Επανάσταση & Πραξικόπημα

Του Αντώνη Παπαντωνίου

Δυό λέξεις εξαιρετικά φορτισμένες όχι μόνον στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο ολόκληρο.
Δυό λέξεις που όμως έχουν διαφορετική αφετηρία και εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα για την Κοινωνία και στην οποία τελικά έχουν και επιπτώσεις.

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η κοινωνική ζωή συνεχώς εξελίσσεται αλλά όχι και με ευθύγραμμο τρόπο.
Έτσι λοιπόν όταν ο δρόμος της εξέλιξης του πολιτισμού κλείνει ενώ οι απαιτήσεις για την συνέχιση του δρόμου αυτού διαρκώς γίνονται και πιο έντονες, χωρίς ελπίδα αυτή η πορεία να εκπληρωθεί, τότε η κοινωνία βρίσκεται μπροστά στο τρομερό δίλλημα: ή να εξαφανιστεί ή με τη βία να ανανεωθεί.

Έτσι λοιπόν εάν στον οργανισμό της κοινωνίας υπάρχουν ακόμα δυνάμεις άφθαρτες και ζωντανές ικανές να αναζωπυρώσουν τον άρρωστο οργανισμό της κοινωνίας, τότε η κοινωνία ξεσηκώνεται και ανανεώνεται, διαφορετικά εκφυλίζεται και τελικά εξαφανίζεται.

Όταν λοιπόν η κοινωνία βρεθεί στα πρώτα συμπτώματα του μαρασμού συνήθως οπλίζεται με υπομονή και ξεκινά ένα σκληρό αγώνα για να γεφυρώσει το χάσμα το οποίο υπάρχει μεταξύ της κατάστασης που επικρατεί και των απαιτήσεων του πολιτισμού.

Κατά την διάρκεια αυτού του σκληρού αγώνα και με το έμφυτο συναίσθημα της επιβίωσης η κοινωνία συντρίβει κάθε εμπόδιο, παραμερίζει ξεπερασμένους τύπους και παραδόσεις και βάζει τις βάσεις μιάς νέας μορφής κοινωνικού βίου και μιάς νέας ιστορίας.

Επανάσταση λοιπόν ονομάζουμε το σύνολο εκείνων των τάσεων και αγώνων, οι οποίοι γίνονται κατά της κρατούσης κατάστασης, κατά της παράδοσης και πολλές φορές και κατά της ιστορίας, γιατί δεν ανταποκρίνονται πλέον προς τις απαιτήσες του πολιτισμού (Βλέπε Χ.ΣΓΟΥΡΙΤΣΑΣ- ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ – ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟ).

Η Επανάσταση λοιπόν παρουσιάζεται σαν αντίδραση κατά της κοινωνικής κρίσης, σαν κοινωνική ανάγκη ενώ συγχρόνως εμφανίζεται και σαν κοινωνική κρίση.
Και είναι κρίση δεδομένου ότι θέλει από την κρίση να την απαλλάξει κατά τρόπο ριζικό και απόλυτο.

Όσο εντονότερη είναι η αντίθεση της κρατούσης κατάστασης προς τις απαιτήσεις του πολιτισμού, όσο πιο ισχυρή καταπίεση εφαρμόζεται για την συντήρησή της, τόσο περισσότερο βαθειά γίνεται η κρίση και τόσο πιο σφοδρός γίνεται ο αγώνας εναντίον της.

Η επικράτηση του αγώνα αυτού οδηγεί σε ριζικές μεταβολές της κοινωνικής ζωής, καταλύει την επικρατούσα κατάσταση και ιδρύει νέες κοινωνικές σχέσεις, δημιουργεί νέες ηθικές βάσεις και δημιουργεί καινούργια ιστορία και για το λόγο αυτό και πολύ εύστοχα ο Karl Marx «εχαρακτήρισε την επανάσταση σαν ατμομηχανή της Ιστορίας.»

Οι μεταβολές που επέρχονται με τις επαναστάσεις είναι δυνατόν να αναφέρονται στην ηθική και την θρησκεία μιάς κοινωνίας ή στην πολιτική ζωή.
Έτσι λοιπόν διακρίνουμε δύο ειδών επαναστάσεις: Τις Θρησκευτικές και τις Πολιτικές.

