Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

Τι δικαιολογία θα βρεις πάλι για να μην επιτελέσεις το καθήκον σου;

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ

Οι αποικιοκράτες σήμερα έχουν επενδύσει σ’ ένα ολόκληρο σύστημα δεξιά και αριστεράς, εξουσιών και θεσμών, που είναι εκ φύσεως χωρίς πατρίδα. Θα τους αφήσουμε; Θα τους το επιτρέψουμε; Εδώ δεν χωράνε μου-σου-ξου. Ούτε ιδεολογήματα ή θρησκοληψίες. Ενώ όσοι ρίχνουν την ευθύνη στους άλλους, ψάχνουν για δικαιολογίες όπως έκαναν ανέκαθεν οι προσκυνημένοι και οι κιοτήδες.
Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για στρουθοκαμηλισμούς. Όποιος δεν σηκώσει το γάντι, αυτός είναι εθνικά ανάξιος, κοπρόσκυλο του κερατά, μίασμα. Ιδίως όταν υπηρετεί ως αξιωματούχος του δημοσίου, δικαστής, ή φέρει εθνόσημο. Όποιος κοιτά τη δουλειά του σήμερα, δεν είναι παρά συνένοχος της όλης κατάστασης. Δικαιολογία πια δεν υπάρχει. Πολιτική ανυπακοή. Συνειδητή στράτευση στον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Παρά μόνο του γραικύλου, του προδότη, του κιοτή. Κι αυτούς η ιστορία δεν τους ανέχθηκε ποτέ.
Όλοι στην πλατεία Συντάγματος την Πέμπτη, 18/5/2017 στις 7 μμ. Όχι για να διαμαρτυρηθούμε, αλλά για να διατρανώσουμε ότι αυτή η χώρα είναι δική μας και κανείς, μα κανείς δεν θα την πάρει. Και να θυμάστε πάντα τα λόγια του γέρου του Μωριά, όταν συνήθιζε να λέει στους συντρόφους του, που συχνά ένιωθαν τρόμο μπροστά στο άνισο του αγώνα με τα τούρκικα λεφούσια: Σήμερα η πατρίδα μετρά τα παιδιά της. Ας μην της δείξουμε ότι εμείς είμαστε μπάσταρδοι!

Δεν μας μένει τίποτε άλλο, εκτός από το ιστορικό μας δικαίωμα σε τούτη τη χώρα.

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ
Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα και των συνενόχων του οδήγησε τη χώρα σ’ ένα νέο μνημόνιο. Αυτή τη φορά χαρακτηρίζεται επίσημα ως «Συμπληρωματικό μνημόνιο συμφωνίας», το οποίο έρχεται να συμπληρώσει το 3ο μνημόνιο που ψήφισαν τα κόμματα του δωσιλογισμού (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) τον Αύγουστο του 2015.
Είναι η τρίτη επικαιροποίηση μνημονίου, που επίσημα επιβάλλεται στη χώρα από το 2010. Κι όπως πάντα οι συμφωνίες της εκάστοτε κυβέρνησης με τους δανειστές συνάπτονται πίσω από κλειστές πόρτες και εν αγνοία των Ελλήνων πολιτών. Η μυστική διπλωματία του υποταχτικού και του υπόδουλου στο απόγειό της. Το πιο απόλυτο καθεστώς στους μηχανισμούς της ΕΕ.
Και πώς γνωστοποιήθηκε στον ελληνικό λαό η επάρατη νέα συμφωνία; Με το γνωστό τρόπο. Με διαρροή στον τύπο από το Βερολίνο. Φυσικά πρόκειται για την επίσημη εκδοχή της συμφωνίας κι όχι για τα πρωτόκολλα και τις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, που συνοδεύουν πάντα τέτοιου τύπου «διαπραγματεύσεις» μυστικής διπλωματίας.

Μήπως δημοσιοποιήθηκε επίσημα η συμφωνία, ακόμη και τώρα μετά τη διοχέτευσή της στον τύπο από το Βερολίνο; Όχι βέβαια. Η συμφωνία παραμένει μυστική, μαζί με τις επισυναπτόμενες «τεχνικές εκθέσεις» και ποικίλα άλλα μυστικά πρωτόκολλα, που καθορίζουν το αλισβερίσι κάτω από το τραπέζι.
Να είσαστε απολύτως σίγουροι. Ο λόγος που οι σύνοδοι της ΕΕ δεν δημοσιοποιούν πεπραγμένα και πρακτικά είναι για έναν και βασικό λόγο. Η εξαγορά, το αλισβερίσι στο παρασκήνιο και το δούναι-λαβείν κάτω από το τραπέζι έχει αποκτήσει καθεστώς χειρότερο από την εποχή της μοναρχικής καμαρίλας. Η τωρινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, ενδιαφέρεται να διαπραγματευτεί μόνο για τις δικές της μίζες από το ξεπούλημα και την λεηλασία του τόπου μας, όπως και για την πολιτική της επιβίωση με τις πλάτες των Βρυξελλών και του Βερολίνου.
Αν δεν ήταν έτσι, η κυβέρνηση θα φρόντιζε να δουν τη δημοσιότητα πρακτικά και πεπραγμένα. Έστω ως διαρροή στον τύπο. Μόνο και μόνο για να δείξει ότι οι πιέσεις και οι εκβιασμοί είναι υπεράνω – δήθεν – των δυνάμεών της.
Τι προβλέπει «Συμπληρωματικό Μνημόνιο Συμφωνίας», που κατατέθηκε – άκουσον, άκουσον! – ως απλός νόμος στη Βουλή;
Για μια ακόμη φορά η συμφωνία αυτή ξεκινά με την εξής ρήτρα: «Η επιτυχία προϋποθέτει την ιδιοκτησία της μεταρρυθμιστικής ατζέντας από τις ελληνικές αρχές. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να λάβει οποιαδήποτε μέτρα μπορεί να καταστούν κατάλληλα για το σκοπό αυτό, καθώς αλλάζουν οι συνθήκες. Η Κυβέρνηση δεσμεύεται να συμβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που σχετίζονται με την επίτευξη των στόχων της Συμφωνίας του Μνημονίου πριν αυτές οριστικοποιηθούν και εγκριθούν νόμιμα.»
Με άλλα λόγια η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο έχουν πλέον τεθεί υπό την αίρεση του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ. Δεν μπορεί να αποφασιστεί το οτιδήποτε που σχετίζεται «με την επίτευξη των στόχων της Συμφωνίας του Μνημονίου», αν δεν πάρουν την έγκριση των αποικιοκρατικών «θεσμών» πριν αυτές οριστικοποιηθούν και εγκριθούν νόμιμα. Και πέστε μου. Υπάρχει κάτι που να μην συνδέεται «με την επίτευξη των στόχων της Συμφωνίας του Μνημονίου»;
Πέστε μου επίσης και κάτι άλλο. Βρείτε μου παρακαλώ μια χώρα που υπέστη το «πρόγραμμα προσαρμογής» του ΔΝΤ και να έχει υπογράψει επίσημα μια τέτοια ρήτρα. Βρείτε μια χώρα που η κυβέρνησή της να έχει αποδεχθεί επίσημα μια τέτοια ρήτρα. Ακόμη κι αν στην πράξη το κάνει. Δεν θα βρείτε καμία. Η Ελλάδα είναι η μοναδική. Κι αυτό οφείλεται όχι τόσο στο ΔΝΤ, όσο στους εταίρους της ΕΕ.
Η ρήτρα αυτή δεν αφορά ούτε σε προτεκτοράτο, ούτε καν σε αποικία. Με τη ρήτρα αυτή – η οποία οφείλουμε να θυμόμαστε ότι εμφανίστηκε επίσημα για πρώτη φορά στην Ανακοίνωση του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου 2015 – ολοκληρώθηκε και τυπικά η αποδοχή του καθεστώτος κατοχής της πατρίδας μας από το ΔΝΤ και το Eurogroup.
Με τη νέα συμφωνία δεν υπάρχει πλέον άλλος νόμος σ’ αυτή τη χώρα, εκτός από τους νόμους και τις αποφάσεις των δανειστών. Δεν υφίσταται πλέον δικαιοσύνη, παρά μόνο για να δικάζει με κριτήριο τις σκοπιμότητες του μνημονίου. Ο ίδιος ο δημόσιος χώρος (res publica) καταλύεται οριστικά.
Ο καθορισμός των φόρων ανήκει πλέον αποκλειστικά στην ιδιωτική Ανεξάρτητη Αρχή των Δημοσίων Εσόδων με υπερσυνταγματική ισχύ. Κανείς δεν μπορεί να την προσβάλει. Σε κανέναν δεν λογοδοτεί. Ο μοναδικός λόγος ύπαρξής της είναι να τηρούνται κατά γράμμα οι δεσμεύσεις που επιβάλλουν οι δανειστές. Ενώ οι υπάλληλοί της αποκτούν μέχρι και προανακριτικές αρμοδιότητες.
Πρώτη προτεραιότητα της ΑΑΔΕ είναι η είσπραξη των οφειλόμενων, ακόμη και με την έκδοση χιλιάδων κατασχετηρίων. Τη μείωση του αφορολογήτου. Τον προσδιορισμό του με βάση τις τραπεζικές συναλλαγές. Κι όπως είναι φυσικό την προετοιμασία για μια νέα αύξηση του ΦΠΑ του χρόνου.
Η σύνταξη ως δικαίωμα καταργείται. Έχει μετατραπεί σε επίδομα παροχής από τον κρατικό προϋπολογισμό, υποκείμενο στις δεσμεύσεις και τους δημοσιονομικούς στόχους. Έως το 2021 θα έχουν πάψει να υπάρχουν και τα ασφαλιστικά ταμεία. Άλλωστε λειτουργούν με τρέχων ταμειακό έλλειμμα σχεδόν στα 20 δις ευρώ. Κανείς δεν θα έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει ότι του ανήκει με τη μορφή της σύνταξης.
Οι εργασιακές σχέσεις καταλύονται πλήρως. Όχι μόνο οι ομαδικές απολύσεις, αλλά και ο μισθός. Ενώ το καθεστώς απασχόλησης μετατρέπεται σε καθεστώς επιδοτούμενης δουλείας, όπου κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα δεν υπάρχουν πια. Μόνο προσφορά και ζήτηση.
Οι πλειστηριασμοί απελευθερώνονται μέσα από την έναρξη της ηλεκτρονικής πλατφόρμας. Τέλος τα ειρηνοδικεία, ενώ ο συμβολαιογράφος από δικαστικός λειτουργός για την προστασία του πολίτη, μετατρέπεται επίσημα σε εκποιητή με το αζημίωτο πίσω από κλειστές θύρες και ερήμην των ενδιαφερομένων. Ενώ όσοι έχουν εκδηλώνουν ενδιαφέρον για τον πλειστηριασμό, θα πρέπει να πιστοποιούνται πρώτα. Το Ελ Ντοράντο των κορακιών. Ούτε επί ναζιστικής κατοχής δεν γνώρισε η χώρα τέτοια αλητεία με πλειστηριασμούς.
Ο πολίτης πλέον δεν έχει δικαιώματα. Κανένα απολύτως. Ακόμη κι αν τα δικαστήρια της χώρας δικάσουν υπέρ του, τότε η απόφαση για την κυβέρνηση είναι καθαρά «συμβουλευτική» εφόσον αντίκειται στην «επίτευξη των στόχων της Συμφωνίας του Μνημονίου».
Το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας (Greek Assets) περνούν στην αρμοδιότητα του «υπερταμείου» και των βραχιόνων του. Υλικά και άυλα δικαιώματα (όπως ναυτικοί δίαυλοι, FIR, υφαλοκρηπίδα, χωρικά ύδατα, κοκ), υποδομές, λιμάνια, αεροδρόμια – εκτός των 14 που έχει πάρει ήδη η Fraport – εθνικά εδάφη, νησιά και ηπειρωτική χώρα. Τα πάντα.
Παράλληλα επιχειρείται η μεγαλύτερη προβοκάτσια εναντίον της εθνικής άμυνας, που έχει συμβεί ποτέ. Σε συμφωνία με το ΝΑΤΟ, αλλά και τον Ερντογκάν επιχειρείται συστηματικά η ανατροπή του συσχετισμού δύναμης στο Αιγαίο και τα ακριτικά νησιά. Ήδη με την έξοδο του πολεμικού ναυτικού της Τουρκίας στο Αιγαίο, αλλά και τον επιχειρησιακό έλεγχο του αρχιπελάγους από το ΝΑΤΟ, η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί την επιστροφή σε καθεστώς προ των Βαλκανικών πολέμων.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με την αποστρατιωτικοποίηση των ακριτικών νησιών κατά μήκος της τουρκικής ακτής. Βήμα το βήμα υλοποιείται σχέδιο που έχει εκπονηθεί επί εποχής Βενιζέλου και Κωσταράκου, για αποψίλωση των ενόπλων δυνάμεων στα νησιά. Με τον Καμμένο περάσαμε στη δεύτερη φάση με το κλείσιμο στρατοπέδων και τη μεταφορά μάχιμων μονάδων εκτός νησιών.
Σκοπός όλων αυτών των ενεργειών είναι να μείνουν μόνο κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων με σκοπό τη «συνεργασία» υπό τη σκέπη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ με την Τουρκία. Τα ακριτικά νησιά υπό καθεστώς μορατόριουμ κυριαρχίας θα αποτελέσουν αντικείμενο συνδιαχείρισης μαζί με τις απέναντι τουρκικές αρχές. Με ότι συνεπάγεται κάτι τέτοιο.
Η κυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου – εκτελώντας εντολές – κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αδυνατήσει την άμυνα της χώρας σε τέτοιο βαθμό, ώστε η παράδοση των εδαφών της κι ο διαμελισμός της σε ζώνες με μορατόριουμ κυριαρχίας, να φανεί ως αναπόφευκτο γεγονός κι ως ο μοναδικός τρόπος για να αποφευχθεί ο πόλεμος με την Τουρκία. Τέτοια προδοσία έχουν να γνωρίσουν οι ένοπλες δυνάμεις από την εποχή της συνθηκολόγησης Τσολάκογλου.
Θα μου πείτε, μα καλά πρώτη φορά γίνονται τέτοια; Όχι, δεν είναι η πρώτη φορά. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ελληνικός λαός προδίδεται από τις κυβερνήσεις του. Ούτε είναι η πρώτη φορά που παραδίδεται αμαχητί στις ορέξεις των αποικιοκρατών.
Όμως αυτό που κράτησε αυτή τη χώρα και δεν διαλύθηκε από τις προδοσίες, ούτε αφομοιώθηκε ως αποικία, ήταν η φιλοπατρία, ο πατριωτισμός του απλού λαού. Αυτό ήταν που ξεχώριζε ανέκαθεν τον Έλληνα. Ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ένας από τους πιο ανελέητους και οξυδερκέστερους κριτές της ελληνικής αθλιότητας στην εποχή του, έγραφε: «Γνωρίσματα της ελληνικής [φυλής] είναι ο έρως της πατρίδος και της εν ελευθερία και γαλήνη ψυχής απολαύσεως των επιγείων αγαθών, άνευ υπερβαλλούσης τινός αδημονίας δια την ματαιότητα αυτών. Τους χαρακτήρας τούτους ούτε ο χριστιανισμός, ούτε παντοδαπών ξένων εισβολαί, ούτε μακροχρόνιος δουλεία ίσχυσε να εξαλείψη ούδ’ επαισθήτως καν να τροποποιήση.»
Να λοιπόν τι δοκιμάζεται σήμερα. Όχι η δουλειά, η σύνταξη, το μεροκάματο, αλλά ο έρως της πατρίδος. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία αυτού του τόπου που δοκιμάζεται σε τέτοιο βαθμό η φιλοπατρία, δηλαδή ο πατριωτισμός, του ελληνικού λαού. Χωρίς αυτόν, δεν υπάρχει τίποτε. Καμιά κατάκτηση, κανένα δικαίωμα, καμιά δυνατότητα επιβίωσης.
Οι αποικιοκράτες σήμερα έχουν επενδύσει σ’ ένα ολόκληρο σύστημα δεξιά και αριστεράς, εξουσιών και θεσμών, που είναι εκ φύσεως χωρίς πατρίδα. Θα τους αφήσουμε; Θα τους το επιτρέψουμε; Εδώ δεν χωράνε μου-σου-ξου. Ούτε ιδεολογήματα ή θρησκοληψίες. Ενώ όσοι ρίχνουν την ευθύνη στους άλλους, ψάχνουν για δικαιολογίες όπως έκαναν ανέκαθεν οι προσκυνημένοι και οι κιοτήδες.
Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για στρουθοκαμηλισμούς. Όποιος δεν σηκώσει το γάντι, αυτός είναι εθνικά ανάξιος, κοπρόσκυλο του κερατά, μίασμα. Ιδίως όταν υπηρετεί ως αξιωματούχος του δημοσίου, δικαστής, ή φέρει εθνόσημο. Όποιος κοιτά τη δουλειά του σήμερα, δεν είναι παρά συνένοχος της όλης κατάστασης. Δικαιολογία πια δεν υπάρχει. Πολιτική ανυπακοή. Συνειδητή στράτευση στον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Παρά μόνο του γραικύλου, του προδότη, του κιοτή. Κι αυτούς η ιστορία δεν τους ανέχθηκε ποτέ.
Όλοι στην πλατεία Συντάγματος την Πέμπτη, 18/5/2017 στις 7 μμ. Όχι για να διαμαρτυρηθούμε, αλλά για να διατρανώσουμε ότι αυτή η χώρα είναι δική μας και κανείς, μα κανείς δεν θα την πάρει. Και να θυμάστε πάντα τα λόγια του γέρου του Μωριά, όταν συνήθιζε να λέει στους συντρόφους του, που συχνά ένιωθαν τρόμο μπροστά στο άνισο του αγώνα με τα τούρκικα λεφούσια: Σήμερα η πατρίδα μετρά τα παιδιά της. Ας μην της δείξουμε ότι εμείς είμαστε μπάσταρδοι!

Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε ως λαός

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο δοκιμασίας για όλο το λαό και την πατρίδα μας. Θα τα καταφέρουμε; Σίγουρες απαντήσεις δεν υπάρχουν. Η μόνη απάντηση ξεκινά από τον ίδιο τον εαυτό μας. Θα κάνουμε ότι μπορούμε, ότι περνά από το χέρι μας για να γλυτώσουμε; Αυτό είναι το ερώτημα.
Η πρόσφατη συμφωνία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει τα εξής βασικά χαρακτηριστικά:
1. Νέο πακέτο μέτρων προκειμένου οι τοκογλύφοι να εξασφαλίσουν ότι οι αυξημένοι τόκοι θα πληρώνονται ανελλιπώς. Τα πλεονάσματα είναι τα αυξημένα τοκομερίδια που απαιτούν οι τοκογλύφοι. Δεν τους ενδιαφέρουν αν είναι υπαρκτά, πραγματικά, ή εικονικά με όρους δημοσιονομικούς, διότι με βάση αυτά που εμφανίζουν τα χαρτιά αυξάνει και το μερίδιο που καρπώνονται οι ίδιοι.
Πρόκειται για κλασσική τακτική φεουδαρχικής πεονίας. Το λεγόμενο δημοσιονομικό πλεόνασμα είναι η «δεκάτη» που καλείται να πληρώσει ο ελληνικός λαός ως τυπικός νεοκολλήγας. Και μέσω αυτής της «δεκάτης» θα χάσει τα πάντα. Ακόμη και τη ζωή του.

