Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

To Plan B των Γερμανών για την Ελλάδα.


Του Δημήτρη Καζάκη

Την προσωρινή επιστροφή στη δραχμή και την άνευ όρων διαγραφή του δημόσιου χρέους, προκρίνει ως τη μοναδική βιώσιμη λύση για την Ελλάδα, ο διευθυντής του τμήματος Εξωτερικής Οικονομίας του γερμανικού Ινστιτούτου Ifo, Γκάμπριελ Φέλμπερμάιερ, σε συνέντευξή του στο ΑΜΠΕ (26/10).
Ο Φελμπερμάιερ υποστηρίζει ότι το κύριο πρόβλημα της χώρας είναι η αύξηση της παραγωγικότητας και υποστηρίζει την αναγκαιότητα (αντι)μεταρρύθμισης των εργασιακών σχέσεων. Στη συνέχεια, παραδέχεται ότι η σημερινή κατάσταση συνιστά αποτέλεσμα της λαθεμένης απόφασης του 2010 και θέτει υπό αμφισβήτηση την ορθότητα της επιλογής να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ.
«Θα ήταν ίσως καλύτερα για όλους - για τους δανειστές, ακόμα και για τις γερμανικές τράπεζες και την Ελλάδα - να αποχωρήσει από το ευρώ, σε συνδυασμό με μια ολοκληρωτική διαγραφή του χρέους, όπως στην Αργεντινή» σχολιάζει.

Στο ίδιο πλαίσιο, επισημαίνει ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα πραγματικά βιώσιμο μοντέλο, το οποίο περιλαμβάνει επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, διαγραφή του χρέους και πρόγραμμα ανάπτυξης. Κατά την άποψη του, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν καταστροφικό, διότι αμέσως μετά, ένα πρόγραμμα βοήθειας θα εξασφάλιζε «ότι δεν θα επικρατήσει το χάος στη χώρα, ώστε να μην οδηγηθούμε σε μαζική ανεργία ή έλλειψη φαρμάκων». «Τότε θα δινόταν η ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα νέο όραμα για την επάνοδο της χώρας στην Ευρωζώνη».
Στο ερώτημα τι θα πρέπει να κάνει η Ελλάδα για να προσελκύσει επενδύσεις απάντησε ότι «το κύριο πρόβλημα για να ευημερήσει η Ελλάδα είναι να αυξήσει την παραγωγικότητα της. Γι αυτό πρέπει να ληφθούν μια σειρά από μέτρα, όπως είναι η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων».
Ο Αυστριακός οικονομολόγος πιστεύει, ότι «αυτό το οποίο χρειάζεται η Ελλάδα είναι ένα πραγματικό βιώσιμο μοντέλο ώστε μετά να πείτε στην Ευρώπη: ιδού το σχέδιο για τη νέα Ελλάδα και να ζητήσετε την υποστήριξή της». Πρέπει «να πείτε πάμε πίσω στο εθνικό νόμισμα προσωρινά, διαγράψτε το χρέος μας άνευ όρων και θα εφαρμόσουμε ένα βιώσιμο πρόγραμμα ανάπτυξης. Στην Ιρλανδία όπου δεν υπήρχαν οξείες πολιτικές αντιπαραθέσεις αυτό έγινε επί τη βάσει ευρύτερης πολιτικής συναίνεσης».
Κατά τον Φελμπερμάιερ όσοι επιμένουν να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη το κάνουν διότι «το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η Ιταλία, η Ισπανία ίσως κι η Γαλλία». «Η κατάσταση εκεί δεν είναι ακριβώς ίδια αλλά είναι κατά βάση όμοια. Ούτε γι΄ αυτούς δεν είναι το σωστό νόμισμα το ευρώ, αλλά ούτε και για τη Γερμανία είναι...», προσθέτει. Ωστόσο δεν τάσσεται υπέρ της κατάργησης του ευρώ, αλλά όπως λέει «θέλουμε να καταστήσουμε την νομισματική ένωση μια ελεύθερη ένωση στην οποία να μπορεί μια χώρα μέλος, σε ορισμένες μόνο ειδικές περιπτώσεις, δεν θα είναι δηλαδή ο κανόνας, να αποχωρεί από το ευρώ, να επαναφέρει το εθνικό της νόμισμα με νέα ισοτιμία και μετά να ξαναμπεί. Απαιτείται όμως γι αυτό μια συντεταγμένη αποχώρηση και βεβαίως η επιτήρηση της διαδικασίας, ώστε η χώρα να επανέλθει στην ευρωζώνη μόνον όταν έχουν εφαρμοστεί οι απαιτούμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».
Τονίζει μάλιστα, ότι «αυτό θα ήταν ακόμα και σήμερα καλύτερο να γίνει για την Ελλάδα» και ότι η αυστηρή λιτότητα δεν είναι αναγκαία στην περίπτωση εξόδου κάποιας χώρας από το ευρώ, «διότι αν αποχωρήσει κανείς από την ευρωζώνη μπορεί να μην εφαρμόσει την πολιτική αυτή, αφού η ανάκαμψη της οικονομίας χάρη στις χαμηλές ισοτιμίες του νομίσματος θα έλθει από μόνη της».
Το πρόβλημα της χώρας μας είναι κατά την άποψή του η ανταγωνιστικότητα και «εάν υπάρξει μια νέα δραχμή, αν δηλαδή μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμά της, οι επενδύσεις θα αυξηθούν αμέσως». Εάν μάλιστα «γίνει ταυτόχρονα με την αποχώρηση από το ευρώ και την συνεπακόλουθη υποτίμηση της νέας δραχμής και το κούρεμα του χρέους θα υπάρξει αμέσως μια μεγάλη εισροή ξένων κεφαλαίων στην Ελλάδα».
Επίσης, στη συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο διευθυντής του τμήματος εξωτερικής οικονομίας του Ινστιτούτου Ifο του Μονάχου, επισημαίνει ότι «για βασικά προϊόντα, χωρίς τα οποία η χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει, όπως είναι το πετρέλαιο και τα φάρμακα θα υπάρξει πρόβλημα, γι΄ αυτό θα χρειασθεί την βοήθεια των Ευρωπαίων φίλων της», οι οποίοι και θα την έδιναν, αφού «θα ήταν μια συμφωνία η οποία βασίζεται στην αμοιβαιότητα».
Παραδέχεται μεν ότι κατάσταση θα είναι αρχικά δραματική, «αλλά θα γίνουν όλα γρήγορα» και «σε δυο χρόνια θα έχει λειτουργήσει». Κατά την μεταβατική δε φάση θα πρέπει να υπάρξει ένα πρόγραμμα, οπότε «θα είναι αναγκαίο να χορηγηθούν δάνεια» να βρεθούν «κάποιες λύσεις, όπως είναι η βοήθεια εκτάκτου ανάγκης, ώστε να αντιμετωπισθούν οι όποιες ελλείψεις».
Στην ουσία ο Φελμπερμάιερ επαναφέρει το non-paper του Σόιμπλε με ημερομηνία 10 Ιουλίου 2015, το οποίο πρότεινε προς τους "θεσμούς" και την ελληνική κυβέρνηση, κάτι ανάλογο. Ποιά είναι η ουσία της πρότασης; Να διαγραφεί το χρέος με όρους αμοιβαιότητας με τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς και να πάει η Ελλάδα σε "μαλακή" δραχμή προσωρινά.
Το βασικό ερώτημα είναι το εξής απλό: Και με το καθεστώς κατοχής της πατρίδας μας τι θα γίνει; Με το παρασύνταγμα των 480 μνημονιακών νόμων και μνημονιακών δεσμεύσεων τι θα γίνει; Με λίγα λόγια, ποιός θα αποφασίσει το πώς και τι της διαγραφής του χρέους και της αποχώρησης από το ευρώ;
Είναι προφανές ότι στη Γερμανία υπάρχουν δεύτερες σκέψεις για την κατάσταση συνολικά της ευρωζώνης και προετοιμάζουν εναλλακτικά σενάρια. Ένα από αυτά είναι η διαγραφή του χρέους αλά Αργεντινή της Ελλάδας και η εισαγωγή μιας "μαλακής" δραχμής με τους όρους κατοχής άθικτους.
Μια τέτοια εναλλακτική προσπαθεί να πετύχει δυο τρυγόνια μ' ένα σμπάρο. Αφενός να κρατήσει την Ελλάδα ως "οικόπεδο" της Γερμανίας και, αφετέρου, να πιέσει τις μεγάλες οικονομίες της ευρωζώνης να προσδεθούν περισσότερο στο άρμα της Γερμανίας. Μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη υπό το υφιστάμενο καθεστώς κατοχής της Γερμανίας, θα οδηγούσε στα πρόθυρα κατάρρευσης οικονομίες σαν την Ιταλία, Γαλλία, Ισπανία. Στην περίπτωση αυτή είτε θα διαλυόταν η ευρωζώνη, είτε οι οικονομίες αυτές θα αναγκάζονταν να προσδεθούν καθαρά στο άρμα της Γερμανίας.
Όσο για τη "μαλακή" δραχμή που προτείνει ο Φελμπερμάιερ, δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Στη διάρκεια της παλιάς ναζιστική κατοχής η λεηλασία των κατεχομένων χωρών της Ευρώπης δεν έγινε με την επιβολή ενιαίου νομισματικού συστήματος. Οι Γερμανοί είδαν ότι τους συμφέρει να κρατήσουν στην κυκλοφορία υπό τον έλεγχό τους και τα πρώην εθνικά νομίσματα των κατεχομένων χωρών.
Έτσι στην Ελλάδα εισήγαγαν το Γερμανικό στρατιωτικό μάρκο και παράλληλα τη μεσογειακή δραχμή, της οποίας η ισοτιμία καθοριζόταν αυθαίρετα από τις αρχές κατοχής. Με τον τρόπο αυτό κατόρθωσαν κυριολεκτικά να λεηλατήσουν την οικονομία της Ελλάδας, σε τέτοιο βαθμό που ποτέ δεν θα κατόρθωναν, αν είχαν σε κυκλοφορία μόνο το δικό τους νόμισμα, το μάρκο του Ράιχ. Μια ανάλογη λύση σκέφτονται και τώρα ως εναλλακτικό σχέδιο για την Ελλάδα και την ευρωζώνη.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Σχετικά με την απόφαση του ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες

Ανακοίνωση

Πολύ μακρυά από τα πραγματικά και δυσθεώρητα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας αλλά και της πραγματικότητας που βιώνει ο τόπος, είναι ο νέος κύκλος αντιπαράθεσης εντός του απαξιωμένου από τον λαό πολιτικού και κομματικού συστήματος, που άνοιξε με αφορμή την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για τις τηλεοπτικές άδειες κρίνοντας αντισυνταγματικό το νόμο Παππά...


Κυβέρνηση, κοινοβουλευτική αντιπολίτευση και ΣτΕ, πρωταγωνιστούν στις διαδικασίες αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, με άξονα την θέσπιση ή όχι ενός απαράδεκτου νόμου,την στιγμή που όλοι τους έχουν συμβάλλει στην κατάλυση της νομικής υπόστασης του ίδιου του κράτους κι έχουν... παραδώσει τη χώρα σε αλλότριες δυνάμεις αποδεχόμενοι την εδραίωση καθεστώτος κατοχής στην Ελλάδα.

