Επειδή ….! του Κώστα Γιαννιώτη*

 

Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στη Αργεντινή, ξαναφούντωσε ένα θέμα που απασχολεί βασανιστικά την ελληνική κοινωνία εδώ και δυο περίπου χρόνια.

Τι γίνεται, τι συμβαίνει με τον ελληνικό λαό; Κιότεψε; Απόκτησε νοοτροπία ραγιά;

Πριν από κάμποσα χρόνια, ο λαός της Αργεντινής, ένας λαός απελπισμένος, εξεγερμένος έκαιγε τυφλά, άρπαζε, λεηλατούσε, λήστευε και σκότωνε, φτύνοντας μίσος και κατάρες. Πριν λίγες μέρες ο ίδιος λαός ξεχυνόταν κατά χιλιάδες στους δρόμους, πανηγυρίζοντας, περήφανος για την πατρίδα του και τη στάση των κυβερνώντων.

Κυρίαρχο σύνθημα του τεράστιου πλήθους ήταν το ….«Έχουμε πατρίδα και όχι αποικία»! και κυρίαρχο συναίσθημα την εθνική περηφάνια!

Δυο χρονολογίες διαφορετικές, δυο καταστάσεις διαφορετικές, δυο κόσμοι διαφορετικοί! Πριν από κάμποσα χρόνια ο ίδιος αυτός λαός έκαιγε και λεηλατούσε την ‘’πατρίδα’’ των ξεπουλημένων κυβερνητών του και της ολιγαρχίας του τόπου του.

Σήμερα, μέσα σε ένα αυθόρμητο - και όχι προκατασκευασμένο ξέσπασμα - ζητωκραύγαζε τραγουδούσε και επευφημούσε την πατρίδα. Τη δική του πατρίδα!

Ήταν αρκετή μια σπίθα πατριωτικής στάσης των κυβερνώντων της Αργεντινής, για να αφυπνίσει το πατριωτικό συναίσθημα ενός ολόκληρου λαού, που περίμενε καρτερικά την ώρα που ……. «άργειε να` λθει».

Σε τέτοιες καταστάσεις – σαν της Αργεντινής ή τη δική μας – ο πόνος που είναι κρυμμένος μέσα στην κακοφορμισμένη πληγή του κάθε λαού, περιμένει το άνοιγμα μιας χαραμάδας για να ξεπεταχτεί. Και τότε ή το πύον θα ξεπεταχτεί πάνω σ` όλα, βρωμίζοντας τα πάντα, ή θα φέρει, σαν βουητό, τον αναστεναγμό της λύτρωσης.

Παραφράζοντας μια, γνωστή σε όλους, ρήση του Αβ. Λίνκολν θα τολμούσα να πω ότι ….«Μπορεί να υποτάξεις για πολύ καιρό ένα μικρό κομμάτι ενός λαού. Μπορείς να υποτάξεις για λίγο καιρό ένα μεγάλο κομμάτι ενός λαού. Δεν μπορείς όμως ποτέ να υποτάξεις για πάντα έναν ολόκληρο λαό.»

Η χώρα του ‘’success story’’ και της ‘’ανάπτυξης’’

Θεωρώντας κατάλληλη τη στιγμή και χρυσή την ευκαιρία του γεγονότος της ‘’πτώχευσης’’ της Αργεντινής, τα Σαμαροβενιζέλια βγήκαν στην πιάτσα και τις ρούγες των Μεγκαλοκάναλων του γκαιμπελισμού και ‘’κλαίνε’’ για την τύχη της Αργεντινής, μοστράροντας, σε αντιδιαστολή, τις δικές τους ‘’επιτυχημένες’’ επιλογές.

