Κυριακή 26 Μαρτίου 2017

Ζήτω ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του ελληνικού έθνους!

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ

Για τους αποικιοκράτες της Ευρώπης ο αγώνας για την ελευθερία των Ελλήνων που ξέσπασε το 1821 δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια αυθαιρεσία βάρβαρων ληστών και κατσαπλιάδων εναντίον του σεβάσμιου και καλοπροαίρετου Σουλτάνου. Οι κατσαπλιάδες που ξεσηκώθηκαν δεν είχαν στο νου τους μόνο το λουφέ και τη λεηλασία. Κι όταν το ματοκύλισμα πήρε διαστάσεις άνευ προηγουμένου, τότε επενέβησαν οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι, μπας και σταματήσουν το κακό. Και κυρίως να εκπολιτίσουν τους βάρβαρους ανατολίτες, που είχαν και έχουν το θράσος να θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους του ηρωικού γένους των αρχαίων Ελλήνων.
Αυτά έλεγαν τότε κι αυτά συνεχίζουν να λένε και σήμερα. Μας το λένε καθαρά ακόμη και με δηλώσεις τους ακόμη και σήμερα. Η πρόσφατη δήλωση Ντάιζεμπλουμ, αποτελεί απλά το κερασάκι στη σαντιγί. Αυτά παπαγαλίζουν και τα ανδράποδα της αμορφωσιάς και της ηλιθιότητας μέσα στη χώρα μας.

Οι Έλληνες πρέπει να ξεχάσουν την ιστορία τους και να σιχαθούν τους αγώνες του έθνους και του λαού τους για την πολυπόθητη ελευθερία. Ιδιαίτερα σήμερα που διακυβεύεται η ίδια η επιβίωσή τους.
Ο Έλληνας σήμερα πρέπει να αισθάνεται ένοχος για τον πατριωτισμό του. Πρέπει να ξεχάσει ότι «ο πατριωτισμός, όπως γράφει ο Λένιν, είναι ένα από τα πιο βαθιά αισθήματα, ριζωμένα λόγω της ύπαρξης επί αιώνες και χιλιετίες ξεχωριστών πατρίδων» (Λένιν, Άπαντα τ. 37, σ. 190). Και οι ξεχωριστές πατρίδες είναι σύμφυτες με τους ξεχωριστούς ανθρώπους. Πάνω στο έδαφος της ξεχωριστής πατρίδας αναπτύσσεται ιστορικά ο ξεχωριστός τρόπος ζωής κάθε ανθρώπου, τα ήθη και τα έθιμά του, οι πεποιθήσεις και η κοινωνική του συνείδηση, οι αγώνες του για δικαιώματα και ελευθερία.
Η παγκόσμια ιστορία του ανθρώπινου γένους δεν υφίσταται ως ανθρωπολογία, ή ζωολογία, αλλά ως διαλεκτική ενότητα της ιστορικής πορείας κάθε ξεχωριστής πατρίδας και του τρόπου που διαμορφώνεται ιστορικά από τους κοινωνικούς αγώνες και τις αγωνίες των ανθρώπων που την συγκροτούν. Μέσα από την πατρίδα του ο ιστορικός άνθρωπος αποκτά προσωπικότητα, πολιτισμό και τέχνη, αλλά και την ικανότητα να κατανοεί με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο τον κόσμο ευρύτερα. Ανάλογα με τα όρια της εποχής του.
Χωρίς πατρίδα δεν υφίσταται ιστορικός άνθρωπος. Η ιστορία του δεν είναι πια η διαφορετικότητα και η εξέλιξη των κοινωνιών του στο πέρασμα των χρόνων, αλλά η ιστορία του ζωικού είδους με την ονομασία άνθρωπος.
Αυτό το είχαν καταλάβει οι άνθρωποι από την πρώτη στιγμή που τους δόθηκε η ευκαιρία να εγκατασταθούν σε οικισμούς και αργότερα σε πόλεις αποκτώντας για πρώτη φορά στην ιστορία τους πατρίδα. Ο Όμηρος στην Ιλιάδα καταριέται όποιον είναι "ἀφρήτωρ, ἀθέμιστος, ἀνέστιος", δηλαδή χωρίς ανάγκη πατρίδας, διότι αυτός "πολέμου έραται επιδημίου οκρυόεντος".
Με τη σειρά του ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του θεωρεί εκείνον που δεν έχει ανάγκη πατρίδας, δηλαδή Πόλης, κτήνος ή Θεό: "Απ' αυτό συνάγεται ότι η πόλη αποτελεί μια φυσική πραγματικότητα και ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ζώο πολιτικό, και ότι αυτός που εξαιτίας της φύσης του και όχι εξαιτίας των περιστάσεων ζει εκτός πόλεως είναι είτε φαύλος είτε κάτι καλύτερο από άνθρωπος, όπως ακριβώς είναι και εκείνος που αποδοκιμάστηκε από τον Όμηρο: ο άνθρωπος χωρίς συγγενικούς δεσμούς, χωρίς νομικές δεσμεύσεις και χωρίς σπίτι..."
Άνθρωπος γενικά δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα δεν είναι άνθρωπος εκ φύσεως, αλλά κτήνος ή Θεός. Κι επειδή δεν μπορεί να είναι Θεός - ότι κι αν νομίζει ο ίδιος για τον εαυτό του - τότε είναι κτήνος. Ικανός μόνο για κτηνωδίες. Υποβιβάζεται σε αγελαίο ζώο, σε νομάδα τροφοσυλλέκτη χωρίς κοινωνική συνείδηση, ιστορική συνέχεια και ταυτότητα.
Ενώ η διαφορετικότητα της ξεχωριστής προσωπικότητας που οφείλει να διακρίνει κάθε κοινωνικό άνθρωπο υποβιβάζεται σε ζωώδη αντανακλαστικά και συμπεριφορές, που γεννούν εκ φύσεως το μίσος και την απανθρωπιά. Πρόκειται για ένστικτα και συμπεριφορές που μπορούν να μόνο σε απάνθρωπες κοσμικές ή απόκοσμες εξουσίες.
Δεν είναι εγωιστική η αξίωση να σου ανήκει μια πατρίδα για να της ανήκεις. Είναι η προϋπόθεση της διαφορετικότητας σου, το πόσο αληθινά ξεχωριστή προσωπικότητα είσαι σαν κοινωνικός άνθρωπος. Πόσο ανοιχτούς ορίζοντες διαθέτεις για να κατανοήσεις, να συμπαθήσεις και να υπερασπιστείς το θεμελιώδες δικαίωμα του καθενός, να κάνει τις δικές του επιλογές, να είναι διαφορετικός, να έχει τις δικές του ρίζες και τη δική του ιστορία, να διάγει τον τρόπο ζωής που αυτός προτιμά χωρίς να τον επιβάλλει σε κανέναν άλλον, να έχει τη δική του ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία και συναίσθηση του κόσμου.
Και χωρίς να ξέρεις να αγαπάς τους δικούς σου, χωρίς να δένεσαι με τον τόπο σου, με τον πολιτισμό που σε γαλούχησε από το πρώτο μητρικό γάλα, με τον τρόπο που σε κοινωνικοποιεί η ίδια η πατρίδα σου μέσα απ' όλες τις αντιξοότητες και τις αντιθέσεις, όσο τραυματικές ή ασυμφιλίωτες κι αν είναι, δεν θα μάθεις τίποτε άλλο εκτός από το να μισείς. Τους πάντες και τα πάντα. Δεν θα μάθεις ποτέ ποιός αληθινά είσαι και πού ανήκεις. Θα ξέρεις να μετράς τον εαυτό σου μόνο με μέτρο τον εγωισμό σου και με όσα αποκτάς -ανθρώπους, ζώα, πράγματα και πλούτη.
Η αίσθηση της κοινωνίας που αποκτά κάθε φορά ο άνθρωπος εξαρτάται σχεδόν απόλυτα από τον τρόπο που κατανοεί, συνδέεται και διεκδικεί την πατρίδα του. Ο Κολοκοτρώνης έλεγε στα απομνημονεύματά του: "Η κοινωνία των ανθρώπων ήταν μικρή, δεν είναι παρά η επανάστασίς μας οπού εσχέτισε όλους του Έλληνας. Ευρίσκοντο άνθρωποι οπού δεν εγνώριζαν άλλο χωριό μακριά μίαν ώρα από το ειδικό τους. Την Ζάκυνθο την ενόμιζαν ως νομίζομεν τώρα το μηκρότερο μέρος του κόσμου. Η Αμερική μας φαίνεται ως πως τους εφαίνετο αυτών η Ζάκυνθος, έλεγαν εις την Φραγκιά."
Η επανάσταση του 1821 διέλυσε τη στενότητα του τοπικισμού και την μεσαιωνική αυτάρκεια της μιζέριας. Ταύτισε για πρώτη φορά το έθνος - που ο Ηρόδοτος το προσδιόριζε ως "αὖτις δὲ τὸ Ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα..." - με την πατρίδα. Κι έτσι για πρώτη φορά ο σύγχρονος Έλληνας αυτοδίκαια απέκτησε θέση στον κόσμο, στη νεώτερη παγκόσμια ιστορία, όχι ως κειμήλιο ή ευτελισμένο απομεινάρι του ηρωικού του παρελθόντος - όπως τον ήθελαν οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι - αλλά ως διακριτική, ξεχωριστή ιστορική οντότητα. Να γιατί η ελευθερία συνδέθηκε αδιάρρηκτα με τον αγώνα για μια ελεύθερη πατρίδα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πατριωτισμός που διακατέχει όλους τους Έλληνες είναι ίδιος. Ο πατριωτισμός από την εποχή της αρχαιότητας των ελληνικών πόλεων εξαρτιόταν από τον ιδιωτικό πλούτο. Ο βαθύς διαχωρισμός σε πλούσιους και φτωχούς δίχασε και τον ίδιο τον πατριωτισμό. Ο πατριωτισμός της επανάστασης του 1821 εμφανίστηκε διχασμένος από την πρώτη κιόλας στιγμή. Άλλος ο πατριωτισμός του χωριάτη που ζώστηκε τ' άρματα ενάντια στον τύραννο κι άλλος ο πατριωτισμός του προύχοντα, του κοτζαμπάση, του τουρκοχριστιανού - όπως τους ονόμαζαν τότε - του φαναριώτη τυχοδιώκτη.
Να γιατί η επανάσταση από την πρώτη κιόλας στιγμή - από την επομένη της απελευθέρωσης της Καλαμάτας στις 23 Μαρτίου - χωρίστηκε σε δυο κόμματα, σε δυο πολιτικές μερίδες. Από τη μια το κόμμα των στρατιωτικών ή το επαναστατικό κόμμα - όπως το χαρακτήριζαν οι διπλωμάτες των μεγάλων δυνάμεων της Ιερής Συμμαχίας - και από την άλλη το κόμμα των αρχόντων, ή ολιγαρχικό κόμμα, ή ευρωπαϊκό κόμμα.
Ο Λαμαρτίνος έλεγε τον 19ο αιώνα: "Υπάρχουν δυο είδη πατριωτισμού. Ένας που τον αποτελούν όλα τα μίση, όλες οι προλήψεις, όλες οι αδρές αντιπάθειες που τρέφουν οι λαοί ο ένας για τον άλλο (...). Υπάρχει ένας άλλος πατριωτισμός, που τον αποτελούν, αντίθετα, όλες οι αλήθειες, όλες οι δυνατότητες, όλα τα δικαιώματα που διαθέτουν από κοινού οι λαοί. Σύμφωνα μ' αυτόν τον πατριωτισμό, αγαπώντας πάνω απ' όλα τη δική σου πατρίδα, αφήνεις να ξεχειλίσουν όλες οι συμπάθειες πέρα από φιλές, γλώσσες, σύνορα..."
Ο πατριωτισμός του επαναστατικού κόμματος το 1821 ήταν ο πατριωτισμός του Ρήγα. Ενώ ο πατριωτισμός του κόμματος των αρχόντων ήταν το μίσος απέναντι σε κάθε τι που απειλούσε το λουφέ, τα προνόμια και την αρπαγή της εξουσίας από τους ίδιους. Από αυτόν τον πατριωτισμό του μίσους γεννήθηκε ο εθνικισμός, ο οποίος στην ένωσή του με την ξενοκρατία και τη ξενοδουλία γέννησε τον εγχώριο φασισμό. Με αυτόν τον φασιστικό πατριωτισμό, με τον εθνικισμό του μίσους θέλουν δεξιοί και αριστεροί σήμερα να ταυτίσουν τον πατριωτισμό του λαού.
Όσο όμως κι αν θέλουν δεν θα το πετύχουν. Γιατί όπως αποδεχόταν ακόμη και ο Τζορτζ Όργουελ ήδη από το 1945, "ο εθνικισμός δεν πρέπει να συγχέεται με τον πατριωτισμό. Και οι δύο λέξεις χρησιμοποιούνται συνήθως με τόσο ασαφή τρόπο που κάθε ορισμός είναι δυνατόν να αμφισβητηθεί, αλλά κάποιος πρέπει να κάνει διάκριση μεταξύ τους, δεδομένου ότι πρόκειται για δύο διαφορετικές, ακόμα και αντίθετες ιδέες. Με τον όρο «πατριωτισμός» εννοώ την αφοσίωση σε ένα συγκεκριμένο τόπο και έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, ο οποίος ο καθένας πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος στον κόσμο, αλλά δεν έχει καμία επιθυμία να τον επιβάλλει σε άλλους ανθρώπους. Πατριωτισμός είναι εκ φύσεως αμυντικός, τόσο στρατιωτικά, όσο και πολιτισμικά. Ο εθνικισμός, από την άλλη πλευρά, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την επιθυμία για εξουσία. Η βαθύς σκοπός του κάθε εθνικιστή είναι να εξασφαλίσει περισσότερη δύναμη και περισσότερο κύρος, όχι για τον εαυτό του, αλλά για το έθνος ή άλλη μονάδα στην οποία έχει επιλέξει να βυθίσει τη δική του ατομικότητα."
Να γιατί τα λόγια του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη για την προς την πατρίδα αγάπη μου, συγκινούσαν και συγκινούν κάθε αληθινό Έλληνα, κάθε αληθινό άνθρωπο που αγαπάει τη ζωή και τους συνανθρώπους του:
Δὲν εἶναι διαβατάρικο πουλί, ποὺ γιὰ μία μέρα
σχίζει τὰ νέφη καὶ περνᾷ γοργὸ σὰν τὸν ἀγέρα,
οὔτε κισσός, π᾿ ἀναίσθητος τὴν πέτρα περιπλέκει
οὔτ᾿ ἀστραπή, ποὺ σβύνεται χωρὶς ἀστροπελέκι,
δὲν εἶναι νεκροθάλασσα, βοὴ χωρὶς σεισμό,
νοιώθω γιὰ σέ, πατρίδα μου, στὰ σπλάγχνα χαλασμό.
Να γιατί οφείλουμε να γιορτάζουμε την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821 και να την τιμούμε παλεύοντας για την ελευθερία της πατρίδας από τη σύγχρονη μορφή δουλείας που μας έχουν επιβάλει.

