλώ δε μάλλον να κατοικούν άνθρωποι. Η εικόνα είναι απελπιστική. Στις κατασκευές – θερμοκήπια που καλλιεργούν τις φράουλες στις ίδιες ακριβώς κατασκευές – παράγκες – θερμοκήπια οι μεγαλοπαραγωγοί στοιβάζουν τους μετανάστες – έξω από το χωριό στα βάθη των αγρών – οι οποίες και αποτελούν τα σπίτια τους. Κάθονται και κοιμούνται σε ξύλινες παλέτες με χαρτόνι για σεντόνι και μοναδικό σκέπαστρο μια κουρελού. Πόσιμο νερό, τουαλέτα, ρεύμα είναι ανύπαρκτες έννοιες. Η ατομική τους υγιεινή και το μπάνιο γίνεται από μια σωλήνα γεώτρησης, καταμεσής στο ύπαιθρο, με τα νερά να λιμνάζουν ακριβώς δίπλα όπου μένουν και να λειτουργούν ως φως, πάνω στο οποίο συνωστίζονται όλων των ειδών τα έντομα. Από το ίδιο νερό, διανθισμένο με κάθε είδους «σαρίδια», πίνουν και μαγειρεύουν. Οι περισσότερο τυχεροί, ελάχιστοι στον αριθμό, διαβιούν κατά εικοσάδες σε εγκαταλειμμένα παλαιά σπίτια και αποθήκες που “άνοιξαν”, για να φιλοξενήσουν ανθρώπους οι οποίοι πληρώνουν με το κεφάλι την παραμονή τους. Έτσι, εκεί που κατοικούσαν ποντίκια, σαύρες και αράχνες δημιουργήθηκε χώρος και για ανθρώπους.» (Ριζοσπάστης, 19.4.2008)
Για τα παραπάνω γεγονότα και γι’ αυτές τις κατοικίες των εργατών βρήκε να πει δυο λόγια και η «δημοκρατική» μας εφημερίδα «Τα Νέα» (20.6.2009), σ’ ένα μικρό κείμενο υπό τον τίτλο: Σε παραπήγματα από νάιλον με μεροκάματα κάτω των 10 ευρώ: «Η υπόθεση που σοκάρει με την αγριότητά της ξαναφέρνει στην επικαιρότητα την περιοχή της Νέας Μανωλάδας, όπου αυτή την περίοδο βρίσκονται και εργάζονται στα χωράφια περίπου 1.000 οικονομικοί μετανάστες. Οι μετανάστες ζουν σε παραπήγματα από νάιλον, κάτω από άθλιες συνθήκες και αμείβονται με μεροκάματα χαμηλότερα των δέκα ευρώ για δέκα και δώδεκα ώρες δουλειάς. Πρόπερσι, αλλά και πέρσι, είχαν γίνει σοβαρά επεισόδια στην περιοχή, όταν οι μετανάστες είχαν διεκδικήσει καλύτερη αμοιβή και συνθήκες δουλειάς, ιδιαίτερα στα φραουλοχώραφα της περιοχής».
Τι συνέβη και τους θυμήθηκαν αναδρομικά Τα Νέα (20.6.2009); Απλώς, ένα …λιντσάρισμα που θορύβησε την κοινή γνώμη και που συνέβη και πάλι στη Νέα Μανωλάδα. Ας δούμε το γεγονός πιο συγκεκριμένα:
Μετά τα παραπάνω γεγονότα με το πογκρόμ του 2008, τα πράγματα στις παραγωγικές σχέσεις δουλοκτητών και δούλων της Νέας Μανωλάδας «εκσυγχρονίστηκαν» από… εγκληματική άποψη. Οι δουλοκτήτες οργανώθηκαν σε συνεργασία με ερασιτεχνικές και επαγγελματικές εγκληματικές οργανώσεις, χρησιμοποιώντας συγχρόνως  κάποιους μεσαιωνικούς θεσμούς της «σοσιαλιστικής» μας  κυβέρνησης, όπως είναι ο θεσμός της «ενοικίασης εργαζομένων» ―θυμηθείτε την υπόθεση Κούνεβα και το «ανεξιχνίαστο έγκλημα» σε βάρος της. Ας αναφέρουμε δύο μόνο επεισόδια αυτού του αιμοσταγούς σίριαλ, που θα μας οδηγήσουν στα τελευταία εγκληματικά γεγονότα ή μάλλον σε κάποια αποκάλυψη τους που έγινε πριν λίγες ημέρες.
Όσον αφορά το πρώτο επεισόδιο, Τα Νέα στις 20.6.2009, δημοσίευσαν ένα ρεπορτάζ για λιντσάρισμα, στο οποίο διαβάζει κανείς και το παραπάνω συνοπτικό κείμενο για τα «παραπήγματα από νάιλον»:
«Σκηνές φαρ ουέστ με θύματα απάνθρωπης βίας δύο μετανάστες από το Μπανγκλαντές εκτυλίχθηκαν προχθές στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας. Πρωταγωνιστές είναι δύο νεαροί αγρότες, οι οποίοι χτύπησαν, έδεσαν και έσυραν τους μετανάστες πίσω από το μηχανάκι τους στους δρόμους της Μανωλάδας, ισχυριζόμενοι ότι εκείνοι είχαν αποπειραθεί να κλέψουν τρία αρνιά από τη στάνη τους. Η Αστυνομία κινητοποιήθηκε έπειτα από τηλεφωνήματα κατοίκων της περιοχής και συνέλαβε τους αγρότες, αλλά και τους μετανάστες.
»Τους γρονθοκόπησαν, στη συνέχεια τους έδεσαν στο δίκυκλο και τους έσυραν σαν ζώα στο κέντρο του χωριού για παραδειγματισμό, επειδή το τελευταίο δεκαήμερο φέρεται να είχαν αφαιρέσει αιγοπρόβατα από το αγρόκτημά τους. Οι κλοπές ωστόσο ουδέποτε είχαν δηλωθεί στις αστυνομικές αρχές…»
Κι ας έρθουμε στο δεύτερο αποκαλυπτικό επεισόδιο της συνεργασίας δουλοκτητών και εγκληματικών οργανώσεων. Προχτές (15.4.2011) δημοσιεύτηκε στο δημοσιογραφικό portal «THE BEST» της Πάτρας και το ακόλουθο ρεπορτάζ υπό τον τίτλο, Ηλεία: Εξαρθρώθηκε κύκλωμα δουλεμπόρων στα φραουλοχώραφα.
Παραθέτω αποσπάσματα:
«Ένα ακόμη κύκλωμα μπράβων μαύρης εργασίας που λειτουργούσε στα φραουλοχώραφα της ντροπής στο δημοτικό διαμέρισμα Κουρτεσίου, στην Ανδραβίδα-Κυλλήνης του νομού Ηλείας, εξαρθρώθηκε από το τμήμα Καταπολέμησης Εμπορίας Ανθρώπων της Ασφάλειας Αττικής.» [Καλά, η τοπική αστυνομία πού… βρισκόταν;] «Τους έβαζαν σε παραπήγματα, ξυλοφόρτωναν όσους αντιδρούσαν, τους υποχρέωναν να ψωνίζουν τα υπερτιμολογημένα προϊόντα από αυτοσχέδιο μπακάλικο του δουλέμπορου, ο οποίος γυρνούσε με μια καραμπίνα στα φραουλο-χώραφα και πυροβολούσε στον αέρα όταν έβλεπε τους “δούλους” να χαλαρώνουν την εργασία τους.
»Οι πληροφορίες ανέφεραν ότι ένας Έλληνας κρατά Ρουμάνους στην συγκεκριμένη περιοχή και τους εξαναγκάζει να εργάζονται στη συγκομιδή φράουλας και να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες σε πρόχειρα νάυλον παραπήγματα που είχε φτιάξει εκείνος. Οι αστυνομικοί διαπίστωσαν ότι οι καταγγελίες ήταν πέρα για πέρα αληθινές, επενέβησαν συνέλαβαν τους δράστες και απελευθέρωσαν 10 υπηκόους Ρουμανίας που εργάζονταν σε θερμοκήπια με φράουλες κάτω από την επίβλεψη των δραστών, ενώ ζούσαν σε παραπήγματα από χαρτόνι και πλαστικό.»
Μεταξύ των άλλων, αποκαλύπτεται και η συμφωνία του δουλέμπορου με το δουλοκτήτη για την ενοικίαση των δούλων εργατών γης:
«Την επόμενη μέρα άρχισαν να εργάζονται στη συγκομιδή φράουλας στην ευρύτερη περιοχή, ανάλογα με τις συμφωνίες που έκανε ο 32χρονος Έλληνας, ο οποίος έπαιρνε τα χρήματα από τους ιδιοκτήτες των θερμοκηπίων χωρίς να τους τα αποδίδει και ταυτόχρονα τους υποχρέωνε να εφοδιάζονται, ποτά, τρόφιμα και απαραίτητα προϊόντα από αυτοσχέδιο μπακάλικο που διατηρούσε σε παρακείμενο παράπηγμα, χρεώνοντας τους μεγάλα ποσά για κάθε είδος, ενώ δεν τους επέτρεπε να απομακρυνθούν από τον χώρο.
»Καθημερινά εργάζονταν από τις 07:00 έως τις 16:00 και τους μετέφεραν στην εργασία με μικρό λεωφορείο ενώ κατά της διάρκεια της εργασίας τους επιτηρούσαν οι συλληφθέντες. Όταν κάποια από τα θύματα διαμαρτύρονταν ο Έλληνας και ο Ρουμάνος [προφανώς τραμπούκος βοηθός] τους ξυλοφόρτωναν άγρια και τους υποχρέωναν να εργάζονται. Ο 32χρονος Έλληνας γυρνούσε με ένα κυνηγετικό όπλο και πυροβολούσε στον αέρα κατά διαστήματα, όταν οι «δούλοι», χαλάρωναν την εργασία, προκειμένου να τους εκφοβίσει να συνεχίζουν.»
Μα τι κάνει, θα αναρωτηθεί κανείς, η κυβέρνηση; Τι λέει γι’ αυτά που συμβαίνουν στη Μανωλάδα και γενικά στα φραουλοχώραφα της Ηλείας; Νομίζω πως ο αρμοδιότερος να εκφράσει την άποψη της “σοσιαλιστικής” μας κυβέρνησης είναι ο ίδιος ο αρχηγός της, ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου. Ας ακούσουμε, λοιπόν, τι είπε στις 31.3.2011 για τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας σε ομιλία του σε ημερίδα του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων με θέμα «Η Ελληνική Γεωργία Καινοτομεί»:
«Φίλες και φίλοι, εντυπωσιάστηκα και εγώ σήμερα και ένιωσα χαρά, θα έλεγα ακόμα και συγκίνηση, γιατί όπως είπε και ο Υπουργός, ο Κώστας Σκανδαλίδης, εδώ υπάρχει πραγματικά ένα δυναμικό ανθρώπων, που όχι μόνο πασχίζουν, όχι μόνο αγαπάνε τη δουλειά τους, αλλά και αναδεικνύουν το τι μπορούμε να κάνουμε.»
Στη χαζοχαρούμενη αυτή ομιλία του ανέφερε και τις ελάχιστες (4-5) αγροτικές επιχειρήσεις-υποδείγματα που τον «εντυπωσιάζουν» και τον κάνουν να νιώσει «χαρά…, ακόμα και συγκίνηση». Ανάμεσά τους, λοιπόν, έκανε ειδική επαινετική αναφορά στους δουλοκτήτες φραουλοπαραγωγούς της Ηλείας: «Επίσης», ανέφερε,«οι φράουλες στην Ηλεία, ο “κόκκινος χρυσός” της Μανωλάδας και της Βάρδας, κρύβει ανθρώπους πρωτοπόρους και αναπτύχθηκε εκτατικά. Υπήρξαν ειδικές καλλιεργητικές πρακτικές, αλλά οργανώθηκαν συλλογικά και οι παραγωγοί. Επενδύθηκαν μεν χρήματα, αλλά οργανώθηκαν και οι παραγωγοί σε ομάδα.»[βλ. http://www.pasok.gr/portal/resource/contentObject/id/ff726d99-2fe8-40d8-9eca-98af4c39cd54]
Υ.Γ: Καλή (επ)ανάσταση, σύντροφοι! Ας ελπίσουμε πως θα απαλλαγούμε σύντομα απ’ αυτούς τους φονιάδες επιχειρηματίες, απ’ τους τραμπούκους τους και απ’ τους πολιτικούς τους εκπροσώπους.
*ΠΗΓΗ: aristeroblog.gr
Παρασκευή 19 Απριλίου 2013
Αναδημοσίευση από ISKRA

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ 2o ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΕΠΑΜ

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές σε όλους τους πυρήνες του ΕΠΑΜ

Καθημερινά φτάνουν σε μας οι αναφορές από τις συνεδριάσεις σας γεμάτες από δράσεις, πρωτοβουλίες και ζωντάνια. Το τελευταίο διάστημα αυτές οι αναφορές όλο και πυκνώνουν. Βλέπουμε πως παίρνετε πρωτοβουλίες , πρωτοστατείτε στις συλλογικότητες της περιοχής σας, εμψυχώνετε τους συμπατριώτες μας στον αγώνα για τη Λευτεριά, οργανώνετε την αλληλεγγύη του λαού μας που δοκιμάζεται.
Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας οι Επαμίτισες και οι Επαμίτες είμαστε παρόντες στους αγώνες. Δείχνουμε το δρόμο του αγώνα και της ενότητας  χωρίς φόβο και προκατάληψη, χωρίς τις ταμπέλλες του αριστερού και του δεξιού. Κοιτάξαμε πίσω, πολύ πίσω στην ιστορία και τις ρίζες μας και μπροστά στο μέλλον των παιδιών μας. Πιάσαμε το νήμα από κει που κόπηκε το 21 και το 40 και σηκώσαμε τα μανίκια να τελειώσουμε τη δουλειά που έμεινε στη μέση. Να λευτερώσουμε τη Πατρίδα μας από την εξάρτηση και τη νέα κατοχή, να βγάλουμε από το λαιμό μας τη θηλειά του του ευρώ και του χρέους και να ξεσηκώσουμε  με το παράδειγμά μας και τους άλλους λαούς .
Μεγάλο και δύσκολο το έργο μας και φαίνεται ακατόρθωτο. Τίποτα όμως δεν μπορεί να αντισταθεί στη θέληση του ενωμένου και οργανωμένου λαού που ξέρει τι θέλει και είναι αποφασισμένος να το κατακτήσει. Αυτός είναι και ο τρόπος που θα φτάσουμε στη συγκρότηση της απελευθερωτικής συντακτικής εθνοσυνέλευσης μέσα από τη πολιτική απεργία διαρκείας που προετοιμάζουμε με κάθε μας δράση, με την άρνηση των πληρωμών, την οργάνωση της αλληλεγγύης , των συνεταιρισμών, τις παρεμβάσεις μας στις επι μέρους απεργίες και αγωνιστικές  κινητοποιήσεις.
Μπροστά μας είναι το 2ο  συνέδριο του ΕΠΑΜ που θα γίνει 31 Μαίου, 1η και 2 Ιουνίου. Εντός των ημερών θα εκδοθούν οι θέσεις του ΕΣΣ για το συνέδριο ώστε να διευκολύνουν τις συζητήσεις που θα γίνουν στους πυρήνες. Ομάδα συναγωνιστών θα αναλάβει την οργάνωση του συνεδρίου και θα επιφορτισθεί όλες τις προετοιμασίες. Ταυτόχρονα θα υπάρξει προγραμματισμός από ΟΓ και ΠΓ, σε συνεννόηση με τους πυρήνες, ανοικτών συσκέψεων σε όλη την Ελλάδα όπου θα συζητηθούν οι θέσεις του Ε.ΠΑ.Μ. Σύμφωνα με το καταστατικό στις επόμενες 15 ημέρες μπορείτε να στείλετε προτάσεις για την ημερήσια διάταξη του συνεδρίου.
Το συνέδριο αποτελεί ευκαιρία για την ανασύνταξη των δυνάμεών μας για την δραστηριοποίηση όλων των πυρήνων ακόμη και αυτών που έχουν ατονίσει ή υστερούν σε κάποιους τομείς. Με αφορμή το συνέδριο να ανοιχτούμε στη κοινωνία να διοργανώσουμε ανοικτές προσυνεδριακές συσκέψεις , συγκεντρώσεις, και εκδηλώσεις με ποικιλία και πρωτοτυπία.  
·      Ο κάθε πυρήνας πρέπει να αναψηλαφήσει τη βάση δεδομένων του να δεί ένα προς ένα τα μέλη και τους φίλους του. Να απευθυνθεί προσωπικά σε αυτούς καλώντας τους στην οργανωμένη δράση και στη συμμετοχή στο συνέδριο. Το οργανωτικό γραφείο περιμένει τα αποτελέσματα αυτής της δουλειάς των πυρήνων.
·      Νέες αναφορές για τη δυναμικότητά τους με την εγγραφή των νέων μελών και την ενσωμάτωση τους στους πυρήνες. Με τα επαγγέλματα και τις δεξιότητες του καθένα.
·      Προτάσεις των πυρήνων για την ημερήσια διάταξη και τον κανόνα συμμετοχής στις επόμενες 15 ημέρες.
·      Οργάνωση του προσυνεδριακού διαλόγου με τη συμμετοχή και των φίλων του μετώπου στα σπίτια και στις γειτονιές. Να ξεπεράσουμε τις δικές μας αναστολές και να ζητήσουμε από τους φίλους του μετώπου και τους συμπατριώτες στους κοινούς αγώνες την ένταξή τους στην οργάνωση. Να γίνουν μέλη του ΕΠΑΜ και να φέρουν κι άλλους στην οργάνωση. Μόνο έτσι θα λευτερωθούμε. Δεν υπήρξε και ούτε θα υπάρξει άλλος δρόμος για την επιτυχία του αγώνα.
·      Μέχρι το συνέδριο κάθε πυρήνας να βάλει συγκεκριμένους στόχους για την ένταξη νέων μελών που θα τους εξειδικεύσει και θα τους κατανείμει ατομικά στα μέλη του. Οι ιδιαιτερότητες των απομονωμένων νησιωτικών περιοχών και της επαρχίας που φαίνεται να δυσκολεύουν τη στρατολόγηση νέων μελών , ας αποτελέσουν πρόκληση για τους πυρήνες μας εκεί. Να αξιοποιήσουν το γεγονός πως γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους και να βρούν δικούς τους τρόπους για τη προσέγγιση των πιο ανήσυχων των πιο πρωτοπόρων αγωνιστών.
·      Η σύγκλιση μεγάλων τοπικών συνδιασκέψεων για το συνέδριο μπορεί να εμπλουτίσει τον προβληματισμό, να βοηθήσει στη ζωντανή ανταλλαγή εμπειρίας, να συσφίξει τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη μας και να γίνει η απαρχή για την δημιουργία νέων τομέων ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Η Ήπειρος με τα Ιόνια νησιά ήδη ετοιμάζει μια τέτοια συνδιάσκεψη. Καλούμε και τους άλλους πυρήνες να ακολουθήσουν. Θα μπορούσαμε να έχουμε τέτοιες στη Θράκη, τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία, τη Στερεά, τη Δυτική, τη Πελοπόννησο, τη Κρήτη, το Αιγαίο.
Το εθνικό συντονιστικό συμβούλιο στην πρόσφατη συνεδρίασή του προκύρηξε οικονομική εξόρμηση για το συνέδριο με στόχο τα 30.000 ευρώ. Με δεδομένες τις οικονομικές δυσκολίες των μελών μας, τους άνεργους συναγωνιστές και τη δυνατότητα της υπερκάλυψης του ποσού, ο στόχος επιμερίζεται έτσι ώστε  κάθε Επαμίτισα και Επαμίτης   να συνεισφέρει τουλάχιστον από 10 ευρώ. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να τα βάλουν από τη τσέπη τους. Η οικονομική δουλειά είναι πολιτική δουλειά. Οι πυρήνες μπορούν να προγραμματίσουν δράσεις που θα έχουν στόχο και την οικονομική ενίσχυση του μετώπου. Διοργάνωση εκδηλώσεων με μουσική, κάλεσμα σε φαγητό, λαχειοφόρες αγορές, μπαζάαρ, κ.α. Ιδιαίτερη σημασία έχει και η διακίνηση των κουπονιών που θα ξαναμοιρασθούν στους πυρήνες. Η στιγμή που πείθουμε το φίλο να δώσει εισφορά στο ΕΠΑΜ και να πάρει ένα κουπόνι έστω και των δύο ευρώ είναι πολύ σημαντική για τη σχέση του με το μέτωπο και τον αγώνα.
Κάθε μέλος του ΕΠΑΜ πρέπει να βάλει ατομικό πλάνο για την οικονομική εξόρμηση και κάθε πυρήνας,  συλλογικό οικονομικό πλάνο και να παρακολουθεί την εξέλιξή του. Εντοπίζουμε την προσοχή σας στο ότι η καταστατική υποχρέωση της απόδοσης του 10% των συνδρομών των μελών έχει υλοποιηθεί από τον περασμένο Ιούνιο  μόνο από το 1/3 περίπου των πυρήνων ενώ η έκτακτη εισφορά για το διαδυκτιακό ραδιόφωνο από τους μισούς.  Αυτό επιφέρει  μια άνιση και άδικη κατανομή του βάρους των εξόδων ανάμεσα στους πυρήνες και στα μέλη μας. Οι πυρήνες που δεν έχουν ανταποκριθεί στις καταστατικές τους υποχρεώσεις το γνωρίζουν και καλούνται να το καλύψουν άμεσα.
Το οργανωτικό γραφείο σας καλεί στις επόμενες συνεδριάσεις των πυρήνων σας  να αποφασίσετε   για τα ακόλουθα
1.       Επικαιροποιημένη λίστα μελών και φίλων του πυρήνα, με πλήρη στοιχεία επαγγέλματα και δεξιότητες
2.       Προτάσεις για την ημερήσια διάταξη του συνεδρίου
3.       Πλάνο στρατολογίας νέων μελών συλλογικό και εξειδικευμένο σε κάθε μέλος του πυρήνα
4.       Πλάνο οικονομικής εξόρμησης για το συνέδριο συγκεκριμμένο ποσόν για τον πυρήνα και για το κάθε μέλος.
  1. Προτάσεις για τοπικές συνδιασκέψεις σε επίπεδο περιφερειών.
Περιμένουμε τις αναφορές των συνελεύσεων των πυρήνων σας για τα παραπάνω.
                                                                       Καλό αγώνα και καλή Λευτεριά
                                                                                Αθήνα 15/4/2013
                                                                          Το Οργανωτικό Γραφείο του ΕΠΑΜ
 

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Ομιλία του Δημήτρη Καζάκη στο Cass Business School Λονδίνο, 11/4/2013

Αγαπητές φίλες και φίλοι,
Ευθύς εξαρχής θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η κρίση που βιώνει η Ελλάδα, και η οποία την έχει οδηγήσει στην 5η επίσημη χρεοκοπία της ιστορίας της, δεν οφείλεται σ’ ένα σπάταλο κράτος, ούτε είναι ένα απλό δημοσιονομικό πρόβλημα που μπορεί να λυθεί με μέτρα προσαρμογής και δραστικές περικοπές δαπανών. Η Ελλάδα χρεοκόπησε από το δημόσιο χρέος της, αφού πρώτα χρεοκόπησε σαν οικονομία που εδώ και δεκαετίες της επιβάλλεται το γνωστό μοντέλο μιας εξωστρεφούς ανάπτυξης σύμφωνα με τα κερδοσκοπικά βίτσια των διεθνών αγορών κεφαλαίου.