Μετά και την δήλωση της κυβερνητικής εκπροσώπου για την απόφαση του ΣτΕ, γίνεται ηλίου φαεινότερον, για το πως η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται την δημοκρατία, και την σχέση ανάμεσα στην εκτελεστική και την δικαστική εξουσία. Για την κυβέρνηση της «αριστεράς», η δικαιοσύνη και η δικαστική εξουσία δεν μπορούν να έχουν άλλο ρόλο, από το να υπερασπίζονται την εκάστοτε αυθαιρεσία της κυβερνητικής - εκτελεστικής εξουσίας. Ιδιαίτερα αν σε αυτή -την αυθαιρεσία- προσδίδεται «αριστερό» πρόσημο. Αλήθεια εκεί στην κυβέρνηση αναρωτιούνται για τον ρόλο του ΣτΕ; Είναι το ίδιο που κώφευσε για την αντισυνταγματικότητα του 3ου και επαχθέστερου μνημονίου που υπέγραψαν. Είναι το ίδιο ΣτΕ που έκρινε νόμιμο και συνταγματικό το πρώτο μνημόνιο του 2010 και «μέσα στα βιώσιμα επίπεδα τις περικοπές».

Οι κορώνες της ΝΔ είναι εξ’ ίσου πυροτεχνήματα αποπροσανατολισμού. Η παράταξη ολετήρας του δημόσιου συμφέροντος, έχει μόνη της έγνοια να εξαντλήσει το πως και σε ποιους θα παραδοθούν οι συχνότητες. Δηλαδή στην διαχείριση και εκμετάλλευση της ανεξέλεγκτης ιδιωτικοποίησης ενός δημόσιου και κοινωνικού αγαθού, προς όφελος των δικών της πολιτικών και άλλων συμφερόντων.

Το ΣτΕ, το οποίο ούτε καν ίδρωσε για την αντισυνταγματικότητα όλων των δανειακών συμβάσεων και μνημονίων, για την συνεχή παραβίαση και κατάλυση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του ελληνικού λαού, της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας της χώρας, με την συγκεκριμένη απόφαση έρχεται να κατοχυρώσει τον εαυτό του στην συνείδηση της κοινής γνώμης, ως το κατ’ εξοχήν πολιτικό όργανο της συναλλαγής και του διαδρομισμού των συμφερόντων της πραγματικής, κρυφής και φανερής διαπλεκόμενης εξουσίας, που διαφεντεύει τον τόπο.

Όλη η εξέλιξη και η εμπλοκή της κυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της δικαιοσύνης στο ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών, απέδειξε πως το δημοκρατικό δικαίωμα αλλά και κοινωνικό αγαθό της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας στην Ελλάδα -όπως και κάθε άλλο κοινωνικό αγαθό-, έχει αποκολληθεί από τον σκληρό πυρήνα του συνταγματικού δικαίου, αφού έχει δοθεί βορά και δεν μπορεί να λειτουργήσει παρά μόνο μέσα από την εξαγορά και τη διαιώνιση της διαπλοκής -παλιάς ή νέας αδιάφορο- ανάμεσα στην πιο παρασιτική και ληστρική τάξη των ολιγαρχών, με την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία.

Σ ένα περιβάλλον που τόσο η δικαστική εξουσία, όσο και το πολιτικό προσωπικό, έχουν γίνει απολύτως συνένοχοι στη διαρκή συνταγματική εκτροπή των τελευταίων χρόνων, οφείλουμε να αντιδράσουμε. Οι αντιπερισπασμοί θα κλιμακωθούν. Το ίδιο και οι παρεμβάσεις που με τη σειρά τους θα κλιμακώσουν φαινόμενα περαιτέρω πολιτικής εκτροπής. Και ακολούθως, όλο αυτό το σκηνικό θα τροφοδοτήσει με τη σειρά του πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες πιθανότατα θα καταστούν ανεξέλεγκτες, ενώ στη χώρα έχουν ήδη ανοίξει διάπλατα επικίνδυνα κεφάλαια στον τομέα των εθνικών μας θεμάτων.

Το ΕΠΑΜ έχει διατρανώσει και οφείλει να υπογραμμίσει ξανά, ότι η κατάσταση αυτή για να αλλάξει πρέπει να ανατραπεί -άμεσα και με κάθε πρόσφορο τρόπο- το μνημονιακό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Οφείλουμε, να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με το καθεστώς κατοχής που επιβλήθηκε και βασιλεύει κάτω από την υποτέλεια και τον δοσιλογισμό των εναλλασσόμενων κυβερνητικών θιάσων.

Μόνο μία πραγματικά δημοκρατική και πατριωτική κυβέρνηση μπορεί να απεγκλωβίσει την χώρα από τα δεσμά της δουλοπαροικίας του χρέους και της ξένης κατοχής, η οποία στηριζόμενη αποκλειστικά στον ίδιο το λαό, θα επιβάλλει την δικαιοσύνη και την δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο.

Αθήνα 27 Οκτωβρίου 2016
Η Πολιτική Γραμματεία του ΕΠΑΜ

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Με πάνω από 25 δις ευρώ ετήσια τρέχει το ταμειακό έλλειμμα του κράτους.

Του Δημήτρη Καζάκη

Μπορεί όλα τα διεθνή επιτελεία να θεωρούν ότι το 2017 η οικονομία της ευρωζώνης θα παρουσιάσει στασιμότητα, ή έστω μια πολύ μικρή εικονική άνοδο, αλλά εμείς εδώ - η Ελλάδα δηλαδή - θα αποτελέσει ένα νέο "οικονομικό θαύμα". Η κυβέρνηση και οι κλακαδόροι των δανειστών υποστηρίζουν ότι του χρόνου, το 2017, η ελληνική οικονομία θα έχει άνοδο πάνω από 2,8%. Είναι σαν το γνωστό λαϊκό επιμύθιο, πετάει ο γάιδαρος; Πετάει, πετάει! Αλλά του χρόνου!
Αυτό όμως για το οποίο ουδείς μιλά είναι το γεγονός ότι είναι πρακτικά αδύνατο να ισορροπήσουν τα οικονομικά του κράτους - πόσο μάλλον να υπάρξει πρωτογενές πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό - όσο καταρρέει εισοδηματικά το μέσο νοικοκυριό στην Ελλάδα. Πρόκειται απλά για ένα σισύφειο κυνηγητό, που οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στην απόλυτη καταστροφή. Μια καταστροφή χωρίς ανάλογό της στην ελληνική ιστορία.

Έτσι οι συντάκτες του κρατικού προϋπολογισμού επιχειρούν κατά σύστημα να κρύψουν το γεγονός ότι το κράτος τρέχει με ένα διαρκώς διογκούμενο ταμειακό έλλειμμα. Το έλλειμμα αυτό προέρχεται από το γεγονός της αδυναμίας είσπραξης των κρατικών εσόδων - λόγω πρώτα και κύρια της διογκούμενης αδυναμίας των νοικοκυριών και της οικονομίας - από τη μια και από την άλλη στις απαιτήσεις εξυπηρέτησης πρώτα και κύρια των δανειστών.
Το ταμειακό έλλειμμα αυτό καλύπτεται από την αρχή των μνημονίων με βραχυχρόνιο δανεισμό του κράτους. Κάθε χρόνο μετά το 2010 ο βραχυχρόνιος δανεισμός αυξανόταν προκειμένου να χρηματοδοτηθεί το ταμειακό έλλειμμα. Έως το 2014 ο βραχυχρόνιος αυτός δανεισμός αφορούσε στην έκδοση εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου (ΕΓΕΔ).
Το 2011 έφτασε η αναχρηματοδότηση του βραχυχρόνιου δανεισμού στο ύψος των 33,4 δις ευρώ. Ο βραχυχρόνιος δανεισμός αυτός κάλυψε ένα ταμειακό έλλειμμα κοντά στα 12 δις ευρώ ετήσια. Το 2012 η αναχρηματοδότηση του βραχυχρόνιου δανεισμού έφτασε πάνω από 47 δις ευρώ, για να καλύψει ένα ταμειακό έλλειμμα ύψους άνω των 16 δις ευρώ. Το 2013 έπεσε ο βραχυχρόνιος δανεισμός στα 44,7 δις ευρώ για να χρηματοδοτηθεί ένα ταμειακό έλλειμμα της τάξης των 15 δις ευρώ ετήσια. Η πτώση αυτή ήταν προσωρινή κι οφειλόταν πρωτίστως στην εικονική μείωση των δανειακών υποχρεώσεων λόγω του "κουρέματος" του δημόσιου χρέους το 2012 με PSI.
To 2014 όμως οι ταμειακές ανάγκες εκτοξεύθηκαν κι έτσι η τότε κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αντιμετώπισε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα χρηματοδότησης του ταμειακού ελλείμματος. Ο βραχυχρόνιος δανεισμός με ΕΓΕΔ δεν επαρκούσε πλέον. Κι έτσι επιχείρησε να ανοιχτεί στις αγορές με εκδόσεις 3τών και 5ετών ομολόγων. Το πείραμα απέτυχε κι έτσι - με εντολή των δανειστών - εφάρμοσε μια νέα μέθοδο βραχυχρόνιου δανεισμού, το REPOS. Πρόκειται για την αρπαγή των ταμειακών διαθεσίμων του δημοσίου έναντι μιας υποσχετικής χωρίς αντίκρισμα στην αγορά. Ένα είδος IOU.
Στην Εισηγητική Έκθεση του Προϋπολογισμού 2015 (σ. 178) σημειωνόταν ότι η χρηματοδότηση με 3μηνα και 6μηνα ΕΓΕΔ αφορούσε στην κάλυψη ενός υπολοίπου σε ετήσια βάση για το 2014 της τάξης των 15 δις ευρώ. Ομοίως το υφιστάμενο υπόλοιπο της χρηματοδότησης με repos δεν ξεπερνούσε τα 5 δις ευρώ το 2014.
Με άλλα λόγια το ταμειακό έλλειμμα για το 2014 το εκτιμούσε ο Προϋπολογισμός του Χαρδούβελη τουλάχιστον σε 20 δις ευρώ ετήσια. Πού οφείλεται αυτή η εκτίναξη; Στο περίφημο success story των Σαμαροβενιζέλων. Είναι ο τρόπος που σκέφτηκαν οι κυβερνώντες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τότε για να παραμυθιάσουν το λαό ότι "βγαίνουμε από τα μνημόνια".
Για να χρηματοδοτηθεί αυτό το ταμειακό έλλειμμα του 2014 χρειάστηκαν ΕΓΕΔ αξίας 40,6 δις ευρώ και "βραχυπρόθεσμοι τίτλοι εξωτερικού-βραχυπρόθεσμες ταμειακές διευκολύνσεις" (eurocommercial paper & repos) αξίας 79,4 δις ευρώ. Σύνολο βραχυχρόνιου δανεισμού για το 2014, 120 δις ευρώ. Πρωτοφανές για τα δημοσιονομικά χρονικά του ελληνικού κράτους.
Τελικά, η εκτίμηση αυτή έπεσε έξω. Το συνολικό υπόλοιπο του ταμειακού ελλείμματος που θα έπρεπε να καλυφθεί με όλες τις μορφές βραχυχρόνιου δανεισμού ανήλθε άνω των 23 δις ευρώ για το 2014. Ενώ η αναχρηματοδότηση του βραχυχρόνιου έφτασε στα 40,6 ΕΓΕΔ και 88,5 repos, σύνολο 129,1 δις ευρώ. Να γιατί η κυβέρνηση του success story φρόντισε να κάνει εκλογές εκτάκτως με πρόφαση την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, προκειμένου να αναλάβει το λεγόμενο αντιμνημονιακό δίδυμο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι το νέο δίδυμο δικαίωσε το προηγούμενο του success story και με το παραπάνω. Σύμφωνα με την ετήσια ενημερωτική έκδοση του ΥΠΟ για το Δημόσιο Χρέος, 2015, το μεταφερόμενο υπόλοιπο του ταμειακού ελλείμματος του κράτους εκτινάχθηκε ακόμη περισσότερο. Το υπόλοιπο που χρηματοδοτήθηκε με ΕΓΕΔ ανέβηκε στα 14,9 δις ευρώ, ενώ το υπόλοιπο που χρηματοδοτείται με repos ανήλθε στα 10 δις ευρώ. Κι έτσι το μεταφερόμενο ετήσιο ταμειακό έλλειμμα του κράτους εκτοξεύθηκε το 2015 σχεδόν στα 25 δις ευρώ.
Για να καλυφθεί το ταμειακό έλλειμμα του 2015 χρειάστηκαν ΕΓΕΔ συνολικής αξίας 40,6 δις ευρώ, ενώ τα eurocommercial & repos ξεπέρασαν τα 700 δις ευρώ! Ιστορικό ρεκόρ όχι μόνο Ελλάδας, αλλά Ευρώπης.
Πόσο διαμορφώθηκε το ταμειακό έλλειμμα μέσα στο 2016; Σύμφωνα με το προσχέδιο του Προϋπολογισμού του κ. Τσακαλώτου, το υπόλοιπο που καλύφθηκε μέσα στο 2016 με ΕΓΕΔ είναι της τάξης των 12 δις ευρώ. Ενώ το υπόλοιπο που καλύφθηκε με repos ανέρχεται επίσης γύρω στα 12 δις ευρώ. Σύνολο 24 δις ευρώ ετήσιο ταμειακό έλλειμμα. Η αλήθεια θα δείτε ότι είναι πολύ χειρότερη από τις προσωρινές εκτιμήσεις του Τσακαλώτου. Θα δείτε ότι το ταμειακό έλλειμμα θα ξεπεράσει τα 25 δις ευρώ το 2016.
Ποιός δανείζει το κράτος με το βραχυχρόνιο δανεισμό; Τα ΕΓΕΔ η εκάστοτε κυβέρνηση τα ανακυκλώνει δια των τραπεζών, γι' αυτό και η πρεμούρα να τις ανακεφαλαιοποιεί με τον σκανδαλώδη τρόπο που το κάνει και να φορτώνει τις ζημιές και τις ρεμούλες των τραπεζιτών στον φορολογούμενο. Επίσης οι κυβερνήσεις έχει βάλει τους ασφαλιστικούς φορείς να "γυρίζουν" 5-6 δις ευρώ έντοκα γραμμάτια, για να μπορεί να λέει κατόπιν στους ασφαλισμένους ότι δεν υπάρχουν χρήματα.
Τέλος οι βραχυπρόθεσμες ταμειακές διευκολύνσεις με eurocommercial paper & repos γίνονται με την αρπαγή των διαθεσίμων από τα ταμεία των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων και γενικά των νομικών προσώπων υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης. Η εκτίναξη του ταμειακού ελλείμματος, αλλά και του βραχυχρόνιου δανεισμού συνιστά έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς δείκτες απόλυτης χρεοκοπίας του κράτους, που προδικάζει τη συνέχιση της ίδιας καταστροφικής πολιτικής. Όσο βεβαίως δεν γινόμαστε εμείς λαός και δεν απαλλάσσουμε τη χώρα μας από το καθεστώς κατοχής των δανειστών και εγχώριων εντολοδόχων τους.