Αν πράγματι είναι έτσι γιατί δεν καλούν τους ‘’ευτυχείς’’ και ‘’περήφανους’’ Έλληνες – οπαδούς των επιλογών τους – σε μια δημόσια έστω και προκάτ – υποστήριξη των δικών τους ‘’επιτυχιών’’, των ‘’success stories’’ τους και της ‘’αρχόμενης ανάπτυξης’’ που διαδραματίζονται στο δικό τους ελλαδιστάν;

Ας δοκιμάσουν τα ελληνόφωνα ανδρείκελα την απήχηση του δικού τους ‘’πατριωτισμού’’. Γιατί δεν το κάνουν;

Δεν το κάνουν γιατί, μπορεί να είναι ό, τι χειρότερο έχει γεννήσει αυτός ο τόπος αλλά …..αφελείς δεν είναι. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι θα μετρήσουν στις απουσίες ακόμα και δικούς τους βουλευτές. (Αυτούς τους γνωστούς προσκυνητάδες των κατακτητών που βγαίνουν στο φως της μέρας πριν τη νέα δόση τους, για να σκούξουν …… ολίγη ‘’αντίθεση’’, και ολίγη ‘’διαφοροποίηση’’, και να ξαναχωθούν σαν ασπάλακες στις σκοτεινές τρύπες της υποταγής και των ‘’ναι’’ στις διαταγές των κατακτητών). ;  Έ !  Ούτε αυτούς δε θα βρουν στους παρόντες.

Δεν το κάνουν γιατί ξέρουν καλά ότι η δική τους ‘’πατρίδα’’- για την οποία κόπτονται – δεν έχει καμιά σχέση με την ΠΑΤΡΙΔΑ του λαού.

Γιατί ‘’πατρίδα’’ δική τους έχουν τις τράπεζες, τους ντόπιους και ξένους χρηματιστές τοκογλύφους, τις Βρυξέλες και το Βερολίνο.

Γιατί ΠΑΤΡΙΔΑ του κάθε απλού Έλληνα είναι το βιος του, τα παιδιά του, το ‘’κεραμίδι’’ του και η αυλή του, η πεζούλα του, τα κορφοβούνια και οι ακρογιαλιές του, το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσάς του. Και, αργά και βασανιστικά, αλλά σταθερά, άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά τα έχουν βάλει στο μάτι τα όρνεα, οι κατακτητές.

Σαμαροβενιζέλοι, ελιές, ποτάμια, χείμαρροι, φραγκοσυκιές και άλλα είδη της χλωρίδας και πανίδας του τόπου μας, παλεύουν – στο πλευρό πάντα των κατακτητών – να ποδηγετήσουν το λαό, οδηγώντας τον να συναινέσει στον αυτοαφανισμό του, στον αυτοχειριασμό του.

Η πολύφερνος νύφη ….  ο ΣΥΡΙΖΑ ;

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως …. ‘’Εντάξει, είναι εγνωσμένο το ποιόν του ρόλου και της αποστολής των προηγούμενων. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, κάλλιστα, θα μπορούσε να αποτολμήσει κάτι τέτοιο και μάλιστα με επιτυχία.’’

Λαμπρά! Γιατί δεν το κάνει; Πρώτο κόμμα είναι, πλέον,  ο ΣΥΡΙΖΑ!  

Δεν μπορεί να το κάνει επειδή δυστυχώς, για τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ, έχει την ίδια, με τους προηγούμενους, αδυναμία να κινητοποιήσει το λαό, σε στήριξη των θέσεών του.

Τη μεγάλη και ιστορική ευκαιρία – αν ήθελε - την είχε στα χέρια του. Την κλώτσησε όμως.

Γιατί ;

Απλούστατα γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να κάνει σημαία του αγώνα του τη θέληση και τις προσδοκίες του λαού. Ήθελε πράγματι κάτι τέτοιο; Η πορεία του απέδειξε πως όχι!

Επέλεξε το δρόμο της ……  ‘’κοινοβουλευτικής νομιμότητας’’ μέσα στα οριοθετημένα πλαίσια που του καθόρισε το σύστημα μέσω τού, δήθεν συνταγματικού, τόξου.

Επέλεξε την αποδοχή του από το σύστημα, αντί να σμίξει με τα προβλήματα του λαού και να γίνει ένα μαζί του, και να αφήσει ακάλυπτο ηθικά, νομικά και συνταγματικά το κοινοβουλευτικό συνονθύλευμα.

