Αγαπητοί φίλοι,
Η χώρα μας βρίσκεται σε οικονομική και πολιτική κατοχή. Μένει η στρατιωτική. Θα συμβεί και αυτό μόλις οι άρπαγες πετύχουν να εφαρμόσουν πάνω στο έδαφος της χώρας μας τις ανεξάρτητες οικονομικές ζώνες που επιδιώκουν. Τη διάσπαση δηλαδή του σώματος της χώρας και της διαρπαγή των κομματιών της.
Με τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια δεν θα είμαστε απλώς προτεκτοράτο, γιατί στα προτεκτοράτα οι επικυρίαρχοι εξασφαλίζουν την ακεραιότητά τους για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Εδώ θα έχουμε διάλυση και διαρπαγή τμημάτων της χώρας και του πλούτου της που ανήκει στο λαό.
Δεν θα αναφερθώ στο σύνολο των πολιτικών και οικονομικών παραμέτρων τα οποία θα αναλύσουν οι επόμενοι ομιλητές. Θα σταθώ μόνο στο ζήτημα της δημόσιας περιουσίας και των σχεδίων για την τύχη της.
Λέγοντας δημόσια περιουσία, εννοούμε την κινητή κάθε είδους και ακίνητη περιουσία που ανήκει στην κρατική οντότητα και υπάρχει για την εξυπηρέτηση αυτού προς όφελος του λαού. Η δημόσια περιουσία δεν είναι μόνο ένα υλικό αγαθό αλλά αποτελεί και το σύμβολο της ύπαρξης κάθε κράτους το στοιχείο εκείνο που δίνει τη δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, αντιμετώπισης των αναγκών του λαού και κρατικών επενδύσεων. Η δημόσια περιουσία ακόμα συνιστά και πνευματικό σύμβολο, αρκεί να ανατρέξουμε στην ιστορία μας. Η δημόσια γη και τα δημόσια αγαθά, στο διάβα της ιστορίας συνδέονται με αγώνες και αίμα, αγώνες εθνικοαπελευθερωτικούς και κοινωνικοπολιτικούς. Επομένως η δημόσια περιουσία με την έννοια αυτή δεν είναι αντικείμενο συναλλαγής. Ανήκει στο λαό με δεσμούς ακατάλυτους και κανένας δεν μπορεί να διαπραγματεύεται κα να υλοποιεί την εκποίησή της σε τρίτους και μάλιστα για την εξυπηρέτηση τοκογλυφικών στόχων του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να τη δεσμεύει να διαπραγματεύεται την εκποίησή της και να την εκποιεί αφού ουδέποτε ο λαός επέτρεψε σε οποιαδήποτε κυβέρνηση να το πράξει. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να διαπραγματεύεται την εθνική κυριαρχία μέρος της οποίας είναι και η ακατάλυτη σχέση του λαού με τη δημόσια περιουσία του. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα, πολιτικά και νομικά, να παραιτείται από ενστάσεις που απορρέουν από την έννοια της εθνικής και κρατικής κυριαρχίας. Ουδέποτε ο λαός έδωσε τέτοια εντολή σε κανένα. Άρα η κατάρτιση δανειακών συμβάσεων και μνημονίων που ως αντικείμενο έχουν την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι πράξη παράνομη, ποινικά κολάσιμη και απαράδεκτη, αυτές δε καθ’ εαυτές οι συμφωνίες είναι ανυπόστατες αφού αντίκεινται στο ελληνικό σύνταγμα και τις διεθνείς συμβάσεις.
Τι είδαμε όμως να γίνεται;
1. Στο άρθρο 4 παράγραφος 2 της 8-5-2010 σύμβασης δανειακής διευκόλυνσης που υπογράφτηκε μεταξύ της Ελλάδας, των 15 χωρών της ευρωζώνης και του ΔΝΤ αναγράφεται «ολόκληρη η κινητή και ακίνητη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου δεσμεύεται για την εξυπηρέτηση του σκοπού του δανείου και όσο αυτό υπάρχει» δηλαδή η δημόσια περιουσία με την υπογραφή που τόλμησε να θέσει Ελληνική Κυβέρνηση δεσμεύεται υπέρ των τοκογλύφων, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και για όσο διαρκεί η δανειακή σχέση. Αν λοιπόν λάβουμε υπ’ όψη ότι το δάνειο που συνήψε η τότε κυβέρνηση (όπως όλα τα τοκογλυφικά δάνεια από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους) θα διαρκέσει επ’ άπειρον, επ’ άπειρον θα είναι δεσμευμένη και η δημόσια περιουσία του Ελληνικού Λαού.