Ο κόσμος βρίσκεται στην καλύτερη φάση των τελευταίων ετών.


Του Δημήτρη  Καζάκη

Μ' έχει απογοητεύσει ο κόσμος. Δεν βλέπεις, κανένας δεν κουνιέται. Τόσα γίνονται κι ο κόσμος δεν βγαίνει στους δρόμους. Ούτε καν διαμαρτύρεται. Μα τι γίνεται; Μας ψεκάζουν; Κι άλλα πολλά, πού σίγουρα τα έχετε ακούσει. Ίσως και να τα έχετε σκεφτεί.
Ας προσπαθήσουμε να δούμε πέρα από την επιφάνεια. Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος στέκει αδιάφορος στα τεκταινόμενα και έχει παραδοθεί; Ορισμένοι σίγουρα. Και κυρίως αυτοί που χρησιμοποιούν ως άλλοθι τη φαινομενική απραξία του κόσμου για να κάτσουν στ' αυγά τους - σαν καλές κοκόνες, όπως λένε στο χωριό μου - ώστε να μην στρατευθούν στο καθήκον της υπεράσπισης και της διεκδίκησης της πατρίδας.
Άλλοι πάλι θέλουν να πιστεύουν ότι ο κόσμος θα έπρεπε να είναι διαρκώς στους δρόμους και να συγκρούεται με τις δυνάμεις καταστολής. Με την φαντασία τους νομίζουν ότι η αντιπαράθεση του κόσμου με την εξουσία και τις δυνάμεις της, θα γίνει με μια σειρά κατά μέτωπο αναμετρήσεις όπου από τη μια θα στέκουν σε πυκνή παράταξη μάχης οι λαϊκές δυνάμεις και από την άλλη το καθεστώς. Μια εκ παρατάξεως μάχη, νίκη σ' όλη τη γραμμή κι ο λαός στην εξουσία!