Να γιατί, ούτε η πολύφερνη νύφη της περιβόητης Αριστεράς μπορεί να κάνει έκκληση λαϊκής δημόσιας υποστήριξης των θέσεών της. Γιατί οι ηγέτες της γνωρίζουν καλά ότι ο κόσμος μπορεί να τους δίνει την ψήφο του, με την αμυδρή ελπίδα μιας κάποιας άμεσης ανάσας από το Γολγοθά που βιώνει, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να τον συνεγείρει, να τον ενθουσιάσει, να του δώσει θάρρος και ελπίδα για τις παραπέρα εξελίξεις και να τον βγάλει στο δρόμο. Αντίθετα! Αυτό ακριβώς που μοιάζει με προσωρινή διέξοδο για την κοινωνία, το διαισθάνεται ότι είναι και η τροχοπέδη της.

Γιατί μπορεί ο πόνος, η δυστυχία και η εξαθλίωση να κρατούν ακόμα το λαό καθηλωμένο και αδρανή, αλλά φαίνεται πως το ένστικτό του παραμένει ακόμα ζωντανό και διαβλέπει την ….προσωρινότητα της ‘’ανάσας’’ των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Και τον κάνει να πισωπατάει. Αυτό το ένστικτο όμως αναδεύει οργισμένο κάτω από τις βαριές πλάκες της σκλαβιάς, του εκφοβισμού και της καταπίεσης. Κι αυτό, σε ένα μεγάλο βαθμό, είναι και το παρήγορο, η ελπίδα για τις παραπέρα εξελίξεις.

Ναι μεν μπορεί οι πομπώδεις φράσεις, οι φιλολαϊκές κορόνες και οι αντικαπιταλιστικές φανφάρες, γαρνιρισμένες με σοσιαλιστικές νοστιμιές, να είναι ικανές να οδηγήσουν την κοινωνία στην αναζήτηση μιας άμεσης και προσωρινής ‘’ανακούφισης’’ από τα δεινά των δωσιλογικών κυβερνήσεων και να σπρώχνουν τους ….προύχοντες της Αριστεράς σε έναν ιδιότυπο κομματικό ναρκισσισμό, σε μια πολιτική υπεροψία και οίηση, αλλά δεν είναι η ικανή συνθήκη που θα ξεγελάσει αυτό, το ελπιδοφόρα ζωντανό, λαϊκό ένστικτο, αυτό που ….οσμίζεται το στημένο και προσωρινό της λύσης που του προσφέρουν.

Δεν είναι ικανοί οι ηγέτες της πολύφερνης νύφης της Αριστεράς να εγείρουν το πατριωτικό συναίσθημα του λαού, που ξεχωρίζει, έστω και ασυνείδητα για την ώρα, μέσα από τον κυκεώνα του βερμπαλισμού, το ψέμα και τη φενάκη στην οποία θέλουν να τον οδηγήσουν.

Αυτό το αντιλαμβάνεται ο λαός - έστω και θολά, έστω και ασυνείδητα – γιατί ενώ ο ίδιος ζει σε μια χώρα λεηλατημένη ήδη, από εχθρούς του κατακτητές, ακούει την Αριστερά να αποδοκιμάζει ή και να λοιδορεί όσους μιλούν για κατοχή.

Διαβλέπει ο λαός, σοφά, ότι η ……. «σωτηρία της Ευρώπης»  όπως και η «σωτηρία του ΕΥΡΩ» (του …. Εθνικού νομίσματος ( ! ) του κ. Τσίπρα) μπορεί να αποτελούν στόχο και όραμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μόνο δεν ταυτίζονται με τη δική του σωτηρία, αλλά αντιθέτως, είναι δρόμοι που οδηγούν στο βάθεμα του πόνου και της δυστυχίας του, στον τελικό του αφανισμό. Έχει μάθει αυτός ο λαός, από την καθημερινή του εμπειρία, ότι …… ‘’ου δύνασαι δυσί κυρίοις δουλεύειν’’. Δεν μπορείς να υπηρετείς δυο αφεντικά ταυτόχρονα, και μάλιστα, αφεντικά με αντικρουόμενα συμφέροντα.

Εν προκειμένω, ψυχανεμίζεται ότι αν δεν μπορείς να κόψεις δικό σου νόμισμα και να το διαχειριστείς όπως εσύ θέλεις, ανάλογα με τις ανάγκες σου, αλλά αναγκάζεσαι να χρησιμοποιείς ξένο νόμισμα, που το αγοράζεις – και μάλιστα πανάκριβα – ονομάζοντάς το ‘’δανεισμό’’, τότε είσαι εκτεθειμένος σε κάθε είδους εκβιασμούς, απαιτήσεις και τραμπουκισμούς των ‘’δανειστών’’ σου. Πόσο μάλλον όταν τους θεωρείς και ….εταίρους σου.