Όσο τις προηγούμενες δεκαετίες στην Ελλάδα επικρατούσε το γνωστό παγκόσμιο δόγμα των ανοιχτών συνόρων και αγορών, αλλά και της απορρύθμισης των πάντων, τόσο πιο παρασιτική γινόταν η οικονομία της με έμφαση σε έναν τριτογενή τομέα συμπληρωματικών και φθηνών υπηρεσιών, τόσο περισσότερο μετατρεπόταν σε έρμαιο των διακυμάνσεων στις διεθνείς αγορές, τόσο περισσότερο έχανε σε παραγωγικότητα και παραγωγή προς όφελος της όλης και μεγαλύτερης εξάρτησής της από το εξωτερικό. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο. Στην Ελλάδα στήθηκε μια οικονομία που είχε σαν βασικό κριτήριο να εξυπηρετεί τις πιο άνομες και ασυνήθιστες ορέξεις για υψηλή κερδοφορία τόσο από το εσωτερικό, όσο και από το εξωτερικό.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Ελλάδα το ποσοστό του ιδιωτικού κέρδους επί της προστιθέμενης αξίας της εγχώριας οικονομίας τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης έφτασε στο 59% το 2009. Ποσοστό ρεκόρ σ’ ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς είναι σχεδόν το διπλάσιο από τον μέσο όρο των χωρών μελών της. Για δεκαετίες οι κυβερνήσεις της χώρας και οι προστάτες τους από το εξωτερικό (βλέπε ΟΟΣΑ, ΔΝΤ και Ευρώπη) έκαναν τα αδύνατα, δυνατά για να μετατραπεί σε κυρίαρχο συγκριτικό πλεονέκτημα της ελληνικής οικονομίας η δυνατότητα μεγιστοποίησης του ιδιωτικού κέρδους πέρα από κάθε λογικό και θεμιτό όριο που θέτει εξ αντικειμένου η δυναμικότητα της εγχώριας παραγωγής και της παραγωγικότητας της εργασίας. 
Κι έτσι «βούλιαζε» η παραγωγή και η παραγωγικότητα στην Ελλάδα, προκειμένου να διογκωθεί ο παρασιτισμός σ’ όλους τους τομείς και η αγυρτεία με την έκδοση και την εμπορία πιστωτικών προϊόντων, μετοχών και ομολόγων χρέους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ το 1992 σε κάθε 100 δολάρια ξένων ιδιωτικών κεφαλαίων που εισέρρεαν ετήσια στην ελληνική οικονομία, τα 59 δολάρια αφορούσαν σε επιχειρηματικές επενδύσεις, τα 31 πήγαιναν για αγορά ακινήτων και μόλις τα 10 στην αγορά χρήματος και τίτλων (μετοχές, ομόλογα, κλπ.). Το 1995, τα 33 δολάρια ήταν επιχειρηματικές επενδύσεις, τα 7 πήγαιναν στην αγορά ακινήτων και τα 60 στην αγορά χρήματος και τίτλων. Λίγο πριν την κρίση αισίως μόλις τα 10 δολάρια αφορούσαν σε επιχειρηματικές επενδύσεις, 1 δολάριο πηγαίνει στην αγορά ακινήτων και τα υπόλοιπα 89 δολάρια πηγαίνουν στην αγορά χρήματος και τίτλων! Αποτέλεσμα ήταν το 63% του συνολικού ιδιωτικού κέρδους που παρήγαγε η οικονομία την τελευταία δεκαετία να είναι τόκοι.
Στήθηκε έτσι μια οικονομία αληθινό Ελντοράντο για όποιον ήθελε να εμπορευθεί χρήμα και να κερδοσκοπήσει μ’ αυτό από το εσωτερικό και από το εξωτερικό. Με το επίσημο κράτος να κάνει τα στραβά μάτια, ή να συμμετέχει ενεργά σ’ όλο αυτό το πανηγύρι με την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος υπέρ μιας οικονομικής και πολιτικής κάστας, η οποία με τις πλάτες των ισχυρών εταίρων της στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, αλλά και των πιο αδίστακτων κερδοσκόπων στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου, έκανε τα πάντα για να εκμαυλίσει τα ήθη της ελληνικής κοινωνίας και να μάθει τον μέσο Έλληνα ότι είναι φυσιολογικό να ζεις με δανεικά, επιδοτήσεις και ρουσφέτια από τα κόμματα εξουσίας.
Αυτή η κατάσταση εκδηλώθηκε πρώτα και κύρια στην τρομακτική διόγκωση του δημόσιου χρέους. Το κράτος φορτωνόταν διαρκώς χρέη προκειμένου να μετατραπεί σε υποχείριο της πολιτικής επιρροής ξένων κέντρων, να εξαγοραστεί το πολιτικό του προσωπικό από ισχυρά οικονομικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, να πριμοδοτεί την λεηλασία του δημόσιου χρήματος με κάθε μέσο και τρόπο, να αφήνει την οικονομία και την κοινωνία απροστάτευτη από κάθε ακραία πρακτική ιδιωτικού πλουτισμού. Όσο μεγάλωνε το παραγωγικό έλλειμμα της ελληνικής οικονομίας τόσο εκτινασσόταν ο δανεισμός, τόσο ο ιδιωτικός, όσο και κυρίως ο κρατικός.
Αυτή η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας ήταν που προσέλκυσε το ενδιαφέρον των αξιωματούχων της ευρωζώνης και κυρίως της Γερμανίας. Δεν έγινε κανένα λάθος με την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ, ούτε είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη για το ευρώ. Αυτή την Ελλάδα θέλανε για το ευρώ. Την Ελλάδα των ελλειμμάτων και των χρεών που προσέφερε τρομακτικές δυνατότητες κερδοσκοπίας των ευρωπαϊκών τραπεζών και της εξαγωγικής μηχανής των μεγάλων οικονομιών της ευρωζώνης με πρώτη εκείνη της Γερμανίας, η οποία μετέτρεψε την χώρα σε σκουπιδοτενεκέ της βιομηχανίας της και των εταιρειών της με αντάλλαγμα νέα δάνεια.
Η Ελλάδα κατάντησε να εξαρτά την επιβίωσή της χάρις στα νέα δάνεια που μπορούσε να αποσπάσει από την αγορά κεφαλαίου της ευρωζώνης. Στις 31/12/2001 το δημόσιο χρέος που η Ελλάδα διαμορφώθηκε στα 146 δις ευρώ. Την 1/1/2002 η Ελλάδα εντάχθηκε στο ευρώ και έως τις 31/12/2009 το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 152 δις ευρώ. Δηλαδή μέσα σε 7 χρόνια το δημόσιο χρέος της Ελλάδας υπερδιπλασιάστηκε. Πράγμα πρωτοφανές. Αν σκεφτεί κανείς ότι τα τακτικά έσοδα του κράτους το 2009 ήταν γύρω στα 45 δις ευρώ, οι εισαγωγές την ίδια χρονιά ήταν της τάξης των 15 δις ευρώ, ενώ οι εισπράξεις από υπηρεσίες ήταν σχεδόν 27 δις ευρώ, του τοκοχρεωλύσια πληρώθηκαν ανήλθαν σε πάνω από 109 δις ευρώ!
Υπό αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα ήταν de facto χρεοκοπημένη, είτε έβρισκε δάνεια να δανειστεί, είτε όχι. Οι αγορές κεφαλαίου έκλεισαν για την Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2009 και έτσι εξαναγκάστηκε η ευρωζώνη να επιληφθεί του θέματος από φόβο για τις επιπτώσεις στο ευρώ μιας εξ ανάγκης αθέτησης πληρωμών εκ μέρους της Ελλάδας. Σε συνεργασία με τα δυο κόμματα εναλλαγής στην κυβέρνηση, οι αξιωματούχοι της ευρωζώνης μεθόδευσαν την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα το 2009 προκειμένου να αναδειχθεί κυβέρνηση με ικανή κοινοβουλευτική πλειοψηφία προκειμένου η Ελλάδα να τεθεί υπό εκκαθάριση υπέρ των δανειστών της, όπως ακριβώς συμβαίνει με μια επιχείρηση, ή εταιρεία που πτωχεύει.
Το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας μαζί με την ολιγαρχία που διαφεντεύει την χώρα εδώ και δεκαετίες, προκειμένου να γλυτώσει από την οργή του ελληνικού λαού, συμφώνησε στην γενική εκποίηση της χώρας υπό καθεστώς αποικίας με αντάλλαγμα κάποιο μερίδιο από τα λάφυρα που θα αποκόμιζαν οι Ευρωπαίοι δανειστές. Έτσι δέχθηκαν να τεθεί η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός υπό αποικιοκρατική κηδεμονία, υπό καθεστώς κατοχής με σκοπό την γενική εκποίηση της χώρας.
Χάρις στα απανωτά μνημόνια και τις συμβάσεις δανειακής διευκόλυνσης η Ελλάδα κυβερνάται στην πράξη από ξένους επιτρόπους. Είναι βεβαιωμένο ότι όλα τα νομοσχέδια και οι πολιτικές που εφαρμόζονται στην χώρα δεν συντάσσονται καν από υπηρεσιακούς παράγοντες στα υπουργεία της κυβέρνησης, αλλά από ευρωπαίους επιτρόπους. Τα υπογράφουν χωρίς αντίρρηση οι υπουργοί και κατόπιν πάνε προς έγκριση στην Βουλή. Η ελληνική πολιτεία έχει καταλυθεί πλήρως. Η κυβέρνηση είναι βιτρίνα ξένων δυνάμεων και κατακτητών.
Τα αποτελέσματα της πολιτικής των μνημονίων ήταν από την αρχή καταστροφικά για την χώρα. Από 298 δις ευρώ το δημόσιο χρέος το 2009, ή 127% του ΑΕΠ, πήδηξε στα 328 δις ευρώ το 2010, ή 143% του ΑΕΠ, ενώ το 2011 έφτασε στα 369 δις ευρώ, 71 δις ευρώ παραπάνω χρέος μέσα σε δυο χρόνια, ή στο 178% του ΑΕΠ. Την ίδια περίοδο η ύφεση της ελληνικής οικονομίας κλιμακώθηκε σε πρωτοφανή επίπεδα με την ανεργία και την μαζική εξαθλίωση να καλπάζει, ενώ τα εισοδήματα περικόπηκαν κατά 15% σε σταθερές τιμές.
Μετά την πρώτη καταστροφική επέλαση της τρόικας στην Ελλάδα, αποφασίζεται το δεύτερο εξάμηνο του 2011 ότι χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους και μάλιστα με «κούρεμα» κοντά στο 56%, δεν μπορούσε να αναχαιτισθεί η αλματώδης αύξηση του χρέους. Η αναδιάρθρωση έγινε τον Μάρτιο του 2012, αλλά τα ανταλλάγματα ήταν τέτοια που αντί να μειώσει το χρέος, τελικά το αύξησε κατά 3-5 δις ευρώ. Έτσι, ενώ η αναδιάρθρωση με «κούρεμα» μείωσε την ονομαστική αξία του χρέους κατά 106 δις ευρώ, η Ελλάδα εξαναγκάστηκε να δανειστεί εκ νέου για να διεκπεραιώσει το PSI άλλα 109 δις ευρώ. Το αποτέλεσμα ήταν αύξηση του χρέους, αντί για μείωση. Κι αυτό παράλληλα με το γεγονός ότι η αναδιάρθρωση στοίχισε στους Έλληνες την χρεοκοπία των ασφαλιστικών τους ταμείων, των ταμείων όλων των φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα όπως είναι τα επιμελητήρια, οι επιστημονικοί σύλλογοι, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, οι οργανισμοί, κοκ., αλλά και των μικροομολογιούχων που είχαν τοποθετήσει σε κρατικά ομόλογα τις αποταμιεύσεις τους.
Προκειμένου να μην γίνει φανερό στους Έλληνες πολίτες η απάτη της αναδιάρθρωσης, το Eurogroup αποφάσισε να προχωρήσει σε επαναγορά ελληνικών ομολόγων από την δευτερογενή τον Νοέμβριο του 2012. Η επαναγορά αφορούσε σε 30 δις ευρώ με κόστος 11,7 δις ευρώ που κατέβαλε το EFSF. To ελληνικό κράτος καλείται να καταβάλει αυτά τα 11,7 δις ευρώ εντός του επόμενου διμήνου και δεν τα έχει. Αν συνδυαστεί αυτό μαζί με την συνεχιζόμενη κατάρρευση των δημοσιονομικών του κράτους λόγω αδυναμίας του πληθυσμού να ανταποκριθεί στις φορολογικές του υποχρεώσεις, αλλά και της ύφεσης που υπερβαίνει πια σε ετήσια βάση το 7%, την ανεργία που ξεπερνά επίσημα το 27%, τις επενδύσεις που έχουν πέσει κάτω από το 14% του ΑΕΠ, πρώτη φορά στην μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας, το διαθέσιμο εισόδημα του πληθυσμού που συνεχίζει να καταρρέει πολύ κάτω από το βασικό επίπεδο διαβίωσης και το ιδιωτικό χρέος να καλπάζει μόνο εικόνα κατάρρευσης μπορούν να δώσουν στην ελληνική οικονομία.