Μπούρδες! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από αυτή την πολλές φορές υστερική και εξαιρετικά επικίνδυνη για την κοινωνία φαντασίωση. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι μόνο σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κι όταν συμβεί, δεν είναι παρά η τελευταία πράξη μιας βαθύτερης διαδικασίας που αναγκαστικά περνά μέσα από ποικίλες φάσεις και καταστάσεις κάθε άλλο παρά ιδανικές, ή ευθύγραμμες. Μέχρις ότου δηλαδή οι λαϊκές δυνάμεις αποκτήσουν τη συνοχή, τους στόχους, την ενότητα, την οργάνωση και την κατάλληλη πολιτική ηγεσία για να θέσουν στην πράξη ζήτημα εξουσίας και να κερδίσουν. Αν την κατακτήσουν.
Το αναπόδραστο της επανάστασης.
Η κοινωνική και πολιτική εξέγερση ενός λαού γίνεται αναπόφευκτη, όχι γιατί το θέλουν οι λαϊκές δυνάμεις, κάποιοι επαγγελματίες επαναστάτες, ή κάποιες μειοψηφικές αυτοδιορισμένες πρωτοπορίες. Η ανάγκη της εξέγερσης επιβάλλεται αναγκαστικά στο λαό από το ίδιο το σύστημα εξουσίας και την αντικειμενική κατάσταση. Είχε δίκιο ο Χαρίλαος Τρικούπης όταν έγραφε στα 1874 ότι "την ευθύνην των επαναστάσεων φέρουσιν ουχί οι εκτελούντες, αλλ' οι καθιστώντες αυτάς αναποδράστους."(1)
Και σήμερα η επανάσταση του λαού είναι όσο ποτέ άλλοτε αναπόδραστη. Την καθιστά αναπόδραστη το ίδιο το καθεστώς εξουσίας που έχει βαλθεί να εξοντώσει μαζικά τις λαϊκές τάξεις, να ισοπεδώσει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Όσο κι αν φοβάται ο λαός, όσο κι αν νιώθει ανέτοιμος, η ίδια η ανάγκη της επιβίωσης τον σπρώχνει - παρά κι ενάντια πολλές φορές στη θέλησή του - να αναμετρηθεί τελεσίδικα με το καθεστώς.
Πώς δημιουργείται εκείνη η κατάσταση που εγκυμονεί την κοινωνική εξέγερση; Όταν οι "από πάνω" δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν και οι "από κάτω" δεν θέλουν πια να κυβερνώνται από τους "από πάνω". Και πότε επέρχεται αυτή η ρήξη; Όταν οι "από πάνω" επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν ανοιχτά την εξουσία εναντίον του λαού, καταλύοντας ακόμη και τα προσχήματα των ελάχιστων κοινωνικών εγγυήσεων, που σε άλλες περιόδους είναι υποχρεωμένοι να εξασφαλίζουν στους "από κάτω".
Ένας από τους γνωστότερους Έλληνες νομοδιδάσκαλους, ο Χ. Γ. Σγουρίτσας, ήδη από το 1925 έγραφε: "Ούται αι απειλαί του ποινικού νόμου, ούτε μυστικοπαθείς θεωρίαι είναι ικαναί να διατηρήσουν εν δίκαιον, το οποίον πεισμόνως ανθίσταται εις τα ηθικάς απαιτήσεις της κοινωνίας. Και όσω μεγάλη κι αν φαίνεται η αρχή του απαραβιάστου του δικαίου, υπάρχει τι μεγαλύτερον αυτής: η σωτηρία της πατρίδος."(2)
Όταν λοιπόν το ίδιο το καθεστώς εξουσίας απειλεί άμεσα και πρακτικά την ίδια την επιβίωση του λαού και της πατρίδας, κάνει αναπόδραστη την κοινωνική και πολιτική εξέγερση. Κανένα σύστημα καταστολής, κανένα σύστημα βίας, φυσικής και πνευματικής, δεν μπορεί να αποτρέψει την - αργά ή γρήγορα - μετωπική αναμέτρηση ανάμεσα στο λαό και το καθεστώς εξουσίας. Μπορεί να την καθυστερήσει, να την αναβάλει, να την παρακάμψει πρόσκαιρα, αλλά να την αποφύγει δεν μπορεί με κανένα τρόπο.
Πότε οδηγείται ο λαός σε εξέγερση;
Πώς φαίνεται ότι έχει επέλθει αυτή η ασυμφιλίωτη διάσταση ανάμεσα στο λαό και το καθεστώς εξουσίας, ανάμεσα στους "από κάτω" και τους "από πάνω", η οποία κάνει "αναποδράστους τας επαναστάσεις", όπως έγραφε κι ο Τρικούπης; Μήπως με την έκφραση της δυσαρέσκειας, της διαμαρτυρίας και της οργής του κόσμου, δηλαδή των "από κάτω"; Όχι. Ποτέ η διαμαρτυρία και η οργή των "από κάτω" δεν ήταν αρκετή για να δημιουργήσει αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στους ίδιους και την εξουσία των "από πάνω". Ούτε για να κινητοποιήσει το λαό σε διεκδίκηση της εξουσίας.
Μήπως ο κόσμος περιμένει κάποιους να σφυρίξουν την έναρξη της επίθεσης στα χειμερινά ανάκτορα, ή στο κοινοβούλιο; Όχι βέβαια. Όποιος νομίζει ότι ο κόσμος περιμένει το "γιούρια", τότε είναι βαθιά νυχτωμένος και εξαιρετικά επικίνδυνος γιατί αντιλαμβάνεται το λαό, τους πολίτες, ως γομάρια που ξέρουν μόνο να αφηνιάζουν από οργή, ή φόβο. Όπως το κοπάδι.
Η επανάσταση ενός λαού δεν συνδέεται ούτε με αίμα, ούτε με καταστροφές, ούτε με καθεστώς ανωμαλίας. Έτσι την αντιλαμβάνονται μόνο οι δειλοί, οι δυνάστες και οι δαιμονισμένοι που εκλαμβάνουν την διαστροφή τους ως συνώνυμο της επανάστασης. Δεν είναι παρά η αποκατάσταση της έννομης τάξης υπέρ των πολλών, του ίδιου του λαού, ανατρέποντας το ζυγό πάνω στους πολίτες.
Ο Ρήγας Φεραίος στα Δίκαια του Ανθρώπου ανέφερε στο άρθρο 35: "Οταν η Διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζη τα άρματα και να τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του."
Αυτό ακριβώς το νόημα έχει και η ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος (120.4), η οποία δεν είναι παρά μια επιτακτική εντολή στον κάθε πολίτη ξεχωριστά και στη μεγάλη πλειοψηφία συνολικά. Όταν κανένας συντεταγμένος θεσμός δεν λειτουργεί υπέρ του πολίτη, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων του, που αναγνωρίζει το Σύνταγμα "επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία."
Αναρωτηθείτε κάτι απλό. Υπήρξε άλλη εποχή όπου ο πολίτης και γενικά ο λαός να ήταν τόσο ανυπεράσπιστος απέναντι στην αυθαιρεσία της εξουσίας; Υπήρξε άλλη περίοδος που να έθετε σε κίνδυνο τόσο άμεσα και επιτακτικά την ίδια την επιβίωση των εργαζόμενων στρωμάτων, αλλά και την ίδια την ύπαρξη του έθνους στην Ελλάδα; Μόνο στην εποχή της παλιάς ναζιστικής κατοχής, όπου βασίλευε το δίκαιο του κατακτητή. Το ίδιο ισχύει και σήμερα.
Η ανάγκη της οργάνωσης.
Πώς λοιπόν γίνεται πράξη μια τέτοια επιταγή; Η απάντηση είναι μία και μόνη. Με την οργάνωση. Και οργάνωση δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συλλογική δράση με ενιαίους κανόνες, ενιαίο τρόπο και ενιαίους στόχους υπό ενιαία πολιτική ηγεσία μέσα στην κοινωνία.
Η οργάνωση είναι αυτή που λείπει από έναν λαό που καλείται να δώσει μάχη για τη ζωή του. Όχι μια οργάνωση επαγγελματιών της επανάστασης, των αγώνων διαμαρτυρίας, ή - πολύ χειρότερα - της ιδεοληψίας. Αλλά μια οργάνωση ικανή να λειτουργήσει ως καταλύτης της ενότητας του λαού. Και ενότητα του λαού δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο στη βάση του πατριωτικού καθήκοντος. Σε καμιά άλλη βάση.
Χρειάζεται μια οργάνωση ανοιχτή σε όλους. Όχι μόνο σ' εκείνους που έχουν το σθένος, τη συνειδητή πειθαρχία, τη σκέψη και την αφοσίωση για να γίνουν μέλη της, αλλά ανοιχτή σ' όλους όσοι μπορούν να συνδράμουν στο μέτρο του δυνατού από κάθε μετερίζι της κοινωνικής και πολιτικής ζωής στην αφύπνιση και την κινητοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας στους κοινούς στόχους. Αυτό σημαίνει κίνημα.
Φυσικά το να χτίζει κανείς είναι πάντα απείρως πιο δύσκολο από το να γκρεμίζει. Ιδίως όταν πρόκειται για μια πλατιά, ανοιχτή οργάνωση μέσα στην κοινωνία κυριολεκτικά από το μηδέν με στόχο να πετύχει εκείνο που έγραφε στην εποχή του ο Δημήτρης Γληνός:
"Δεν υπάρχει στιγμή ιερώτερη από τη σημερινή για να βάλουμε κάτω όλοι τις προσωπικές μας φιλοδοξίες, τις προσωπικές μας φιλοτιμίες, τα παρελθόντα μας, τα πάθη μας, τα μίση μας, τα συμφέροντά μας, τις σοφίες μας και τις γνώσεις μας, και να τα υποτάξουμε όλα, μα όλα, στον ένα και μόνο ιερό σκοπό, τη σωτηρία του λαού μας και την απολύτρωσή του από τη σκλαβιά. Όποιος, κρατώντας οποιουσδήποτε προσωπικούς υπολογισμούς, συμφέροντα, μίση, αντιπάθειες, συμπάθειες και φιλοδοξίες και "ιδεολογίες", καταπολεμάει ή υπονομεύει ή ματαιώνει μ' οποιοδήποτε τρόπο την ενότητα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, την ενότητα στους σκοπούς, στην οργάνωση και στην καθοδήγησή του, αυτός οπουδήποτε και να βρίσκεται, οπωσδήποτε και να λέγεται, είναι συνεργάτης των ξένων καταχτητών, θεληματικά ή άθελα, προδότης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα."(3)
Είναι πολύ πιο εύκολο να καταστρώνει κανείς σχέδια για το πώς θα κόψει κεφάλια και θα στήσει κρεμάλες, από το να αγωνισθεί με συνέπεια και αφοσίωση για να βάλει τα κεφάλια να σκεφτούν. Είναι απείρως πιο εύκολο να εκτονώνεται κανείς με διαμαρτυρίες, με απεργίες χωρίς αντίκρισμα, με τυφλές καταγγελίες, με συνθήματα και κατηχήσεις μόνο για μυημένους, παρά να οικοδομήσει ένα αληθινό πατριωτικό κίνημα μέσα στην ίδια την κοινωνία, μέσα στον ίδιο τον λαό εμπνέοντας τον απλό κόσμο με τη δράση και το λόγο του.
Είναι απείρως πιο εύκολο να φαντασιώνεται κανείς εκ παρατάξεως πολέμους με κουμπούρια και μπόμπες, παρά να βρει τον τρόπο να οδηγήσει τον ίδιο τον λαό στην εξουσία. Μόνο που, όπως έγραφε ο Ντοστογιέφσκι, "ο λαός δε θα πάει να πολεμήσει χωρίς να ξέρει το γιατί. Οι μόνοι που θα πάνε να πολεμήσουν, να βάλουν φωτιά και να ληστέψουν, θα ναι μια χούφτα εγκληματίες."(4) Κι από τέτοιους εγκληματίες που βάφτιζαν και βαφτίζουν τους εαυτούς τους επαναστάτες για την υπεράσπιση του λαού, είναι γεμάτα τα βιβλία ιστορίας, αλλά και η ζωή γύρω μας.
Η αλήθεια είναι ότι κάθε πραγματικό βήμα της οργάνωσης μέσα στην κοινωνία ισοδυναμεί με εκατοντάδες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, απεργίες, συλλαλητήρια και ακτιβισμούς. Κάθε πραγματικό βήμα της οργάνωσης, οσοδήποτε μικρό κι αν είναι, κάθε άπλωμα της επιρροής της μέσα στον απλό κόσμο, σημαίνει πολύ περισσότερα, βαραίνει πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ενέργεια. Κι αυτό αποτελεί θέσφατο για όλα τα κοινωνικά κινήματα από την εποχή της αρχαιότητας έως σήμερα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε, ή αποκλείουμε τις κινητοποιήσεις. Όμως πάνω και πέρα απ' όλα γνωρίζουμε πολύ καλά ότι για να μπορέσει ο λαός μας να στραφεί τελειωτικά εναντίον του καθεστώτος και να νικήσει, χρειάζεται μια γερή, πλατιά, ανοιχτή και ενιαία οργάνωση δικτυωμένη μέσα σ' ολόκληρη την κοινωνία, ικανή να δίνει μάχες σε όλα τα πεδία της τρέχουσας πολιτικής.
Χωρίς αυτήν οι όποιες κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες, όσο δικαιολογημένες κι αν είναι, δεν συνιστούν παρά εκδηλώσεις εκτόνωσης και ήττας. Στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Πώς γεννιέται μια επαναστατική κατάσταση;
Η ιστορία έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι οι μαζικές διαμαρτυρίες και οι κινητοποιήσεις κάθε λογής δεν ήταν ποτέ επαρκής δείκτης της ετοιμότητας και της ωριμότητας ενός λαού. Αυτό που έχει επιβεβαιώσει η ιστορία των κοινωνικών εξεγέρσεων είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Η διαδικασία με την οποία οι λαϊκές τάξεις φτάνουν στο αναπόδραστο της επανάστασης δεν είναι με κλιμακούμενες κινητοποιήσεις μέχρι την τελική αναμέτρηση, αλλά μέσα από ένα σκληρό και συχνά ανελέητο για τις ίδιες καθαρτήριο των παλιών εξαρτήσεων και αυταπατών τους.
Ένας από τους πιο σημαίνοντες επαγγελματίες της επανάστασης όλων των εποχών, ο Φρίντριχ Ένγκελς, έγραφε στο σύντροφό του Μπέμπελ: «Από τη μια μεριά όλα τα επίσημα κόμματα σε κοινό μέτωπο και από την άλλη εμείς οι σοσιαλιστές σε παράταξη. Μια μεγάλη αποφασιστική μάχη, νίκη σε όλη τη γραμμή με ένα χτύπημα. Στην πραγματικότητα τα πράγματα δεν είναι έτσι εύκολα. Στην πραγματικότητα, όπως σημειώνεις κι εσύ, η επανάσταση ξεκινά με τον ακριβώς αντίστροφο τρόπο, με τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, όπως επίσης και των επίσημων κομμάτων, σε κοινό μέτωπο ενάντια στην κυβέρνηση που έτσι την απομονώνουν και την ανατρέπουν. Μόνο τότε, αφού όσα από τα επίσημα κόμματα υπάρχουν ακόμη έχουν επιφέρει αμοιβαία και με επιτυχία την αλληλοκαταστροφή τους, επέρχεται η μεγάλη διαίρεση… και μαζί της η ευκαιρία για τη δική μας εξουσία. Αν… θέλαμε να αρχίσουμε απευθείας με την τελική πράξη, θα βρισκόμασταν σε μια πάρα πολύ άσχημη θέση.»(5)
Αυτό δεν έγινε και στην Ελλάδα; Τι είχαμε σαν αποτέλεσμα της κορύφωσης των κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας του λαού και των εργαζομένων έως τις αρχές του 2012; Την απομόνωση της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και τη συντριβή της. Από κει και πέρα ξεκίνησε το ξεσκαρτάρισμα. Το ένα κόμμα μετά το άλλο, η μια πολιτική παράταξη μετά την άλλη επιφέρουν αμοιβαία και με επιτυχία την αλληλοκαταστροφή τους. Κι αφού ολόκληρο το επίσημο κομματικό σύστημα αλληλοκαταστραφεί και βρεθεί με τα έργα και τις πράξεις του απέναντι στο άμεσο και ζωτικό αίτημα της επιβίωσης του λαού, μόνο τότε επέρχεται η αναγκαία μεγάλη διαίρεση.
Πού βρισκόμαστε σήμερα; Η δεξιά και η αριστερά έχουν αλληλοεξοντωθεί. Κανένα παραδοσιακό κόμμα δεν μπορεί να σταθεί μόνο του στην εξουσία, ή να εξασφαλίσει κοινωνική νομιμοποίηση. Ο φερετζές έπεσε. Οι κομματικές διαφορές αποδείχτηκαν επίπλαστες, ενώ οι κομματικές ιδεολογίες αδιάφορες για την ίδια την επιβίωση του λαού και της πατρίδας. Το μόνο που μένει είναι να τους δούμε όλους να συγκυβερνούν με σκοπό την άγρια καταστολή του λαού.
Η άτυπη συγκυβέρνηση
Στην πράξη αυτό έχει γίνει ήδη με την τωρινή Βουλή. Πόσοι έχουν μείνει σήμερα στην ελληνική κοινωνία - με εξαίρεση φυσικά τους κομματικούς στρατούς - που δεν αντιλαμβάνονται ότι το σύνολο των κομμάτων της Βουλής παίζει το παιχνίδι του καθεστώτος κατοχής. Από τη μια τα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Λεβέντης, κοκ) που όχι μόνο ψήφισαν όλα μαζί και στηρίζουν την εφαρμογή του τρίτου και χειρότερου μνημονίου, αλλά διαγκωνίζονται για το ποιός θα είναι ο αυριανός Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλος, ή Ράλλης.
Από την άλλη η δήθεν αντιπολίτευση των φασιστών της ΧΑ, που το παίζουν πατριώτες, αλλά δεν τολμούν ούτε καν να θέσουν θέμα άμεσης εξόδου από ευρώ και ΕΕ. Πατριωτισμός γι' αυτούς είναι η παλιά ξενόδουλη εθνικοφροσύνη του εμφυλίου και της χούντας. Πολιτικό τους πρόγραμμα είναι τα κρεματόρια, οι τόποι εξορίας και εκτελέσεων, ο αδελφοκτόνος σπαραγμός. Αποστολή τους είναι να στρέψουν τον ένα εναντίον του άλλου, τον ντόπιο εναντίον του αλλοδαπού, ώστε να επιταχύνουν τη διαδικασία εγκατάστασης ξένων στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην πατρίδα μας ώστε να μας "φυλάνε" από τον εσωτερικό αλληλοσπαραγμό.