Το δημοσιονομικό πλεόνασμα είναι ο μοχλός δήμευσης, αρπαγής και λεηλασίας του εισοδήματος και της ιδιωτικής περιουσίας του Έλληνα πολίτη. Με τον μηχανισμό αυτό, ο οποίος τώρα πια ελέγχεται από «ανεξάρτητες αρχές» με υπερσυνταγματική ισχύ και ασυλία έναντι της δικαιοσύνης – για όποιον ακόμη φαντάζεται ότι υπάρχει σύστημα δικαιοσύνης στη χώρα μας – ολόκληρος ο κρατικός προϋπολογισμός έχει γίνει μηχανισμός αναδιανομής ολόκληρου του παραγόμενου προϊόντος υπέρ των δανειστών και των συμφερόντων που συνδέονται οργανικά μαζί τους.
Δεν υφίσταται πια τίποτε ως δημόσιο αγαθό, ως υποχρέωση του κράτους έναντι του πολίτη με όρους εγγύησης δικαιωμάτων και παροχής υπηρεσιών. Το Σύνταγμα με τις σχετικές προβλέψεις του, αποτελεί πλέον έναν αναχρονισμό για τη σημερινή Ελλάδα υπό καθεστώς κατοχής των δανειστών. Κανένας δεν του δίνει σημασία.
Άλλωστε δεν έχει απομείνει κανένας εγχώριος θεσμός, που να θέλει ή να μπορεί να υπερασπιστεί το Σύνταγμα. Εκτός του πατριωτισμού των Ελλήνων, στον οποίο αναφέρεται το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος. Μόνο πού για τον πατριωτισμό στον οποίο αναφέρεται το Σύνταγμα, ισχύει ότι έγραφε στα 1875 ο Εμμανουήλ Ροίδης: ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ. Της παλαιάς εσοδείας αζήτητος, τα νέα φθασίματα δευτέρας ποιότητος. Οι κάτοχοι τα αφήνουν εις μικράς τιμάς. Αγορασταί ολίγοι.
2. Ενισχύεται η διαδικασία εκποίησης και διάλυσης της χώρας. Έως το τέλος του 2018 μας υποσχέθηκε ο κ. Τσίπρας ότι θα είμαστε στις αγορές, εκτός μνημονίων και κηδεμονίας. Είναι αλήθεια; Από τη δική του σκοπιά και των συμφερόντων που υπηρετεί, ναι είναι. Τι νόημα έχει η κηδεμονία σε μια χώρα, που έχει χάσει το δικαίωμα να υφίσταται ως κυρίαρχο κράτος; Τι νόημα έχουν τα μνημόνια όταν οι αποφάσεις θα παίρνονται θεσμικά απευθείας από τον Υπουργό Οικονομίας των Βρυξελλών, όπως αποφάσισαν οι 27 στη Σύνοδο της 25ης Μαρτίου;
Όσο για το δανεισμό, αυτός θα τρέχει με χίλια, καθώς θα τον εγγυάται το υπερκράτος των Βρυξελλών και θα τον διαχειρίζεται ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, οποίος θα μετασχηματισθεί σε πρωτογενή θεσμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την ονομασία Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, ώστε να μην μπορεί κανείς να τον αμφισβητήσει.
Έως τα τέλη του 2018 η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα έχει αναλάβει την δέσμευση έναντι των «εταίρων» και δανειστών, να μην υφίσταται τίποτε το δημόσιο στη χώρα. Ούτε καν δημόσιος χώρος, ή δημόσια σφαίρα. Κι επομένως να έχει καταλυθεί ακόμη και η επίφαση του κοινοβουλευτισμού. Οι επιλογές του πολίτη, θα είναι ίδιες με τις επιλογές του υπεξούσιου επί απολυταρχίας. Η ανοχή της εξουσίας. Τίποτε περισσότερο.
Ολόκληρο το ελληνικό κράτος, η ελληνική πολιτεία, ιδιωτικοποιείται και παραδίδεται στους υπερεθνικούς μηχανισμούς της ΕΕ. Είμαστε το πρώτο συγκροτημένο τύποις κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα αφομοιωθεί πλήρως από τα γρανάζια των μηχανισμών της. Κι αφού με τις νέες Συνθήκες, που ήδη ετοιμάζονται στην ΕΕ, τα υπερεθνικά όργανα, οι θεσμοί και οι αποφάσεις τους στις Βρυξέλλες θα αποκτήσουν και τυπικά υπερσυνταγματική ισχύ, αλλά και με την επικείμενη αναθεώρηση του εγχώριου Συντάγματος, ώστε να επιβληθεί η «αρχή της νομιμότητας» των δεσμεύσεων έναντι της ΕΕ σε βάρος του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του ελληνικού λαού, τότε μπορεί να μου πει κανείς τι μένει για όλους εμάς;
Μετά το 2018 ο ελληνικός λαός θα βρεθεί – συνταγματικά και θεσμικά – στην ίδια κατάσταση που βρίσκονταν οι πρόγονοί του, όταν τέθηκε το δίλημμα ελευθερία ή θάνατος. Το μόνο που θα του έχει μείνει είναι να αντιπαραθέσει στην «αρχή της νομιμότητας» του υπερεθνικού ολοκληρωτισμού, το ιστορικό δικαίωμα κάθε λαού να του ανήκει ο τόπος όπου κατοικεί κι έχει τις ρίζες του. Ο ελληνικός λαός όλο και περισσότερο υποβαθμίζεται από έθνος σε γένος. Τέτοια ιστορική οπισθοδρόμηση δεν έχει ξαναδεί η Ευρώπη.
3. Βαδίζουμε σε μια βαθιά γεωστρατηγική ανατροπή με επίκεντρο την Ελλάδα. Ολόκληρο το δόγμα διαχείρισης της ζώνης του Αιγαίου έως την Κύπρο, που διαμορφώθηκε από την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων, ανατρέπεται οριστικά. Η Ελλάδα, η οποία από την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων, είχε κατακτήσει το ρόλο του παράγοντα σταθερότητας και των στρατηγικών ισορροπιών στα Βαλκάνια, αλλά και στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, γιατί έλεγχε τους κομβικούς θαλάσσιους δρόμους της περιοχής, μετατρέπεται ανοιχτά πλέον σε βασικό πεδίο ή ορμητήριο σύγκρουσης ιμπεριαλιστικών τυχοδιωκτισμών και αναμέτρησης κάθε λογής επεκτατισμού.
Ξαναγυρίζουμε στην εποχή προ των Βαλκανικών Πολέμων. Όχι μόνο γιατί με την επέμβαση ΝΑΤΟ και ΕΕ τα κράτη έθνη που είχαν γεννήσει οι Βαλκανικοί πόλεμοι, καταρρέουν, χάνουν την εθνική τους υπόσταση και ξαναγυρίζουν στην κατάσταση που τα ήθελε το Κονσέρτο της Ευρώπης με τη Συνδιάσκεψη του Βερολίνου το 1878. Μόνο που αυτή τη φορά ο «μεγάλος ασθενής» για τις Μεγάλες Δυνάμεις δεν είναι ο Οθωμανός Σουλτάνος, αλλά, αφενός, η Ρωσία και, αφετέρου, τα κυρίαρχα έθνη, ή αλλιώς το κράτος-έθνος. Και η Ρωσία του Πούτιν έχει στοχοποιηθεί μόνο και μόνο γιατί λόγω του μεγέθους της και του ειδικού βάρους που διαθέτει, αρνείται να αυτοδιαλυθεί. Όπως είχε ξεκινήσει να γίνεται επί εποχής Γιέλτσιν.
Γι’ αυτό κι η παγκόσμια αναμέτρηση που βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας δεν προσιδιάζει σε κανέναν από τους παγκόσμιους πολέμους, που γνώρισε η Ευρώπη και η ανθρωπότητα. Προσιδιάζει περισσότερο σ’ έναν ιστορικό «Παγκόσμιο Πόλεμο Μηδέν», όπως έχουν ονομαστεί περίοδοι πολέμων που διεξάγονται στο κατά μήκος του εκάστοτε ιστορικά οριοθετημένου κόσμου. Αυτοί οι παγκόσμιοι πόλεμοι σηματοδοτούν μια εξαιρετικά οριακή κατάσταση στην ιστορία, όπου η γενικευμένη σύρραξη εξαφάνισε ολόκληρους πολιτισμούς, εθνότητες και λαότητες.
Ένας τέτοιος παγκόσμιος πόλεμος μηδέν ήταν πολύ πιθανά ο Τρωικός πόλεμος. Η διάσημη αυτή αναμέτρηση ίσως να ήταν μια από τις τελικές πράξεις σε αυτό που ακόμη και αρχαιολόγοι σήμερα έχουν χαρακτηρίσει ως «Παγκόσμιο Πόλεμο Μηδέν» - ένα γεγονός που έφερε τον κόσμο της Ανατολικής Μεσογείου, ο οποίος ήταν το επίκεντρο της Εποχής του Χαλκού στην ολοκληρωτική κατάρρευση πριν από 3200 χρόνια. Ολόκληρος ο κόσμος των Αχαιών χάθηκε. Μαζί και οι λαοί της Θάλασσας. Το επακόλουθο ήταν οι αρχαϊκοί «σκοτεινοί χρόνοι», όπου η ιστορική ανθρωπότητα έπρεπε να αναρρώσει και να βρει ξανά τον βηματισμό της προς την πρόοδο. Με όλες τις εσωτερικές αντιφάσεις του.
Μια ανάλογη περίοδο «Παγκόσμιου Πολέμου Μηδέν» έζησε και η εποχή των μεγάλων αυτοκρατοριών της αρχαιότητας με την Pax Romana να συνθλίβεται κυρίως από την βίαιη μετακίνηση φυλών, εθνοτήτων και λαών, που για πρώτη φορά έκαναν ορμητικά την είσοδό τους στο ιστορικό προσκήνιο. Ακολούθησε ο μεσαίωνας.
Ένας ανάλογος «Παγκόσμιος Πόλεμος Μηδέν» ήταν κι εκείνος που γεννήθηκε από τη διάταξη των δυνάμεων του Συνεδρίου της Βιέννης (1815) και έχει ως επίκεντρο το ρόλο της τσαρικής Ρωσίας. Ο παγκόσμιος αυτός πόλεμος ξεκίνησε ουσιαστικά με τον πόλεμο της Κριμαίας το 1855 και τελείωσε με τον Ρωσσοϊαπωνικό πόλεμο του 1904. Η περίοδος αυτή δεν γέννησε μόνο την κατανομή των σφαιρών επιρροής και των αποικιών που γέννησε τον πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, αλλά και κάτι πολύ σημαντικότερο. Την πάλη των λαών με ηγέτιδα δύναμη μια νέα κοινωνικοπολιτική δύναμη, την εργατική τάξη, που για πρώτη φορά θέτει παγκόσμια το αίτημα της απελευθέρωσης, εθνικής και κοινωνικής.
Σήμερα ζούμε μια ανάλογη περίοδο ενός νέου «παγκόσμιου πολέμου μηδέν», όπου κρίνεται το σύνολο των κατακτήσεων του πολιτισμού, αλλά και των κυρίαρχων εθνών σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.

Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

Είδατε τι σημαίνει πλεόνασμα για το κράτος υπό καθεστώς θεσμικής κατοχής;

Του Δημήτρη Καζάκη

Το κράτος εμφανίστηκε να εισπράττει περισσότερους φόρους απ’ όσους προϋπολόγιζε το 2016 κατά 2,6 δις ευρώ. Το συμπέρασμα; Οι Έλληνες έχουν να πληρώσουν φόρους κι επομένως αντέχουν τόσο τη μείωση του αφορολόγητου, όσο και την περεταίρω αύξηση των φορολογικών βαρών.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανακοινώνοντας ένα τέτοιο πρωτοφανές στοιχείο, απέδειξε στους δανειστές ότι είναι η κατάλληλη κυβέρνηση για να εισπράξει τους απαιτούμενους φόρους. Και μάλιστα με το παραπάνω. Επομένως, γιατί να μην θέλουν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο να παραμείνει στη διακυβέρνηση της χώρας;
Δεν έχει καμιά σημασία αν επίσημα το 55% των φορολογουμένων αποδίδει μηδενικούς φόρους. Μην τολμήσει κανείς και πει ότι αυτό προέρχεται από αδυναμία φοροδοτικής ικανότητας. Όχι, βέβαια. Αυτό οφείλεται στην εκτεταμένη φοροδιαφυγή κι επομένως να γιατί απαιτούν οι καλοί μας δανειστές να κατέβει το αφορολόγητο.