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

Καζάκης: Λαϊκός ξεσηκωμός για απαλλαγή από το μνημόνιο και αποφυγή της “καταστροφής”...

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ

Όταν όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σιωπή! Πέμπτη, 14 Απρ, 2011

Αλλαγή....ρότας και παλλαϊκό ξεσηκωμό για να “γλιτώσει ο τόπος την ολοκληρωτική καταστροφή” και να απαλλαγεί από το μνημόνιο, πρότεινε ο γνωστός οικονομολόγος- αναλυτής και αρθρογράφος της εφημερίδας “το Ποντίκι”, Δημήτρης Καζάκης, μιλώντας το βράδυ της Τετάρτης (13 Μαρτίου) στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Δ. Π. Θ, στη Νέα Ορεστιάδα, σε εκδήλωση που διοργάνωσε η Β΄ ΕΛΜΕ Έβρου και ο τοπικός σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. “Μνημόνιο: Πράξη σωτηρίας της χώρας ή υπογραφή κατοχής και υποτέλειας;” ήταν το θέμα- ερώτημα της εκδήλωσης, αλλά ως “σωτηρία” ουδείς εκ των ομιλητών, τόσο ο κ. Καζάκης όσο και ο Φάνης Μαλκίδης (λέκτορας του Δ. Π. Θ), το παρουσίασαν...

Καταγγελία της δανειακής σύμβασης, μη αναγνώριση του δημόσιου χρέους και εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδας και μερικών μεγάλων τραπεζών, είναι τα τρία, “πρώτα” βήματα που πρέπει να γίνουν, στο πλαίσιο μιας στρατηγικής αντιμετώπισης του προβλήματος, σύμφωνα με όσα ανέφερε ο κ. Καζάκης. Επόμενη και...αναπόφευκτη κίνηση η “έξοδος από το ευρώ και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα”. “Βήματα δύσκολα με αρκετή δόση ρίσκου, αλλά καλύτερα να δυσκολευτούμε και να πάρουμε ρίσκα, παρά να οδηγηθούμε στην ολοκληρωτική καταστροφή, όπως οδηγούμαστε με τα σημερινά δεδομένα”, είπε χαρακτηριστικά ο γνωστός οικονομολόγος, τονίζοντας ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν μόνο με ένα “λαϊκό κίνημα” που θα επιφέρει μια “μεγάλη κοινωνικοπολιτική αλλαγή” και όχι με τα υπάρχοντα “πολιτικά μορφώματα”.

Ο κ. Καζάκης υποστήριξε πως το πρώτο βήμα που θα πρέπει να κάνουμε, ως χώρα, είναι “να καταγγείλουμε τη σύμβαση ως απεχθή και επαχθή και, με βάση το διεθνές και εθνικό δίκαιο, να διεκδικήσουμε ξανά την εθνική μας κυριαρχία, γιατί χωρίς εθνική κυριαρχία η χώρα θα καταλυθεί. Ούτε το μεροκάματο μπορείς να εξασφαλίσεις, ούτε την περιουσία, ούτε να έχεις τα εχέγγυα ότι θα υπάρχεις αύριο, σε αυτό τον τόπο. 

Το δεύτερο που πρέπει να κάνουμε είναι να μην αναγνωρίσουμε το δημόσιο χρέος γιατί είναι καταχρηστικό, τοκογλυφικό, γιατί πληρώνουμε πανωτόκια πάνω σε πανωτόκια. Δεν πληρώνουμε για να καλυφθούν πραγματικές ανάγκες της οικονομίας ή της κοινωνίας. Ακόμη και ο Άρειος Πάγος έχει αποφανθεί, με περισσότερες από 40 αποφάσεις, ότι η πληρωμή πανωτοκίων θεωρείται απολύτως καταχρηστική γιατί αυτός που πληρώνει πανωτόκια οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στη χρεωκοπία, στην πτώχευση κι αυτό θεωρείται τοκογλυφική πρακτική. Κι αυτό που έχει αποφανθεί ο Άρειος Πάγος ισχύει και στο διεθνές δίκαιο. Άρα, έχουμε κάθε δικαίωμα, ως λαός, να πούμε: “Ως εδώ μάγκες. Ότι πήρατε, πήρατε”-γιατί πήραν και κέρδισαν τρελά λεφτά από αυτή την ιστορία- απλά “δεν θα μας ξεζουμίσετε άλλο”...

Τρίτο βήμα: παίρνουμε στα χέρια μας (σ.σ εθνικοποιούμε) τις τράπεζες. Όχι όλες. Την Τράπεζα της Ελλάδας, 5-6 μεγάλες τράπεζες. Γιατί; Πρώτον, η Τράπεζα της Ελλάδας δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα και δεύτερον είναι ιδιωτική, δεν έχει καθόλου κρατική υπόσταση. Δεν είχε ποτέ, από την ίδρυσή της, το 1928. Είναι ιδιωτική, πολυμετοχική Ανώνυμη Εταιρεία, με καταστατικό που υπερισχύει όλων των νόμων του ελληνικού κράτους!”

Ο κ. Καζάκης απέδωσε το “τεράστιο πρόβλημα που βιώνει η ευρωζώνη” στο “καρτέλ που διοικεί το ευρώ” και στην "τερατογένεση των μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών”. Για το ευρώ, είπε πως “δεν είναι νόμισμα όπως ξέραμε τη δραχμή ή όπως είναι το δολάριο, που ναι μεν είναι παγκόσμιο νόμισμα, αλλά είναι και εθνικό. Το ευρώ είναι ένα πιστωτικό προϊόν. Δεν είναι νόμισμα. Δεν είναι κανείς υπεύθυνος για την έκδοση του ευρώ. Ψάξτε να δείτε σε ένα χαρτονόμισμα ποιος είναι υπεύθυνος για την έκδοση αυτού του νομίσματος. Κατασκευάστηκε ακριβώς για να έχει τη λειτουργία πιστωτικού εργαλείου για τις τράπεζες”. Θέτοντας το ρητορικό ερώτημα “τι το ήθελαν οι τράπεζες;” απάντησε πως στόχος ήταν “να μαζέψουν τις αποταμιεύσεις και το χρήμα στην οικονομία. Να το συγκεντρώσουν στα ταμεία τους και να το αποδώσουν ξανά στην οικονομία με μορφή δανείων. Γιατί το δάνειο αφήνει κέρδος στις τράπεζες. Και φυσικά, δίνοντας τα δάνεια, τα έβαζαν εγγύηση για να εκδώσουν ομόλογα και εκδίδοντας ομόλογα στην παγκόσμια αγορά και αντλώντας κεφάλαια τα έβαζαν κι αυτά εγγύηση για να παράγουν “παράγωγα”, δηλαδή αξιόγραφα πάνω στα ομόλογα και πάει λέγοντας... Σήμερα, οι ευρωπαϊκές τράπεζες έχουν ενεργητικά που υπερβαίνουν κατά 4 φορές το συνολικό ΑΕΠ της ευρωζώνης. Άντε να τα βάλεις με αυτές τις τράπεζες....”