Κι αυτή η κατάρρευση είναι σκόπιμη, δόλια, εξεπιτούτου προκειμένου να ξεπουληθεί η χώρα σε τιμές εξευτελιστικές. Να ξεπουληθεί όχι μόνο η δημόσια περιουσία μέσα από ιδιωτικοποιήσεις και εκχωρήσεις, αλλά και η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων πολιτών, η οποία σήμερα είναι υποθηκευμένη στο μεγαλύτερο μέρος της όχι μόνο στις τράπεζες, αλλά και στο κράτος για ληξιπρόθεσμες οφειλές της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού λόγω αδυναμίας να ανταποκριθεί στις φορολογικές της υποχρεώσεις.
Το δράμα είναι ότι η τρόικα πιέζει όλο και περισσότερο σ’ αυτόν τον καταστροφικό κατήφορο με τους κυβερνώντες να έχουν παραδοθεί εκ προοιμίου και αμαχητί. Στον βωμό του ευρώ και της ευρωζώνης κινδυνεύει χαθεί μια ολόκληρη χώρα και να εξοντωθεί μαζικά ένας ολόκληρος λαός.
Για εμάς το δίλημμα είναι καθαρό: Είτε συμβιβάζεσαι με την υπάρχουσα κατάσταση και απλά διεκδικείς τρόπους να την διαχειριστείς καλύτερα, είτε την ανατρέπεις. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Όσο περιμένουμε τον από μηχανής Θεό να μας γλυτώσει με κάποιο θαύμα, τόσο θα βιώνουμε την πιο απόλυτη καταστροφή. Ρεαλιστική πρόταση είναι εκείνη που δεν αφήνει εκτεθειμένο τον λαό και την χώρα στις σημερινές απειλές. Δεν επιτρέπει να βυθίζονται άλλο στην απελπισία και την απόγνωση. Αν ο λαός το πάρει απόφαση η ανάκαμψη θα γίνει πολύ γρήγορα και με εντυπωσιακά αποτελέσματα για τα λαϊκά στρώματα από τα πρώτα κιόλας εικοσιτετράωρα. Τι πρέπει να γίνει;
Πρώτο: Να σταματήσουμε να εξαρτιόμαστε από τις δόσεις των δανείων της ευρωζώνης που δίνονται με ρήτρα την καταστροφή και το ξεπούλημα της χώρας. Η άρνηση πληρωμής θα πρέπει να συνοδευτεί με αποκήρυξη του χρέους ως παράνομου και καταχρηστικού με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.
Δεύτερο: Να δηλώσουμε την αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ και την ευρωζώνη με σκοπό την εισαγωγή εθνικού κρατικού νομίσματος προκειμένου να έχουμε την δυνατότητα και την ελευθερία να ανατάξουμε την οικονομία μας με βάση τα δικά μας μέτρα και σταθμά, με βάση τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και όχι της ευρωπαϊκής τραπεζοκρατίας. Από κει και πέρα, θα χρειαστούμε 6-8 μήνες για να εισαχθεί το νέο εθνικό κρατικό νόμισμα. Αυτό το μεσοδιάστημα μας πρέπει να πάρουμε ορισμένα πολύ άμεσα μέτρα:
1. Την εθνικοποίηση της Τραπέζης της Ελλάδος και των μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών που έχουν τραβήξει την περισσότερη ρευστότητα από το ευρωσύστημα. Γιατί αυτό; Για να αφήσουμε το τραπεζικό σύστημα να χρεοκοπήσει με ασφάλεια για τις καταθέσεις και την οικονομία της χώρας. Με την χρεοκοπία του θα δοθεί η δυνατότητα να ανοικοδομηθεί από μηδενική βάση χωρίς τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει προς το εξωτερικό, αλλά και με την διαγραφή των οφειλών που έχουν προς αυτό τα νοικοκυριά και οι μικρομεσαίοι.
2. Αποκατάσταση των ζημιών σε εισοδήματα που υπέστησαν μισθωτοί και συνταξιούχοι από την απαρχή των μνημονίων με την επιστροφή μισθών και συντάξεων στο επίπεδο προ της 5ης Μαΐου 2010. Αυτό θα γίνει με την χρήση του ηλεκτρονικού λογιστικού χρήματος των υπό δημόσιο έλεγχο τραπεζών με παράλληλη ενίσχυση με επιδοτούμενα δάνεια λειτουργικού κεφαλαίου για τους μικρομεσαίους και επαγγελματίες.
3. Την επιβολή ελέγχου στην κίνηση του κεφαλαίου. Με αυτόν τρόπο θα σταματήσει η αιμορραγία που τυραννά την ελληνική οικονομία και της στερεί τεράστιους χρηματικούς πόρους από το εσωτερικό της. Με τις τράπεζες εθνικοποιημένες θα σταματήσει και το πλυντήριο μαύρου χρήματος για το οποίο φημίζεται διεθνώς το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Ο έλεγχος της κίνησης κεφαλαίου γίνεται εύκολα από την στιγμή που ελέγχει κανείς το τραπεζικό σύστημα και έχει να κάνει με την επιλεκτική φορολόγηση των κεφαλαίων που οδεύουν προς το εξωτερικό, ή έρχονται από το εξωτερικό. Αφορολόγητα κέρδη, μερίσματα, τόκοι και επενδύσεις σε τίτλους στο εξωτερικό τέλος. Επίσης όσα κεφάλαια έρχονται από εξωτερικό να κερδοσκοπήσουν με αγορές ακινήτων και περιουσίας θα τους επιβάλλεται υψηλή αποτρεπτική φορολογία, ενώ όσα κεφάλαια κατευθύνονται σε επενδύσεις στην πραγματική οικονομία με όρους νέων θέσεων σταθερής απασχόλησης, ανελαστικών αμοιβών, νέας τεχνολογίας, προστιθέμενης αξίας στην παραγωγή, κοκ, τότε η μεταχείρισή τους πρέπει να είναι ευνοϊκή.
4. Ρητή απαγόρευση όλων των απολύσεων, όπως και η προσφυγή σε καθεστώς πτώχευσης στον ιδιωτικό τομέα. Αν πρόκειται για μικρή επιχείρηση, ελεύθερο επαγγελματία, ή ατομικό παραγωγό, το κράτος θα φροντίσει να μην κλείσει, να μην πτωχεύσει με απευθείας ενίσχυση μέσω εγγυήσεων, ή επιδοτούμενων δανείων. Αν πρόκειται για μεγάλη επιχείρηση και κυρίως για πολυεθνική, τότε θα δίνεται η δυνατότητα να την διαχειριστούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με υποστήριξη του κράτους. Ταυτόχρονα θα επιβληθούν ανελαστικά εργασιακά δικαιώματα έτσι ώστε να αναχαιτιστεί η ανεργία, ιδίως των νέων.
5. Άμεση παρέμβαση στο εξωτερικό ισοζύγιο της χώρας για προϊόντα και υπηρεσίες. Μέχρι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση της οικονομίας και να πάρει μπρος η παραγωγική μηχανή με υποκατάσταση εισαγωγών με εσωτερική παραγωγή, το κράτος θα εξασφαλίσει τον δραστικό περιορισμό όσων εισαγωγών δεν είναι απολύτως αναγκαίες για την εύρυθμη λειτουργία της οικονομίας και τις ανάγκες της κοινωνίας. Θα επιβάλλει επίσης ένα επιλεκτικό ανταγωνιστικό προστατευτισμό που θα βασίζεται στην απαγόρευση οποιασδήποτε εισαγωγής πριν εξαντληθεί η εσωτερική παραγωγή, ενώ κατόπιν το προϊόν που θα εισάγεται θα πρέπει να είναι τουλάχιστον ίδιας ποιότητας και παραγωγικής αξίας με το αντίστοιχο προϊόν εσωτερικής παραγωγής. Μόνο έτσι μπορείς να έχεις ανταγωνισμό με ισότιμους όρους.
6. Το βασικό μας μέλημα κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου είναι να διατηρήσουμε την κυκλοφορία του χαρτονομίσματος εντός της ελληνικής οικονομίας, η οποία σύμφωνα με τα τωρινά δεδομένα ανέρχεται σε 26 δις ευρώ. Για τον λόγο αυτό θα τεθεί εν ισχύ ένα καθεστώς ελέγχου της κίνησης κεφαλαίου που θα απαγορεύει την εξαγωγή χαρτονομίσματος και θα φορολογεί με πολύ υψηλό ποσοστό τις κινήσεις κεφαλαίου προς το εξωτερικό, ειδικά τις τοποθετήσεις σε μετοχές και χρεόγραφα του εξωτερικού. Ταυτόχρονα θα επιτρέψουμε την εισροή μετρητού από το εξωτερικό υπό καθεστώς ελέγχου της τοποθέτησής του, δηλαδή ελέγχου του που πάει και πώς τοποθετείται στην ελληνική οικονομία προκειμένου να προληφθεί οποιαδήποτε μορφή κερδοσκοπίας. Οι καταθέσεις στις εγχώριες τράπεζες δεν θα δεσμευτούν, ούτε θα τεθεί πλαφόν στην κίνησή τους, αλλά θα απαγορευτεί μέχρι την έκδοση εθνικού κρατικού νομίσματος η ανάληψη μετρητού. Η ελεύθερη κίνηση των καταθετικών λογαριασμών θα μπορεί να γίνει με χρεωστικές κάρτες συναλλαγής (σαν τις κάρτες ΑΤΜ), τις οποίες θα είναι υποχρεωμένοι όλοι να τις δέχονται για την διευκόλυνση των συναλλαγών στην οικονομία χωρίς την χρήση φυσικού χρήματος. Το μέτρο αυτό επιβάλλεται από την ανάγκη να αποσυρθεί ένα σημαντικό ποσό μετρητού, χαρτονομισμάτων του ευρώ, γύρω στα 10 δις ευρώ, προκειμένου να μετατραπούν σε συναλλαγματικό απόθεμα της εθνικοποιημένης Τράπεζας της Ελλάδας. Με το συναλλαγματικό αυτό απόθεμα θα μπορέσουμε να καλύψουμε το εξωτερικό έλλειμμα εμπορευμάτων και υπηρεσιών.
Θα πρέπει επίσης να έχουμε υπόψη μας ότι οι τράπεζες δεν θα έχουν ούτε τον χαρακτήρα, ούτε την μορφή την σημερινή. Θα έχουν τεθεί υπό δημόσιο έλεγχο και εκκαθάριση προκειμένου να ανακαλύψουμε που πήγαν τα εκατοντάδες δις ευρώ των ενεργητικών τους, ποιος επωφελήθηκε απ’ αυτά και ποιος πρέπει να καθίσει στο σκαμνί για απιστία και ληστρική συμπεριφορά. Με τον τρόπο αυτό θα μας δοθεί η δυνατότητα να ανοικοδομήσουμε το τραπεζικό σύστημα υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο, με απόλυτη διαφάνεια συναλλαγών, από μηδενικής βάσης σύμφωνα με τις πραγματικές ανάγκες μιας ανάπτυξης προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Έτσι θα μας δοθεί από την πρώτη στιγμή να ξεμπερδέψουμε με τα ιδιωτικά χρέη, σβήνοντας πρώτα και κύρια εκείνα που τα νοικοκυριά και οι μικρομεσαίοι αδυνατούν να εξυπηρετήσουν, αλλά και να προετοιμάσουμε την ομαλή μετάβαση στο εθνικό κρατικό νόμισμα όταν θα είμαστε έτοιμοι. Η μετάβαση αυτή θα γίνει με τους ίδιους όρους που έγινε και η μετάβαση από δραχμή σε ευρώ.
Φυσικά το κλειδί για όλα αυτά είναι η γρήγορη επανεκκίνηση της ελληνικής παραγωγής και των επενδύσεων. Αυτό μπορεί να γίνει, αφενός, με τη διάθεση ανοιχτών πιστώσεων για όσους ασχολούνται ή θέλουν να επενδύσουν στην παραγωγή με κριτήριο την προστιθέμενη αξία και τις θέσεις σταθερής απασχόλησης που παράγουν και, αφετέρου, ένα εκτεταμένο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων στις παραγωγικές υποδομές της ελληνικής οικονομίας απαλλαγμένο από ημέτερους και μεγαλοκαρχαρίες. Όλα αυτά θα δώσουν μια απότομη ανοδική ώθηση στην οικονομία, τέτοια που όταν το εθνικό νόμισμα τελικά εισαχθεί να σταθεροποιηθεί και να αποκτήσει ισοτιμία χωρίς μεγάλες αναταράξεις.
Φυσικά, όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν αν ο ελληνικός λαός δεν κατακτήσει την δημοκρατία, αν δεν ξεφορτωθεί πρώτα το απόλυτα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης που τον έφερε σ’ αυτήν την κατάντια και τον έχει παραδώσει σιδηροδέσμιο στις αγορές για να του γδάρουν το τομάρι. Δημοκρατία που προϋποθέτει εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία με τον λαό αφέντη στον τόπο του και όχι δούλο δανειστών και εξαγορασμένων πολιτικών.
Λονδίνο, 11/4/2013

Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

ΕΛΛΑΣ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Ε.ΠΑ.Μ. ΑΓΡΙΝΙΟΥ
ΕΛΛΑΣ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ

Ελληνίδες Έλληνες

Πλέον οι μάσκες έπεσαν για τα καλά από την τρικομματική δοσιλογική κυβέρνηση.
Μετά την απαράδεκτη και εξευτελιστική για το Ελληνικό έθνος δήλωση του Σόιμπλε σχετικά με τις πολεμικές αποζημιώσεις, ενώ η κυβέρνηση έπρεπε να στείλει από κει που ήρθαν κατευθείαν τους Τροϊκανούς και να καλέσει τον Ελληνικό λαό να περιφρουρήσει την δημοκρατία του, να απαιτήσει εδώ και τώρα την καταβολή του συνόλου του Κατοχικού δανείου που ανέρχεται σε πάνω από 60 δις Ευρώ και να ξεκινήσει τις διαδικασίες στο διεθνές δικαστήριο για την διευθέτηση και καταβολή του συνόλου των πολεμικών αποζημιώσεων αυτή το μόνο που έκανε είναι να ψελλίσει μέσω του Υπεξ κ. Δ. Αβραμόπουλου ότι τάχα αυτό είναι θέμα διεθνούς δικαιοσύνης. Ούτε ο Σόϊμπλε δεν θα περίμενε τέτοια δουλική απάντηση από την Ελληνική κυβέρνηση. Δηλαδή για την τρικομματική κυβέρνηση τα 800.000 περίπου θύματα από την Γερμανική κατοχή, την καταστροφή του 50% περίπου της βιομηχανίας μας, την κλοπή του πλούτου της χώρας, την καταστροφή του 70% περίπου των υποδομών της και τη οικονομική αιμορραγία της τα επόμενα χρόνια για
να ξαναγίνουν όλα αυτά δεν παίζουν κανένα ρόλο. Για αυτούς ο μόνος σωστός δρόμος είναι να σωθεί το Ευρώ και η Γερμανική οικονομία. Οι Έλληνες να πάνε να πνιγούν.
Όμως το πιο εκπληκτικό και πιο ξετσίπωτο έρχεται δυστυχώς από την αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτή η απαράδεκτη έκφραση του κ. Τσίπρα ότι η Ελλάδα δεν είναι υπό κατοχή. Αν είναι δυνατόν. Το γλείψιμο του κ. Τσίπρα ξεπέρασε και την τρικομματική κυβέρνηση. Απορώ αυτός ο Μανώλης Γλέζος τη δουλειά έχει ακόμα σε αυτό το απαράδεκτο κόμμα. Πρέπει να αποχωρήσει άμεσα αν σέβεται ακόμα την ιστορία του και δεν την πούλησε στο βωμό ενός υπουργικού θώκου. Αν παραμείνει ακόμα στο κόμμα αυτό χωρίς να πάρει πίσω ο αρχηγός του αυτή την απαράδεκτη δήλωση τότε ο συνοδοιπόρος του Λάκης Σάντος θα έρθει σίγουρα στον ύπνο του για να του εξηγήσει κάποια πράγματα.


Ελληνίδες Έλληνες
Η Ιστορία μας καλεί. Πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας τόσο ως προς του προγόνους μας που δώσανε το αίμα τους για να είμαστε μείς ελεύθεροι όσο και ως προς τα παιδιά μας που πρέπει να τους παραδώσουμε την πατρίδα τους ελεύθερη όπως μας την παρέδωσαν και εμάς οι πατεράδες μας.
Ελάτε μαζί μας στο Ε.Πα.Μ. να ξαναπάρουμε πίσω την πατρίδα μας και να ξαναχτίσουμε την οικονομίας προς όφελος του Ελληνικού λαού.
Ελάτε μαζί μας να φτιάξουμε επιτέλους την Δημοκρατία που αρμόζει στην πατρίδα μας ως λίκνο της Δημοκρατίας
Ελάτε μαζί μας για να δώσουμε τα φώτα για άλλη μια φορά στον πολιτισμένο κόσμο ότι οι Λαοί έχουν τεράστια δύναμη αρκεί να το πιστέψουν. Και μην ξεχνάτε ότι αυτή η πατρίδα μας ανήκει αρκεί να ξέρουμε να την προστατεύσουμε, αλλιώς θα περάσουμε και εμείς στην ιστορία ως λαός όπως τόσοι άλλοι λαοί που δεν προστάτεψαν
την πατρίδα τους.
Ελάτε να τελειώσουμε την επανάσταση του 1821 που ξεκίνησαν οι παππούδες μας αλλά τελικά έμεινε στο δρόμο. Έχουμε την μεγάλη ευκαιρία να την τελειώσουμε εμείς τώρα.

Τ.Ε. Ε.Πα.Μ. Αγρινίου ΤΗΛ:6942655110 - 6975364923

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Δ. Καζάκης: Τι είναι κομμουνιστής σήμερα;

Τι είναι κομμουνιστής σήμερα;


Του Δημήτρη Καζάκη
[Πηγή: Ε.ΠΑ.Μ. Ηρακλείου Κρήτης, 14/03/2013]

Πρόσφατα με ρώτησε ένας νεαρός συναγωνιστής: «Καλά ρε Δημήτρη, λες ότι είσαι κομμουνιστής. Πολύ το λένε στο ΚΚΕ κι αλλού, αλλά ξέρω ότι εσύ δεν είσαι σαν κι αυτούς. Τι σημαίνει, εν τέλει, κομμουνιστής για σένα;» Απαντώντας στην ερώτηση αυτή όσο πιο σύντομα μπορώ, θα έλεγα τα εξής: Ο κομμουνιστής είναι το ιστορικό προϊόν της βαθύτερης ανάγκης της κοινωνίας να απαλλαγεί από την βαρβαρότητα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και των ιστορικών της συνεπειών. Σε κάθε ιστορική εποχή, οι ιδέες των κομμουνιστών εμφανίζονταν διαφορετικά. Τα πολύ παλιά χρόνια φορούσαν τον μανδύα των θρησκευτικών αιρέσεων που απαιτούσαν την επιστροφή στα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, στην κοινοκτημοσύνη των επισκοπικών κοινοτήτων του πρώτου αιώνα.
Αργότερα, όταν ο κόσμος ψηλαφούσε την έξοδό του από τον μεσαίωνα, ο κομμουνισμός ήταν το καταφύγιο του ελεύθερου διανοητή που αναζητούσε την δική του τέλεια κοινωνία, την δική του ουτοπία. Ο Τόμας Μορ, ο Καμπανέλα και άλλοι αποτελούσαν από την μια την πιο χαρακτηριστική του έκφραση και ο Τόμας Μύντζερ και οι αναβαπτιστές ως κίνημα την πιο χαρακτηριστική ιστορική εκδήλωση κοινωνικής εξέγερσης με κομμουνιστικά προτάγματα στο έβγα του μεσαίωνα. Όταν εισέβαλε το εμπόριο σαν καθοριστικός ρυθμιστής των κοινωνιών και μετέτρεψε σχεδόν όλες τις κοινωνικές σχέσεις σε αντικείμενο δούναι-λαβείν, σε διαδικασία πλουτισμού, τότε ο κομμουνισμός μετατράπηκε σε πολεμική κραυγή. Πολεμική κραυγή των "ξεβράκωτων", των εξαθλιωμένων θυμάτων αυτής της νέας κατάστασης. Μια πολεμική κραυγή που δεν ακούστηκε μόνο στα οδοφράγματα και στις απανωτές κοινωνικές εξεγέρσεις, αλλά και στα γραπτά μιας ανελέητης σε βάθος και έκταση κριτικής της νέας πραγματικότητας.
Όταν με την επικράτηση της βιομηχανίας αναδείχθηκε το προλεταριάτο και φάνηκε από την πρώτη στιγμή η δυνατότητά του να συγκροτηθεί σε τάξη, τότε δημιουργήθηκαν οι ιδανικές συνθήκες για μια νέα σύγχρονη εκδοχή ενός μάχιμου κομμουνισμού, του επιστημονικού. Ο ιδρυτές του, Μαρξ και Ένγκελς,  κατέκτησαν τις επιστημονικές γνώσεις της εποχής τους για να δώσουν στην εργατική τάξη ένα όπλο ακριβείας, μια ειδική επιστήμη, την επιστήμη της ταξικής πάλης.
Αυτή η επιστήμη βασιζόταν στην εκτίμηση, πρώτο, ότι η εργατική τάξη για να συγκροτηθεί σε τάξη χρειάζεται την δική της πανεθνική οργάνωση σε κοινωνικό (συνδικάτα) και πολιτικό επίπεδο (κόμμα). Δεύτερο, ότι από την στιγμή που συγκροτηθεί σε τάξη μπορεί να διεκδικήσει την ηγεμονία του λαού και του έθνους ανάγοντας τα ταξικά της συμφέροντα σε γενικά συμφέροντα της κοινωνίας. Τρίτο, ότι η εργατική τάξη με τον υπόλοιπο λαό πρέπει και μπορούν να κατακτήσουν την ανεξαρτησία στον τρόπο σκέψης και δράσης του έναντι της κυρίαρχης ιδεολογία και πολιτικής. Τέταρτο, η εξουσία της εργατικής τάξης δεν είναι τίποτε άλλο παρά η χαμένη ευκαιρία για ολοκληρωτική επικράτηση της δημοκρατίας με σκοπό να ξεκινήσει η απονέκρωση του κράτους ως εκπροσώπου της κοινωνίας πάνω από αυτή την ίδια την κοινωνία.
Οι Μαρξ Ένγκελς έγραψαν το Μανιφέστο για ένα Κόμμα (Κομμουνιστικό Κόμμα) που δεν πίστευαν ότι πρέπει να υφίσταται ανεξάρτητο, δηλαδή έξω από τον τρόπο που οργανώνεται η ίδια η εργατική τάξη στην πράξη και στην βάση των πολιτικών προταγμάτων που η ίδια η ταξική πάλη έχει αναδείξει ως κορυφαία. Έτσι οι κομμουνιστές εκείνη την εποχή ήταν υποχρεωμένοι να ανήκουν στο Δημοκρατικό Κόμμα που είχε την οργανωμένη εργατική τάξη της εποχής του και πρότασσε την κατάκτηση της δημοκρατίας ως κεντρικό του στόχο. Με άλλα λόγια οι κομμουνιστές που ακολουθούσαν τις επιταγές της επιστήμης της ταξικής πάλης, αποδεικνύονταν χρήσιμοι στην εργατική τάξη όχι στη βάση των γενικών τους κομμουνιστικών διακηρύξεων, αλλά στην καθημερινή πάλη για την δική της οργάνωση και την κατάκτηση από αυτή την ίδια της δημοκρατίας.
Γι' αυτό και ο Ένγκελς έλεγε τότε ότι ο κομμουνιστής στις μέρες μας είναι πρώτα και κύρια δημοκράτης. Ο κομμουνιστής λοιπόν δεν είναι εκείνος που μένει πιστός στο κόμμα του. Ούτε ξεχωρίζει από την ιδεολογική καθαρότητα των λόγων του. Δεν είναι κομουνιστής αυτός που μένει πιστός στο κόμμα του και φροντίζει πάντα να τονίζει την ιδεολογική του καθαρότητα. Δεν είναι κομμουνιστής τουλάχιστον με τους όρους της επιστήμης της ταξικής πάλης που εισήγαγε και ίδρυσε ο Μαρξ. Τέτοιους κομμουνιστές θα βρεις μόνο στο θεολογικό παρελθόν της κοινωνίας. Κομμουνιστής είναι εκείνος που μένει πάντα πιστός στην εργατική τάξη και στον λαό, ενώ ο κομμουνισμός του δεν είναι συνταγές για τα μαγειρεία του μέλλοντος, αλλά το κίνημα της αληθινής εργατικής τάξης ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης, όπως έγραφαν από την εποχή της Γερμανικής Ιδεολογίας οι Μαρξ-Ένγκελς.
Επομένως, ένας αληθινός - με την επιστημονική έννοια του όρου - κομμουνιστής σήμερα δεν μπορεί παρά να ξεφορτωθεί μια ώρα αρχύτερα το κόμμα του που η  ίδια η ιστορία το ξέβρασε, που η ίδια η εργατική τάξη το αποστρέφεται και που στην πράξη, όπως και στην ιδεολογία λειτουργεί ως κρατικοδίαιτος εκφραστής του κοινωνικού περιθωρίου με όλες τις τραγικές συνέπειες για τον αγώνα του λαού. Ο κομμουνιστής, που εμφορείται από την επιστήμη της ταξικής πάλης, δεν μπορεί να είναι ή να λειτουργεί ως Ιεχωβάς αναμένοντας πότε με χρόνια με καιρούς θα αναγεννηθεί το Κόμμα, που πάντα το αποδίδει με το "κ" κεφαλαίο, λες και πρόκειται για μεταφυσική ή θεολογική έννοια. Την αφοσίωσή του την οφείλει στην εργατική τάξη και στον λαό.
Εκεί θα δοκιμαστεί και θα αποδείξει την χρησιμότητά του. Αν μπορεί άμεσα στο επίπεδο της πράξης, αλλά και της θεωρίας, να βοηθήσει καταλυτικά τους ίδιους τους εργάτες, αλλά και τον λαό, όχι μόνο στον αγώνα τους, αλλά και στην δική τους αυτοτελή, ανεξάρτητη κινηματική και πολιτική οργάνωση. Μόνο αυτή την έννοια του κόμματος υπερασπίζεται ο κομμουνιστής και καμιά άλλη. Και σε καμιά περίπτωση ένα κόμμα που θεωρεί τον εαυτό του αναγκαίο, επειδή δήθεν η εργατική τάξη και ο λαός είναι ανίκανοι για ανεξάρτητη πολιτική έκφραση και δράση.
Να γιατί πιστεύω ότι το ΚΚΕ έχει χάσει κάθε ιστορική αξία σήμερα ως κομμουνιστικό κόμμα από την σκοπιά της εργατικής τάξης και του λαού. Αποτελεί το ερείπιο μιας άλλης ιστορικής εποχής, ένα σκιάχτρο του παλιού εαυτού του που χρησιμεύει στην άρχουσα τάξη για να τρομάζει την κοινωνία και να ξεφτιλίζει στα μάτια του εργαζόμενου ακόμη και την ίδια την έννοια του κόμματος της εργατικής τάξης. Γι’ αυτό και το σημερινό καθεστώς εξακολουθεί να το συντηρεί. Όπως άλλωστε συνέβη με πολλά κόμματα που άντλησαν τις απαρχές τους από την επιστήμη της ταξικής πάλης του Μαρξ. Τίποτε δεν είναι αιώνιο και τίποτε δεν μπορεί να επαναληφθεί στην ιστορία αυτούσιο, παρά μόνο ως καρικατούρα, ως φάρσα. Όπως θα συμβεί με όλους εκείνους που θα προσπαθήσουν μάταια να δημιουργήσουν ένα νέο, καλύτερο ΚΚΕ. Είναι καταδικασμένοι από τώρα να γίνουν αυτό που έλεγε ο Γκράμσι: εκτελεστές αποτυχημένων εκτρώσεων, υποκείμενοι στον ποινικό κώδικα της ιστορίας.
Ο αληθινός κομμουνιστής σήμερα – τουλάχιστον εκείνος με την έννοια που του έδιναν οι ιδρυτές του επιστημονικού κομμουνισμού – δεν θα τον βρεις στα διάφορα κομματικά σουαρέ της αριστεράς. Δεν πρόκειται να τον βρεις μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ να αποδέχεται την δική του προσωπική ταπείνωση και την μετατροπή του σε κοινό χούλιγκαν, υπό την δικτατορία της πιο ανάξιας και ύποπτης ηγεσίας που έχει υπάρξει σ’ ολόκληρη την ιστορία αυτού του κόμματος. Δεν πρόκειται να τον βρεις σε ομάδες και ομίλους θεωρητικής ενόρασης. Ο κομμουνιστής, ο αληθινός κομμουνιστής γνωρίζει πολύ καλά πώς η θεωρία που θεμελιώνεται στην επιστήμη γεννιέται μέσα από την ταξική πάλη, μέσα από την άμεση εμπλοκή σ’ αυτήν. Δεν υπάρχει θεωρία που να υπηρετεί την επιστήμη της ταξικής πάλης, η οποία μπορεί να γεννηθεί στα θεωρία ή στις κερκίδες από απλούς θεατές των εξελίξεων.
Τον αληθινό κομμουνιστή σήμερα θα τον βρεις μέσα στην καρδιά της μάχης, στον αγώνα των κινημάτων αυτοοργάνωσης του λαού και προπαντός μέσα στα μέτωπα λαϊκής και εθνικής ενότητας – όπως είναι σήμερα μόνο το ΕΠΑΜ - στην ίδια την πάλη για την δημοκρατία. Ο αληθινός κομμουνιστής δεν είναι ιεροκήρυκας, ούτε ιερομάντης για να τον νοιάζει ο προσηλυτισμός στο δικό του δόγμα. Παλεύει για να υπάρξει αληθινή δημοκρατία όπου ο λαός να εκφράζεται και να δρα απολύτως ελεύθερα. Παλεύει για την ελευθερία του ίδιου του λαού να καθορίζει ο ίδιος τις τύχες του και όχι κάποιος «πατερούλης» στο όνομά του. Κι αν δεν αποδείξει στα μάτια του ίδιου του λαού, στην ίδια την πράξη – ακόμη και με την ζωή του αν χρειαστεί – ότι είναι ο πιο συνεπής δημοκράτης που μπορεί να υπάρξει και στην ώρα του εθνικού κινδύνου είναι ο πιο συνεπής και αδάμαστος πατριώτης με την πιο μεστή λαϊκή έννοια που υπάρχει, τότε οφείλει να χαθεί μια για πάντα από το ιστορικό προσκήνιο. Να ποιος είναι ο αληθινός κομμουνιστής σήμερα.
Μόνο έτσι μπορεί να ξαναποκτήσει αληθινό νόημα, όχι για μια δράκα μυημένων επιπέδου μασονικής στοάς, αλλά μέσα στον ίδιο τον λαό ευρύτερα και πιο ειδικά στους εργαζόμενους, ή τόσο κατασυκοφαντημένη και απαξιωμένη ιστορική έννοια του κόμματος της εργατικής τάξης. Όλοι οι άλλοι που αυτολανσάρονται ως καθαρόαιμοι κομμουνιστές, ακόμη κι αν προσεύχονται στον Μαρξ, δεν ανήκουν παρά στην θεολογική παράδοση του κομμουνισμού που όταν επιβλήθηκε στην κοινωνία δυστυχώς γέννησε τέρατα.