Επίσης για όσους νομίζουν ότι θα την σκαπουλάρουν προβλέπεται πλήρης διασύνδεση των τραπεζών με την εφορία, ώστε να κρίνεται το αφορολόγητο με βάση τις τραπεζικές συναλλαγές του φορολογουμένου. Οι εξελίξεις αυτές συνδέονται και με τη δέσμευση της παρούσας κυβέρνησης να εξαλείψει τις εγχρήματες συναλλαγές έως το τέλος του 2017. Τι σημαίνει αυτό; Κάτι πολύ απλό. Το σύνολο των ημερήσιων συναλλαγών θα γίνονται διαμέσου τραπεζών με ηλεκτρονικό τρόπο.
Από την άλλη η κυβέρνηση προκειμένου να εμφανίσει ένα πρωτοφανές δημοσιονομικό πλεόνασμα μείωσε τις τακτικές δαπάνες του κράτους κατά 9,1 δις ευρώ, πάντα σύμφωνα με το Δελτίο της ΕΛΣΤΑΤ.
Και παρά το γεγονός αυτό, τόσο η τοπική αυτοδιοίκηση (ΟΤΑ), όσο και τα ασφαλιστικά ταμεία, εμφάνισαν πλεονάσματα το 2016. Μάλιστα τα ασφαλιστικά ταμεία εμφάνισαν πλεόνασμα άνω των 2 δις ευρώ. Είδατε τι κάνουν οι περικοπές συντάξεων; Καταλάβατε γιατί οι περικοπές συντάξεων θα συνεχιστούν; Όχι μόνο με το 18% που φαίνεται να συμφωνήθηκε ως πρώτη δόση των νέων μέτρων, αλλά και περεταίρω.
Μόνο με διαρκείς μειώσεις των συντάξεων, όπως και με αύξηση της ήδη τεράστιας ουράς όσων δικαιούνται σύνταξη, αλλά δεν τους αποδίδεται, μπορεί να επιτευχθεί στα λόγια, στα χαρτιά πλεόνασμα.
Όσο για τους ΟΤΑ το πλεόνασμα που κατέγραψαν είναι άνω των 600 εκατομμυρίων ευρώ. Να γιατί οι επιβαρύνσεις με πρόσθετα τέλη και νέους τοπικούς φόρους θα γνωρίσουν έξαρση το αμέσως επόμενο διάστημα. Αποτελεί κι αυτό μια ακόμη δέσμευση στο νέο πακέτο μέτρων.
Βέβαια, η ανακοίνωση δημοσιονομικού πλεονάσματος εκ μέρους της κυβέρνησης και των δανειστών συνιστά μια πρωτοφανή απάτη. Πρόκειται για λαθροχειρία με αριθμούς σε τέτοιο βαθμό, που αξίζει να μπει δίπλα στην απάτη Γεωργίου με το απίθανο δημοσιονομικό έλλειμμα των -15,7% το 2009. Το θυμάστε; Ακόμη η «δικαιοσύνη» να βρει άκρη. Λες και δεν υπάρχει η έκθεση περί των δημοσιονομικών του Ελεγκτικού Συνεδρίου για το 2009, που συνιστά καταπέλτη για την επιχείρηση πλαστό έλλειμμα.
Με την απάτη του ελλείμματος τότε μας έβαλαν στη διαδικασία μνημονίων και εκποίησης της χώρας υπό καθεστώς κατοχής των δανειστών. Με την απάτη του δήθεν δημοσιονομικού πλεονάσματος τώρα μας πάνε σε μια κατάσταση πλήρους στραγγαλισμού και ξεπουλήματος.
Τι εννοούμε; Από δω και μπρος κάθε φορά που θα θέλουν οι δανειστές να μας επιβάλλουν τα πολύ χειρότερα με όρους αρπαγής και δήμευσης σε βάρος των Ελλήνων πολιτών, θα εμφανίζουν πλαστά δημοσιονομικά πλεονάσματα. Ποιος θα τους εμποδίσει;
Πρέπει να ξέρεις πολλά και ο νους σου να κατεβάζει, για να αντιληφθείς ότι δημοσιονομικά πλεονάσματα σε μια οικονομία όπου συρρικνώνεται το εισόδημα και κυριαρχεί η αναδουλειά, ισοδυναμεί με ληστεία και δήμευση σε βάρος του απλού πολίτη; Πρέπει να έχεις οικονομικές γνώσεις για να το αντιληφθεί αυτό ακόμη κι ο πιο άσχετος;
Υπάρχει σήμερα θεσμός του ελληνικού κράτους, τη ελληνικής πολιτείας, που να θέλει ή να μπορεί να υπερασπιστεί τα προφανή; Όχι βέβαια. Η θεσμική κατάσταση της χώρας είναι χειρότερη από την εποχή της χούντας και άνετα κανείς μπορεί να την συγκρίνει με την αντίστοιχη της ναζιστικής κατοχής. Μόνο που τότε είχαμε περισσότερες πράξεις έστω παθητικής αντίστασης από λειτουργούς του κράτους και της δικαιοσύνης. Σήμερα έχουν παραδοθεί σχεδόν άπαντες. Αρκεί να είναι προς το συμφέρον τους, ή έστω να μην θίγονται οι ίδιοι.
Ποιος είναι ο βασικός στόχος του νέου πακέτου μέτρων; Πρώτα-πρώτα, το γενικό ξεπούλημα. Οι απαιτήσει πια των δανειστών για «αποκρατικοποιήσεις» δεν είναι παρά μια λίστα για ψώνια προς όφελος των πιο διαπλεκόμενων αρπακτικών.
Για παράδειγμα οι λιγνίτες είναι στο μάτι των Ευρωπαίων και κυρίως των Γερμανών σχεδόν από την αρχή των μνημονίων. Οι λόγοι είναι πολλοί. Η Γερμανία καλόβλεπε τους λιγνίτες από πολύ παλιά. Ας μην ξεχνάμε ότι την «αξιοποίηση» του λιγνιτικού πεδίου της Μεγαλόπολης την είχε αναλάβει η ίδια η Γερμανία επί χούντας το 1968. Μάλιστα ο δικτάτορας Παπαδόπουλος στα εγκαίνια του έργου – πάντα με τη συνδρομή εγχώριων εργολάβων (Αρχιρόδον, Σκαπανέας, ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ) για να μπορεί να διακινούνται άνετα οι μίζες – δήλωνε ευθαρσώς ότι όποιος αντιτίθεται στο ξένο κεφάλαιο είναι «κομμουνιστής» και «εχθρός του έθνους».
Η πτώση της χούντας έφερε σε δύσκολη θέση τη Γερμανία, η οποία προκειμένου να μην βγουν στην επιφάνεια οι υπόγειες σχέσεις της με τους χουντικούς, εγκατέλειψε προσωρινά το σχέδιο. Σήμερα το βάζει ξανά μπροστά και μάλιστα δωρεάν για την ίδια.
Βλέπετε η Γερμανία μετά το κλείσιμο όλων των πυρηνικών της αντιδραστήρων για την παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος, αναγκαστικά στράφηκε προς τον άνθρακα και τον λιγνίτη. Πού θα μπορούσε να βρει πλούσια κοιτάσματα και σχεδόν δίχως κόστος; Πού αλλού εκτός της Ελλάδας;
Και δεν θέλει μόνο τα υφιστάμενα λιγνιτικά πεδία, αλλά κι εκείνα που βρίσκονται πολύ κοντά στην εξάντλησή τους. Γιατί; Διότι πολύ απλά θεωρεί ότι οι στοές που έχουν δημιουργηθεί, αλλά και οι υποδομές που ήδη υπάρχουν, συνιστούν μια ιδανική ευκαιρία για να ξεφορτωθούν μέρος των δικών της ραδιενεργών και τοξικών αποβλήτων. Πού θα βρουν καλύτερα; Σε περιοχές ήδη παραφορτωμένες περιβαλλοντικά, όπου – όπως εικάζουν – με τις κατάλληλες εξαγορές τοπικών παραγόντων και τις δήθεν ευεργεσίες σε τοπικό επίπεδο, θα αποτρέψουν κάθε σοβαρή αντίσταση.
Φυσικά μια τέτοια εξέλιξη θα έχει τρομακτική επιβάρυνση στην εγχώρια ηλεκτροπαραγωγή η οποία ουσιαστικά δεν θα έχει πια τη δυνατότητα στοιχειώδους επάρκειας. Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα - για πρώτη φορά από την εποχή που ολοκλήρωσε η ΔΕΗ τον εξηλεκτρισμό της χώρας και λύτρωσε το νοικοκυριό και τον επιχειρηματία από την ασυδοσία και τους εκβιασμούς των ιδιωτικών ηλεκτρικών εταιρειών - θα εξαρτάται πλέον από εισαγωγές ηλεκτρικής ενέργειας υπό καθεστώς που - φυσικά - θα το ελέγχουν οι Ευρωπαίοι (Γερμανοί).
Αφετέρου, η ηλεκτροπαραγωγή στην Ελλάδα θα είναι έρμαιο των επιδοτούμενων απατεώνων της «πράσινης ενέργειας», τους οποίους πληρώνει ο καταναλωτής μέσω του τιμολογίου του. Αλλά και των ιδιωτικών ηλεκτρικών εταιρειών, όπως στην Ελλάδα του μεσοπολέμου και του εμφυλίου. Τα κόστη για τον καταναλωτή θα εκτιναχθούν, ενώ δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά θα μένουν μήνα με το μήνα χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.
Φανταστείτε ότι μόνο χάρις στην επιδοτούμενη απάτης της «πράσινης ενέργειας» το τιμολόγιο έχει επιβαρυνθεί γύρω στο 28% τα τελευταία μνημονιακά χρόνια. Φανταστείτε τι έχει να γίνει μετά την παράδοση των λιγνιτικών κοιτασμάτων, υπό καθεστώς μάλιστα ιδιωτικών ηλεκτρικών εταιρειών.
Και φανταστείτε που θα φτάσουν τα τιμολόγια κατανάλωσης μετά και την παράδοση του υδατικού δυναμικού (ταμιευτήρες, φράγματα, κοκ) η οποία θα συνοδεύσει, ή θα ακολουθήσει τους λιγνίτες. Μια ανάλογη πολιτική στη Βουλγαρία οδήγησε στην εκτόξευση του τιμολογίου κατανάλωσης κατά 700%. Οι Βούλγαροι εξεγέρθηκαν κατόπιν εορτής και δεν κατάφεραν τίποτε. Εμείς;
Αλλά τι μας νοιάζει; Je m'en fous! Όπως έχει μάθει να απαντά ο σύγχρονος Ευρωπαίος Έλληνας. Και τι Ευρωπαίος. Είμαστε η μόνη χώρα που έχει αναδείξει σε λέξη της σύγχρονης ελληνικής γλώσσας τον ζαμανφουτισμό. Δηλαδή, την ουσιαστικοποιημένη μορφή της εκφράσεως «je m'en fous», αδιαφορώ πλήρως, στα παλιά μου τα παπούτσια, ας πάει να γ..., στ' αρχ... μου, ή Je m'en fiche, λιγότερο χυδαίο (μιλώντας για το αντικείμενο της συζητήσεως), όπως μας πληροφορεί το διαδικτυακό λεξικό της σύγχρονης ελληνικής.
Κι αυτός ο ζαμανφουτισμός στις τάξεις του απλού Έλληνα, είναι απόλυτα συνδεδεμένος με τον εξευρωπαϊσμό του και εδράζεται σε τι; Στο γεγονός ότι το κράτος έχει – ιδίως από την εποχή ΠΑΣΟΚ και μετά – επιτρέψει να καλλιεργηθεί μια παντελώς παρασιτική συνείδηση. Όχι μόνο να κοιτά ο καθένας τη δουλίτσα του κι όλοι να προσδοκούν από το κράτος, όπως οι παλιοί υπήκοοι των "πεφωτισμένων μοναρχιών", αλλά να θεωρεί ότι μπορεί να τα βγάλει πέρα κάτω από όλες τις καταστάσεις με μαύρα.
Ο εκπαιδευτικός με μαύρα από φροντιστήρια, ο επαγγελματίας με μαύρες αμοιβές για να μην φορολογείται, ο γιατρός με φακελάκια γιατί δεν του φτάνει ο μισθός, ο εργαζόμενος με μαύρη εργασία κι ο εργοδότης με μαύρα έσοδα και δαπάνες. Κι ο αγρότης με αδήλωτους Αλβανούς, Πακιστανούς κι άλλους.
Ιδίως στα χρόνια των μνημονίων η συνείδηση αυτή αποτέλεσε τον βασικό μοχλό κοινωνικής αποδοχής των μέτρων. Αφού ο μέσος Έλληνας διαμαρτυρήθηκε όσο μπορούσε πιο δυνατά, μετά πέρασε στο ο σώζων ευατόν σωθήτω! Ποτέ άλλοτε στην ελληνική κοινωνία – με εξαίρεση την εποχή του πολέμου και του εμφυλίου – δεν αναπτύχθηκε σε τέτοια έκταση η οικονομία με μαύρο χρήμα. Και είναι λογικό. Για τους περισσότερους είναι όρος καθαρής επιβίωσης να μην κόβουν παραστατικά, να μην εμφανίζονται ότι δουλεύουν και να προτιμούν το μαύρο μεροκάματο, ή να εμφανίζονται ότι ασκούν με μερική απασχόληση, ενώ εργάζονται 12ωρα και γενικά να κάνουν δουλειές κάτω από το τραπέζι.
Αυτός ήταν κι ο λόγος που μέχρι σήμερα η πλειοψηφία βολευόταν παρά τις αδίστακτες μνημονιακές και κατοχικές πολιτικές. Άσε ρε δεν γίνεται τίποτε, σου λένε αυτοί που υπολογίζουν στο μαύρο μεροκάματο για να τα βγάλουν πέρα, ή στη σύνταξη των γονιών. Αυτά δεν γίνονται, σου απαντάνε όσοι νοσοκομειακοί γιατροί όταν τους λες ότι πρέπει να ανατραπεί το καθεστώς. Βλέπεις πολλοί απ’ αυτούς έχουν εναλλακτική του άθλιου μισθού τους. Παίρνουν π.χ. για μια απλή επέμβαση καταρράκτη 100 ευρώ σε φακελάκι. Γιατί να το ρισκάρουν;
Το ίδιο συμβαίνει σχεδόν με όλα τα επαγγέλματα. Κι αυτό ακριβώς έχει φέρει τη μεγαλύτερη φαγωμάρα μέσα στην κοινωνία. Ιδίως όταν πολλοί εκμεταλλεύονται την ανάγκη του απλού κόσμου για να τα παίρνουν μαύρα. Αρκετοί απ’ αυτούς έχουν δίκιο όταν λένε ότι διαφορετικά δεν τα βγάζουν πέρα. Μα ακριβώς αυτή η στάση μας έχει οδηγήσει όλους στα χειρότερα. Στα πολύ χειρότερα.
Όμως, ότι ξέραμε, να το ξεχάσουμε. Μια από τις βασικές δεσμεύσεις που ανέλαβε η κυβέρνηση είναι επιβολή των αχρήματων συναλλαγών μέχρι το τέλος του 2017. Αυτό σημαίνει ότι οι ημερήσιες πληρωμές και αγορές θα γίνονται χωρίς ρευστό χρήμα, αλλά με ηλεκτρονικά τραπεζικά μέσα. Κάρτες, POS, κοκ.
Πολύ γρήγορα το ρευστό που υφίσταται στην αγορά θα εξανεμιστεί. Ο μισθωτός και ο συνταξιούχος πριν από το τέλος του 2017 δεν θα διαθέτει ρευστό για τις συναλλαγές του. Να δούμε τότε, πώς θα πληρώνονται μαύρα όσοι επαγγελματίες προσπαθούν να επιβιώσουν με τον τρόπο αυτό; Να δούμε πώς θα επιβιώσουν όσοι νιώθουν ότι μπορούν αν τα βγάλουν πέρα – μέσα σε τέτοιες συνθήκες – με φακελάκια και μαύρη εργασία.
Κι όλο αυτό θα εμφανιστεί ως μέτρο προόδου και εκσυγχρονισμού. Με τον ίδιο τρόπο που εμφανιζόταν το κυνήγι του μαυραγοριτισμού από τις αρχές κατοχής στην Ελλάδα του 1943. Τότε πολλοί μαυραγορίτες πλήρωσαν με τη ζωή τους την εκσυγχρονιστική πολιτική των αρχών κατοχής. Ώστε οι άρπαγες να είναι μόνο οι κατακτητές και οι δικοί τους. Με τον ίδιο τρόπο εμφανιζόταν ως πρόοδος το τσάκισμα της μαφίας στο χωριό και τις πόλεις του Ιταλικού νότου την εποχή της φασιστικής δικτατορίας του Μουσολίνι.
Ξέρω ότι η βλακεία είναι ακαταμάχητη και πολλοί θα θεωρήσουν ότι όλα αυτά αφορούν άλλους κι όχι τους ίδιους. Αυτοί, όπως πάντα, θα τα καταφέρουν. Αλλά κοντός ψαλμός αλληλούια! Φροντίστε μόνο με την προσωπική σας αδιαφορία, την αδράνεια και το πρόστυχο «έχει ο Θεός!», που ταιριάζει μόνο σε αντίχριστους, να συνεχιστούν οι ίδιες πολιτικές, το ίδιο καθεστώς με τους τωρινούς ή με τους επόμενους στη σειρά και τότε θα δείτε τι σημαίνει «τα ραδίκια ανάποδα».