Φυσικά υπάρχει και το ΚΚΕ εκ Περισσού που αγωνίζεται να πείσει το λαό ότι δεν υπάρχει καθεστώς κατοχής, ότι δεν κινδυνεύει η πατρίδα του κι ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά γιατί έτσι είναι ο καπιταλισμός. Ιδεολογία του Περισσού είναι μια πολιτική παραλλαγή του Ισλάμ, δηλαδή της τυφλής πίστης. Σύμφωνα μ' αυτό το δόγμα κάπου, κάπως, κάποτε θα επέλθει εν είδη ευλογίας του Προφήτη ο σοσιαλισμός, ή όπως αλλιώς ονομάζουν την άλλη ζωή, για να κάνει ευτυχισμένους τους ανθρώπους και να λύσει ως δια μαγείας, με απλά σουλτανικά φετβά των καθοδηγητών του Κόμματος όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας. Έως τότε ο λαός δεν έχει παρά να διαμαρτύρεται κατά παραγγελία των εκ Περισσού και να τους ψηφίζει.
Όσο για την πείνα, τη δυστυχία, την εξαθλίωση, τη διάλυση και τον εξανδραποδισμό της πατρίδας που κλιμακώνεται, δεν πειράζει διόλου. Είναι τα αναγκαία δεινά, που θα κάνουν τους αμαρτωλούς να προσκυνήσουν τον Περισσό και να αναζητήσουν τη σωτηρία τους από δαύτον. Για να οδηγηθούν πού; Μα στην ίδια κόλαση που υπόσχεται και η ΧΑ. Ότι οι Μιχαλολιάκοι της ΧΑ ονομάζουν "εθνικιστικό καθεστώς", οι εκ Περισσού ονομάζουν κομμουνισμό, ή πιο σωστά κομμουνισμό του στρατώνα. Πρόκειται για την υπόσχεση του ίδιου ολοκληρωτικού, φασιστικού καθεστώτος.
Υπήρξε άλλη περίοδος στη νεώτερη ιστορία της Ελλάδας που ο λαός, στη μεγάλη πλειοψηφία του, να έχει αποστασιοποιηθεί τόσο πολύ από τα επίσημα κόμματα και τις ιδεολογίες τους; Υπήρξε άλλη περίοδος που οι πολίτες στην πλειοψηφία τους να κατανοούν όσο σήμερα τον προδοτικό ρόλο συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης; Ποτέ άλλοτε.
Η μεγάλη διαίρεση.
Φυσικά η κάθαρση της μεγάλης μερίδας των πολιτών από την αλλοτινή τους συνείδηση, δεν ήλθε ανώδυνα. Χρειάστηκε η σκληρή εμπειρία των τελευταίων χρόνων για να διδάξουν τον απλό πολίτη ότι δεν μπορεί να περιμένει τη σωτηρία του από κανέναν του επίσημου κομματικού σκηνικού, από καμιά πολιτική παράταξη. Χρειάστηκε να πληρώσει βαρύ τίμημα για να μάθει ο πολίτης ότι η διαχωριστική γραμμή, η μεγάλη διαίρεση, δεν είναι ανάμεσα σε δεξιά ή αριστερά, ούτε ανάμεσα σε μνημόνιο ή αντιμνημόνιο.
Εν μέσω μιας πρωτοφανούς κατάρρευσης της χώρας, όχι μόνο οικονομικής και κοινωνικής, αλλά - ιδίως μετά το τρίτο μνημόνιο - και γεωστρατηγικής, ο μέσος Έλληνας αντιλαμβάνεται πια ότι ο αγώνας είναι βαθύτατα εθνικοαπελευθερωτικός. Μαθαίνει ότι πρέπει να διεκδικήσει και να υπερασπιστεί την πατρίδα του, αλλιώς θα την δει να χάνεται ολοκληρωτικά. Ξέρει πια που είναι η μεγάλη διαίρεση: από την μια οι δυνάμεις που διεξάγουν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και από την άλλη όλοι μαζί οι άλλοι που δηλώνουν ή είναι φύση και θέση απάτριδες.
Και καθώς πια ξεκαθαρίζει η μεγάλη διαίρεση, καθώς ξεκαθαρίζει η ήρα από το στάρι, καθώς ο απλός κόσμος μαθαίνει να βλέπει πέρα από δεξιά και αριστερά, πέρα από τα όποια αντιμνημονιακά συνθήματα, πέρα από τα προσχηματικά Grexit, πέρα από τις τυφλές καταγγελίες του ευρώ και της ΕΕ πίσω από τις οποίες κρύβονται οι οπαδοί των ανοιχτών συνόρων και του Σόρος, αντιλαμβάνεται ότι τα πάντα θα κριθούν στο έδαφος της πατρίδας και του έθνους του. Αντιλαμβάνεται ότι τα πάντα θα κριθούν από τον πατριωτισμό του.
Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Τζορτζ Μπέρναρ Σο έγραφε: "Ένα υγιές έθνος δεν έχει συνείδηση της εθνικότητάς του, όπως ο υγιής άνθρωπος των οστών του. Αλλά αν σπάσει κανείς την εθνικότητα ενός έθνους, αυτό δεν θα σκεφτεί τίποτα άλλο, εκτός από το να την αποκαταστήσει και πάλι. Δεν θα ακούσει κανένα μεταρρυθμιστή, κανένα φιλόσοφο, κανένα ιεροκήρυκα, έως ότου πραγματοποιηθεί το αίτημα του Εθνικιστή. Δεν θα ασχοληθεί με κανενός είδους επιχείρηση, όσο ζωτικής σημασίας κι αν είναι, εκτός από την επιχείρηση της ενοποίησης και της απελευθέρωσης."(6)
Για τον Μπέρναρ Σο, ο οποίος συμμεριζόταν την αυτοκρατορική ιδεολογία της γηραιάς Αλβιόνος, το πατριωτικό αίτημα της εθνικής απελευθέρωσης ήταν συνώνυμο με τον εθνικισμό. Έτσι πάντα σκέφτονταν οι ιμπεριαλιστές, αλλά επί της ουσίας ο Σο έχει απόλυτο δίκιο. Αυτό έχει συμβεί με το ελληνικό έθνος σήμερα. Κι ο μέσος Έλληνας έχει αρχίσει πια να αντιλαμβάνεται ότι αν δεν επιδιορθώσει ο ίδιος το συντριπτικό κάταγμα που έχει υποστεί ο ίδιος ως κυρίαρχο έθνος στην πατρίδα του, δεν τον γλυτώνει τίποτε.
Κι έχει φτάσει πια στο σημείο να μην μπορεί πλέον κανείς να τον κοροϊδέψει. Κανένας μεταρρυθμιστής, κανένας φιλόσοφος, κανένας ιεροκήρυκας, κανένας απατεώνας της πολιτικής και της ιδεολογίας. Υπάρχει λοιπόν καλύτερη περίοδος για μια πατριωτική δύναμη, για έναν αληθινό πατριώτη που αγωνίζεται για την εθνική απελευθέρωση και τη δημοκρατία; Ούτε κατά διάνοια.
Λίγο πριν το μεγάλο τσουνάμι.
Όπως είναι φυσικό η συναίσθηση αυτής της μεγάλης διαίρεσης που προβάλει ολοκάθαρα στα μάτια, το νου και την καρδιά του απλού κόσμου δεν έρχεται ως επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Συνοδεύεται όχι μόνο από αγανάκτηση, αλλά και από πόνο, απογοήτευση και συχνά απελπισία. Πολύ δύσκολα τώρα πια εμπιστεύεται κάποιον. Και πολύ καλά κάνει. Αυτό δεν του λέγαμε και μείς από την αρχή της κρίσης;
Άλλοι πάλι αναμετρώνται με την πραγματικότητα και τα καθήκοντά της για να νιώσουν λειψοί, πολύ λίγοι. Νιώθουν πώς έχουν χάσει τη γη κάτω από τα πόδια τους. Κι έχουν δίκιο. Είναι το αντίτιμο της αλήθειας, που η εμπειρία των τελευταίων ετών τους ανάγκασε να δουν κατάματα. Και την αλήθεια κανείς δεν μπορεί να την αγνοήσει. Όποιος το κάνει τον περιμένει ο ζουρλομανδύας είτε του ψυχιατρείου, είτε των κάθε λογής γκρουπούσκουλων του περιθωρίου και του υποκόσμου.
Βρισκόμαστε στην καλύτερη συγκυρία για τον απλό κόσμο. Σε μια συγκυρία όπου έχει αντιληφθεί μέχρι και ο πιο αφελής ότι με τη διαμαρτυρία δεν μπορεί να καταφέρει τίποτε. Να γιατί ο κόσμος δεν βγαίνει στους δρόμους. Να κάνει τι; Για να διαμαρτυρηθεί χωρίς κανένα αποτέλεσμα; Άλλωστε γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτοί που δήθεν τον εκπροσωπούν σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο δεν τους καίγεται καρφί και θα τον προδώσουν στην πρώτη ευκαιρία.
Οι πλατείες και οι τεράστιες κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας της πρώτης περιόδου πέρασαν ανεπιστρεπτί. Ο απλός κόσμος σήμερα είναι πολύ πιο ώριμος από τότε. Αρχίζει να ωριμάζει μέσα του όσο ποτέ άλλοτε το αίτημα για ριζική ανατροπή του καθεστώτος κατοχής. Κι έτσι ψάχνει να βρει ποιόν μπορεί να εμπιστευθεί, ποιά οργάνωση είναι αρκετά δυνατή ώστε να τον οδηγήσει σε διέξοδο.
Ζούμε σε μια συγκυρία άμπωτης, η οποία προηγείται πάντα πριν έλθει το μεγάλο τσουνάμι που θα τα σαρώσει όλα. Κι όσο περισσότερο διαρκεί αυτή η άμπωτη τόσο μεγαλύτερο θα είναι το τσουνάμι. Όποιος αδυνατεί να αντιληφθεί τα σημεία των καιρών απογοητεύεται από αυτή την άμπωτη. Νομίζει ότι χάθηκε η θάλασσα καθώς έχει υποχωρήσει τόσο πολύ. Θαρρεί πώς η λαοθάλασσα απλά αποστρατεύθηκε.
Τι διδάσκει η ιστορία;
Δεν μπορεί να κατανοήσει ότι ακριβώς πριν επέλθουν οι μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές μεταβολές, προηγείται μια συγκυρία κοινωνικής άπνοιας που μοιάζει σαν να έχει παραδοθεί ο λαός, σαν να έχει δεχθεί τη μοίρα του. Όταν ο Λουδοβίκος 16ος και το επιτελείο του σκέφτηκε να συγκαλέσει τη συνέλευση των τάξεων το 1789 για να επιβάλει καινούργιους φόρους, το έκανε νιώθοντας ότι δεν κινδυνεύει από κανένα κομμάτι του λαού. Συνελεύσεις των τάξεων οι Γάλλοι μονάρχες είχαν σταματήσει να συγκαλούν από το 1600, ακριβώς γιατί δεν ήθελαν να δίνουν αφορμή για κοινωνικές εξεγέρσεις.
Ο Λουδοβίκος προχώρησε σε σύγκληση της συνέλευσης των τάξεων, γιατί η κοινωνική άπνοια στην Γαλλία της εποχής ήταν τέτοια που τον έκανε να νιώθει σίγουρος για την εξουσία του. Η λαιμητόμος της 21ης Ιανουαρίου 1793 τον έκανε να συνειδητοποιήσει ότι αυτό που νόμιζε ως άπνοια και υποχώρηση της κοινωνίας, δεν ήταν παρά μια συγκυριακή άμπωτις που αναγκαστικά θα γεννούσε το τεράστιο τσουνάμι.
Το ίδιο συνέβη και νωρίτερα κατά τη διάρκεια του εμφυλίου στην Αγγλία που ανέδειξε τον Όλιβερ Κρόμγουελ σε ιδρυτή της Κοινοπολιτείας το 1649. Στην αρχή οι στρατολόγοι του Κρόμγουελ, οι οποίοι γύριζαν από χωριό σε χωριό για να συγκεντρώσουν δυνάμεις για το στρατό του κοινοβουλίου, παραπονιόντουσαν για την αδιαφορία των χωρικών: "Ο λαός δεν ενδιαφέρεται κάτω από ποιά κυβέρνηση ζει, αρκεί να του επιτρέπεται να οργώνει και να πηγαίνει στην αγορά."(7)
Κι ήταν απολύτως φυσιολογικό. Η αδιαφορία που παρατηρούσαν οι στρατολόγοι του Κρόμγουελ δεν ήταν παραίτηση, αλλά απαξίωση της εξουσίας τόσο του βασιλιά, όσο και του κοινοβουλίου. Όταν όμως στα λάβαρα του Κρόμγουελ διατυπώθηκαν τα πιο ζωτικά αιτήματα των χωρικών, η αδιαφορία μετατράπηκε σε τέτοια στράτευση που έδωσε τη νίκη στο στρατό των πολιτών εναντίον του στρατού της αριστοκρατίας, που υποστήριζε το βασιλιά. Η φαινομενική αδιαφορία δεν ήταν παρά μια άμπωτη που γέννησε ένα τρομακτικό τσουνάμι.
Το ίδιο συνέβη και στις παραμονές της Ρωσικής επανάστασης το 1917. Ένα μήνα πριν τον Φεβρουάριο του 1917 όλα τα επαναστατικά κόμματα πίστευαν ότι οι μουζίκοι και οι εργάτες της Ρωσίας είχαν παρασυρθεί ολοκληρωτικά από τον τσαρικό σωβινισμό. Κι εκτός από τα περιοδικά ξεσπάσματα στο μέτωπο τίποτε δεν προμήνυε την επανάσταση που μέσα σε λίγες μέρες σάρωσε το τσαρικό καθεστώς. Κανείς δεν μπόρεσε να την προβλέψει, γιατί η ησυχία και η φαινομενική αδιαφορία κυριαρχούσε στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Παρά τα ξεσπάσματα από την πείνα και τις κακουχίες του πολέμου.
Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον παλλαϊκό ξεσηκωμό της 28ης Οκτωβρίου 1940 στην Ελλάδα. Κανείς δεν περίμενε αυτό που συνέβη. Το φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου του Μεταξά, αλλά και οι εχθροί του, είχαν πιστέψει ότι ο λαός είχε υποταχθεί. Το κίνημα της 28ης Ιουλίου 1938 στα Χανιά ήταν το τελευταίο ουσιαστικά λαϊκό σκίρτημα ενάντια στη δικτατορία του Μεταξά. Μετά την αιματηρή καταστολή του κινήματος και τον αφοπλισμό των Κρητών από τον μετέπειτα δοσίλογο στρατηγό Τσολάκογλου, που τον έστειλε ο δικτάτορας για να δαμάσει το αδάμαστο νησί, κανείς δεν τολμούσε να φανταστεί ότι το καθεστώς κινδύνευε από τον λαό.
Ο Μεταξάς ήταν τόσο σίγουρος για την υποταγή του λαού, που με σχετική ευκολία αρνήθηκε το τελεσίγραφο του Γκράτσι προκειμένου να διασώσει το καθεστώς του από τις αντιδράσεις που φοβόταν, όχι τόσο του λαού, όσο των Βρετανών. Μόνο που ο Μεταξάς "δεν μπόρεσε να καταλάβει", όπως σημείωνε στο ημερολόγιό του εκείνη την εποχή ο Γ. Σεφέρης, ο οποίος τότε υπηρετούσε ως δημόσιος υπάλληλος στην κυβέρνηση, "ότι η μέρα εκείνη δεν επικύρωνε, αλλά καταργούσε την 4η Αυγούστου."(8)
Ήρθε η ώρα να επιλέξουμε όλοι μας στρατόπεδο.
Η ιστορία λοιπόν διδάσκει. Όποιον θέλει να διδαχθεί από αυτήν. Και διδάσκει κάτι πολύ απλό. Όταν ένας λαός σε τέτοιες συνθήκες κατάρρευσης οδηγείται από τη μαζική διαμαρτυρία στην μαζική απραξία, τότε κάτι πολύ μεγάλο εγκυμονείται. Δεν σηματοδοτεί αδιαφορία, ή παραίτηση, αλλά μια τέτοια συνολική και σε βάθος απαξίωση του πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος, που δεν έχει νόημα πια ούτε καν η διαμαρτυρία. Είναι η άμπωτις που προηγείται λίγο πριν από το μεγάλο τσουνάμι. Κι αυτό θα έρθει είτε το θέλουμε, είτε όχι. Εξ ανάγκης.
Να γιατί έχουν βαλθεί να θολώσουν το νου και την καρδιά του κόσμου με θεωρίες περί πολιτικής αποχής. Να γιατί ολόκληρο το καθεστώς, από τους καλλιτέχνες της αρπακτής και της μάσας, έως τους διανοούμενους της πλάκας, τα γκρουπούσκουλα της αριστεράς και τους επαναστάτες του διαδικτύου, επιχειρούν να μας πείσουν ότι τίποτε δεν γίνεται, ότι όλοι ίδιοι είναι, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική εκτός από την αναπαραγωγή των ίδιων και των ίδιων.
Να γιατί σήμερα, σ' αυτή τη συγκυρία γεννιούνται οι πιο αφοσιωμένοι, ώριμοι και έτοιμοι αγωνιστές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Να γιατί πολλοί απ' όσους εκτονώθηκαν την εποχή της διαμαρτυρίας με πλατείες, ακτιβισμούς και "άμεσες δημοκρατίες", σήμερα κοιτούν τη δουλίτσα τους, ή αναζητούν καταφύγιο στο πληκτρολόγιο και στο γνωστό από παλιά ιδεολογικό και πολιτικό περιθώριο. Ο αυνανισμός είναι πάντα η πιο προσφιλής διέξοδος για όλους όσοι διατηρούν ανοργασμική σχέση με την κοινωνία και την πολιτική.
Ας τους αφήσουμε να κλαίγονται. Το κάνουν εκ του πονηρού. Θέλουν να μετατρέψουν τη δική τους ήττα και συνθηκολόγηση, σε ήττα και συνθηκολόγηση του απλού κόσμου. Τι ξέρουν αυτοί από απλό κόσμο; Πότε ζυμώθηκαν μαζί του; Πότε εκτίμησαν τη δύναμή του; Πότε επένδυσαν στο μεγαλείο του; Ιδίως όταν το έκρυβαν τόνοι σκουπιδιών και ελαττωμάτων. Πότε φρόντισαν να τον καταλάβουν ως τέτοιο, όπως είναι στην αληθινή ζωή του κι όχι όπως τον θέλουν τα διάφορα εγχειρίδια της αριστεροδεξιάς ιδεολογίας, οι προσωπικές μωροφιλοδοξίες τους και οι ιδεοληψίες που τους στοιχειώνουν σαν δαίμονες.
Ο απλός κόσμος βρίσκεται στην καλύτερη κατάσταση για να κατανοήσει και να αγωνιστεί σήμερα για την εθνική απελευθέρωση. Το στοίχημα πια είναι αποκλειστικά δικό μας. Μπορούμε να τον εμπνεύσουμε; Μπορούμε να τον βοηθήσουμε να λυτρωθεί από τα δεινά; Μπορούμε να υπερασπιστούμε την πατρίδα και να την κερδίσουμε για εμάς και τα παιδιά μας; Ή θα επιτρέψουμε στο καθεστώς κατοχής και την αριστεροδεξιά Πέμπτη Φάλαγγα να οδηγήσει το λαό μας σε ολοκληρωτική σφαγή; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!
Σημειώσεις
(1) Παρελθόν και Ενεστώς, Καιροί, 6/7/1874.
(2) Χρήστου Γ. Σγουρίτσα, Επανάστασις, Πολιτεία και Δίκαιον, Εν Αθήναις: Ελευθερουδάκης, 1925, σ. 290.
(3) Δημήτρη Γληνού, Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ, Αθήνα: Ο Ρήγας, 1944, σ. 42-43.
(4) Φ. Ντοστογιέβσκι, Δαιμονισμένοι, τόμος τρίτος, Αθήνα: Γκοβόστης, σ. 375, (μετάφραση από τα ρώσικα Άρης Αλεξάνδρου).
(5) Επιστολή του Ένγκελς στον Μπέμπελ, 30/10/1882. Collected Works, τ. 46, σ. 350.
(6) George Bernard Shaw, Preface for Politicians. John Bull's other Island and Major Barbara, New York: Brentano, 1908, σ. xxxvi.
(7) William Gardinermusic and Friends; or Pleasant Recollections of a Dilettante, vol. 1, London, 1848, σ. 203.
(8) Γ. Σεφέρης, Χειρόγραφο, Σεπτέμβριος 1941, Αθήνα, 1972, σ. 12.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