Ο γνωστός οικονομολόγος υποστήριξε πως μόνο ένας τρόπος υπάρχει να “παλέψεις” με τις τράπεζες. “Τις εθνικοποιείς...Όχι για να φορτωθείς τις ζημιές τους αλλά για να διαγράψεις χρέη, να ανακαλύψεις πως κινήθηκε όλη η ιστορία του χρήματος, ποιος χρηματοδοτήθηκε μέσα από αυτό το σύστημα και φυσικά να ανατάξεις το πιστωτικό σύστημα, με τέτοιο τρόπο ώστε να υποστηρίξεις την οικονομία σου, το νοικοκυριό σου, την ανάπτυξή σου. Και φυσικά, όταν κάνεις αυτό το πράγμα, φεύγεις από το ευρώ! Επανέρχεσαι στο εθνικό νόμισμα. Θα υπάρξουν δυσκολίες, μεγάλα προβλήματα αλλά στα ζητήματα της οικονομίας πάντα υπάρχουν λύσεις στρατηγικής αντιμετώπισης. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει καμιά στρατηγική αντιμετώπιση γι' αυτό που ζούμε σήμερα, στα πλαίσια που το ζούμε...”

Η επαναφορά στη δραχμή θα συμβάλλει στην απόκτηση ενός χρηματοδοτικού εργαλείου για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, σε νέα βάση, σε νέες προοπτικές. Αναφορικά με το επιχείρημα που χρησιμοποιείται πως “άμα φύγουμε από το ευρώ θα καταστραφούμε” ο κ. Καζάκης ζήτησε από το ακροατήριο να του πει “μια χώρα που αποσπάστηκε από ενιαίο κράτος, ενιαίο νόμισμα και καταστράφηκε”. Αντίθετα, υποστήριξε πως “η οικονομική ιστορία έχει δείξει ότι οι οικονομικές ενώσεις καταστρέφουν και αφήνουν ερείπια πίσω. Αλλά για να αντιμετωπίσεις την καταστροφή, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να εξασφαλίσεις δικό σου νόμισμα. Αυτό δείχνει η ιστορία από τον 17ο αιώνα που υπάρχει πολιτική οικονομία μέχρι και σήμερα. Είναι δύσκολο, υπάρχουν ρίσκα, αλλά καλύτερα να δυσκολευτούμε και να πάρουμε ρίσκα παρά να οδηγηθούμε στην ολοκληρωτική καταστροφή, με τα σημερινά δεδομένα”.

Όσο αφορά το “ποιος θα το κάνει αυτό” και “εάν υπάρχει πολιτικό μόρφωμα που μπορεί να το κάνει αυτό το πράγμα”, η άποψή που κατέθεσε είναι πως “δεν υπάρχει” και πως “ο μόνος που μπορεί να το κάνει είναι η συγκρότηση και ανασυγκρότηση ενός, πραγματικά ρωμαλέου παλλαϊκού κινήματος που μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μιας πολύ μεγάλης κοινωνικοπολιτικής αλλαγής, ώστε να αλλάξει ρότα ο τόπος και να γλιτώσει από την ολοκληρωτική καταστροφή. Σε αυτό το κίνημα που πρέπει να υπάρξει, ο λαός έχει τον πρώτο λόγο. Όχι οι αρχηγοί, οι εγκάθετοι ή οποιοιδήποτε μιλούν αντ' αυτού (σ.σ του λαού). Ο ίδιος ο λαός, το πραγματικό υποκείμενο της ιστορίας. Κι εδώ δε χωράνε διαφορές, ιδεολογικές ή κομματικές”, κατέληξε ο Δημήτρης Καζάκης.

Σάββατο 18 Μαρτίου 2017

Τι πραγματικά απέδειξαν οι Ολλανδικές εκλογές;

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ

Εν χορώ μας λένε ότι στις Ολλανδικές εκλογές ηττήθηκε η ακροδεξιά που ζητούσε την έξοδο από το ευρώ. Μάλιστα η γελοιότητα του πράγματος έφτασε σε τέτοιο σημείο ώστε με άρθρο του Council on Foreign Relations πριν δυο ημέρες μας διαβεβαίωνει ότι No One Is Following Britain Out of the EU (Κανείς δεν ακολουθεί την Βρετανία έξω από την ΕΕ). Τόση ανοησία, βλάπτει σοβαρά την υγεία!
Και για όλα αυτά αρκούσε η επικράτηση του κεντροδεξιού Φιλελεύθερου κόμματος του πρώην πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε. Το λεγόμενο ακροδεξιό κόμμα του Γκέερτ Βίλντερς έμεινε στη δεύτερη θέση με οριακή μείωση ποσοστών και εδρών. Οι ηγέτες της ΕΕ ανάπνευσαν στεναγμό ανακούφισης στα τηλεφωνήματα και τα tweets μετά την επικράτηση της Ολλανδικής κεντροδεξιάς. Αυτό μας διαβεβαιώνουν τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας.
Μάλιστα. Για να δούμε όμως τις εξέφρασε η ψήφος των Ολλανδών; Αυτό που επικράτησε στην Ολλανδία δεν είναι το αν θέλουν να μείνουν ή φύγουν οι Ολλανδοί από την ΕΕ, αλλά το πόσο γουστάρουν τους Τούρκους ή όχι.Τι ήταν εκείνο που έκρινε τη ζυγαριά υπέρ του Ρούτε; Μήπως η ταύτισή του με την ΕΕ; Όχι. Αυτό που έκρινε αποφασιστικά τη ζυγαριά υπέρ του Ρούτε ήταν η στάση του απέναντι στον Ερντογκάν και τους Τούρκους μετανάστες στην ίδια τη χώρα του.

Ο Ρούτε αξιοποίησε την αντιπαράθεση με τον Ερντογκάν για να επενδύσει στα πιο βαθιά ρατσιστικά ένστικτα των Ολλανδών ψηφοφόρων, που επικεντρώνονται εδώ και χρόνια πρωτίστως στο μίσος τους εναντίον των Τούρκων και γενικότερα κάθε ανατολίτη. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ακροδεξιός Βίλντερς είδε να ανεβαίνει σε ψήφους και ποσοστά όταν ξεκίνησε μια ρατσιστική εκστατεία εναντίον των Τούρκων. Σ' αυτόν ακριβώς τον ρατσισμό θεμελίωσε και την αντι-ΕΕ στάση του.
Τι έκανε λοιπόν ο Ρούτε; Πολύ απλά έκλεψε το ακροατήριο και τους οιονεί ψηφοφόρους του Βίλντερς υπερκεράζοντας την ακροδεξιά σε ρατσική υστερία εναντίον των Τούρκων. Έτσι ο πρωθυπουργός Ρούτε απαγόρεψε - εντελώς αυθαίρετα και παραβιάζοντας κάθε έννοια φιλικών σχέσεων ανάμεσα σε κράτη - να απευθυνθεί ο ίδιος ο Ερντογκάν ή άλλος της κυβέρνησής του στους Τούρκους μετανάστες της Ολλανδίας.
Για φανταστείτε να είχε γίνει κάτι τέτοιο σε Έλληνες πολιτικούς στην προσπάθειά τους να απευθυνθούν σε κοινότητες της ομογένειας στο εξωτερικό; Φανταστείτε το σάλο που θα ξεσήκωνε κάτι τέτοιο.
Ο Ρούτε το έκανε για να επενδύσει στα ρατσιστικά ένστικτα σοβαρού μέρους των Ολλανδών. Και πραγματικά ξεσάλωσε σε ρατσιστική ρητορία. Ξεπέρασε κυριολεκτικά ακόμη και τον Βίλντερς.
Το πρόβλημα βέβαια του Ρούτε και του Βίλντερς δεν ήταν και δεν είναι ο βαθύτατα αντιδραστικός και ανοικτά αντιδημοκρατικός χαρακτήρας του καθεστώτος Ερντογκάν. Ούτε το γεγονός ότι συνιστά μόνιμη απειλή αποστεθοροποίησης και πολέμου στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Αντίθετα. Οι Ρούτε, Βίλντερς και Σία θέλουν και υποστηρίζουν μια τέτοια Τουρκία. Αυτούς που δεν θέλουν είναι τους Τούρκους, τους οποίους θεωρούν υποδεέστερους, υπανθρώπους, όπως ακριβώς οι ναζί θεωρούσαν τους εβραίους.
Ο φυλετικός ρατσισμός εναντίον των Τούρκων και ευρύτερα του Ισλάμ, έδωσε και πήρε κατά τη διάρκεια των εκλογών. Και οφείλουμε να πούμε ότι είναι καλά εδραιομένος στη συνείδηση ενός πολύ μεγάλου κομματιού Ολλανδών ψηφοφόρων εδώ και πολλά χρόνια. Κι αυτός ο επίσημος ρατσισμός κυριάρχησε στις εκλογές. Όχι το δίλλημα μέσα ή έξω από την ΕΕ.
Είναι η πρώτη φορά μετά τον πόλεμο στην δυτική Ευρώπη, που εκλογικό αποτέλεσμα κρίνεται από μια τόσο εξόφθαλμα ρατσιστική στάση. Κι έτσι η ΕΕ για μια ακόμη φορά - όπως και στο μεσοπόλεμο - γίνεται και επίσημα το λίκνο του ρατσισμού και του φυλετικού διαχωρισμού. Καταδικάζοντας μια ολόκληρη χώρα, την Ολλανδία, να ζει υπό καθεστώς επίσημου ρατσιμού και "πολέμου των πολιτισμών", ο οποίος στην ιστορία γέννησε κάθε λογής γενοκτονία, αλλά και τους πιο καταστροφικούς θερμούς πολέμους της Ευρώπης.
Οι επικεφαλείς της ΕΕ σήμερα αποδεικνύονται όλο και πιο αδίστακτοι. Προκειμένου να διασώσουν το οικοδόμημα του ολοκληρωτισμού που δημιούργησαν σε βάρος των λαών της Ευρώπης, δεν διστάζουν από το να χρησιμοποιήσουν τον ρατσισμό ως επίσημη πολιτική καταστολής, διαίρεσης και αποσύνθεσης. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου μόλις πριν τέσσερις ημέρες που λέει ότι μπορούν να απαγορευθούν ενδύματα στο πλαίσιο της γενικής πολιτικής που καλύπτει θρησκευτικά και πολιτικά σύμβολα. Μόνο και μόνο για να επιτραπεί το κυνηγητό της μαντίλας και των ισλαμικών θρησκευτικών συμβόλων από τις κυβερνήσεις της ΕΕ.
Με την απόφαση αυτή καταργείται η θρησκευτική ελευθερία ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Κι έτσι δίνει το δικαίωμα στις κρατικές αρχές να αποφασίζουν ποιά θρησκευτικά σύμβολα είναι αποδεκτά και ποιά όχι. Με κριτήρια που αφορούν αποκλειστικά πολιτικές σκοπιμότητες.
Η Laïcité ως θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας που επιβλήθηκε από την εποχή της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης σχεδόν σε κάθε κοινοβουλευτική δημοκρατία της Ευρώπης, καταργείται οριστικά για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Laïcité είναι μια βασική έννοια στο γαλλικό σύνταγμα, το άρθρο 1 του οποίου ορίζει επίσημα ότι η Γαλλία είναι μια κοσμική δημοκρατία ("La France est une République indivisible, laïque, démocratique et sociale.").
Αυτή απαιτεί την απουσία της θρησκευτικής συμμετοχής στις κυβερνητικές υποθέσεις, ιδίως την απαγόρευση της θρησκευτικής επιρροής στον προσδιορισμό των κρατικών πολιτικών. Όπως επίσης και την απουσία κυβερνητικής εμπλοκής στις θρησκευτικές υποθέσεις. Απαγορεύει ιδιαίτερα την εμπλοκή της κυβέρνησης στον προσδιορισμό της θρησκείας και των θρησκευτικών συμβόλων.
Η απόφαση αυτή έδωσε την αφορμή στον πρόεδρο της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, να δηλώσει ότι η ΕΕ έχει αρχίσει μια σύγκρουση "μεταξύ του Σταυρού και της Ημισελήνου, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το θέσουμε." Ο Ερντογάν επενδύει στο αντιευρωπαϊκό αίσθημα με όρους φασιστικής ακροδεξιάς, μπροστά στο δημοψήφισμα στην Τουρκία που θα δώσει στον πρόεδρο ουσιαστικά απεριόριστες, δηλαδή δικτατορικές εξουσίες.
Η απόφαση της Τρίτης από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, δεν δείχνει μόνο πόσο ελεγχόμενη από πολιτικές και άλλες σκοπιμότητες είναι η ανώτατη δικαιοσύνη της ΕΕ, αλλά και πόσο επενδύει στα πιο βαθιά μίση και ρατσιστικά πάθη που διαπνέουν ολόκληρη την ιστορία της δυτικής Ευρώπης. Επιχειρεί να κάνει ότι έκανε ο Ρούτε στην Ολλανδία. Να κινητοποιήσει τα βαθύτερα ρατσιστικά ένστικτα υπέρ της ΕΕ. Να πείσει δηλαδή ότι τέτοιες ρατσικές πολιτικές σε βάρος όσων θρησκευτικά, πολιτιστικά και φυλετικά δεν εντάσσονται στον περίφημο αποικιοκρατικό Δυτικό Πολιτισμό, ή πολύ περισσότερο συνιστούν απειλή γι' αυτόν, είναι πιο εύκολο και πολύ πιο αποτελεσματικό να εφαρμόζονται σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ένας ακόμη λόγος για να ξεμπερδέψουν με το κράτος έθνος, το οποίο γεννήθηκε με όρους laïcité, θρησκευτικής και πολιτικής ελευθερίας για όλους του πολίτες του έθνους. Τέτοιες υποχρεώσεις δεν είχε και δεν έχει η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η οποία στη θέση του laïcité έχει θέση επίσημα το "διάλογο των εκκλησιών" με τον καθολικισμό του Πάπα να συνιστά το λίκνο μιας νέας πανθρησκείας, η οποία γρήγορα θα γίνει υποχρεωτική για όλους τους υπήκοους της ΕΕ.
Γιατί λοιπόν ζητωκραυγάζουν την επικράτηση του Ρούτε στην Ολλανδία; Διότι για πρώτη φορά μετά το ναζισμό ο επίσημος θρησκευτικός και φυλετικός ρατσιμός προσχώρησε πλέον ανοιχτά στη διάσωση της ΕΕ. Είναι να μην χαίρονται οι κρυφοί και φανεροί επίγονοι του Καρλομάγνου και του Χίλτερ;