Πέμπτη 4 Μαΐου 2017

Με όπλο τη μυστική διπλωματία, την εξαπάτηση και την εξαγορά...

Του Δημήτρη Καζάκη

Ευτυχώς για άλλη μια φορά νικήσαμε! Τους καταφέραμε επιτέλους να μας επιβάλλουν τα χειρότερα. Ως άλλος φέρελπις μαραθωνοδρόμος ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ανακοίνωσε τις πρώτες πρωινές ώρες χθες, όχι νενικήκαμεν, αλλά κάτι παραπλήσιο: «Βγήκε άσπρος καπνός από την καμινάδα…» Και είχαμε μια αγωνία.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ πλημμυρίζω από αισθήματα εθνικής υπερηφάνειας. Οι εκπρόσωποί μου κεκλεισμένων των θυρών διαπραγματεύονται, χωρίς εγώ να γνωρίζω τι ακριβώς, το παρόν και το μέλλον το δικό μου και των δικών μου, την ίδια την επιβίωσή μας σ’ αυτόν τον τόπο.
Περισσότερη δημοκρατία, ειλικρινά, θα μου έπεφτε βαριά στο στομάχι. Τέτοια δημοκρατία έχει να δει η Ευρώπη από την εποχή του Χίτλερ. Κι εμείς; Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα! Καθώς λέει κι ο Βάρναλης.
Δείτε τι πέτυχαν.
Πρώτα-πρώτα να εθιστούμε στην πιο παρά φύση διαδικασία των δήθεν διαπραγματεύσεων. Τι ακριβώς διαπραγματεύονται και πώς; Ποιος ξέρει; Δίνει κανένας αναφορά εν γνώσει των συνεπειών του Νόμου; Ουδείς, ουδεμία, ουδέν!
Συζητιόνται τα πιο ζωτικά ζητήματα ζωής ή θανάτου για τη μεγάλη μάζα ενός λαού, για ολόκληρη τη χώρα, πίσω από κλειστές πόρτες χωρίς κανενός είδους αναφορά, ή λογοδοσία. Η ΕΕ απαγορεύει τη δημοσιοποίηση καθ’ οιονδήποτε τρόπο της ημερήσιας διάταξης και των συζητήσεων που διεξάγονται. Δεν δημοσιοποιούνται πρακτικά από καμιά πλευρά.
Τέτοια διαφάνεια, ούτε την εποχή του Καρλομάγνου. Πρόκειται για μια νοοτροπία που έρχεται από τα βάθη του μεσαίωνα, όταν οι άρχοντες θεωρούσαν τις χώρες και τους πληθυσμούς ως δική τους προσωπική ιδιοκτησία. Κι επομένως η μυστική διπλωματία, τα κρυφά κονκλάβια, όπου τα θύματα περίμεναν απέξω, μέσα στην άγνοια και την αγωνία να δουν να βγαίνει «καπνός από την καμινάδα» ήταν ο κανόνας.
Δείτε πώς πέτυχε η Ευρωπαϊκή Ένωση να επαναφέρει και να θεσμοθετήσει τη μυστική διπλωματία για την οποία χρειάστηκαν τουλάχιστον δυο παγκόσμιοι πόλεμοι για να απαλλαγούν – τουλάχιστον από θέσης αρχής – οι λαοί της Ευρώπης και του κόσμου. Κι όλα αυτά στο όνομα του πολιτισμού και των ιδανικών της δημοκρατίας, όπως μας λένε οι οπαδοί της.
Μυστική διπλωματία είναι η ολοκληρωτική απομόνωση και αποκλεισμός του δημοσίου διαλόγου, του δημόσιου ελέγχου και της πρωτογενούς πληροφόρησης των ίδιων των πολιτών σχετικά με τις διαπραγματεύσεις, την πορεία τους, το διακύβευμα σε κάθε φάση και τις αποφάσεις που συνδέονται μ’ αυτές. Επομένως, ανοιχτή ή δημόσια διπλωματία, είναι αυτή που διεξάγεται μέσω της άμεσης και δημόσιας πληροφόρησης των πολιτών, τουλάχιστον με δημοσίευση πρακτικών των συναντήσεων, αλλά και των σχεδίων που κατατίθενται ώστε στο τέλος οι αποφάσεις να παίρνονται απευθείας από τον λαό, όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου της Ελληνικής δημοκρατικής ελευθερίας στην αρχαιότητα, οι διπλωματικές διαπραγματεύσεις διεξάγονταν δια του στόματος και, τουλάχιστον στη θεωρία, με πλήρη δημοσιότητα. Τα μέλη μιας Πρεσβείας (έφταναν έως τα δέκα μέλη η αντιπροσωπεία σε κάθε αποστολή) θα παρέθετε ο καθένας έναν προκαθορισμένο λόγο απευθυνόμενος στον ξένο μονάρχη ή την Συνέλευση, όπως συμβαίνει με τις διεθνείς Συνδιασκέψεις σήμερα.
Χρειάστηκε το σφαγείο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου για να τεθεί ως πρώτο θέμα στις σχέσεις ανάμεσα σε κράτη και λαούς, η ανοιχτή-δημόσια διπλωματία. Το πρώτο σημείο από τα 14 του Προέδρου Ουίλσον, που πρότεινε τον Ιανουάριο του 1918, αφορούσε ακριβώς αυτό: «Ανοιχτές διαδικασίες ειρήνης, μετά από τις οποίες δεν θα υπάρξουν κανενός είδους ιδιωτικές διεθνείς συμφωνίες, αλλά η διπλωματία πρέπει να προχωρεί πάντα ειλικρινά και σε δημόσια θέα.»1
Η Κοινωνία των Εθνών υποχρέωνε εκ του καταστατικού της οι διεθνείς διαπραγματεύσεις να διεξάγονται με δημοσιοποίηση όλων των πρακτικών και πρωτοκόλλων. Γι’ αυτό και οι μεγάλες δυνάμεις όποτε θέλανε να κλείσουν μυστικές συμφωνίες και πρωτόκολλα, προτιμούσαν τη διπλωματία εκτός διαδικασιών ΚτΕ. Όπως και σήμερα. Ιδίως με τη δημιουργία της ΕΕ, που έχει ως απόλυτο κανόνα τη διαβούλευση στα κονκλάβιά της με όρους μυστικής διπλωματίας.
Οι αρχικές αυτές προβλέψεις δεν λύτρωσαν τις διεθνείς σχέσεις από τη μυστική διπλωματία, μιας και αυτή συνδέεται οργανικά με τη δημοκρατία. Δηλαδή με το κατά πόσο ο λαός είναι κυρίαρχος στη χώρα του και ασκεί ελεύθερα την κυριαρχία του σ’ αυτήν.
Παρ’ όλα αυτά ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος ανέδειξε το ζήτημα της εξάλειψης κάθε είδους μυστικής διπλωματίας ως κορυφαίο ζήτημα. Κι αυτό ανέκαθεν ξεκινούσε από το σεβασμό των συνταγματικών διαδικασιών και προβλέψεων, ώστε όχι μόνο οι αντιπρόσωποι του λαού, αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες να ξέρουν επακριβώς περί τίνος πρόκειται.
Ο Maurice Low, Αμερικανός διαπραγματευτής στις Βερσαλίες, ήταν αισιόδοξος το 1918 ότι ο κόσμος θα απαλλαγεί από «αυτή τη μάζα της ίντριγκας, της απάτης και της ατιμωρησίας που για αιώνες γνώρισε ο κόσμος ως μυστική διπλωματία, την πιο φαύλη, ανήθικη και επικίνδυνη εξουσία που καταχράστηκε ένας κυβερνήτης σε αντίθεση με τα δικαιώματα των υπηκόων του. Η διπλωματία ήταν βασιλικό προνόμιο. Ήταν μια από τις θεϊκές ιδιότητες των βασιλιάδων. Αφορούσε στο ποιος έκανε πόλεμο, συνάπτει συμμαχίες, εμπορευόταν εδάφη, θυσίαζε την ελευθερία για ένα βίτσιο, ή έναν διεστραμμένο φόβο. Ακόμα και όταν οι άνθρωποι άρχισαν να ασκούν την εξουσία τους, να διεκδικούν το δικαίωμά τους να ελέγχουν τις δικές τους υποθέσεις, να αυξάνουν τους φόρους και να καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να δαπανηθούν, ο βασιλιάς εξακολουθούσε να είναι η μόνη αρχή ως προς τις σχέσεις με το εξωτερικό. Η διπλωματία έπρεπε να είναι πέρα από την κατανόηση του κοινού θνητού. Πρέπει να διεξάγεται με πολύ μυστήριο και πάντα μεγάλη μυστικότητα. Ο λαός δεν γνώριζε τίποτα μέχρι να βυθιστεί στον πόλεμο, επειδή κατά την άσκηση του βασιλικού του προνομίου ο κυβερνήτης τους είχε κάνει μια μυστική συμμαχία και το έθνος ήταν αφοσιωμένο σε μια δαπανηρή εκστρατεία που περιλάμβανε μεγάλες θυσίες.»2
Η μυστική διπλωματία διαθέτει τρία θεμελιώδη γνωρίσματα:
Πρώτο: Κυριαρχεί η μυστικότητα ως βασικό στοιχείο της. Κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι η αλήθεια. Τι είναι εκείνο που διακυβεύεται κάθε φορά. Τι συμφωνίες κλείνονται στα παρασκήνια, τι μυστικά πρωτόκολλα και τι δεσμεύσεις συνοδεύουν τις δημόσιες συνθήκες. «Η δυσπιστία εμφυτεύεται παντού. Δεν υπάρχει καμία διαβεβαίωση για το ποια είναι η αλήθεια. Οι πραγματικές αναφορές αμφισβητούνται. Οι ψευδείς αναφορές γίνονται πιστευτές. Όλα τα κίνητρα αντιμετωπίζονται καχύποπτα. Η συνείδηση και η βούληση του λαού βρίσκεται σε σύγχυση. Τίποτα δεν ξεχωρίζει ως αξιόπιστο εκτός από την ισχυρή στρατιωτική δύναμη.»3