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ – Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

IN MEMORIAM
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*
“’Οπως κάθε φορά που ψοφάει ένα εγκληματικό απόβρασμα, πενθούν όλα τα εγκληματικά αποβράσματα του κόσμου: δεν λείπει κανένα εκτός από εκείνα που βρίσκονται ήδη σε συσκευή τεχνητής αναπνοής, όπως ο Φιντέλ Κάστρο», (ο Γκι Μιλιέρ, στην ισραηλινή ιστοσελίδα Dreuz, από το infognomon.blogspot.com)
Δεν αντέχουμε να βλέπουμε τον ελληνικό λαό, που του χρωστάμε τα πάντα, να υποφέρει από το ΔΝΤ αυτά που έκαναν και σε μάς, έλεγε πέρυσι, μιλώντας σε ένα φόρουμ στο Καράκας, παρουσία μιας αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ, ήδη χτυπημένος από τον καρκίνο, ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες.
Στην άλλη άκρη του κόσμου, ο Τσάβες φαινόταν να έχει καθαρότερη συνείδηση του τι συμβαίνει στην Ελλάδα από πολλούς δικούς μας. Συνείδηση, γι’ αυτόν, σήμαινε να κάνει κάτι. Επαναστάτης δεν είναι όποιος διακηρύσσει επαναστατικές ιδέες ή προσχωρεί στο ένα ή το άλλο κόμμα. Είναι κάποιος που εξεγείρεται ηθικά εναντίον ενός απαράδεκτου κόσμου και δρα για να τον αλλάξει. Αυτό έκανε όλη του τη ζωή ο Τσάβες. Αυτό πιθανώς πλήρωσε με τον πρόωρο θάνατό του.
Η παρατήρησή του για την Ελλάδα δεν ήταν τυχαία. Αν και προσπάθησαν να τον παρουσιάσουν «γραφικό» και «φολκλορικό», το ίνδαλμα των φτωχών της ηπείρου του χαρακτηριζόταν από βαθιά αίσθηση ιστορικότητας, αλλά και συνείδηση του «προϊστορικού» χαρακτήρα του κόσμου και του «πολιτισμού» μας. Αν εκπροσωπούσε μια σχετικά μικρή χώρα, εξέφραζε παγκόσμιες ανάγκες. Σε μια περίοδο που ηγέτες πολύ μεγαλύτερων χωρών υποτάσσονταν φοβισμένοι στην υπερδύναμη και την «πολιτική ορθοδοξία» είπε πράγματα που πίστευαν εκατομμύρια εκατομμυρίων. Τολμούσε να υπερασπιστεί ακόμα και χώρες όπως το Ιράν, όταν γίνονταν στόχοι του Imperium, αδιαφορώντας για το κόστος που θα πλήρωνε τελικά.

Μηδέν φτώχεια, μηδέν πείνα, μηδέν αναλφαβητισμός. Αυτό ήταν το σύνθημα της «Μπολιβαριανής Επανάστασης» και του «Σοσιαλισμού του 21ου Αιώνα» που διακήρυξε. Η ακτινοβολία και οι συνέπειες της Επανάστασης αυτής και του ηγέτη της ξεπέρασαν κατά πολύ, όχι μόνο τα όρια της χώρας του, της Βενεζουέλας, αλλά και της ηπείρου του, της Λατινικής Αμερικής. Υπήρξαν καταλυτικές για όλο τον πλανήτη και θα συνεχίσουν να γίνονται αισθητές πολλά χρόνια, ανεξάρτητα από τις άμεσες εξελίξεις που θα ακολουθήσουν σε Λατινική Αμερική.
Ο Τσάβες εμφανίστηκε στο προσκήνιο την εποχή που
σφράγισε η κατάρρευση της Σοβιετικής ‘Ενωσης και η μαζική προσχώρηση των «κομμουνιστών» γραφειοκρατών, της «νομενκλατούρας» της στις αξίες του δυτικού καπιταλισμού – υπό την πλέον απωθητική μάλιστα, πρωτόγονη εκδοχή τους.
Μπορεί ο ίδιος ο Τσάβες να έλεγε, σε μια συνέντευξη στο «Αλ Τζαζίρα», ότι στην ΕΣΣΔ, «δεν ήταν σοσιαλισμός, αυτό που υπήρχε είχε φύγει πολύ μακριά από την αρχική επιδίωξη του Λένιν και του Τρότσκι, ιδίως μετά τον Στάλιν». Για εκατομμύρια ανθρώπων όμως σε όλο τον κόσμο, η υποστολή της Κόκκινης Σημαίας από το Κρεμλίνο βιώθηκε ως τέλος του «σοσιαλισμού», της ιδέας ότι μπορεί να υπάρξει εναλλακτική προς τον καπιταλισμό οργάνωση οικονομίας και κοινωνίας.
Στο Κεφάλαιο άνοιξε ξαφνικά ολάκερη η Οικουμένη προς κυριαρχία, λεηλασία, σε βάθος αναδιοργάνωση, με μερική εξαίρεση της Κίνας. Ο πρώτος πόλεμος του Ιράκ εγκαινίασε μια γιγαντιαία εκστρατεία επαναποικιοποίησης του «Τρίτου Κόσμου». Οι ΗΠΑ διεκδικούσαν κορυφές μονοπωλιακής παγκόσμιας ισχύος που σπανίως επιτεύχθηκαν στην ιστορία, ίσως από τους Βρετανούς ή τους Αψβούργους. Μια Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης, συμμαχία του παγκόσμιου Χρήματος και των Αμερικανικών ‘Οπλων, δημοκρατική ακόμα στη ρητορεία της, όλο και πιο ολοκληρωτική στην πράξη της, αναδυόταν από τα ερείπια του «σοβιετικού κομμουνισμού» (και την προδοσία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας). Τότε ακριβώς εμφανίσθηκε στη Βενεζουέλα ο Τσάβες να δείξει ότι είναι δυνατή η αντίσταση στο θηρίο, ότι μπορεί να υπάρξει αντιπαράδειγμα, κόντρα στο παγκόσμιο ρεύμα.
Η εμφάνισή του «συμβολοποιεί» την «αλλαγή φάσης» στη Λατινική Αμερική, μετά από δύο δεκαετίες καταστροφικού νεοφιλελευθερισμού που αφάνισε την ήπειρο. Ο Τσάβες, οπαδός της «Διαρκούς Επανάστασης» του Τρότσκι, καταλύει μια ευρύτατη αριστερή στροφή σε όλη την ήπειρο. Αλλά και την ωρίμανση μιας αριστεράς που βγάζει συμπεράσματα, ακόμα κι αν δεν τα εκθέτει αναλυτικά, από τη δική της, δραματική ιστορία.
Πραγματοποιεί σύνθεση κοινωνικού και εθνικού, τονίζει την ανάγκη περιφερειακής ολοκλήρωσης, προπαγανδίζει την ιδέα ενός «πολυπολικού κόσμου» που θα υιοθετήσουν επίσης, χωρίς ακριβώς το δικό του επαναστατικό περιεχόμενο, ηγέτες όπως ο Σιράκ και ο Πούτιν. Ορισμένες από τις ιδέες του, ο αναγνώστης θα βρει στη συνέντευξη που μας έδωσε το 2008 και αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια.
Ο θάνατός του, πιθανώς δολοφονία, συνιστά αναντίρρητα μεγάλη επιτυχία των πιο σκοτεινών δυνάμεων που παρήγαγε η ανθρωπότητα στην ιστορική της διαδρομή, των απειροελάχιστων Ολιγαρχιών του Πλούτου και της Εξουσίας που διαφεντεύουν ένα πάμπλουτο πλανήτη εξαθλιωμένων ανθρώπων και τη μοίρα του Γένους των Ανθρώπων, οδηγώντας το, αν αφεθούν ανεξέλεγκτες, στην τελική καταστροφή. Αυτών ακριβώς που καταστρέφουν σήμερα τη δική μας χώρα, μετατρέποντας ανελέητα τα μικροαστικά όνειρά μας των τελευταίων δεκαετών σε τραγικούς εφιάλτες. Η δολοφονία του Αραφάτ, το λυντσάρισμα του Καντάφι, η κρεμάλα του Σαντάμ δείχνουν το είδος του κόσμου στον οποίο αποβλέπουν οι εμφανιζόμενοι ως … κληρονόμοι του Ανθρωπισμού!
Βέβαια, τα νομίσματα έχουν δύο όψεις. Ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία, από τον Σπάρτακο και τον Ιησού, μέχρι τον Τσε Γκεβάρα και τον Γιασέρ Αραφάτ, μαρτυρά ότι είναι εύκολο να σκοτώσεις τους ανθρώπους, όχι τις ιδέες τους. «Τσάβες νο μουριό, σε μουλτιπλικό» («ο Τσάβες δεν πέθανε, ο Τσάβες πολλαπλασιάζεται») φώναζαν «της Γης οι Κολασμένοι» που κατέβηκαν από τα Μπάριος, τις απέραντες φτωχογειτονιές του Καράκας, αποτίοντας φόρο τιμής στον ηγέτη τους.