Εν αρχή ην το χρέος!

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ

Κανείς δεν μπορεί να μιλά για διέξοδο, αν πρώτα δεν ξεκαθαρίσει τη θέση του απέναντι στο χρέος. Όποιος τα μασάει στο ζήτημα του χρέους, ή όποιος το μεταχειρίζεται ως ένα δευτερεύων ζήτημα, τότε επιδιώκει - ηθελημένα ή αθέλητα - να πάρει στο λαιμό του τον κόσμο και τη χώρα.
Στις 19 Μαρτίου ημέρα Κυριακή οργανώνεται στο Royal Olympic η πρώτη και μοναδική στο είδος της ημερίδα για την αντιμετώπιση του χρέους. Σ' αυτήν θα αναλυθεί ο χαρακτήρας του χρέους και θα εξηγηθεί ο τρόπος με τον οποίο η Ελλάδα οφείλει να μην το αναγνωρίσει και να το διαγράψει στο σύνολό του. Γιατί στο σύνολό του; Διότι πολύ απλά τα ελληνικά νοικοκυριά δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν ούτε καν το 1% του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους της χώρας. Μόνο με νέες φοροεπιδρομές και άγρια λιτότητα μπορεί να εξυπηρετηθεί έστω και ελάχιστο μέρος του χρέους.
Στην ημερίδα θα υπάρξουν - κι αυτό συμβαίνει πάλι για πρώτη φορά - τοποθετήσεις κι από άλλες δυνάμεις του λεγόμενου αντιμνημονιακού χώρου, που θα αναπτύξουν τη δική τους επιχειρηματολογία για την αντιμετώπιση του χρέους. Επιτέλους θα υπάρξει διάλογος.

Τι θα κάνουμε με το χρέος της χώρας;
Το δημόσιο χρέος δεν είναι ένα απλό δημοσιονομικό μέγεθος. Αντίθετα είναι το βασικό μέσο καθυπόταξης της χώρας και επιβολής ενός καθεστώτος που επίσημα στη διεθνή νομολογία χαρακτηρίζεται ως καθεστώς κατοχής. Πώς μπορούμε να πάμε σε ένα νέο εθνικό νόμισμα, σε μια νέα δραχμή, αν πρώτα και κύρια δεν ξεμπερδέψουμε με το χρέος;
Στο ερώτημα αυτό άλλοι, όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απαντάνε με απλά συνθήματα (διαγραφή του χρέους) χωρίς να κάνουν τον κόπο να απαντήσουν στο πώς. Προφανώς ονειρεύονται ότι μια νέα επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα θα τους λύσει το πρόβλημα. Ή απλά δεν τους καίγεται καρφί γιατί ούτε που διανοούνται ότι οφείλουν να θέσουν άμεσα ζήτημα εξουσίας.
Άλλοι πάλι, όπως ο κ. Χιόνης - προσφάτως "δραχμιστής" κι αυτός - το ξεπερνά λέγοντας ότι θα αντιμετωπιστεί μέσα από διαπραγμάτευση με την ΕΚΤ. Τώρα τι σόι διαπραγμάτευση μπορείς κανείς όταν το κράτος σου δεν είναι καν κυρίαρχο υπό το καθεστώς των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, ανήκει στη σφαίρα της φαντασιοπληξίας.
Υπάρχει βέβαια και η άποψη που συμμερίζεται η ομάδα Λαπαβίτσα, ότι φεύγοντας από το ευρώ μπορείς να διαπραγματευθείς με τους δανειστές τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Το υπόλοιπο θα το πληρώσεις σε νέες δραχμές. Κατανοούμε λοιπόν το γιατί ο κ. Λαπαβίτσας προτιμά τους ακαδημαϊκούς μονολόγους, όπου μπορεί εκ του ασφαλούς να ισχυριστεί ότι θέλει προκειμένου να εκθέσει σε εύκολο διασυρμό όλες τις προτάσεις για διαγραφή χρέους και έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ.
Καταρχάς, οι καλοί μας φίλοι δεν μας εξηγούν πόσο από το υφιστάμενο δημόσιο χρέος μπορεί να συνεχίσει να εξυπηρετεί ο Έλληνας εργαζόμενος και η οικονομία. Πόσο; 10%; 30%; Μήπως 5% ή 1%; Γιατί δεν μας λένε; Γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν. Ούτε τους καίγεται καρφί. Αφετηρία της θέσης δεν είναι η αντικειμενική κατάσταση του εισοδήματος των νοικοκυριών και της οικονομίας, αλλά ο τρόμος μπροστά στην αναμέτρηση. Τρέμουν την αναμέτρηση με τους δανειστές και φαντασιώνονται ανυπόστατα σενάρια διαπραγμάτευσης, όπου η χώρα μας θα αναγνωρίσει το χρέος και θα συνεχίσει κατά ένα μέρος να το πληρώνει.
Δεν έχει καμιά σημασία αν μια τέτοια τοποθέτηση φαλκιδεύει χωρίς κανενός είδους προοπτική την έξοδο από το ευρώ. Δεν τους ενδιαφέρει καν το αν προτείνουν νέα άγρια λιτότητα υπό καθεστώς εξόδου από το ευρώ. Εκτός κι αν εννοούν ότι θα μπουν σε διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και όπου καθίσει η μπίλια. Ότι δηλαδή έκανε κι ο ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο εξάμηνο του 2015. Σωθήκαμε!
Όσοι από εμάς ασχολούμαστε με το άθλημα της εκπόνησης προτάσεων, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι σήμερα το μέσο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών στην Ελλάδα υστερεί κατά 20% από το αναγκαίο εισόδημα που οφείλει να διαθέτει προκειμένου να καλύψει τις βασικές καταναλωτικές δαπάνες. Και μια οικονομία δεν ανακάμπτει χωρίς να υπάρχει διαθέσιμο εισόδημα που, αφενός, να καλύπτει πλήρως τις βασικές καταναλωτικές δαπάνες και, αφετέρου, να δημιουργεί οριακή αποταμίευση. Δηλαδή να αφήνει και κάτι στην άκρη για τον μεσομακροπρόθεσμο οικονομικό προγραμματισμό του νοικοκυριού.
Τι προτείνουν λοιπόν οι καλοί μας φίλοι; Σε συνθήκες ανυπαρξίας εισοδήματος ακόμη και για βασικές καταναλωτικές δαπάνες, να καλέσουν τα νοικοκυριά να συνεχίσουν να εξυπηρετούν μέρος του χρέους. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει: είτε νέος δανεισμός, είτε νέες φοροεπιδρομές και λιτότητα.
Όσο για τη δραχμοποίηση του χρέους, τι να πει κανείς. Το χειρότερο αποτέλεσμα δεν θα είναι ο πληθωρισμός, αλλά η έκθεση της νέας δραχμής στις άγριες επιθέσεις των κερδοσκόπων στη διεθνή συναλλαγματική αγορά με μόνο σκοπό να εξαναγκάσουν τη νέα Τράπεζα της Ελλάδος να εξαντλήσει τα όποια συναλλαγματικά της διαθέσιμα στην υποστήριξη του εθνικού νομίσματος. Αυτό έκαναν για πάνω από μια δεκαετία στην Αργεντινή της Φερνάντεζ.
Έτσι η νέα ΤτΕ θα αναγκαστεί να αναζητήσει νέο συνάλλαγμα με δανεισμό από τις διεθνείς αγορές. Και μόλις το κάνει αυτό, η Ελλάδα θα ξαναμπεί στο φαύλο κύκλο της χρεοκοπίας. Όπως συμβαίνει σήμερα με την Αργεντινή, η οποία βγήκε στις αγορές για δανεισμό και έχασε ότι είχε πετύχει με τη διαγραφή του 70% του χρέους της.
Επομένως τι κάνουμε; Οφείλουμε ευθύς εξαρχής να μην αναγνωρίσουμε το δημόσιο χρέος. Στο σύνολό του. Να το καταγγείλουμε ως παράνομο, καταχρηστικό και απεχθές. Όχι με επιτροπές λογιστικού ελέγχου, αλλά ως προϊόν και πολιτικό μέσο επιβολής καθεστώτος κατοχής της Ελλάδας και κατάλυσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ελληνικού λαού με πρώτο το δικαίωμα της ελεύθερης αυτοδιάθεσης. Μόνο έτσι μπορεί να σβήσει το σύνολο του χρέους, χωρίς κανείς να μπορεί να το επαναφέρει. Ταυτόχρονα με την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την ΕΕ.

Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποκτά και επίσημα χαρακτήρα υπερκράτους πολλών ταχυτήτων, όπως ήταν πάντα οι αυτοκρατορίες...

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ

Οι ηγέτες των τεσσάρων μεγαλύτερων οικονομιών της ΕΕ - ερήμην φυσικά των λαών και των κοινοβουλίων τους - τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων. Αυτό αποφάσισαν στη συνάντηση που είχαν τη Δευτέρα (6 Μαρτίου) με σκοπό να δουν το πώς θα προχωρήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση μετά το Brexit, την άνοδο του λαϊκισμού και την αβέβαιη στρατηγική των ΗΠΑ απέναντι στην Ευρώπη.
Οι ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας συναντήθηκαν στο παλάτι των Βερσαλλιών - καθόλου τυχαία - προκειμένου να προετοιμαστούν για τη σύνοδο κορυφής της 25ης Μάρτη στη Ρώμη, με αφορμή την 60η επέτειο της Συνθήκης της Ρώμης, η οποία αποτέλεσε την επίσημη αφετηρία για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Οι κορυφές της ΕΕ επιδιώκουν να μετατρέψουν τη φετινή Σύνοδο της Ρώμης σε αφετηρία για την μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης επίσημα σε υπερκράτος.
Ο Πάπας δίνει τις ευλογίες του...
Προκειμένου αυτό το υπερκράτος να αποκτήσει και πνευματική υπόσταση, δηλαδή επίσημη ιδεολογία και θρησκεία, κλήθηκε ο Πάπας να απευθυνθεί στους 27 ηγέτες. Η κίνηση αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία, μιας και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση εξ ιδρύσεως βρίσκεται υπό τη σκέπη του παπισμού. Ο Πάπας καλείται να μιλήσει όχι ως ένας απλός ποντίφικας της Καθολικής Εκκλησίας,, αλλά ως υπέρμαχος του οικουμενισμού και της πανθρησκείας, όπου όλα τα επίσημα θρησκευτικά δόγματα ωσμώνονται μέσω του "διαλόγου" προκειμένου να υπηρετούν τις ίδιες υπερεθνικές δομές εξουσίας.
Όσο για τον οικουμενισμό της ειρήνης στον οποίο αναφέρεται διαρκώς ο Πάπας δεν διαφέρει διόλου από την εποχή που με εγκυκλίους καλούσε τους αποικιοκράτες να βοηθήσουν τους ιθαγενείς ανά την υφήλιο να ανακαλύψουν την ειρήνη και την αγάπη του Χριστού με τη βοήθεια της φούρκας και του ξίφους.
Ο Πάπας είναι ο μοναδικός θρησκευτικός ηγέτης που έχει το προνόμιο να απευθύνεται σ' όλους τους ηγέτες της ΕΕ και μάλιστα στο περιθώριο μιας εξαιρετικά σημαντικής Συνόδου Κορυφής. Η ηγετική εμφάνιση του Πάπα δεν είναι τυχαία. Έρχεται να επιβεβαιώσει αφενός τη συνάφεια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με ότι πιο αντιδραστικό και οπισθοδρομικό γέννησε ο μεσαίωνας της Ευρώπης.
Κι αφετέρου να υπογραμμίσει την ανωτερότητα έναντι των εκπροσώπων κρατών, εθνών και λαών της οικουμενικής αγυρτείας, απάτης, ανηθικότητας και απανθρωπιάς που με τόση αφθονία ανθεί στους κήπους του παπισμού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή και προσβολή για τους λαούς της Ευρώπης, όταν με τους εθνικούς αγώνες προσπάθησαν να απαλλαγούν από την κυριαρχία του παπισμού και της απολυταρχίας.
Τέρμα τα έθνη κράτη και οι λαοί.
Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, αμέσως μετά την άτυπη σύνοδο των τεσσάρων ηγετών της περασμένης Δευτέρας, είπε ότι οι ηγέτες πρέπει να βρουν το θάρρος να προχωρήσουν με δύναμη προς την ολοκλήρωση παρά την αντίθεση από άλλους. Σε αντίθετη περίπτωση υπάρχει κίνδυνος για την τύχη της ΕΕ.
"Πρέπει να έχουμε το θάρρος ορισμένες χώρες να προχωρήσουν μπροστά, αν δεν θέλουν να συμμετάσχουν όλοι. Μια Ευρώπη των διαφορετικών ταχυτήτων είναι απαραίτητη, αλλιώς κατά πάσα πιθανότητα θα κολλήσουμε", δήλωσε η Μέρκελ σε κοινή συνέντευξη Τύπου.
«Εάν η Ευρώπη κολλήσει και δεν αναπτύσσεται περαιτέρω, τότε αυτό το έργο της ειρήνης μπορεί να διατρέξει κίνδυνο ταχύτερα από ό, τι θα περίμενε κανείς", πρόσθεσε.
Ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ υποστήριξε ότι «η ενότητα δεν σημαίνει ομοιομορφία». Κι όπως δήλωσε σε συνέντευξη προς 4 Γαλλικές εφημερίδες: Είτε θα προχωρήσουμε προς μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, είτε η ΕΕ θα εκραγεί!
Κάλεσε επίσης για νέες μορφές συνεργασίας, οι οποίες θα επιτρέψουν ορισμένα κράτη μέλη να προχωρήσουν γρήγορα στον τομέα της άμυνας και της ευρωζώνης, στην εμβάθυνση της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, στην εναρμόνιση της κοινωνικής πολιτικής και της φορολογικής πολιτικής.
Η Ευρώπη ως υπερκράτος.
Το περιεχόμενο της Ευρώπης πολλών ταχυτήτων το περιέγραψε ο Γιούνκερ σε παρουσίαση σεναρίων για τον μέλλον της ΕΕ έως το 2025 (1 Μαρτίου): "Μια ομάδα χωρών, συμπεριλαμβανομένης της ζώνης του ευρώ και πιθανόν μερικά άλλα, επιλέγει να εργαστεί πολύ πιο κοντά, ιδίως στον τομέα της φορολογίας και κοινωνικά θέματα. Μεγαλύτερη εναρμόνιση των φορολογικών κανόνων και των συντελεστών μειώνει το κόστος συμμόρφωσης και περιορίζονται τα όρια της φοροδιαφυγής. Συμφωνημένα κοινωνικά πρότυπα παρέχουν βεβαιότητα στις επιχειρήσεις ώστε να συμβάλουν στη βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Η βιομηχανική συνεργασία ενισχύεται σε μια σειρά από τεχνολογίες αιχμής, προϊόντα και υπηρεσίες, καθώς και οι κανόνες για τη χρήση τους αναπτύσσονται συλλογικά."
Το πραγματικό περιεχόμενο αυτής της Ευρώπης το έχει εκθέσει από το 2012 η ίδια η Μέρκελ: "Το όραμά μου είναι μια πολιτική ένωση ... Πρέπει να έρθουμε σταδιακά όλο και πιο κοντά, σε όλους τους τομείς πολιτικής ... Μέσα από μια μακρά διαδικασία, θα μεταφέρουμε περισσότερες εξουσίες στην [Ευρωπαϊκή] Επιτροπή, η οποία θα χειριστεί τότε ότι εμπίπτει στην Ευρωπαϊκή αποστολή σαν μια κυβέρνηση της Ευρώπης. Αυτό θα απαιτήσει ένα ισχυρό κοινοβούλιο. Ένα είδος δεύτερου κοινοβουλευτικού σώματος, αν θέλετε, θα είναι το Συμβούλιο αποτελούμενο από τους ηγέτες των [εθνικών] κυβερνήσεων. Και τέλος, το Ανώτατο Δικαστήριο θα είναι το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων."
Το όραμα αυτό της Μέρκελ, πόσο διαφέρει από τα απολυταρχικά υπερκράτη της εποχής του "αρχαίου καθεστώτος". Δηλαδή την εποχή πριν τον αιώνα των εθνικών δημοκρατικών επαναστάσεων των λαών, που γέννησε το έθνος-κράτος.
Οι αρχαίες ρίζες του ευρώ
Η επιστροφή πίσω σε μια εποχή στυγνής απολυταρχίας σε υπερεθνικό επίπεδο, όπου οι λαοί όχι μόνο δεν ασκούν κυριαρχία, αλλά είναι υπήκοοι απρόσιτων θεσμών και μηχανισμών εξουσίας, είναι το όραμα όλων των βασικών συντελεστών της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ας θυμηθούμε την ομιλία του Ζαν Κλοντ Τρισέ, τότε προέδρου της ΕΚΤ, στις 19 Οκτωβρίου 2011, ο οποίος τόνιζε ότι αυτός και οι συνεργάτες του "...έχουμε κληθεί να πραγματοποιήσουμε μια μακροχρόνια και φιλόδοξη ιδέα για τους λαούς της Ευρώπης. Το ενιαίο νόμισμα είναι μια αρχαία ιδέα, η οποία έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία. Χωρίς κανείς να πηγαίνει πίσω στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή την Καρολίγγειο Αυτοκρατορία, έξι αιώνες πριν ο Georges Podiebrad, ο βασιλιάς της Βοημίας, έκανε έκκληση για ένα κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Πολύ πριν από την έκθεση Werner, που δημοσιεύθηκε πριν από σαράντα χρόνια, μεγάλοι στοχαστές όλων των ευρωπαϊκών εθνικοτήτων έχουν απευθύνει έκκληση για ενότητα με μια ενιαία αγορά, μια ενιαία οικονομία και ενιαίο νόμισμα. Αυτές οι ιστορικές ρίζες θέτουν σε προοπτική τα επιτεύγματα του Ευρώ ως νέο νόμισμα, τις παρούσες προκλήσεις της ζώνης του ευρώ και το μέλλον της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης."
Το σχέδιο ή έκθεση Werner αποφασίστηκε να εκπονηθεί κατά την ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής στη Χάγη το 1969, όπου οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας - ερήμην πάλι των λαών και των κοινοβουλίων τους - συμφώνησαν να ετοιμάσουν ένα σχέδιο για την οικονομική και νομισματική ένωση. Η έκθεση Werner εκπονήθηκε από μια ομάδα εργασίας υπό την προεδρία του Pierre Werner, πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου και υπουργού Οικονομικών. Η έκθεση αυτή παρουσιάζεται τον Οκτώβριο του 1970 και κυρίαρχη ιδέα της είναι η σταδιακή «μεταβίβαση της ευθύνης από τις εθνικές αρχές στις κοινοτικές αρχές".
Όπως και να το δει κανείς οι ιστορικές ρίζες του ευρώ και της ενιαίας Ευρώπης δεν είχαν και δεν έχουν καμιά σχέση με τη δημοκρατία και την ευημερία λαών στην Ευρώπη. Γι' αυτό και κύριο πρόσχημα είναι η επιβολή της ειρήνης και της ασφάλειας. Μόνο που ακριβώς αυτά ήταν τα προσχήματα κάθε αυτοκρατορίας από την εποχή της Pax Romana.
Η μεταφορά της κυριαρχίας...
Κι όπως συμβαίνει πάντα σε όλες τις απολυταρχίες, κάθε φορά που το λαϊκό στοιχείο δεν πειθαρχεί πειθήνια, κάθε φορά που αμφισβητεί τα ιερά και όσια της εξουσίας, τότε η απάντηση της ιθύνουσας τάξης είναι να γίνεται όλο και πιο απολυταρχική και να συγκεντρώνει περισσότερη δύναμη στα χέρια της. Αυτό συμβαίνει και τώρα στην ΕΕ.
Έτσι με το Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 16ης Φεβρουαρίου 2017 σχετικά με τη βελτίωση της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης με βάση τις δυνατότητες της Συνθήκης της Λισαβόνας (2014/2249(INI)) καθορίζεται: "Η μεταφορά της κυριαρχίας επί της νομισματικής πολιτικής απαιτεί, εναλλακτικούς μηχανισμούς προσαρμογής, όπως είναι η υλοποίηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που να ενισχύουν την ανάπτυξη, η ενιαία αγορά, η Τραπεζική Ένωση και η Ένωση Κεφαλαιαγορών, ούτως ώστε να δημιουργηθεί ένας ασφαλέστερος χρηματοπιστωτικός τομέας, και μια δημοσιονομική ικανότητα με σκοπό την αντιμετώπιση των μακροοικονομικών κραδασμών και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της σταθερότητας των οικονομιών των κρατών μελών, προκειμένου η ζώνη του ευρώ να εξελιχθεί σε ιδεώδη νομισματικό χώρο."
Με απλά λόγια, οι χώρες ιδιαίτερα της ευρωζώνης οφείλουν τάχιστα να μεταβούν σε μια περίοδο όπου δεν θα τους έχει αφαιρεθεί μόνο η κυριαρχία επί της νομισματικής πολιτικής, αλλά θα χάσουν την κυριαρχία στο σύνολο της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής. Πώς; Μέσα από τη "θέσπιση ευρωπαϊκής δημοσιονομικής ικανότητας και του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου ενδέχεται να συνιστούν στάδια της διαδικασίας δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού Υπουργείου Οικονομικών, που θα πρέπει να είναι υπόλογο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο."
Με άλλα λόγια; Έως το τέλος του χρόνου θα υπάρχει Υπουργείο Οικονομικών στις Βρυξέλλες, που θα διαχειρίζεται εν λευκώ το σύνολο της οικονομικής πολιτικής, τα δημόσια ταμεία των κρατών μελών, αλλά και τα κοινωνικά θέματα. Ένα υπερυπουργείο το οποίο θα λογοδοτεί μόνο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπως λογοδοτεί σήμερα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι άλλοι θεσμοί της ΕΕ. Τόσο καλά και δημοκρατικά.
Αλλά εμάς εδώ στην Ελλάδα δεν πρέπει να μας απασχολεί τίποτε απ' όλα αυτά. Στο κάτω-κάτω της γραφής έχουμε ήδη τεθεί ως χώρα υπό κατοχή των θεσμών. Αποτελούμε το ζωντανό παράδειγμα για το εγγύς μέλλον όλων των κρατών-μελών της νέας Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων.

Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

H Ευρωπαϊκή Ένωση αποκαλύπτεται επίσημα ως ολοκληρωτικό μόρφωμα.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ

Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (9-10 Μαρτίου) αποκάλυψε το πραγματικό της πρόσωπο. Το πιο σημαντικό γεγονός της συγκεκριμένης συνόδου είναι ότι για πρώτη φορά προχώρησε σε αποφάσεις χωρίς την απαιτούμενη ομοφωνία.
Η πρωθυπουργός της Πολωνίας αρνήθηκε να υποστηρίξει την υποψηφιότητα για την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Ντόναλντ Τουσκ. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Πολωνικό τύπο, έθεσε σοβαρά ζητήματα αξιοπιστίας για τον Τουσκ, ο οποίος δεν χαίρει καθόλου καλής εκτίμησης στην χώρα του.
Κανείς δεν της έδωσε σημασία. Κι έτσι με υπόδειξη της Μέρκελ, η Σύνοδος προχώρησε στην εκλογή του Τουσκ με πλειοψηφία. Κάτι το οποίο γίνεται για πρώτη φορά σ' αυτό το επίπεδο κορυφής στα χρονικά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης από την εποχή της Συνθήκης της Ρώμης πριν από 60 χρόνια.
Σκεφτείτε το λίγο. Προτείνεται κάποιος να αναλάβει μια από τις πέντε ηγετικές θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η χώρα από την οποία προέρχεται θέτει βέτο για το πρόσωπό του και παρ' όλα αυτά οι υπόλοιποι τον εκλέγουν.

Το πρωτοφανές δεν σταματά εδώ. Η πρωθυπουργός της Πολωνίας προχώρησε κατόπιν στην άσκηση βέτο ως προς την έκδοση των συμπερασμάτων της Συνόδου. Για μια ακόμη φορά η Σύνοδος την αγνοεί και προχωρά παρά κι ενάντια στο βέτο της Πολωνίας.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κάτι πολύ απλό. Τα κράτη μέλη πλέον της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν διαθέτουν τυπική ισοτιμία ούτε καν σε επίπεδο κορυφής, δηλαδή συνόδου ηγετών. Έτσι οι αποφάσεις ακόμη και σε επίπεδο συνόδου κορυφής θα παίρνονται με πλειοψηφία και έπειτα θα απαιτείται από τα κράτη μέλη να υπακούσουν, είτε έχουν συμφωνήσει, είτε όχι. Η ίδια η εσωτερική διαδικασία κοινοβουλευτικής νομιμοποίησης των κυβερνήσεων των κρατών μελών από τους λαούς τους, καταλύεται οριστικά υπέρ των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης πέρασαν αυτό το πρωτοφανές ως επιτυχία της ΕΕ. Και πολλοί από δαύτους ζητωκραύγαζαν με το γεγονός ότι η Πολωνία απομονώθηκε. Προφανώς έτσι νιώθουν την περιβόητη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Όσα κράτη διαφωνούν θα απομονώνονται. Ποιό είναι το επόμενο βήμα; Η παραδειγματική τους τιμωρία;
Γιατί όμως τέτοια εμμονή με τον κ. Τουσκ; Ο εν λόγω κύριος είναι από εκείνο το είδος των πολιτικών που λατρεύει το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες. Ο παππούς του φρόντισε να υπηρετήσει στα Βάφεν Ες Ες, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την ελεύθερη πόλη του Ντάντσιχ με την εισβολή τους στην Πολωνία το 1939.
Ο κ. Τουσκ και οι απολογητές του νέου Ράιχ στην Ευρώπη συνηθίζουν να λένε ότι ο παππούς του υποχρεώθηκε να υπηρετήσει στο Γερμανικό στρατό, επειδή οι ναζί τον ανάγκασαν. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Όταν οι ναζί κατέλαβαν το Ντάντσιχ κατέταξαν όλους τους Πολωνούς και τους Εβραίους που ζούσαν στην πόλη στην κατηγορία των "υπανθρώπων". Οι ναζί ποτέ δεν στρατολόγησαν για το στρατό τους από την κατηγορία των "υπανθρώπων" κι επομένως δεν θα δέχονταν ποτέ τον παππού του Τουσκ, εκτός κι αν ήταν "Άρειος".
Ο εγγονός Ντόναλντ Τουσκ αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο της πόλης του Γκντανσκ το 1980. Από τότε χάνονται τα ίχνη του. Κανείς δεν γνωρίζει πώς τα έβγαζε πέρα, μέχρις ότου την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Πολωνία, όπου εμφανίζεται με το δικό του κόμμα, το οποίο το 1991 κερδίζει 37 έδρες στην Κάτω Βουλή. Το συγκεκριμένο κόμμα ήταν ένα από τα δεκάδες κόμματα που στήθηκαν με την άμεση χρηματοδοτική και πολιτική βοήθεια της Ουάσινγκτον και του Βερολίνου στις χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού.
Από τότε η πολιτική του καριέρα απογειώνεται έως ότου καταλήξει να αναδειχθεί σε πρωθυπουργό της Πολωνίας (2007–2014). Από μια διαβολική σύμπτωση - που ακόμη και σήμερα προβληματίζει την Πολωνική κοινωνία και πολιτική - όντας πρωθυπουργός της χώρας, ο Τουσκ αρνείται να συνοδεύσει τον Πρόεδρο της Πολωνίας, το μεγαλύτερο μέρος του υπουργικού συμβουλίου, τον επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας και τους επικεφαλείς των ενόπλων δυνάμεων, αλλά και άλλους κορυφαίους επισήμους της πολιτικής ελίτ της χώρας στο μοιραίο Τουπόλεφ της πολεμικής αεροπορίας που στις 10 Απριλίου 2010, επιχειρώντας να προσεγγίσει το αεροδρόμιο του Σμολένσκ θα καταπέσει.
Από αυτό το ξεκλήρισμα της επίσημης πολιτικής ελίτ της Πολωνίας, μόνο ο Τουσκ επιβιώνει μαζί με τους πιο στενούς του συνεργάτες στην κυβέρνηση και το κράτος. Την ίδια χρονιά και μόλις ένα μήνα μετά το τραγικό γεγονός, ο Τούσκ γεμάτος χαρά αποδέχεται το βραβείο του Καρλομάγνου στην πόλη του Άαχεν με την ίδια τη Μέρκελ να του πλέκει το εγκώμιο. Χαρακτηρίστηκε "πατριώτης και μέγας Ευρωπαίος", φαντάζομαι όπως κι ο Χίτλερ.
Από κει και πέρα άνοιξε ο δρόμος για τα ύπατα αξιώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έχει τα καλύτερα προσόντα. Πώς να μην τον θεωρεί η Μέρκελ δικό της άνθρωπο; Και πώς να μην τον θέλει στα ινία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Ειδικά σε μια εποχή που η Ευρωπαϊκή Ένωση ξεφορτώνεται όλα τα φτιασιδώματα για να αποκαλύψει με τον πιο προκλητικό τρόπο την ολοκληρωτική της ιδεολογία και συγκρότηση.