Δεύτερο: Η μυστική διπλωματία είναι προνομιακό πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορούν να ασκηθούν οι πιο αποτελεσματικοί εκβιασμοί, ή να εξαγοραστούν εκπρόσωποι κρατών, εθνών, λαών. Είναι επίσης προνομιακό έδαφος όπου η διαπραγμάτευση διαπλέκεται με τα πιο αρπακτικά και ιδιοτελή συμφέροντα, αλλά και τη δράση μυστικών υπηρεσιών, ύποπτων κυκλωμάτων και επιχειρήσεων τέτοιας φύσης. Μακριά από τη δημοσιότητα και τα αδιάκριτα μάτια των πολιτών.
Τρίτο: Η μυστική διπλωματία έρχεται σε αντίθεση με τους θεμελιώδεις κανόνες και τις αρχές της δημοκρατικής λειτουργίας, όπου υποχρέωση των εκλεγμένων ηγετών είναι να εκπροσωπούν το λαό και να λογοδοτούν για τις αποφάσεις τους. Αυτό προϋποθέτει ότι οι υποθέσεις που ενδιαφέρουν την χώρα δεν θα πρέπει να καθορίζονται από «ένα διοικητικό συμβούλιο σε μυστικό κονκλάβιο», αλλά θα πρέπει να γίνουν μέρος της δημόσιας συζήτησης και απόφασης.4
Αυτό εγείρει ένα σημαντικό ηθικό ζήτημα: επιτρέπεται στους αξιωματούχους να ψεύδονται στον λαό για το «ευρύτερο καλό», για το δημόσιο, ή εθνικό συμφέρον, που μόνο αυτοί είναι σε θέση να κρίνουν; Εξαρτάται από τον χαρακτήρα της εξουσίας.
Να τι έγραφε ο Καντ: «Μια κυβέρνηση μπορεί να καθιερωθεί με αρχή την καλοσύνη προς τον λαό, όπως αυτή ενός πατέρα προς τα παιδιά του. Κάτω από μια τέτοια πατριαρχική κυβέρνηση (imperium paternale), τα άτομα, ως ανώριμα παιδιά που δεν μπορούν να διακρίνουν τι είναι πραγματικά χρήσιμο ή επιβλαβές για τον εαυτό τους, θα υποχρεωθούν να συμπεριφέρονται καθαρά παθητικά και να βασίζονται στην κρίση του αρχηγού του κράτους ως προς τον τρόπο με τον οποίο Θα έπρεπε να είναι χαρούμενος και με την καλοσύνη του να θέλει εν πολλοίς την ευτυχία τους. Μια τέτοια κυβέρνηση είναι ο μέγιστος δυνατός δεσποτισμός, δηλ. ένα σύνταγμα το οποίο αναστέλλει την πλήρη ελευθερία των υπηκόων του, οι οποίοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα. Η μόνη δυνατή κυβέρνηση για τους άνδρες που είναι σε θέση να έχουν δικαιώματα, ακόμα και αν ο άρχοντας είναι καλός, δεν είναι η πατριαρχική, αλλά η πατριωτική κυβέρνηση (imperium non paternale, sed patrioticum). Μια πατριωτική στάση είναι αυτή όπου όλοι στο κράτος, συμπεριλαμβανομένου και του επικεφαλής του, θεωρούν την Κοινοπολιτεία ως μήτρα της μητέρας, ή τη γη ως το πατρικό έδαφος από το οποίο ξεπήδησε ο ίδιος και που πρέπει να αφήσει στους απογόνους του ως μια πολύτιμη υπόσχεση. Ο καθένας θεωρεί τον εαυτό του εξουσιοδοτημένο να προστατεύει τα δικαιώματα της κοινοπολιτείας με νόμους της γενικής βούλησης, αλλά να μην την υποβάλλει στην προσωπική του χρήση κατά τη δική του απόλυτη ευχαρίστηση. Αυτό το δικαίωμα της ελευθερίας ανήκει σε κάθε μέλος της κοινοπολιτείας ως άνθρωπο, στο μέτρο που το καθένα είναι ένα άτομο ικανό να έχει δικαιώματα.»5
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δεν συνάδει με μια πατριωτική στάση, με μια πατριωτική διακυβέρνηση η ψευδολογία των κρατικών αξιωματούχων προς τον λαό, αλλά και η θέσπιση του κρατικού απορρήτου για τις δημόσιες υποθέσεις. Ούτε συνάδει, φυσικά, η μυστική διπλωματία. Οι λαοί μετά το σφαγείο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, άρχισαν δειλά-δειλά να διεκδικούν το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή τους. Τόσο στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, όσο και στον εξαρτημένο, υποτελή και αποικιακό κόσμο.
Η έννοια της προδοσίας άλλαζε ριζικά. Προδότης δεν ήταν πια αυτός που πρόδιδε τα μυστικά των κυβερνητών και του κράτους του, δεν ήταν αυτός που απέρριπτε το αγγλοσαξονικό "my country right or wrong" (η χώρα μου σωστή ή λάθος), άσχετα από το συμφέρον του λαού, της ειρήνης και της ευημερίας του. Προδότης πλέον ήταν αυτός που πρόδιδε τον ίδιο τον λαό σέρνοντάς τον σε πολέμους κατακτητικούς για να λεηλατήσει και να υποδουλώσει άλλους λαούς, που τον εγκαταλείπει αβοήθητο στις επιβουλές εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών, λέγοντας ψέματα, κρατώντας μυστικά και κρατικά απόρρητα, ή ασκώντας μυστική διπλωματία σε βάρος του.
Μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, είδαμε τον πατριωτισμό των λαών να φθάνει στο απόγειό του. Υπήρξε παλλαϊκό το αίτημα να δικαστούν για εσχάτη προδοσία όσοι έδωσαν λόγο σε ξένα κέντρα και δυνάμεις που οδήγησαν την ανθρωπότητα σε πρωτοφανές ολοκαύτωμα. Ο ναζισμός, ο φασισμός και οι δυνάμεις που τον συνέδραμαν σε κάθε χώρα καταδικάστηκαν για πράξεις εσχάτης προδοσίας εναντίον των λαών και για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Αυτό ήταν το καινοφανές αποτέλεσμα του τελευταίου παγκοσμίου πολέμου, το οποίο άνοιξε το δρόμο για την πατριωτική διακυβέρνηση των λαών. Μια πατριωτική διακυβέρνηση που θέλησε να ξεμπερδέψει μια και καλή με το είδος των πολιτικών που λάνσαρε ο μέγας Ταλεϊράνδος, για τον οποίο ένας σχολιαστής της εποχής του είχε πει: «Πούλησε τους πάντες και τα πάντα, εκτός από τη μάνα πού τον γέννησε, κι αυτό μόνο και μόνο γιατί δεν βρήκε αγοραστή.»
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί το ίδιο πράγμα για τους μεγάλους και μικρούς πολιτικούς της χώρας μας; Ιδίως τα τελευταία χρόνια. Η επιβίωση αυτού του είδους της πολιτικής είναι που μας έφερε σ’ αυτό το χάλι. Ήταν το πιο άμεσο και πρακτικό αποτέλεσμα του γεγονότος ότι δεν δικαιώθηκε το παλλαϊκό αίτημα για τιμωρία των δοσίλογων, των εθνικά ανάξιων και προδοτών του ελληνικού λαού. Ούτε μετά την απελευθέρωση, ούτε μετά τη χούντα.
Όμως χάρις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ζούμε την ολική επαναφορά στην εποχή της μυστικής διπλωματίας και του πιο απολυταρχικού δεσποτισμού, που βασίλευε στην Ευρώπη προ του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Μόνο και μόνο για να γίνουν οι λαοί υπήκοοι και υπεξούσιοι, με δικαιώματα και ελευθερίες αλα καρτ, ανάλογα με τις σκοπιμότητες των υπερεθνικών οργάνων εξουσίας. Όπου τα κοινοβούλια δεν έχουν καμιά άλλη σημασία, εκτός από εκείνην που είχαν τα παρλιαμέντα στην εποχή της παντοδυναμίας της δυτικοευρωπαϊκής μοναρχίας.
Κανείς δεν μπορεί να λυτρωθεί, καμιά διέξοδος δεν μπορεί να υπάρξει γι’ αυτόν τον τόπο, κανενός είδους ευνομία δεν μπορεί να επέλθει, αν δεν καθίσουν στο σκαμνί όλοι όσοι ασκούν αυτού του είδους τη μυστική διπλωματία σε βάρος του ελληνικού λαού. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για την απαρχή μιας άλλης δημοκρατικής, αληθινά πατριωτικής Ελλάδας, προς το συμφέρον και την ευημερία της μεγάλη πλειοψηφίας των πολιτών της.
Σημειώσεις
1. Woodrow Wilson, Address to a Joint Session of Congress on the Conditions of Peace, January 8, 1918.
2. Α. Maurice Low, The Vice of Secret Diplomacy, The North American Review, Vol. 207, No. 747 (Feb., 1918), p. 209.
3. Paul S. Reinsch, Secret Diplomacy, How Far can be Eliminated? New York: Harcourt, Base & Co, 1922, p. 6.
4. Ο. Π., σ. 4.
5. Immanuel Kant, Political Writings, Cambridge Texts in the History of Political Thought, 1991, p. 74.