Mια συζήτηση με τον Ούγκο Τσάβες (δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο 2008 στον “Κόσμο του Επενδυτή”)
Καράκας, Αποστολή
του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Δύο πρόσωπα σήμερα στην αμερικανική ήπειρο μαγνητίζουν το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Ο νεοεκλεγείς, σε μια κρισιμότατη συγκυρία για την υπερδύναμη και τον κόσμο, πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα στον βορρά της ηπείρου. Και ο συνταγματάρχης Ούγκο Τσάβες, πρόεδρος της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας και «κόκκινο πανί», εδώ και πολλά χρόνια, για την Ουάσινγκτον.
Συναντήσαμε τον πρόεδρο Τσάβες στο Καράκας, στο περιθώριο της 8ης παγκόσμιας συνάντησης των Διανοούμενων και Καλλιτεχνών για την Υπεράσπιση της Ανθρωπότητας, μιας οργάνωσης που ίδρυσαν στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας, εδώ και τέσσερα χρόνια, διανοούμενοι από 52 χώρες. Μια συνάντηση, μια συζήτηση μαζί του είναι μια «περιπέτεια», ιδίως για τον δημοσιογράφο που θέλει να συνοψίσει το νόημά της, αφού ο πιο γνωστός σήμερα, μαζί με τον Ομπάμα, πολιτικός της αμερικανικής ηπείρου μοιάζει, στον λόγο του, με ποταμό που άλλοτε κυλάει σιγά σιγά κι άλλοτε γίνεται ορμητικός χείμαρρος, διανθίζοντας με πολλή παραστατικότητα τα νοήματά του. Είναι ένας ηγέτης που «ασφυκτιά» να μεταδώσει το μήνυμά του, να εξηγήσει την πράξη του.
Στη συνέχεια παραθέτουμε τα κυριότερα σημεία των απόψεών του ανθρώπου που κυβέρνηση και πολιτικοί των ΗΠΑ λένε «δικτάτορα» και του οποίου ο Πατ Ρόμπερτσον ζήτησε δημοσίως από τον πρόεδρο Μπους να διατάξει τη δολοφονία του. Διαπιστώνοντας όμως ότι οι απειλές αυτές τού κάνουν μάλλον καλό, τα δυτικά Μέσα επιχειρούν εδώ και κάποιο καιρό να εξουδετερώσουν το συχνά εκρηκτικό περιεχόμενο των θέσεών του, παρουσιάζοντάς τον ως γραφικό «βασιλιά της γκάφας» και εκμεταλλευόμενοι τους θεατρικούς του τρόπους, όπως τότε που ανέβηκε στο βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, χαρακτηρίζοντας «διάβολο» τον Μπους και κραδαίνοντας το βιβλίο του Νόαμ Τσόμσκι. Είτε έτσι όμως, είτε αλλιώς, ο διοικητής (commandande) Ούγκο Τσάβες, που δηλώνει συνεχιστής του Τσε και του Φιντέλ (που τον λέει «πατέρα» στη συζήτηση μαζί μας), του Λένιν και του Μπολίβαρ, οπαδός της «Διαρκούς Επανάστασης» του Λέον Τρότσκι κι όχι της «παγωμένης του Ναπολέοντα», προνομιακός συνομιλητής Ρώσων, Ιρανών και Κινέζων, δεν αφήνει κανέναν στον κόσμο αδιάφορο.
«Δουλεύουμε για μια ενωμένη Λατινική Αμερική»
«Επιδιώκουμε», λέει ο Τσάβες, «να σχεδιάσουμε έναν νέο γεωπολιτικό χάρτη του κόσμου. Οι εποχές αλλάζουν. Θα έρθει μια μέρα που οι ΗΠΑ δεν θα είναι πια αυτοκρατορία, θα είναι μια δύναμη, όχι όμως μια αυτοκρατορία». Διαψεύδει ότι τρέφει ο ίδιος «ηγεμονικές» τάσεις. «Με τον Ραφαέλ (Κορρέα, πρόεδρο του Ισημερινού) και τον Έβο (Μοράλες, πρόεδρο της Βολιβίας) δεν είμαστε παρά μια λέσχη φίλων. Δημιουργήσαμε μια τράπεζα για να χρηματοδοτήσουμε το εμπόριο μεταξύ μας». Η λατινοαμερικανική ολοκλήρωση είναι το μεγάλο όνειρο του προέδρου της Βενεζουέλας, που είναι ο αυτουργός κάθε σχετικής πρωτοβουλίας και πρότεινε μάλιστα, στον απόηχο της οικονομικής κρίσης, να αποκτήσει η ήπειρος το δικό της κοινό νόμισμα, το σούκρε (από το όνομα του στρατιωτικού ηγέτη της εξέγερσης κατά της ισπανικής κυριαρχίας). Προχωράει το σχέδιο μιας «Τράπεζας του Νότου» και ενός «Αμυντικού Συμβουλίου» της Νότιας Αμερικής. «Την ώρα που ο νεοφιλελευθερισμός καταρρέει, εμείς προχωράμε στην ενότητά μας. Δεν έχουμε ούτε μια μέρα να χάσουμε», λέει περήφανος και ανυπόμονος ο Τσάβες.
«Εμείς ξυπνήσαμε τον OPEC το 2000 και μόνο για δύο ψήφους δεν πέρασε η πρότασή μας να φτιάξουμε μια τράπεζα των πετρελαιοπαραγωγών χωρών. Φανταστείτε σε ποια θέση θα ήμαστε τώρα αν υπήρχε. Φτιάξαμε στρατηγική σχέση με τη Ρωσία και την Κίνα. Είμαστε μόνοι όταν ξεκινήσαμε τον αγώνα εναντίον της Συμφωνίας Ελεύθερου Εμπορίου που προωθούσαν οι ΗΠΑ, στο τέλος όμως τη… θάψαμε. Και εγκαθιδρύσαμε έλεγχο των συναλλαγών για να προστατευθούμε από το κερδοσκοπικό κεφάλαιο, που φεύγει μέσα σε μια νύχτα», μας λέει.

«Σημείο των καιρών η νίκη του μαύρου Ομπάμα»
Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας έχει επανειλημμένα εξάρει την ιστορική εκλογή ενός απόγονου πάμφτωχων Αφρικανών ως προέδρου του ισχυρότερου έθνους στον κόσμο, βλέποντας στην εκλογή αυτή ένα σύμπτωμα της αλλαγής των καιρών, μιας «αλλαγής που άρχισε εδώ, στη Νότιο Αμερική, και χτυπάει τώρα τις πόρτες των ΗΠΑ». Το μήνυμά του προς τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο είναι σαφές: «Ας ασχοληθεί με τα προβλήματα της χώρας του κι ας εγκαταλείψει τον ιμπεριαλισμό, ας βρει έναν τρόπο συνεργασίας με τις άλλες χώρες στον κόσμο. Ήρθε ο καιρός να εγκαθιδρύσουμε νέες σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Βενεζουέλας και στην περιοχή μας, σχέσεις βασισμένες στον σεβασμό της κυριαρχίας, της ισότητας, της αληθινής συνεργασίας. Είμαι έτοιμος να καθίσω μαζί του και να συζητήσω ένα σχέδιο για σχέσεις ισότητας και αμοιβαίου σεβασμού. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Να μπούμε σε ένα καινούργιο στάδιο, που θα επιτρέπει διαφορές. Γιατί εμείς βέβαια είμαστε επαναστάτες, σοσιαλιστές και δεν θα αλλάξουμε κατεύθυνση. Δεν ζητάμε να γίνει ο Ομπάμα επαναστάτης και σοσιαλιστής. Του ζητάμε, ως μαύρος, να κάνει μια καινούργια αρχή, να σταματήσει την επίθεση κατά της Βενεζουέλας και του Ιράν, να σταματήσει τον πόλεμο στο Ιράκ. Είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνει ότι ο Τσάβες δεν είναι ούτε απειλή για τις ΗΠΑ, ούτε τύραννος». Κατ’ ιδίαν βέβαια, ορισμένοι «τσαβίστες» ανησυχούν γιατί πιστεύουν ότι ο Ομπάμα θα αποδειχθεί ικανότερος να συγκαλύψει την επιθετική πολιτική της χώρας του...

«Η Βενεζουέλα μπορεί να στηριχτεί στη Ρωσία»
Ο Τσάβες εκφράζει ήδη τον φόβο ότι οι ΗΠΑ θα αντιδράσουν όταν υπογράψει τη συμφωνία πυρηνικής συνεργασίας με τον Ρώσο πρόεδρο Μεντβέντεφ, που θα υποδεχθεί στο Καράκας, τέλη του μήνα, μαζί με ένα μικρό ρωσικό στόλο υπό τη ναυαρχίδα της Ρωσίας, το «Πιοτρ Βελίκι», που καταπλέει για κοινά γυμνάσια στην Καραϊβική. Η συνεργασία μας θα είναι απολύτως ειρηνική, απαντάει προκαταβολικά στις αιτιάσεις της Ουάσιγκτον και προσθέτει: «Η μόνη γιγαντιαία, άπειρη ατομική μας βόμβα είναι το ηθικό κι η συνείδηση του λαού της Βενεζουέλας. Μας κόστισε πολύ, το παλέψαμε να φτιάξουμε τη στρατηγική σχέση με τη Ρωσία, αλλά τώρα είμαστε σύμμαχοι, η Βενεζουέλα μπορεί να στηριχτεί στη Ρωσία, είμαστε τώρα ελεύθεροι, απελευθερωθήκαμε από τον γιάνκικο ιμπεριαλισμό και χρησιμοποιούμε την ελευθερία μας».