Τα ανδρείκελα των συμμοριών νομοθετούν με τα χέρια βουτηγμένα στο αίμα

ίναι αμετανόητοι… είναι αδίστακτοι… Νομοθετούν με τα το κεφάλι χωμένο στη λάσπη και με τα χέρια βουτηγμένα στο αίμα των θυμάτων τους…


Σήμερα το πρωί, ένας νέος άνθρωπος, αυτοκτόνησε στην Πάτραπηδώντας στο κενό, πνιγμένος από τα χρέη και τυφλωμένος από την απόγνωση. Την ίδια στιγμή οι δολοφόνοι του, πηγαινοέρχονται σε συναντήσεις  κόβοντας και ράβοντας την εξουσία που νέμονται στα μέτρα των ενδοκυβερνητικών και εσωκομματικών τους ισορροπιών.

Αύριο τα αιματοβαμμένα χέρια τους, θα σηκωθούν και πάλι για να υπερψηφίσουν το δικαίωμα της κατοχικής διοίκησης να προβαίνει απροειδοποίητα σε προληπτικές κατασχέσεις  στους λογαριασμούς των πολιτών, ακόμη και για οφειλές που εξυπηρετούνται κανονικά, αντιμετωπίζοντας έτσι τους πολίτες αυτή της χώρας προκαταβολικά ως πιθανούς μπαταχτσήδες.

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως όταν βεβαιώνεται μια οφειλή, οι τραπεζικοί λογαριασμοί του οφειλέτη θα κατάσχονται προκαταβολικά υπό το φόβο της πιθανότητας να μην εισπράξει το κατοχικό κράτος τα οφειλόμενα.