What Are They Hiding About the USA Attack on Syria? The Break Up of Syria?

What are the events that led to the first direct military attack against the Syrian govenrment by the USA? We are told that “on the morning of the 4th of April, in the Khan Shaykhun region, the Syrian airforce bombarded civilians with chemical weapons.”

This was the accusation put forward by the jihadists who control the region. They presented a video, a product of malicious editing, with somebody presented as a volunteer doctor, who was later identified as a criminal known to the British justice for his involvement in terrorism and abductions.

In the video that appeared on the Internet (where else?), there appear tens of victims of the supposed attack with chemical weapons. The main protagonists were little children, even babies, supposedly the main victims of this attack by the Assad regime. There has been no other confirmation of this incident or of these accusations whatsoever.

Nevertheless, the western media of mass misinformation went wild against Assad to a degree that they really exceeded all extremes. A characteristic example is the front page of the next day (5th of April) of the French Libération, where they presented a collage with dead underage children as victims of Assad. When the obvious question was put to the director of this leftist and supposedly progressive newspaper as to how she knew that it was really Assad who murdered these children, and by using chemicals, she replied that she considered this fact to be more or less a given and that, consequently, the objective of the front page was to enrage people, and to turn them against the regime that stubbornly denies having committed such an atrocious crime.

Of course if newspapers like Libération worked in a civilised state that respected its citizens, justice would immediately have intervened, at least for deliberate instigation of hate and provocation of war. But even today, France is under a modern Dark Age dictatorship, where Big Brother slogans dominate: Truth is lies. War is peace. Freedom is slavery. Ignorance is strength!

The decision for the attack

The next day, the 6th of April, Reuters broadcasted that the results of an autopsy confirmed that chemical weapons were actually used at the attack. Where did the autopsy take place? In Turkey. What’s more, the results of the autopsy showed that chemical weapons were used in the attack – that killed at least seventy people in the region of Idlib in Syria – according to announcements of the Turkish Minister of Justice, Bekir Bozdağ. Thirty two victims of the Tuesday attack were supposed to have been transported to Turkey, where the autopsy also took place.

But even if there really was an autopsy proving that the dead were victims of a chemical attack, how is it inferred (or deduced) that the Syrian Airforce is responsible for this attack? Certainly not due to the autopsy of the victims. In order to find those accountable for the attack with chemicals, an autopsy of the spot where the attack took place is required, and this has not happened so far. But this is just small letters and useless details for the stupid journalists and their bosses. These announcements (through the video) were sufficient for the president of the USA, Donald Trump, to directly accuse the government of Syria and Bashar al-Assad personally, of crossing the ‘red line’ with the poison gas attack against non-combatants, and he announced that his handling of the case of Syria and Assad had changed. Since then, the road has been wide open for the first military strike against the official government of Syria.

Using 59 tomahawks…

The next day, 7th of April, at 3:40 early in the morning (local time), the attack against Syria began, with fifty nine Tomahawk missiles, launched from the guided missile cruiser USS Ross (DDG 71) and USS Porter (DDG 78), class Arleigh Burke, that were located in the Mediterranean. The target was the Shayrat airbase of the Syrian air force, which was according to the USA announcements, the one that launched the attack with the chemical weapons. Once more there no evidence was presented.
At this airbase, which was not in the first line of the military operations of the Syrian airforce and the Russians, targets were hit, including mainly the two runways as well as the hangars housing airplanes of the Syrian air force that had been grounded for a long period. According to the Syrian government, there were fourteen dead, half of them civilians.
However, the damage to the airport was not significant, since twelve hours later it was again ready to operate. Videos taken the day after show that the runways were operational. Even the images that the Pentagon released of the attack on Sheyrat airport do not show extensive damage, which would be expected after an attack with fifty nine Tomahawks.
The Pentagon insists that all the Tomahawk missiles found their target. However, this is refuted not only by the images that the Pentagon itself released, but also by the announcements of the Russian Ministry of Defence that only twenty three Tomahawks found their target. What happened to the rest? They certainly did not hit other targets: neither the Pentagon claims such a thing, and nor have the Syrian authorities shown any craters created by Tomahawks, apart from those at the airport.

The GS Guterres expresses his concern…

The same day on which the USA launched the attack against Syria, the UN Security Council delayed a vote for a resolution regarding the incident with chemicals in Syria. Three competing plans for a resolution were submitted to the Security Council. The joint resolution put forward by the United Kingdom, the USA and France asked the Syrian authorities to provide the United Nations and the Organization for the Prohibition of Chemical Weapons (OPCW) with all the information regarding the flights of their military air force that took place on the day of the incident, and to allow free access to their military establishments around the specific region where the attack took place.
It is worth noticing that the plan of the three does not mention any specific military establishment, despite the fact that the USA announced that they have some precise information that the attack with chemicals was launched from the Shayrat airport, the one that they hit with their Tomahawks. And of course it does not ask for the obvious: to extend the investigation in order to confirm the incident in the area that was hit with the chemicals. Why is that?
The plan that Russia proposed asks exactly for this extension. It asked for a complete investigation into the incident to be conducted by UN and OPCW specialists, first and foremost in the area that is claimed to have been hit by chemicals, and it asks for all the participants in the conflict to cooperate. The third plan was proposed by the non-permanent members of the UN Security Council in an attempt to reach a compromise between the differences of the two other plans.
Unprecedented unilateral action by the USA 

In this way, Trump made a unilateral decision to hit Syria without any trace of evidence that the Assad government was responsible for the supposed attack with chemical weapons in the Idlib region. Even more, he took this decision without any kind of international justification from the UN Security Council, not even a resolution with misleading terms, as in the case of Gaddafi’s Libya.
Trump invoked as an excuse for the missile attack on Syria the “vital national security and foreign policy interests of the USA,” as he characteristically mentioned in the letter he sent to inform the Congress on the 8th of April. And in order to present himself as legitimate he invoked the authority to start military action based on a common resolution of the Congress and the War Powers Resolution (Public Law 93-148 of 1973), even though this resolution only authorises the president of USA to start military action after an official declaration of war, or in the case of a direct military threat against the integrity of the USA.
It is the first time since George Bush – and his ‘coalition of the willing’ – who declared the Third World War, that a president of the USA goes ahead with a military action against a sovereign state in such a shameless manner and lacking any shred of even a pretext of legality, even invoking the ‘vital interests’ of his country, when there is not even a virtual threat against the USA. This has not been officially heard on the international scene since the Hitler era, who entered into the Second World War in order to defend the ‘vital interests’ of his country.

Mrs. Hina Shamsi, director of the powerful and quite regime-oriented American Civil Liberties Union, wrote regarding the legality of the attack on Syria:

Nobody questions that the use of chemical weapons by Bashar al-Assad against Syrian citizens is illegal, immoral and unacceptable. But Assad’s lawfulness is not an excuse for an unlawful reply. By ignoring not only the constitutional law disapproving of using violence without the congress’s approval but also the international law which does not allow the unilateral use of violence except in case of self defence, president Trump has started a unilateral attack against a state that did not attack us, and without any congressional permission. This violates some of the most significant legal restrictions on the use of violence. (Speak Freely, American Civil Liberties Union, April 9, 2017).