Τετάρτη 8 Μαρτίου 2017

Συμβολαιογράφοι και πλειστηριασμοί

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ

Ευτυχώς ο κ. Σρόιντερ, δημοσιογράφος-κολλήγας του Κοντομηνά, ανέλαβε να μας ενημερώσει για τους πλειστηριασμούς. Τη μάχη της Τετάρτης, όπως την ονόμασε. Εκεί ειλικρινά νιώσαμε μέγιστη λύπη για τους δύστυχους συμβολαιογράφους, οι οποίοι εμφανίστηκαν ως θύματα, έρμαια τραμπουκισμού και διασυρμού. Προφανώς αυτοί είναι τα αθώα θύματα, που κάποιοι σκοτεινοί τραμπούκοι εμποδίζουν να κάνουν τη θεάρεστη δουλειά τους.
Έτσι είναι. Θύμα σήμερα δεν είναι αυτός που χάνει άδικα την περιουσία του, γιατί έτσι το θέλουν οι δανειστές και τα μνημόνια. Όχι βέβαια. Θύματα είναι καμιά 20 συμβολαιογράφοι που διαπλέκονται με κοράκια, τράπεζες και κυκλώματα προκειμένου να αρπάξουν την ιδιωτική περιουσία του Έλληνα πολίτη. Τη δουλειά τους θέλουν να κάνουν οι άνθρωποι. Δεν έχει καμιά σημασία αν όλα αυτά είναι νόμιμα, συνταγματικά και σύμφωνα με τα χρηστά ήθη και το δίκαιο, που οφείλει να υπηρετεί ο συμβολαιογράφος ως ανεξάρτητος λειτουργός της δικαιοσύνης.

Το κύκλωμα των ελάχιστων συμβολαιογράφων που επωφελούνται από τους πλειστηριασμούς, έχει υποβιβάσει το επάγγελμα. Από ανεξάρτητος λειτουργός της δικαιοσύνης, ο οποίος συμμετέχει στους πλειστηριασμούς προς όφελος του πολίτη, δηλαδή του αδύναμου μέρους. Σε επαγγελματίες που τους ενδιαφέρει μόνο το πελατολόγιο, καταπατώντας βάναυσα Σύνταγμα, δίκαιο και Κώδικα.
Απλά, αξίζει να σημειώσουμε ότι όσοι συμβολαιογράφοι συμμετείχαν κατά τη ναζιστική κατοχή στην αρπαγή των ακινήτων από τους πολίτες. Όσοι νομιμοποίησαν με την παρουσία τους ή τις πράξεις τους την αρπαγή αυτή, μετά την απελευθέρωση τους αφαιρέθηκε η άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος, εκδιώχθηκαν από τον κλάδο και δεν τους επετράπη ποτέ ξανά να ασκήσουν το συμβολαιογραφικό επάγγελμα. Το ίδιο έκαναν και τα σώματα των δικηγόρων.
Τότε όπως και σήμερα το κύκλωμα αυτών των συμβολαιογράφων και δικηγόρων που νομιμοποίησαν την αρπαγή των ακινήτων, ήταν μικρό σε αριθμό κι άρα ήταν απλό και εύκολο να διωχθούν από το επάγγελμα για κατάφωρη καταπάτηση του Κώδικα που διέπει το επάγγελμα. Μπορεί σήμερα λίγοι να το θυμούνται, αλλά είναι σίγουρο ότι η διαδικασία κάθαρσης του επαγγέλματος θα επαναληφθεί όταν η χώρα αποκτήσει την ανεξαρτησία και την ελευθερία της. Γι' αυτό ας μην έχει κανένας αμφιβολία.

Το τέλος της εθνικής άμυνας και της πατριωτικής αποστολής των ενόπλων δυνάμεων.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ

Το τέλος της εθνικής άμυνας και των ενόπλων δυνάμεων της χώρας προσυπέγραψε η κυβέρνηση Τσίπρα κατά την τελευταία σύνοδο των υπουργών εξωτερικών και άμυνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η σύνοδος αυτή συνήλθε την Δευτέρα που μας πέρασε, 6 του μηνός και αποφάσισε την ίδρυση ενός ειδικού στρατηγείου, που ονόμασε Στρατιωτικό Σχεδιασμό και Ικανότητα Εφαρμογής (Military Planning and Conduct Capability - MPCC).
To στρατηγείο αυτό θα λειτουργεί στο πλαίσιο του υφιστάμενου Στρατιωτικού Επιτελείου της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης της ΕΕ, για το σχεδιασμό και τη διεξαγωγή των μη εκτελεστικών στρατιωτικών αποστολών. Ο Γενικός Διευθυντής του Στρατιωτικού Επιτελείου της ΕΕ θα είναι ο Διευθυντής του MPCC και υπό την ιδιότητα αυτή θα αναλάβει τη διοίκηση των μη εκτελεστικών στρατιωτικών αποστολών, οι οποίες επί του παρόντος αφορούν αποστολές στρατιωτικής εκπαίδευσης της ΕΕ στη Σομαλία, την Κεντρική Αφρική και το Μάλι.
Η ενιαία διοίκηση των στρατιωτικών αποστολών εκτός ΕΕ είναι το πρώτο βήμα για την ενοποίηση της διοίκησης των ενόπλων δυνάμεων των χωρών μελών στο πλαίσιο της δημιουργία ενός "ευρωστρατού". Και μάλιστα το ταχύτερο δυνατό. Για τον σκοπό αυτό το Συμβούλιο αποφάσισε να προωθηθούν άμεσα από τους εταίρους τα κάτωθι:

1. Η δυνατότητα μόνιμης διαρθρωμένης συνεργασίας (Pesco). Προβλέπεται στη Συνθήκη της Λισαβόνας ότι ομάδες κρατών μελών της ΕΕ μπορούν να ενισχύσουν τη συνεργασία τους σε στρατιωτικά θέματα (άρθρα 42 (6) και 46 ΣΕΕ). Έτσι αποφασίστηκε η δημιουργία ένα, χωρίς αποκλεισμούς, "αρθρωτό σύστημα μόνιμης διαρθρωμένης συνεργασίας, που θα επιτρέψει στα κράτη μέλη να συνεργαστούν περαιτέρω στον τομέα της ασφάλειας και της άμυνας, σε εθελοντική βάση," όπως αναφέρεται αυτολεξεί στις επίσημες ανακοινώσεις.(http://www.consilium.europa.eu/…/20…/03/06-defence-security/)
Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Σημαίνει συνάρθρωση των ενόπλων δυνάμεων διαφορετικών κρατών-μελών σε επίπεδο κοινής διοίκησης, οργάνωσης και επιχειρησιακής ικανότητας. Για ποιόν σκοπό; Μα για τους σκοπούς και τις σκοπιμότητες της ΕΕ.
Γιατί όμως λέει σε εθελοντική βάση; Διότι η Γερμανία επιθυμεί να προωθήσει διμερείς συμφωνίες σαν αυτή που υπέγραψε πρόσφατα με την Τσεχία. Σε μια συνάντηση στις Βρυξέλλες την Τετάρτη 15/2/2017, ο Τσέχος υπουργός Άμυνας Martin Stropnicky και η ομόλογός του Ούρσουλα φον ντερ Leyen της Γερμανικής κυβέρνησης υπέγραψαν διμερή συμφωνία για στενότερη αμυντική συνεργασία. Η συμφωνία θέτει την 4η Ταξιαρχία Ταχείας Επέμβασης της Τσεχικής Δημοκρατίας υπό την άμεση διοίκηση της γερμανικής Bundeswehr.
Η Τσεχική ταξιαρχία, η οποία συνιστά επίσης συστατικό μέρος της Δύναμης Άμεσης Αντίδρασης του ΝΑΤΟ, αποτελείται από τέσσερα τάγματα: το 41ο και 42ο μηχανοκίνητο τάγμα πεζικού, το 43ο αερομεταφερόμενο τάγμα και το 44ο ελαφρά μηχανοκίνητο τάγμα.
Ανάλογες διμερείς συμφωνίες - πάντα σε "εθελοντική" βάση - επιδιώκει η Γερμανία και με άλλες χώρες, ανεξάρτητα της ένταξής τους στο ΝΑΤΟ. Μια από αυτές είναι η παραδοσιακά ουδέτερη Φιλανδία, από την οποία διόλου τυχαία έχει επιλεγεί ο επικεφαλής του Στρατιωτικού Επιτελείου της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης της ΕΕ, που θα είναι τώρα και επικεφαλής του νέου επιχειρησιακού βραχίονα MPCC.
Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα επιτελεία αυτά βρίσκονται υπό την Στρατιωτική Επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης (European Union Military Committee -EUMC), η οποία έχει επικεφαλής το κ. Κωσταράκο, τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ επί καθεστώτος κατοχής της Ελλάδας. Και ο οποίος ανταμείφθηκε για το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος Έλληνας Α/ΓΕΕΘΑ που τίμησε με στρατιωτικές τιμές στο Γερμανικό στρατιωτικό νεκροταφείο του Διονύσου, τους εγκληματίες πολέμου των ναζί που έδρασαν στην Ελλάδα. Κι έτσι έδειξε τον δρόμο για όποιον στρατιωτικό στην Ελλάδα νοιάζεται μόνο για τον μισθό και τη σύνταξη.
2. Το Συμβούλιο επίσης αποφάσισε να προχωρήσει τάχιστα "η δυνατότητα ενός κράτους μέλους με γνώμονα την συντονισμένη ετήσια επισκόπηση για την άμυνα (CARD), η οποία θα καθιερώσει μια διαδικασία για να αποκτηθεί μια καλύτερη εικόνα σε επίπεδο ΕΕ για θέματα όπως αμυντικές δαπάνες και εθνικές επενδύσεις καθώς και αμυντική έρευνα. Φέρνοντας μεγαλύτερη διαφάνεια και πολιτική εποπτεία στο επίπεδο των Ευρωπαϊκών αμυντικών δυνατοτήτων, η CARD θα δίνει τη δυνατότητα για έναν καλύτερο εντοπισμό των ελλείψεων και θα επιτρέπει να αντιμετωπιστούν μέσω μιας βαθύτερης αμυντικής συνεργασίας, καθώς και καλύτερη και πιο συνεκτική προσέγγιση στο σχεδιασμό των αμυντικών δαπανών."
Τι σημαίνουν όλα αυτά σε απλά ελληνικά; Κάτι εξαιρετικά απλό. Τίθεται οριστικό τέρμα στις δαπάνες με σκοπό την εθνική άμυνα. Από εδώ και μπρος διαμέσου της CARD οι στρατιωτικές ελλείψεις των ενόπλων δυνάμεων κάθε εταίρου θα κρίνονται με βάση το συνολικό στρατιωτικό σχεδιασμό και το δόγμα ασφαλείας της ΕΕ. Αυτό είναι ένα πρώτο αποφασιστικό βήμα για να συγκεντρωθούν όλες οι προμήθειες, αλλά και το σύνολο της υποστήριξης των ενόπλων δυνάμεων κάθε εταίρου σε ένα ενιαίο κέντρο.
3. Τέλος η Σύνοδος αποφάσισε να επιταχυνθούν οι "συνεχιζόμενες εργασίες σε άλλους τομείς, όπως για την ενίσχυση της εργαλειοθήκης ταχείας αντίδρασης της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένων των μάχιμων μονάδων της ΕΕ και των μη στρατιωτικών δυνατοτήτων, την ανάπτυξη ικανοτήτων για την υποστήριξη της ασφάλειας και της ανάπτυξης, της επίγνωσης της κατάστασης και της ανάπτυξης αμυντικών δυνατοτήτων."
Να θυμίσουμε ότι στις 14 Νοεμβρίου 2016 το Συμβούλιο ενέκρινε τα συμπεράσματα σχετικά με την εφαρμογή της συνολικής στρατηγικής της ΕΕ στον τομέα της ασφάλειας και της άμυνας. Τα συμπεράσματα αυτά καθορίζουν τους βασικούς στόχους της ΕΕ στον τομέα της ασφάλειας και της άμυνας. Το Συμβούλιο τότε έθεσε τρεις στρατηγικές προτεραιότητες: την δυνατότητα της ΕΕ να εμπλέκεται στρατιωτικά σε εξωτερικές συγκρούσεις και κρίσεις, την οικοδόμηση της στρατιωτικής ικανότητας των εταίρων, έτσι ώστε οι ένοπλες δυνάμεις να είναι σε θέση να υπηρετούν άμεσα τις σκοπιμότητες της ΕΕ, και την προστασία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των πολιτών της από μια λίγο ως πολύ ενιαία μάχιμη στρατιωτική δύναμη.
Το 2015 ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Joseph Daul δήλωσε στους δημοσιογράφους (16 Οκτωβρίου 2015) ότι «είμαστε πρόκειται να κινηθούμε προς την κατεύθυνση ενός στρατού της ΕΕ πολύ πιο γρήγορα από ό, τι οι λαοί πιστεύουν.» Οι Times του Λονδίνου ανέφεραν στις 27 Μαΐου 2016 την είδηση για σχέδια με σκοπό την επιτάχυνση του σχηματισμού στρατού της ΕΕ, τα οποία κρύφτηκαν από τους ψηφοφόρους στο Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι την ημέρα μετά το δημοψήφισμα για το Brexit.
Τον Σεπτέμβριο του 2016 η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung (9 Σεπτεμβρίου 2016) δημοσίευσε ένα έγγραφο που είχαν από κοινού συντάξει οι Υπουργοί Άμυνας Jean-Yves Le Drian και Ursula von der Leyen της Γαλλίας και της Γερμανίας. Το έγγραφο καλούσε για τη δημιουργία ενός "κοινού και μόνιμου" ευρωπαϊκού στρατηγείου, παράλληλα με τη δημιουργία ενιαίων στρατιωτικών δομών της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης μιας Διοίκησης Logistics και μια Διοίκησης Ιατρικής της ΕΕ.
Η τελευταία σύνοδος της περασμένης Δευτέρας, ήταν το αποφασιστικό βήμα για τη δημιουργία των κοινών στρατιωτικών δομών της ΕΕ. Τουλάχιστον έτσι την χαρακτήρισε η Υπουργός άμυνας της Γερμανίας. Η von der Leyen χαρακτήρισε την κίνηση «ένα πολύ σημαντικό βήμα», το οποίο «καθυστερούσε εδώ και καιρό.» «Κάναμε ένα πολύ σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης ασφάλειας και άμυνας, επειδή έχουμε γίνει πολύ συγκεκριμένοι», είπε.
Γιατί τον χρειάζεται τον στρατό η ΕΕ; Πάντως όχι για την υπεράσπιση των εθνικών ή έστω των ευρωπαϊκών συνόρων. Αυτό που επιδιώκουν κυρίως οι Γερμανοί είναι να αναβαθμίσουν στρατιωτικά δια της ΕΕ τον παγκόσμιο ρόλο τους. Σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ. Τουλάχιστον προς το παρών.
Ταυτόχρονα μιλάνε για προστασία των Ευρωπαίων πολιτών, αλλά όχι και σε καμιά περίπτωση των χωρών και των συνόρων. Από ποιά απειλή θέλουν να προστατέψουν τους Ευρωπαίους πολίτες; Η Άνγκελα Μέρκελ το έχει κάνει καθαρό: «Το φαινόμενο της ισλαμικής τρομοκρατίας των ISIS δεν είναι ένα φαινόμενο που έχει έρθει σε μας μέσω των προσφύγων, αλλά μάλλον το είχαμε ήδη εδώ πριν" - Washington Post, 18 Αυγούστου 2016.
Τι σημαίνει αυτό; Κάτι πολύ απλό. Το δόγμα άμυνας της ΕΕ επιδιώκει την επιβολή της ειρήνης και ασφάλειας εναντίον εσωτερικών και εξωτερικών απειλών. Το δόγμα αυτό δεν διαφέρει σε τίποτε από τα δόγματα των παλιών αυτοκρατοριών, της Pax Romana, ή του Ράιχ. Ο στρατός οφείλει να προστατεύει την ΕΕ, όχι τα κράτη-μέλη της Ένωσης, από κάθε πιθανή απειλή. Κι επομένως ο στρατός ξαναγυρίζει στο ρόλο που είχε επί αυτοκρατοριών. Δεν είναι στρατός πολιτών που υπερασπίζονται την πατρίδα τους, αλλά στρατός μισθοφόρων που υπερασπίζονται δομές εξουσίας. Και μάλιστα σε υπερεθνικό επίπεδο.
Φυσικά όλα αυτά γίνονται πίσω από τις πλάτες των λαών της ΕΕ. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν δίνονται ούτε καν στα κοινοβούλια για τυπική έγκριση. Στο όνομα ότι δήθεν όλα αυτά υλοποιούν δεσμεύσεις της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Ωστόσο, το "πολύ σημαντικό βήμα" προς τον ευρωστρατό προκάλεσε αναστάτωση σ' ολόκληρη την ΕΕ. Κυρίως στη Γαλλία, όπου στρατιωτικοί εν ενεργεία δήλωσαν την αντίθεσή τους δημόσια. Το ίδιο έγινε και στη Βρετανία. Το ίδιο έγινε και στην Αυστρία. Τη δήλωση ευαρέσκειας του νέου προέδρου ακολούθησαν σχόλια και αντιδράσεις κυρίως στρατιωτικών. Στρατιωτικοί κύκλοι της Αυστρίας μίλησαν ανοιχτά για νέο Anschluss. Ειδικά μετά τη διμερή συμφωνία Τσεχίας-Γερμανίας που θέτει την πιο επίλεκτη ταξιαρχίας του Τσέχικου στρατού υπό τη διοίκηση της Bundeswehr.
Στη μόνη χώρα που κανείς, απολύτως κανείς, δεν ασχολήθηκε με το θέμα είναι η Ελλάδα. Έχουμε πιο σοβαρά ζητήματα να ασχοληθούμε από την εθνική άμυνα της χώρας. Έχουμε την περίφημη αξιολόγηση.
Βλέπετε βρισκόμαστε υπό κατοχή και το έχουν αποδεχθεί όλοι. Μνημονιακοί και δήθεν αντιμνημονιακοί. Το σύνολο των 300 της Βουλής. Στο κάτω-κάτω της γραφής η διάλυση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, αλλά και της εθνικής άμυνας έχει προχωρήσει στην Ελλάδα χάρις στα μνημόνια, όσο σε καμιά άλλη χώρα της ΕΕ. Το μόνο που μένει είναι να αναλάβουν επίσημα οι Ευρωπαίοι (βλέπε Γερμανοί) να αφομοιώσουν ότι θα διασωθεί από τις ένοπλες δυνάμεις στον ευρωστρατό.
Θα μου πείτε γιατί δεν αντιδρούν οι ηγεσίες των στρατιωτικών. Ε, μα έχουν ξεκαθαρίσει εξαρχής ότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι αποκλειστικά και μόνο ο μισθός και η σύνταξη. Τα υπόλοιπα και κυρίως η πατρίδα τα έχουν αναθέσει εν λευκώ σε κομματάρχες και πολιτικούς της κατοχής. Κι έτσι τώρα τηρούν σιγήν ιχθύος. Δεξιοί και Αριστεροί.
Να γιατί επικεφαλής της όλης επιχείρησης του ευρωστρατού επιλέχθηκε να είναι Έλληνας, ο κ. Κωσταράκος. Θα επέλεγαν ποτέ οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες Έλληνα στρατιωτικό, αν το ήθος, η πίστη στην εθνική αποστολή και κυρίως ο πατριωτισμός των ηγετικών στελεχών των ενόπλων δυνάμεων βρισκόταν στο επίπεδο του όρκου τους; Μάλλον όχι.

ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΟ e-roi.gr

Σ​τον διαδικτυακό σταθμό www.​ e- roi.gr στην εκπομπή "Στο Μικρόφωνο", ​ο ​Δ. Καζάκης, Γ.Γ του Ε.ΠΑ.Μ​, ​θα σχολιάζ​ει ​ την ελληνική και διεθνή επικαιρότητα​,​ ​από​​ ​Τετάρτη ​8 ​Μαρτίου​, ​Πέμπτη 9/3 και Παρασκευή 10/3​​ ​και ​ ώρα 14: 00 -16:00​