Με άλλα λόγια, στο στόχαστρο της κατοχικής διοίκησης, δεν μπαίνουν μονάχα οι κόκκινες οφειλές, αλλά ΟΛΕΣ οι οφειλές, ΟΛΟΙ οι πολίτες, και ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται σε...
ένα απέραντο κολαστήριο.

Αυτό απαίτησαν οι «θεσμοί»… Αυτό επέβαλαν οι πολύτιμοι φίλοι μας, οι εταίροι και δανειστές μας… Αυτό δεσμεύονται κατά παράβαση κάθε νομιμότητας και στοιχειώδους δεοντολογίας, να υπερψηφίσουν τα προσκυνημένα ανδρείκελα που συνεχίζουν να νέμονται την πολιτική εξουσία καπηλευόμενοι την ανοχή και την υπομονή των ανθρώπων.

Αυτή η εξέλιξη είναι μια ακόμη επιβεβαίωση της προειδοποίησης την οποία έχουμε διατυπώσει με πολύ ξεκάθαρο τρόπο, όταν λέγαμε πως ΚΑΝΕΙΣ δεν πρόκειται να γλυτώσει από τη μέγγενη της κατοχής, αν δεν τσακίσουμε όσο είναι καιρός τα ανδρείκελα που την υπηρετούν, και αν δεν ανατρέψουμε εκ θεμελίων το κατοχικό δίκαιο που επέβαλαν στη χώρα…

Έχουμε προειδοποιήσει πως από αυτό τον πόλεμο της γενικευμένης εξόντωσης ΚΑΝΕΙΣ δεν πρόκειται να εξαιρεθεί, είτε είναι εργαζόμενος είτε είναι άνεργος, είτε διαθέτει την όποια αποταμίευση είτε δε την διαθέτει.

Η ανελέητη κατοχή έχει στοχοποιήσει τη χώρα και το λαό της, και σκοπεύει να ισοπεδώσει τα πάντα χωρίς εξαίρεση, αν δεν βρει απέναντί της την κοινωνία όρθια και αποφασισμένη να της κόψει το δρόμο.

Αυτή η εξέλιξη έρχεται να επιβεβαιώσει πως οι αποκαλούμενοι εταίροι και δανειστές, δεν είναι άλλο παρά μια συμμορία εκβιαστών και φονιάδων, που χρησιμοποιεί τα ανδρείκελα που την προσκύνησαν, για να καταστρέψει τη χώρα και να εξοντώσει τον Ελληνικό λαό.

Είναι λοιπόν φανερό πως μπροστά και σε αυτές τις εξελίξεις, η επιλογή της οργανωμένης συστράτευσης, της καθολικής πολιτικής ανατροπής και της επιβολής μιας Δημοκρατικής – Πατριωτικής Εξουσίας, είναι η μόνη λύση για να πάρει και πάλι ο λαός στα χέρια του τον έλεγχο της χώρας.

Τίποτε άλλο δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία για την καταστροφή, για τη γενικευμένη δυστυχία και εν τέλει για τον δρομολογούμενο εδαφικό διαμελισμό.


Κανείς πλέον δεν μπορεί να είναι αμέτοχος. Η ώρα των αποφάσεων έχει φτάσει και θα πρέπει ακόμη και ο τελευταίος πολίτης αυτής της χώρας να αναλάβει τις ευθύνες του.

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Δελτίο Τύπου για την ΒΙΟΜΕ

Στο χώρο όπου λειτουργεί η ΒΙΟΜΕ, «κανονικά» θα έπρεπε να υπάρχει άλλο ένα εγκαταλελειμμένο και ερειπωμένο εργοστάσιο, όπως τόσα άλλα που έχουν κλείσει τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της «κρίσης».
Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ, «κανονικά» θα έπρεπε να είναι απρόσωποι αριθμοί στις ατελείωτες λίστες των ανέργων, που αφήνει πίσω της η εφαρμογή των μνημονίων και της νέας κατοχής στην χώρα μας.
Αυτοί οι εργαζόμενοι όμως, επέλεξαν έναν άλλο δρόμο. Πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, έβαλαν μπρος τις μηχανές και εργάζονται. Εργάζονται, παράγοντας προϊόντα χρήσιμα και ποιοτικά και συντηρώντας με την εργασία τους, τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους.
Το εγχείρημα της ΒΙΟΜΕ δεν έχει προηγούμενο στα ελληνικά δεδομένα και, όπως κάθε τι πρωτοπόρο, συνάντησε και συναντά πολλές δυσκολίες και εμπόδια. Κυρίως, συνάντησε την αρνητική στάση των προηγούμενων κυβερνήσεων, που μπορούσαν να προβούν στις απαραίτητες νομοθετικές ρυθμίσεις, και να δώσουν λύση στα περισσότερα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Συναντά και την υποκρισία της τωρινής κυβέρνησης, η οποία, κατά την προσφιλή τακτική της, αφού επιδόθηκε σε ανέξοδες, προεκλογικές υποσχέσεις, απ’ όταν ανέλαβε εξουσία, έγραψε στα παλιότερα των υποδημάτων της,  όσα υποσχόταν πριν…
Παρόμοια, και με το θέμα του εκπλειστηριασμού του οικοπέδου, το οποίο θα μπορούσε να είχε ρυθμιστεί, αν υπήρχε πολιτική βούληση. Δυστυχώς όμως, η πολιτική βούληση όλων των μέχρι τώρα κυβερνώντων, υπαγορεύει αυτήν ακριβώς τη στάση που φέρνει σε τεχνητή σύγκρουση τη μια μερίδα εργαζομένων με την άλλη και διαιωνίζει τα προβλήματα και τις αντιπαραθέσεις.
Το ΕΠΑΜ δηλώνει ότι συμπαρίσταται στον αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ και καλεί τα μέλη και τους φίλους του να τον στηρίξουν έμπρακτα.
-      Συμμετέχουμε στην κινητοποίηση για αποτροπή του πλειστηριασμού στις 20 Οκτώβρη, στις 11 το πρωί στα Δικαστήρια Θεσσαλονίκης.
-      Συμμετέχουμε και στηρίζουμε τις δράσεις συμπαράστασης στους εργαζόμενους της ΒΙΟΜΕ.

-      Υποστηρίζουμε τα προϊόντα της ΒΙΟΜΕ.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου για την ομιλία Τσίπρα στο Συνέδριο

Σκόπιμη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, τα περί εξόδου από το ευρώ, το σχέδιο Σόιμπλε και η ανάγκη εθνικού-κρατικού νομίσματος από τον κ. Τσίπρα

Τον ρόλο του επίσημου διαχειριστή της διατήρησης της απολυταρχίας, της θεμελίωσης της ανελευθερίας και της εξάρτησης  ανέλαβε πλέον και επίσημα ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω του φερόμενου ως πρωθυπουργού της χώρας. Η δήλωσή του κ. Τσίπρα στην ομιλία του στο 2ο συνέδριο του κόμματος, οτι «η έξοδος από το ευρώ δεν ήταν και δεν είναι ένα προοδευτικό σχέδιο,» αποκαλύπτει για ακόμη μια φορά πόσο ψεύδεται όταν αναφέρεται στα ζητήματα της δημοκρατίας, της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της Ελλάδας.

Φαίνεται πως η πρόοδος για τον κ. Τσίπρα και το συνάφι του, είναι συνδεδεμένη με τον απεχθή δανεισμό, την φονική υπερφορολόγηση, το ξεπούλημα της δημόσιας και την αρπαγή της ιδιωτικής περιουσίας. Πρόοδος είναι για τον κ. Τσίπρα, η διάλυση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, η μετατροπή της χώρας σε αποθήκη ανθρώπινων ψυχών και η παράδοση της φύλαξης των ελληνικών συνόρων  σε ενισχυμένες ευρωπαϊκές συνοριοφυλακές.

Όλη αυτή η λεηλασία βέβαια όπως παραδέχεται κι ο ίδιος, ουσιαστικά  η παράδοση της χώρας σε ξένες δυνάμεις κατοχής,  «συνέβησαν με στόχο την παραμονή στο ευρώ.» Αλλά δεν θα πρέπει να ανησυχούμε, γιατί αν εγκαταλείπαμε την ευρωζώνη, η λεηλασία θα ήταν ισόποση και μάλιστα ακαριαία. Θα συνοδευόταν μάλιστα και με απώλεια των λαϊκών καταθέσεων στις τράπεζες. Με άλλα λόγια μας έσωσαν. Μας έσωσαν από αυτά που δήθεν θα παθαίναμε, ενώ τα υφιστάμεθα όλα τώρα!

Δεν περιμέναμε από τον κ. Τσίπρα καμμιά ευαισθησία απέναντι στο δράμα που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Κατανοούμε επίσης οτι δεν αναγνωρίζει  τι εκστομίζει, αφού η ικανότητά του στην ανάγνωση, δεν αρκεί για να αντιληφθεί την άρρηκτη σχέση ανεξάρτητης δημοσιονομικής πολιτικής και εθνικού – κρατικού νομίσματος, με την δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία. Αυτά του γράφουν, αυτά δημόσια διαβάζει.

Μας αγανακτεί όμως η σκόπιμη διαστροφή και διαστρέβλωση της πραγματικότητας, που επιχειρεί να ταυτίσει την μετάβαση σε εθνικό- κρατικό νόμισμα και την άσκηση ανεξάρτητης δημοσιονομικής πολιτικής,  με το σχέδιο Σόιμπλε και τις υπόγειες μεθοδεύσεις του πρώην υπουργού Οικονομικών κ. Βαρουφάκη. Με αυτό δηλαδή που το ΕΠΑΜ έχει καταγγείλει από το καλοκαίρι του 2015 και έχει να κάνει με την επιβολή διπλού νομίσματος σκριπ, το γνωστό IOU.

Ενα διπλό κατοχικό νόμισμα, που ποτέ δεν έχει εγκαταληφθεί από τα σχέδια των επιτελείων της ευρωζώνης. Ένα σχέδιο που τελικά θα επιβληθεί στην Ελλάδα, όσο κυβερνήσεις, σαν το συνονθύλευμα που συσπειρώνεται γύρω από τον κ. Τσίπρα, συνεχίζουν να κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους και την Ελλάδα εντός ευρωζώνης.

Το ΕΠΑΜ καταγγέλλει επίσης σύσσωμο τον κοινοβουλευτικό θίασο των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία σε ένα κρεσέντο υποκρισίας κι αναλγησίας απέναντι στον ελληνικό λαό, συντάσσονται φανερά ή κρυφά με την καταστροφική παραμονή μας στον ζουρλομανδύα του ευρώ και τον ολοκληρωτισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.