«Προέβλεπαν ότι θα καταρρεύσουμε εμείς και τελικά χρεοκόπησαν αυτοί»

Σε αντίθεση με τα περισσότερα Κ.Κ. της Λατ. Αμερικής, που δεν μπόρεσαν να νιώσουν αληθινά τις ανάγκες των κοινωνιών του αμερικανικού νότου, και σπανιότατα βρέθηκαν επικεφαλής των εξεγέρσεών τους, ο μπολιβαριανός «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα» είναι ένα βαθύτατα εθνικό κίνημα. «Τι ήταν η Βενεζουέλα άλλο από μια αποικία των ΗΠΑ, σε όρους πετρελαίου και σε όρους κουλτούρας;», μας λέει ο Τσάβες, προτού διερωτηθεί: «Αν δεν είχαμε αποσυνδεθεί από τις ΗΠΑ και τον παγκόσμιο καπιταλισμό, από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, από τις τράπεζές τους, θα αντιμετωπίζαμε τώρα τρομακτική κρίση. Και τώρα φυσικά θα επηρεαστούμε. Αλλά δεν υπάρχει πανικός. Κι αν δοκιμάσουν οι ιδιωτικές τράπεζες να εκμεταλλευθούν την κατάσταση και να μας παίξουν παιχνίδια, θα τους τις πάρουμε».
«Αυτοί, η Merrill Lynch, η Goldman Sachs, η Lehman Brothers, οι καλύτεροι βορειομερικανοί σπεσιαλίστες, δέκα χρόνια τώρα προφητεύουν ότι θα χρεοκοπήσουμε, ότι η Βενεζουέλα θα καταρρεύσει», μας λέει ο πρόεδρος και συνεχίζει: «Δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μη μας δείξουνε το μίσος τους. Τώρα, ποιος έχει χρεοκοπήσει; Πού είναι αυτοί και πού εμείς; Μας κατηγορούσαν ότι εθνικοποιούσαμε, τώρα αυτοί εθνικοποιούν. Οι δικές τους τράπεζες, οι μεγάλες καπιταλιστικές τράπεζες χρεοκοπούν, εμείς, εδώ στη Βενεζουέλα, ιδρύουμε τράπεζες στις γειτονιές, τις διαχειρίζονται άντρες και γυναίκες, εκλεγμένοι εκπρόσωποι των κατοίκων, τους δώσαμε εκατομμύρια. Εμείς δεν έχουμε πανικό, γιατί καταφέραμε να αποσυνδεθούμε από τον παγκόσμιο καπιταλισμό». Ο Τσάβες πρότεινε στον Σαρκοζί μια διάσκεψη όχι μόνο των μεγάλων του κόσμου, αλλά μια παγκόσμια συνέλευση των κυβερνήσεων για την αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων. Αλλά, λέει, «αυτοί μοιάζουν κλεισμένοι στον κόσμο τους, ο κόσμος βρίσκεται σε χάος, δεν δίνουν ούτε σεντ για τους φτωχούς του πλανήτη, βρίσκουν όμως τρισεκατομμύρια για να σώσουν την παγκόσμια μπουρζουαζία. Αλλά ο καπιταλισμός δεν σώζεται».
«Εμείς στη Βενεζουέλα οικοδομούμε μια στέρεη εθνική οικονομία. Ένα μοντέλο κατάλληλο για εμάς», λέει ο Τσάβες και προσθέτει: «Την ονομάζουμε μπολιβαριανή, αλλά είναι σοσιαλισμός. Πρέπει να ξαναεφεύρουμε τον σοσιαλισμό. Βγάζουμε τώρα τα ντοκουμέντα του Ροντρίγκεζ, του “Σωκράτη του Καράκας”, από το σκοτάδι όπου τα έριξαν οι δικτάτορες. Διεξάγουμε έναν πόλεμο να ξανακερδίσουμε την κουλτούρα μας. Η Νότια Αμερική δεν μπορεί να αντιγράψει μοντέλα. Πρέπει να βρούμε τα δικά μας... Ο Φιντέλ λέει ότι ένα από τα μεγαλύτερα σφάλματά μας ήταν να πιστεύουμε ότι κάποιος ξέρει πώς να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό. Είχαμε διάφορες εμπειρίες, στη Χιλή, τη Βολιβία, τη Νικαράγουα, την Καραϊβική. Μόνο η κουβανέζικη επανάσταση άντεξε, μόνο η Κούβα δεν υπέκυψε στον ιμπεριαλισμό».

«Ο Φιντέλ προείδε το επαναστατικό κύμα όταν ήμασταν στο ναδίρ…»

Τον Τσάβες τον είπαν «τύραννο» και «δικτάτορα» (παρ’ όλο που κέρδισε καμιά δεκαριά εκλογικές αναμετρήσεις, πιστοποιημένες ελεύθερες από το κέντρο Κάρτερ). «Ναι, και τον Μπολίβαρ, όμως, μήπως δεν τον χαρακτήρισαν έτσι; Ο στρατός της Βενεζουέλας», εξηγεί ο συνταγματάρχης των αλεξιπτωτιστών, επικεφαλής μιας στρατιωτικής εξέγερσης το 1993 και φυλακισθείς, προτού αμνηστευθεί και εκλεγεί πανηγυρικά πρόεδρος, «ήταν επαναστατικός από την αρχή, ήταν ο στρατός του Μπολίβαρ, ως τέτοιος ιδρύθηκε. Εμείς, πριν από δέκα χρόνια, είδαμε τη διεθνή κατάσταση, είχαμε και το παράδειγμα της Κούβας. Στην Ευρώπη ήταν σαν κάποιος να είχε κλείσει το φως. Είχαν δαιμονοποιήσει όλες τις σοσιαλιστικές ιδέες. Δέχτηκαν χωρίς κουβέντα τη συναίνεση της Ουάσιγκτον, λάτρευαν το ΔΝΤ. Τα πανεπιστήμιά σας πλημμύρισαν από νεοφιλελεύθερο φονταμενταλισμό. Το να διατηρήσεις -σε μια τέτοια κατάσταση- ζωντανές τις αξίες του σοσιαλισμού έχει τεράστια σημασία, και αυτή ήταν η μεγάλη συμβολή του Φιντέλ. Εμείς εδώ αναρωτηθήκαμε τότε αν πρέπει να προχωρήσουμε στην επανάσταση. Δεν μπορούσαμε όμως να κάνουμε αλλιώς, γιατί υπήρχε ένα κίνημα που το ζητούσε. Βλέπουμε τώρα ένα προοδευτικό, επαναστατικό κύμα που σηκώθηκε στη Λατινική Αμερική, κι αυτό το κύμα ο Φιντέλ το προείδε όταν βρισκόμαστε στο χειρότερο σημείο. Το πνεύμα του σοσιαλισμού ζητάει τώρα την ενσάρκωσή του, μια υλική βάση. Αν δεν ριζώσει, το φάντασμα θα φύγει από το μυαλό. Γι’ αυτό θέλουμε να προχωρήσουμε στον σοσιαλισμό όλο και πιο γρήγορα. Αλλά κάναμε βέβαια σφάλματα, θέλαμε να τα κάνουμε όλα μαζί, δεν γίνονται όλα μαζί. Ξεκινήσαμε μια μετάβαση».
«Χρειαζόμαστε την πολιτοφυλακή, χρειαζόμαστε και τις ιδέες», τονίζει ο «κομαντάντε», «τσιτάροντας» το βιβλίο του Ivan Meszaros «Πέρα από το Κεφάλαιο». «Ο Μeszaros», λέει, «έχει πολύ δίκιο όταν γράφει ότι το πιο συνηθισμένο στρατηγικό σφάλμα είναι να επιτίθεσαι στο σημείο ήσσονος αντίστασης του αντιπάλου. Εγώ συμφωνώ απολύτως μαζί του. Η επίθεση πρέπει να γίνεται στο πιο ισχυρό σημείο του αντιπάλου. Το πνεύμα πρέπει να βρει το σώμα. Η κουβανέζικη φλόγα έγινε φωτιά και ζεσταίνει την ήπειρο. Ας θάψουμε τον καπιταλισμό, ας γράψουμε ιστορία, προσφέροντας τον σοσιαλισμό στην ανθρωπότητα. Η δικιά μου πατρίδα είναι η ανθρωπότητα, το δίκιο, ο λαός, η αγάπη».

Διεκδικεί την κληρονομιά του Αλιέντε, αλλά… οπλισμένη
Τρίτη βράδυ, θέατρο Καρένιας στο Καράκας. Πρεμιέρα του έργου «Σαλβαδόρ Αλιέντε, ο θάνατος ενός προέδρου». Μεταξύ των θεατών, ο εγγονός και πολλοί συνεργάτες του δολοφονηθέντος Χιλιανού ηγέτη. Ο ηθοποιός κοιτάει σκεφτικός το αυτόματο που κρατάει στο χέρι, δώρο, και προτροπή μαζί, από τον Φιντέλ Κάστρο. Είναι αργά, όμως, για να το χρησιμοποιήσει. Στην υπηρεσία του Χένρι Κίσινγκερ και της CIA, οι στρατηγοί του τον πρόδωσαν κι ο ίδιος δεν θέλησε να οπλίσει τους εργάτες. 11 Σεπτεμβρίου του 1973, η αεροπορία βομβαρδίζει το προεδρικό μέγαρο της Μονέδα, στο κέντρο του Σαντιάγο (ένα μόλις χρόνο προτού οι ίδιες δυνάμεις στρέψουν τον δολοφονικό τους οίστρο κατά των Ελλήνων στην Κύπρο). Είναι αργά για να αμυνθεί, δεν είναι αργά για να θυσιαστεί. Αρνείται να φύγει από τη χώρα, όπως του προτείνουν. Μιλάει για τελευταία φορά στον λαό που τον εξέλεξε: «Ζήτω η Χιλή, ζήτω ο λαός, ζήτω οι εργαζόμενοι»! Η αυλαία πέφτει. Μέσα στον ορυμαγδό των εκρήξεων και των πυροβολισμών ακούγεται καθαρά η φωνή του: «Ο Αλιέντε δεν παραδίδεται!».
Τα φώτα ανάβουν, όρθιοι και συγκινημένοι οι θεατές χειροκροτούν ασταμάτητα. Από την πρώτη σειρά της πλατείας ο συνταγματάρχης Ούγκο Τσάβες ανεβαίνει στη σκηνή, φιλάει και αγκαλιάζει σφιχτά πολλή ώρα τον ηθοποιό που έπαιξε τον Αλιέντε. Το θέατρο παραληρεί, κι όταν αυτός φεύγει στα παρασκήνια, του ζητάει επίμονα να ξαναγυρίσει. Επιστρέφει για να φωνάξει: «Ο Αλιέντε ζει. Είναι η ελπίδα όχι μόνο της Χιλής, είναι η ελπίδα της αμερικάνας πατρίδας (de la patria americana), της πατρίδας του Μπολίβαρ». Γεμάτη «τσαβίστες» και ντυμένη στα κόκκινα, η αίθουσα απαντάει φωνάζοντας με όλη τη δύναμη των πνευμόνων της: «Ο Αλιέντε ζει, ο αγώνας συνεχίζεται».
Στα «ορεινά», μια ομάδα ιθαγενών από τον Ορινόκο της Αμαζονίας, ντυμένοι με τις παραδοσιακές φορεσιές τους, εκπρόσωποι του πρώτου πανεπιστημίου τους που ιδρύθηκε από την κυβέρνηση Τσάβες, χοροπηδάνε χαρούμενοι, θέλοντας να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους στον πρώτο πρόεδρο της Βενεζουέλας που έκανε κάτι γι’ αυτούς. «Pueblo culto, pueblo libro» (λαός μορφωμένος, λαός ελεύθερος), τους χαιρετάει ο Τσάβες από τη σκηνή και απευθυνόμενος σε όλη την αίθουσα λέει: «Εσείς είστε οι οικοδόμοι του μπολιβαριανού σοσιαλισμού, εσείς πρέπει να παλέψετε εναντίον των Σειρήνων της διαφθοράς και του ατομικισμού», προτού καυχηθεί γιατί επί των ημερών του τα παιδιά τελειώνουν το σχολείο και όσοι δεν το τέλειωσαν ξαναπάνε τώρα και γιατί η Βενεζουέλα εκτόξευσε πριν από μερικές μέρες της τον πρώτο δορυφόρο της, που τον ονόμασε (πως αλλιώς;) «Σιμόν Μπολίβαρ». «Αναλφαβητισμός μηδέν, φτώχεια μηδέν, πείνα μηδέν», είναι το τρίπτυχο που συμπυκνώνει τις προσπάθειες, άλλοτε επιτυχείς, άλλοτε λιγότερο, της «μπολιβαριανής» κυβέρνησης της Βενεζουέλας.
Αν όμως ο Τσάβες διεκδικεί την πολιτική κληρονομιά της χιλιανής «Λαϊκής Ενότητας», δεν διεκδικεί καθόλου τον αποκλειστικά ειρηνικό χαρακτήρα των μεθόδων της. Από τη σκηνή του θεάτρου Καρένιας, προειδοποιεί τώρα τους «φασίστες» της αντιπολίτευσης ότι ο στρατός που ίδρυσε ο Σιμόν Μπολίβαρ δεν θα τους επιτρέψει να ανατρέψουν τη δική του, «μπολιβαριανή» επανάσταση. «Τους προειδοποιώ, η δική μας επανάσταση θα είναι πάντα οπλισμένη, εδώ ο λαός έχει όπλα, δεν κατάφεραν να μας υποτάξουν, δεν θα το πετύχουν ποτέ», λέει και η αίθουσα του απαντά ενθουσιασμένη «λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος». (Στην πραγματικότητα βέβαια, το αντίστροφο μοιάζει πιο αληθινό. Εδώ στη Βενεζουέλα είναι τα «όπλα» μάλλον που βρήκαν την «επανάστασή» τους, παρά η «επανάσταση» που βρήκε τα «όπλα» της).

*Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα» 14.3.2013

Σάββατο 6 Απριλίου 2013