Γιατί και πώς λοιπόν να βγει στους δρόμους αυτός ο λαός; Να πανηγυρίσει για ποιο πράγμα και να στηρίξει τι; Την αποδοχή του ελεεινού και εγκληματικού χρέους εκ μέρους των Δραγασάκηδων, Σταθάκηδων και λοιπών φωστήρων-συμβούλων του κ. Τσίπρα; Όλων αυτών που τις έννοιες της πατρίδας, της σημαίας, της εθνικής περηφάνιας και αξιοπρέπειας τις θεωρούν ξεπερασμένες, κενές περιεχομένου, και τις κάνουν δώρο στους πατριδοκάπηλους της Χ.Α. ; Όλων αυτών που χασκογελούν όταν ακούνε για την ανάγκη στήριξης εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα;

Τον υποτιμούν και τον περιπαίζουν αυτό το λαό. Τον αποπροσανατολίζουν με χιλιάδες τρόπους για να φράξουν το δρόμο ή να καθυστερήσουν την ώρα της εξέγερσής του.

Παραβλέπουν όμως το ‘’τρίτο μάτι, το πίσω από την πλάτη’’ του ‘’Λιόντα του ληστή’’. Το ένστικτο αυτού του λαού. Που είτε το θέλουν είτε όχι, κάποια στιγμή θα γίνει γνώση, συνείδηση και απόφαση.

Ας κλαψουρίζουν όσοι θέλουν και όσο θέλουν για το κατάντημα, δήθεν, αυτού του λαού. Αυτό κάνουν οι παραιτημένοι. Αυτοί που πάντα ….‘’από τους άλλους ζητούν παλικαριά ενώ οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά’’. Αν δεν τον εμπιστεύονται αυτόν το λαό, ας χωθούν στη γωνιά τους γονατιστοί κι ας σιωπήσουν αναμένοντας το μοιραίο.

Ας μην ψάχνουν για άλλοθι της δικής τους παραίτησης, βρίζοντας το λαό σαν ‘’ραγιά’’. Φτύνουν ψηλά και πέφτει στα δικά τους μούτρα.    

Ακόμα και στα σπάργανα αν βρίσκεται το σπέρμα της εξέγερσης και της απελευθέρωσης, εκεί θα `πρεπε να βρίσκονται. Αυτό το ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας να ατενίζουν, να ποτίζουν, να εξυμνούν και να βοηθούν, κατά το μέτρο των δυνατοτήτων τους, να μετουσιωθεί το ενστικτώδες και υποσυνείδητο σε πείρα, γνώση και συνειδητή πράξη αξιοπρέπειας και πατριωτισμού.

Επειδή και ο μόνος να είχα μείνει που θα είχε λεύτερη φωνή, θα αρνιόμουν να χρεώσω, συλλήβδην, έναν ολόκληρο λαό σαν ραγιά, γιατί είμαι κομμάτι του…..

Επειδή δεν θέλω να είμαι από αυτούς που θα χρεωθούν από τα παιδιά τους  σαν λιποτάκτες, την ώρα που ….απρόσμενη σπίθα θα δώσει το έναυσμα της εξέγερσης……

Επειδή τυχαίνει να ξέρω και να βλέπω γύρω μου χιλιάδες αγωνιστές και πρωτοστάτες, καλύτερους από την αφεντιά μου, που φουντώνουν το κουράγιο και την πίστη μου σ` αυτόν το βασανισμένο και πονεμένο λαό…….

Γι` αυτό θα συνεχίσω να προχωρώ μπροστά, σιγοτραγουδώντας τους στίχους τού Ελύτη….‘’ Όμορφη και παράξενη πατρίδα ….‘’

Κι αυτό γιατί  ….. ‘’στα ηλιοσκαλοπάτια μ` έμαθε η μάνα μου να ζω’’.

*Ο Κώστας Γιαννιώτης είναι μέλος του Εθν. Συντον. Συμβουλίου του ΕΠΑΜ

8 – 8 - 2014