Γραφείο Τύπου Ε.ΠΑ.Μ.
Αθήνα 15 Οκτωβρίου 2016

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016

Το μεγάλο κακό: GREXIT

του Γιάννη Σιδέρη*

Όλα ξεκίνησαν εκείνη την αποφράδα μέρα του Μάη πριν εξήμιση χρόνια. Ο μυστακιοφόρος (τότε) πρωθυπουργός (τότε) της χώρας, με πόνο ψυχής (το είπε κι ο ίδιος) ανακοίνωνε σε μας τους απλούς και ταπεινούς πολίτες ότι η χώρα μπαίνει σε πρόγραμμα διάσωσης, γιατί αλλιώς θα χρεοκοπούσε. Τότε ήταν που μπήκε στη ζωή μας αυτή η αναθεματισμένη λέξη (θου Κύριε): GREXIT. Και μόνο που την σκέφτομαι ένα ρίγος διαπερνά όλο μου το σώμα. Κάθε φορά μάλιστα, κοιτάζω προς τη πόρτα, μη και μπάζει, μα πάντα είναι κλειστή! Κάτι άλλο λοιπόν είναι αυτό που μου προκαλεί αυτή την ανατριχίλα. Έπρεπε να το ψάξω. Τι άραγε να μου ενεργοποιεί στον εγκέφαλο αυτή η λέξη και εκκρίνουν κάποιοι μυστηριώδεις αδένες την ουσία που με κάνει να ανατριχιάζω;

Άρχισα να ακούω λοιπόν κάποιους έγκριτους, σοβαρούς δημοσιογράφους των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, όπως και ακαδημαϊκούς που καλούσαν, ιδιαιτέρως δε οικονομολόγους. Τους πολιτικούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν τους πολυεμπιστευόμουν. Το συμπέρασμα ήταν ένα. Σα να μιλούσαν όλοι μ’ ένα στόμα, μια φωνή, το συμπέρασμα ήταν ένα: GREXIT ίσον ολοκληρωτική καταστροφή! Τι να πω κι εγώ ο αδαής πια; Πως να διαφωνήσω με αυτά τα τέρατα (με την καλή την έννοια) της πολιτικής, της δημοσιογραφίας, της επιστήμης; Προσπάθησα να το δω λίγο φιλοσοφικά το ζήτημα, ώσπου ο Μέγας των Φιλοσόφων Ράμφος, ήταν κάθετος. Εμείς φταίμε για ότι έχει συμβεί και πρέπει να συμβιβαστούμε, γιατί βέβαια GREXIT ίσον ολοκληρωτική καταστροφή!

Τι να κάνω κι εγώ; Έσκυψα το κεφάλι κι είπα θα τη βγάλω με κάποιο τρόπο. Ήρθε και ο....
τεράστιος (δεν εννοώ στο μέγεθος, προς Θεού) πολιτικός Βενιζέλος, χώνει και τον ΕΝΦΙΑ! Μα, τι ‘ναι τούτο πάλι, αναρωτήθηκα. Είπα να μη πληρώσω. Στο διάολο, σκέφτηκα, να πάνε δεν τους πληρώνω. Είχα κάποιες τύψεις η αλήθεια είναι, μα το ‘χα πάρει απόφαση. Άκουσα όμως και πάλι όλους αυτούς τους έγκριτους. Τι το ‘θελα; Αν δεν πληρώσουμε, λέει, τότε δε θα βγει το πρόγραμμα και τελικά θα έχουμε... GREXIT. Όχι ρε πούστη μου, σκέφτηκα. Όχι GREXIT. Η ανατριχίλα και πάλι διαπέρασε το κορμί μου. Είχα μάθει πια. Αυτό θα είναι η απόλυτη καταστροφή. Πετρέλαιο δεν θα ‘χουμε, αν και δεν είχα βάλει πετρέλαιο από τότε που ακρίβηνε. Φάρμακα δεν θα ‘χουμε, αν και ήδη με αυτά τα γενόσημα δεν έβρισκα εύκολα αυτά που έπαιρνε η μάνα μου. Χαρτί υγείας δεν θα ‘χουμε! Σ’ αυτό δεν είχα αντίλογο. Τι θα ‘κανα χωρίς χαρτί υγείας; Να πεις ότι πάω κάθε μέρα μια φορά για χέσιμο, κάπως θα τη βόλευα με κανά φύλλο από εφημερίδα όπως ο παππούς μου. Έλα όμως που οι επισκέψεις μου στην τουαλέτα είναι πάνω από τρεις φορές καθημερινά! Τρομοκρατήθηκα. Ε, λοιπόν αν το GREXIT θα γίνει η αιτία να μην μπορώ να βρω χαρτί υγείας, τότε, σκέφτηκα, θα κάνω ότι μου ζητήσουν. Ακόμη και τον ΕΝΦΙΑ θα πληρώσω! Και τον πλήρωσα.

Κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες μου, με το GREXIT ως μόνιμη απειλή, κάτι σαν τον Φρέντι Κούγκερ. Αν δεν κάναμε όλοι μας, κι εγώ μαζί, αυτά που έπρεπε, μπορούσε να εμφανιστεί οποιαδήποτε στιγμή από οπουδήποτε. Ώσπου άκουσα τον Αλέξη. Νέος, ωραίος (πράσινα μάτια δεν έχει), φρέσκος, ανδρέιζε και λίγο ίσα να μου ενεργοποιεί το σοσιαλιστικό παρελθόν μου, για ελπίδα μίλαγε, εδώ είμαστε είπα. Το GREXIT, άρχισε να χάνει αυτή τη μεταφυσική του δύναμη μέσα μου. Όλα τα ‘χε τακτοποιημένα ο Αλέξης. Ούτε GREXIT, και οι αγορές θα χόρευαν πεντοζάλι ή έστω κανά καλαματιανό, και η μαντάμ Μέρκελ θα πήγαινε σπιτάκι της, και τον μισθό μου θα ξανάφερνε στα 700 ευρώ, και η μάνα μου θα ‘παιρνε πάλι την δέκατη τρίτη σύνταξη που της είχαν κόψει, και τον ΕΝΦΙΑ θα καταργούσε, και πάνω απ’ όλα, δεν θα ‘κανα και τίποτα εγώ. Δεν είχα, παρά απλά να ρίξω ένα ψήφο στο κουτί που έγραφε ΣΥΡΙΖΑ κι είχε κάτι χρώματα πολλά κι ωραία. Τον ψήφισα. Το χαμόγελο ξαναγύρισε στο χειλάκι μου. Κι ο Αλέξης άρχισε τις διαπραγματεύσεις. Μήνες διαπραγματευόταν. Όχι, που νόμιζαν ότι είναι σαν τους άλλους! Σκληρό καρύδι ο Αλέξης! Τους είχε στριμώξει για τα καλά. Σιγά μην έκανε ότι του ‘λεγε ο Σόιμπλε και ο Ντάιλσελμπλουμ! Κι εκεί που όλοι αυτοί νόμιζαν ότι τον τρομάξανε, νά ‘σου ο νέος τραβάει ένα δημοψήφισμα! Κόκαλο η Μέρκελ κι ο Ολάντ. Σκούζανε όλοι τους, μέσα κι έξω. Αν ψήφιζα ΟΧΙ, τότε το GREXIT δεν το γλυτώναμε με τίποτα! Μέχρι και τον βούδα τον Καραμαλάκο φωνάξανε να μας πει να ρίξουμε ΝΑΙ. Ρε, Αλέξη και ξερό ψωμί, είπα! Ακόμη και χαρτί υγείας να μην είχα από Δευτέρα, δεν με ‘νοιαζε. Και ψήφισα ΟΧΙ!

Μέχρις εκεί θυμάμαι. Από το ΟΧΙ και μετά, έχασα τη μπάλα. Ο Αλέξης, πήγε να καθαρίσει στας Ευρώπας, έβγαλε έρπη και έφερε και τρίτο μνημόνιο. Τον πούλο! Πάνε τα 700 ευρώ, πάει κι η σύνταξη της μάνας μου, έμεινε ο ΕΝΦΙΑ, μπήκαν κι άλλοι φόροι! Και τώρα; Τα κεφάλια μέσα. Δε πάει στο διάολο, σκέφτηκα. Δεν θα γινόταν αλλιώς. Τουλάχιστον γλυτώσαμε το GREXIT! Ο Αλέξης, δεν μπόρεσε να κάνει αλλιώς. Έκανε ότι του είπε ο Σόιμπλε, για γλυτώσουμε το GREXIT, που όπως είπαμε όλοι μα όλοι οι έγκριτοι, το θεωρούν ίσο με την απόλυτη καταστροφή.

Και κάπως έτσι περνούσε ο καιρός. Ο Αλέξης κοντεύει δυο χρόνια στο Μαξίμου. Κι εγώ δεν έχω πια, όχι τον ΕΝΦΙΑ να του πληρώσω, μα ούτε και το ρεύμα! Θα ‘ρθουν και τα τέλη κι ακόμα δε ξέρω αν θα κρατήσω το αυτοκίνητο. Δε βαριέσαι! Τι να το κάνω; Αφού ο Αλέξης, μια και δε γινόταν αλλιώς μην το ξεχνάμε τούτο, και τη βενζίνη ακρίβυνε και τα διόδια, κι ας έλεγε παλιά όταν κι αυτός δεν ήξερε ότι δεν γίνεται αλλιώς να μην τα πληρώνουμε. Στο διάολο να πάει και το παλιάμαξο. Λες και θα ‘χω να το κινήσω; Για GREXIT πάντως μετά το τρίτο μνημόνιο, η αλήθεια είναι πως δεν είχα ξανακούσει. Κάτι είναι κι αυτό! Το μόνο που άκουγα είναι πόσο καλά πάει το πρόγραμμα, πόσο καταστροφολόγοι είναι αυτοί που λένε πως δεν πάει καλά και πως όπου να ‘ναι έρχεται η ανάπτυξη. Το πρώτο τρίμηνο του δεκάξι έρχεται, το Πάσχα με την Ανάσταση του Κυρίου έρχεται, κατά το καλοκαιράκι έρχεται, το τελευταίο τρίμηνο του δεκάξι έρχεται, κι όλο αυτή η άτιμη η ανάπτυξη να ξεγλιστράει. Τουλάχιστον γλυτώσαμε από το GREXIT!

Έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Ώσπου άκουσα για το σχέδιο Σόιμπλε. Πάλι το GREXIT. Έντρομος έβαλα να ακούσω τους έγκριτους. Όποιοι θέλουν να γυρίσουμε στην δραχμή, εξυπηρετούν το σχέδιο του Σόιμπλε, λένε. Να μην φύγουμε από το πρόγραμμα, λένε. Εκεί μπερδεύτηκα, είναι αλήθεια. Μα τόσα χρόνια, ότι  λέει ο Σόιμπλε δεν κάνουν όλοι αυτοί που ξορκίζουν την έξοδο από το ευρώ, όπως ο παπάς στον «Εξορκιστή»; Γι’ αυτό δεν βάλανε τόσους φόρους; Γι’ αυτό δεν κόψανε μισθούς και συντάξεις; Για να μην μας βρει το μεγάλο κακό, το GREXIT. Γι’ αυτό κι ο Αλέξης μας έφερε το τρίτο μνημόνιο που όλοι τους το ψήφισαν και τώρα το καταριούνται. Για να μην μας βρει το κακό! Και κάποιοι γραφικοί, αδαείς, λαϊκιστές, που έτυχε ν’ ακούσω πεντέξι φορές και μιλούν από το 2010 για έξοδο από το ευρώ, αυτοί δεν είναι που έλεγαν να μην κάνουμε ότι μας ζητάει ο Σόιμπλε; Τώρα, πως εκείνοι που έφεραν και υποστήριζαν τα μνημόνια, για να μην μας βρει το κακό, καταγγέλλουν τους άλλους που υποστηρίζουν το GREXIT, ότι εξυπηρετούν το σχέδιο Σόιμπλε; Μπερδεύτηκα! Μπερδεύτηκα πολύ! Τι γίνεται ρε παιδιά; Κάτσε να σκεφτώ λίγο. Σόιμπλε, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Γιωργάκης, Σαμαράς, Πορτοσάλτε, Μπάμπης, Φωτάκος, Αλέξης, GREXIT... Για σώπα και το ‘χω!

Ε, λοιπόν για να τελειώνουμε. Το χαρτί υγείας δεν με νοιάζει πια! Αλήθεια σας λέω. Βρήκα τη λύση. Νερό και πετσέτα. Και θα ‘ναι και πιο υγιεινό! Στο διάολο το χαρτί υγείας! Στο διάολο ο Αλέξης! Στο διάολο ο Σόιμπλε!  Στο διάολο και το ευρώ!

*Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του ΕΠΑΜ