The first target of the attack

Well, that’s the first real target of the missile attack in Syria; to enable the president of the USA to get rid of every strict legal restriction deriving from both the Constitution and international law, in terms of provoking and conducting war according to how he himself estimates the vital interests of his country. And this is unprecedented, even for an American president.
Before Trump, nobody else had dared to do so. They always looked for a legal pretext of a supposed ‘national emergency’ for the USA, or at least some kind of international backing from the Security Council. No need for alibis and feelings of shame any more.
Whoever is arbitrarily considered by the president as a threat to the ‘vital interests’ of the USA may be hit by a military attack. Without even needing to apply the typical procedures that are required by the USA constitution, nor even more the procedures required by international law. This is about the imperial right to declare and conduct war, solely on the emperor’s judgement. And this makes the world more dangerous than ever.
In other eras there would be many people rising and demanding the resignation of the president, because he had committed what no post-war president dared to commit. There would be organisations of civil and political rights, judges, senators and members of parliament rising up. But now they are all dead silent. But there are none of the famous system of checks and balances of the so called American democracy, supposed to exist in order to limit this kind of presidential behaviour.
No measures have been taken against a president whom, not long ago, almost everybody had risen against and of whom they were demanding that he step down for forbidding the entrance to the USA of citizens from certain states. The most arbitrary bombardment of a state was needed in order for everybody to calm down, make peace with Trump and recognise his imperial right to make war. And in this way they prepare the ground in order to prove that Trump is the most dangerous president of the USA for international peace.
The second target of the attack

The second real target was Syria itself. In Syria the Assad armed forces, with the contribution of Russia, Iran and Hezbollah but also the Kurds, have in essence predominated against the mercenaries of the ‘armed opposition’ and the jihadists. And this predominating was the first big defeat of the policy of involvement against sovereign states and breaking them up, that Washington and Brussels have followed since the breakup of Yugoslavia in the early Nineties.
This fact put the legitimate Assad government and the coalition of the political forces that support it, back as the leading factor of the future developments in post war Syria. Assad’s predominance was such, that the return of refugees from neighbouring countries was already on its way.
It is characteristic that the financial market sharks, masking themselves as capital donors, had already started discussions with the Assad government for the fast rebuilding of Syria. Only two days before Trump’s attack on Syria, it became known that donors from all around the world had promised 5.5 billion euros in financial aid for Syria, with Germany declaring that Europe should be ashamed that it does not do more, given the efforts by the Lebanon, Jordan and Turkey (EUObserver, April 5, 2017).
The vultures smelled the burned flesh, an unprecedented destruction amounting to close on 70% of Syrian infrastructure, and in addition 13.5 million refugees, according to the UN, who have to return to their homeland. This is the time of incredible profits for the building industry.
But this cannot happen with Assad at the steering wheel, and with a sovereign, intact and undivided Syria. This is what neither the USA nor Europe are able to accept. Syria must be broken up by whatever means, and Assad can at most remain ruler only of Damascus and its surroundings. But the breaking up operation could any more materialise with the mercenary jihadists from the USA, Europe and Turkey. The USA military forces had to take action. On Syrian soil.
The military intervention of the USA in Syria

The pretext is there. It is the war against Al-Qaeda and the Caliphate. Using the war for the retaking of Mosul as a pretext, about two months ago the Pentagon released military vehicle units outside Raqqa, supposedly for the occupation of the Caliphate capital inside Syria.
Raqqa is of strategic importance for the break-up of Syria. It is the epicenter of the biggest surface and subterranean water deposits of Syria. At the same time it is close to the M4 highway, which makes easy access from Turkey and Iraq, and the the road that passes from Raqqa itself in essence divides Syria in two.

Therefore, both for the Syrian military forces and the Americans – for entirely different reasons – Raqqa is of top strategic importance. But the Americans are unable to operate in the region without the help of the Kurds. For this reason Washington has already had an agreement with Kurdish chiefs for the creation of a Kurdish state with parts of Syria and Iraq.

Great Kurdistan…

According to documents revealed by the Inside Syria Media Center on the 24th of March the authorities of the USA and Kurds of Syria reached an agreement last week regarding the borders of the Kurdish autonomous region on Syrian soil, that the Americans guarantee to the Kurds, provided that the Kurds help them to occupy Raqqa and Al-Tabqah (thirty four miles west of Raqqa). In addition, Washington has already defined the borders of the new state of Great Kurdistan on Syrian and Iraqi soil, which must be created after the defeat of the Caliphate and the final collapse of the Syrian Arab Republic.
But contrary to the American plans, the forces of Assad, with the help of Russia, Hezbollah and Iran, are now much closer to capturing Raqqa as well as Al-Tampa. In that case, even the Kurdish chiefs will be forced to negotiate with Assad. And the USA is already in a very difficult position.
How could this possibility be overturned?  In two ways: the first possibility would be to reinforce the USA military presence on Syrian soil; however, the transfer of powerful ground forces without air cover and protection is not possible. The second possibility would be to push the Kurds against Assad. However, this would leave the Kurds exposed to Erdogan, who does not want in any way to be left out of the division of Syrian and Iraqi territory. And the Kurds know this better than anybody. What is left? The immediate reinforcement of the American army on Syrian soil. The Americans already have a motorised brigade ready to operate in the Raqqa-Tampa region, using Iraq as a base. But this is not enough. They urgently need additional forces as well as air cover.

The Russian A2/AD system.

But how is it possible to send more military forces, ignoring the Russians, the Iranians and most importantly the Anti-Access/Area Denial system A2/AD that the Russians have installed in Syria? The system A2/AD is a weapon used in order to prevent an opponent from capturing or passing through a ground, sea or air region.
This specific method that is used is not necessary to be absolutely effective on preventing the passage of enemy forces. It is sufficient to delay drastically, retard or put in danger the enemy. The fear of great losses is keeping the enemy away from the ground, sea and air that is protected by A2/AD.
The Russians have the most advanced A2/AD systems in the world. They are so advanced, that the USA and NATO do not have a satisfactory countermeasure, at least for the present.
Russia developed these systems in response to the supreme ability of NATO to operate air strikes on a massive scale. Therefore, Russia has created large Anti-Access/Area Denial zones or ‘bubbles’ around the countries of the Baltic, the Black sea, the Eastern Mediterranean and the Arctic. These ‘bubbles’ allow Moscow to deny the use of airspace, ground and sea in these regions and to limit drastically the transit of airplanes, ships and ground forces in case of a crisis.
At the official announcement after the Warsaw Summit at 8-9 July 2016, NATO expressed its concern at these developments, declaring that it will not accept limitations on the free transit of alliance forces from Anti-Access/Area Denial zones. And the reason is simple. This way NATO loses its advantage of massive surprise air strikes from big distance as a preparation for ground operations.
Tomahawks have tried the system A2/AD

This was therefore the basic USA military target: to test the capabilities of the A2/AD system that has been installed in Syria; and to check what will be the percentage of losses and to evaluate operationally how they can penetrate the system’s net, without prohibitive losses.
This way Trump did what Obama did not dare to do in 2013, using as a pretext a similar attack with chemical weapons at the eastern Ghouta region in August of the same year. Several countries, including France, the UK and USA examined the possibility of intervening militarily against the Syrian government forces. On the 6th September 2013, the US Senate adopted a resolution for the use of military force against the Syrian army as a response to the Ghouta attack. On the 10th of September 2013, the military intervention was prevented when the Assad government accepted the USA-Russia side agreement to give up all its stock of chemical weapons for destruction, and declared its willingness to enter the Chemical Weapons Convention.
This is the convention that the Syrian army supposedly violated with the attack on the 4th of April. Despite the various controlled voices that wanted then to blame the Assad government in order to legitimise a direct strike, finally the investigation proved that the jihadists were responsible for the attack with chemical weapons in Ghouta. On January 2014 a team of specialists from the Massachusetts Institute of Technology (MIT) published its results. The essay, by Richard Loyd, an ex-UN armaments inspector, and Theodor Postol, an MIT professor, was entitled ‘Possible Implications of Faulty US Technical Intelligence’). It examined the missile’s design and calculated all possible orbits based on its useful load.

The authors concluded that it would be impossible to launch the gas sarin from territory under the control of the forces of the Assad government.
You cannot fail to notice the similarity of the two incidents regarding their management and propaganda. And despite the fact that today we know exactly who and why of the ‘armed opposition’ mercenaries set up the provocation using chemical weapons in order to create a pretext for military intervention by the USA and NATO against Syria, the stupid journalists and the mass media continue to attribute to Assad this attack with chemical weapons.
What stopped the military intervention at the time, especially since Obama had ensured the Congress’s agreement. The main reason was the A2/AD that Syria already had, with Russia’s help. At that time Obama wanted to send the British and French air forces first, in order to test the effectiveness of the ‘bubble’. But the two US allies did not oblige.
The political cost of a failed military operation forced Obama to rethink and forget for the moment a military attack against Syria; and what Obama did not dare to do, Trump arbitrarily dared to do.


Backed by Crete

What was the result? Only twenty three of the fifty nine Tomahawks found their target. The rest fell in the sea due to the A2/AD system. This is 39% accuracy, or better expressed 61% losses. For an accurate weapon such as the Tomahawk these percentages are utterly unacceptable and may well depress the Pentagon and NATO headquarters.
Suppose that the USA were trying to hit its target with an airplane raid. Out of one hundred aircraft, at least sixty one would not return to base; and in fact it would be even worse, as the A2/AD system is much more effective against aircraft than against Cruise and Tomahawk missiles. Imagine the cost of such an operation for the USA and its allies.
The Tomahawk missiles were launched two thousand kilometres away from their target in Syria. The USA cruisers involved were in the sea region of Crete, so in the case of a Russian counterattack they could be protected by the Souda American Military Base in Crete.
In Crete the most powerful radar exists. It is currently being upgraded by the Israeli army, and is out of Russian range. Of course, the reinforcement of the Russian fleet near Cyprus with frigates and cruisers from the Black Sea fleet gives Russia the ability to extend the denial zone up to Crete in order to hit targets even at its proximity. All this in case Trump carries out his threats to continue with his attacks.
From a military point of view, the operation was a complete failure for the USA, not only because they were unable to penetrate the ‘bubble’ of A2/AD with reasonable losses, but because they were also unable to provide efficient air cover for a possible ground operation of their own in Syria. Neither it is easy, due again to the ‘bubble,’ to remove sufficient ground forces of tanks, artillery and helicopters from Iraq to Syria inland. They can only do that with the agreement of the Russians and Assad.
All this of course does not mean that Trump will just sit waiting. His aggressiveness will increase. The hits next time will have greater dispersion and will be from air, sea and ground. Israel is already preparing to contribute. With them also the Greek air force, which is an easy target for the Russians, is trying to find a way of penetrating the A2/AD system.
This is why Greece has regular joint air force exercises with Israel and the USA. Even above Athens’ air region, for the first time ever. And we have the suitable political system for this to take place. Crete has already been surrendered in order to become an unsinkable aircraft carrier for Israel and USA, as the Greek Defence Minister, Mr. Kammenos, has already announced.
And all of us are waiting for the inevitable fate, even having stupid journalists in our country as well as various analysts (not named here but known to all) preparing the next step of the military attack on Syria from Greek ground, air and sea territory, trying at the same time to reassure the idle and naïve with stupidities regarding the ‘failure’ of the Russian and Syrian air defence.
They are obviously aiming to persuade fools of their kind, who believe that the Americans will protect us and the Russians will leave us alone, to send the hawks from Greek territory to infiltrate their own A2/AD security zones. You see, stupidity is contagious.
Dimitris Kazakis is General Secretary of EPAM.

The original source of this article is Global ResearchApril 30, 2017