Πολιτική επανάσταση είναι η βίαιη μεταβολή της πολιτικής ζωής των Λαών, η Λαική εξέγερση στο εσωτερικό μιάς Πολιτείας, η οποία αποσκοπεί στη βίαιη μεταβολή είτε ολόκληρης είτε μέρους της μορφής του πολιτεύματος, τη μεταβολή δηλαδή του είδους της διακυβέρνησης και όχι απλά στα πρόσωπα που ασκούν την εξουσία.

Οι επαναστάσεις αυτές (πολιτικές) φέρνουν νέες ιδέες, προπαρασκευάζονται με ηρεμία και ψυχραιμία και εγγυώνται την επιτυχία.
Ξεσπούν δε μόνον όταν η Κυβέρνηση της Χώρας δεν προσαρμόζεται στις απαιτήσεις του Λαού και άλλο μέσον δεν υπάρχει παρά μόνον η βία.
Σε αντίθεση με τα χαρακτηριστικά της επανάστασης που είδαμε, σε περίληψη πιο πάνω, θα πρέπει να δούμε και ένα άλλο είδος εξέγερσης, το πραξικόπημα.

Είναι η περίπτωση κατά την οποία η πράξη για ανατροπή δεν έχει ηθικά ελατήρια, στερείται ιδεών ανθρωπισμού, που χαρακτηρίζουν τις επαναστάσεις και προέρχονται από ατομικό υπολογισμό και συμφέρον.

Το χαρακτηριστικό της εξέγερσης αυτής είναι η βία, διαφέρει όμως αυτή της επανάστασης στο σκοπό και στα αίτια.

Δεν πηγάζει,όπως εκείνη, από ιδέες αλλά από προσωπικούς υπολογισμούς, δεν αποβλέπει στην επικράτηση ιδεών προς το συμφέρον του πληθυσμού, αλλά στην προστασία και προαγωγή προσωπικών συμφερόντων και την εκπλήρωση προσωπικών φιλοδοξιών.

Το πραξικόπημα είναι εκδήλωση της θέλησης για την απόκτηση δύναμης και αυτό που επιτυγχάνεται με αυτήν δεν είναι υψηλή κοινωνική απαίτηση, αλλά βελτίωση οικονομική και ικανοποίηση της φιλοδοξίας των συμμετεχόντων.

Δεν υποστηρίζεται από τον Λαό αλλά από μια συγκεκριμένη τάξη η ορισμένα πρόσωπα που αδιαφορούν για το κοινό συμφέρον και που συνήθως στρέφονται και εναντίον του, με μόνο στόχο να βελτιωθεί η θέση τους ή να να εκπληρωθεί το προσωπικό τους συμφέρον και η προσωπική τους εκδίκηση.

Δεν έχουν καμία δημιουργική διάθεση αλλά αντίθετα φέρουν πάντοτε την καταστροφή και την γενική ερήμωση.
Δεδομένου μάλιστα ότι δεν έχουν ιδεολογικές αναφορές ζητούν να επιβληθούν με την τρομοκρατία και έχουν μαζί τους εκείνο το μέρος του Λαού που έχει χαμηλά αισθήματα, είναι άτομα μάλλον κακοποιά παρά έντιμα.

Τα πραξικοπήματα είναι έργο μιας μειονότητας, οι αφορμές είναι συνήθως μόνον προσωπικές και πολλοί από τους οπαδούς τους είναι εγκληματίες και παράφρονες.
Η εγκληματικότητα των ανθρώπων αυτών είναι αποτέλεσμα της ηθικής τους κατάπτωσης και είναι επιρρεπείς σε κλοπή,αρπαγή ή δολοφονία και η όποια αγριότητα θεωρείται εντελώς αυτονόητη.

Το πραξικόπημα σε αντίθεση με την επανάσταση δεν ξεσπά ήρεμα, αλλά απότομα και σπασμωδικά επιζητώντας να επιβληθεί σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Επειδή όμως δεν έχει τα υψηλά ιδανικά της επανάστασης, προσπαθεί να δημιουργήσει εντύπωση με μέσα όπως η τρομοκρατία που αποτελεί και την μόνη της δύναμη.
Γι αυτό το λόγο και οι πολιτικές δολοφονίες είναι η τα προμηνύματα η τα επακόλουθα του πραξικοπήματος.

Καταλήγοντας λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι η πράξη εκείνη η οποία επιφέρει μεταβολή του πολιτεύματος κατά τρόπο αντιστρόφως ανάλογο από την επιζητούμενη μεταβολή από το Λαό, ονομάζεται πραξικόπημα.

Στο σημείο αυτό και αφού θέσαμε, συνοπτικά, τη διαφορά των εννοιών Επανάσταση και Πραξικόπημα που δημιουργεί σύγχυση σε μεγάλη μερίδα του Λαού, ας δούμε ποιες ήταν ιστορικά μέχρι σήμερα οι επαναστάσεις και τα πραξικοπήματα στην Ελλάδα και ας αναλογιστούμε τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά μας σαν Πολίτες :

1.- 3 Σεπτέμβρη 1843 Επανάσταση και απόκτηση Συντάγματος από το Όθωνα, με το Λαό να στηρίζει και να στηρίζεται από το Στρατό με επί κεφαλής τον Στρατηγό ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, τον Συνταγματάρχη ΚΑΛΛΕΡΓΗ και τον Ταγματάρχη ΣΠΥΡΟΜΗΛΙΟ.

2.- 10 Οκτώβρη 1862 Επανάσταση και εκθρόνηση του Όθωνα από το Στρατόλαο με επί κεφαλής τον Συνταγματάρχη ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟ.

3,- 16-8-1909 Στρατός και Λαός που καταλήγει στην άφιξη από την Κρήτη του Ελ. Βενιζέλου.
Επί κεφαλής του Στρατού Συνταγματάρχης ΖΟΡΜΠΑΣ, Ταγματάρχες ΟΘΩΝΑΙΟΣ και ΖΥΜΒΡΑΚΑΚΗΣ.

4.- 1922 Μικρασιατική καταστροφή και ο «Μαύρος Καβαλλάρης» ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ και Λαός.

Και τα Πραξικοπήματα:

1.- Το διπλό του τότε Βασιληά Κωνσταντίνου το 1915 με την διπλή διάλυση της Βουλής με σκοπό την επιβολή προσωπικής πολιτικής παρά την απόφαση της πλειοψηφίας των Βουλευτών των Βουλών που διέλυσε και που με τον τρόπο αυτό μετέβαλε το Δημοκρατικό Πολίτευμα της Ελλάδας σε Μοναρχικό.

2.- 1936 κατάλυση του Κοινοβουλίου από τον Βουλευτή Ι. Μεταξά που επέβαλε το Φασιστικό Καθεστώς της 4ης Αυγούστου.

3.- 21-4-1967 Κατάλυση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος από την Στρατιωτική Δικτατορία των επίορκων Αξιωματικών ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ-ΠΑΤΤΑΚΟΥ-ΜΑΚΑΡΕΖΟΥ-ΙΩΑΝΝΙΔΗ με την κατατρομοκράτηση του Λαού και με τελική κατάληξη την προδοσία της ΚΥΠΡΟΥ.

4.- 5-5-2010 Υπογραφή της « »Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης»με ξένες Δυνάμεις από τον Τότε «Πρωθυπουργό» Γεώργιο Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.
Όπου στο άρθρο 14παρ.5 ορίζεται ότι η Ελλάδα παραιτείται άνευ όρων και αμετάκλητα από κάθε ασυλία λόγω άσκησης Εθνικής Κυριαρχίας, παραβιάζοντας ευθέως το Ελληνικό Σύνταγμα.
Κάτι που στην εξέλιξή του μετατράπηκε σε Νομικοπολιτική ΚΑΤΟΧΗ τον Αύγουστο του 2015 με τον Ν. 4336/14-8-2015 Φ.Ε.Κ.94Α (ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ Γ-ΣΕΛ.1014) από την Κυβέρνηση με «Πρωθυπουργό» τον Αλ. ΤΣΙΠΡΑ και που χρήσιμο είναι να γράψουμε τι ακριβώς αναφέρει για τους Ιστορικούς του μέλλοντος:

«Η Κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαική Επιτροπή, την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που αφορούν την επίτευξη των στόχων του Μνημονίου Συνεννόησης ΠΡΙΝ από την οριστικοποίηση και τη Νομική έγκρισή τους.

Κλείνοντας ένα μόνο έχω στο μυαλό μου.
Την ημέρα που θα συναντήσουμε τις ένδοξες στιγμές της Ιστορίας μας όπως περιέγραψα πιο πάνω
για να νιώσω και πάλι :

ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ!!!

Ο Αντώνης Παπαντωνίου, Υποναύαρχος Λ.Σ.(ε.α) - Νομικός, είναι μέλος του Ε.Σ.Σ.
και Αναπλ.Μέλος της Π.Γ. Ε.ΠΑ.Μ.