2. Και αφού δεσμεύτηκε έτσι η δημόσια περιουσία έρχεται το άρθρο 14 της ίδιας σύμβασης και λέει ότι το Ελληνικό κράτος παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που απολαμβάνει το ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία. Και επειδή στο άρθρο αυτό υπήρχε μία εξαίρεση που έλεγε ότι όλα αυτά ισχύουν αν δεν απαγορεύονται από αναγκαστικό νόμο, ήρθε η γνωμοδότηση των δύο νομικών συμβούλων του κράτους και απάλειψε ουσιαστικά την εξαίρεση αυτή, εξαίρεση που ήταν βέβαια και άνευ αντικειμένου αφού ο όρος αναγκαστικός νόμος δεν αναγνωρίζεται ως νομικός όρος από το σημερινό Ελληνικό δίκαιο. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η παραπάνω νομική γνωμοδότηση ζητήθηκε από τους δανειστές να είναι και είναι τμήμα της δανειακής σύμβασης άρα η απάλειψη του όρου αυτού δεσμεύει τα μέρη. Να σημειωθεί τέλος ότι οι δύο αυτοί νομικοί σύμβουλοι του κράτους ουσιαστικά δεν γνωμοδότησαν οι ίδιοι αλλά έλαβαν έτοιμο κείμενο από τους δανειστές και απλώς το υπέγραψαν. Το κείμενο αυτό έλεγε ότι δανειακή σύμβαση είναι δήθεν καθ’ όλα νόμιμη και δεν αντίκειται στο Ελληνικό δίκαιο. Τόλμησαν δηλαδή να που ότι η παραίτηση ενός κράτους από τα κυριαρχικά του δικαιώματα είναι νόμιμη. Ελπίζουμε ότι κάποτε όλοι αυτοί οι κύριοι θα κληθούν να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους.
3. Με το άρθρο 2 σε συνδυασμό με το άρθρο 13 της ίδιας σύμβασης οι δανειστές (τοκογλύφοι) ένας ή περισσότεροι ή και όλοι μπορούν να μεταβιβάσουν με οποιονδήποτε τρόπο σε τρίτο κράτος ή ιδιώτη οποιοδήποτε από τα δικαιώματα που έχουν από τη σύμβαση αυτή, ενώ αντίθετα η Ελλάδα δεν μπορεί ούτε να αρνηθεί μία τέτοια μεταβίβαση, ούτε να μεταβιβάσει τις υποχρεώσεις της προς τρίτο, τρίτος δηλαδή να αναλάβει (κάποια φιλική χώρα) την εξόφληση ή την εξυπηρέτηση του χρέους. Με τον τρόπο αυτόν οι δανειστές επιχειρούν να δημιουργήσουν όπως αναφέρει ο καθηγητής Γεώργιος Κασιμάτης «Οι παράνομες συμβάσεις δανεισμού της Ελλάδας» ένα πολιτικό και οικονομικό μπλοκ δεσμευτικό για την Ελλάδα χωρίς τη βούληση της, αποκλείοντας από την ίδια την δυνατότητα άσκησης εξωτερικής πολιτικής πιο ανεξάρτητης και δημιουργίας σχέσεων με άλλες χώρες που θα μπορούσαν να ανακουφίσουν τις δανειακές της ανάγκες. Ο όρος αυτός είναι παράνομος γιατί αποτελεί σοβαρή παράβαση της αρχής ης συμβατικής ισότητας.
4. Σύμφωνα με το άρθρο 6 της σύμβασης αν οποιοδήποτε δικαστήριο ημεδαπό ή ευρωπαϊκό ή οποιοδήποτε άλλο κρίνει ότι η σύμβαση παραβιάζει το Ελληνικό, Ευρωπαϊκό ή Διεθνές δίκαιο και ακυρωθεί η σύμβαση, η απόφαση αυτή ουσιαστικά θα είναι κενό γράμμα αφού οι υποχρεώσεις της Ελλάδας από τη σύμβαση αυτή παραμένουν αλώβητες. Και μάλιστα με το άρθρο 8 αναφέρεται ότι σε περίπτωση ακύρωσης της δανειακής σύμβασης οι δανειστές απαιτούν αμέσως όλα τα ποσά που έχουν δανείσει μαζί με τους τόκους. Με άλλα λόγια ακόμα και στην περίπτωση που η άκυρη και ανυπόστατη αυτή σύμβαση αναγνωριστεί σ τέτοια η Ελλάδα υποχρεούται να τους πληρώνει και δεν μπορεί να ζητήσει τα λεφτά πίσω ούτε θα λέγαμε και με τον αδικαιολόγητο πλουτισμό.
5. Η συγκεκριμένη δανειακή σύμβαση έπρεπε ως διεθνής συνθήκη να επικυρωθεί από τη βουλή των Ελλήνων. Ουδέποτε μέχρι σήμερα ήρθε ενώπιον της βουλής για κύρωση. Αλλά ακόμα κι αν έφερναν την κατάπτυστη αυτή σύμβαση στη βουλή μία τέτοια σύμβαση που παραβιάζει θεμελιώδη δικαιώματα και αρχές και εγγυήσεις δικαίου η βουλή των Ελλήνων δεν θα μπορούσε να επικυρώσει λόγω της αντίθεσής τους με το ίδιο το σύνταγμα. Ιδιαίτερα δε όπως επισημαίνει ο καθηγητής Κασιμάτης ο όρος παραίτηση από τις ασυλίες εθνικής κυριαρχίας καθιστά αδύνατη την κύρωση από τη βουλή γιατί ούτε η βουλή έχει την εξουσία να κυρώνει παραιτήσεις από την εθνική κυριαρχία με την οποιαδήποτε πλειοψηφία.
6. Η προηγούμενη κυβέρνηση με το νόμο 3986/2011 «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής μεσοπρόθεσμου πλαισίου κλπ» συνέστησε το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου. Χαρακτηριστικά του νόμου αυτού είναι τα ακόλουθα
Α) Ότι έχει σκοπό την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Β) Ότι το προϊόν αξιοποίησης θα χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους δηλαδή των τοκογλύφων
Γ) Ότι το Ταμείο αυτό στο οποίο θα εκχωρηθεί το σύνολο της περιουσίας του δημοσίου θα λειτουργεί με τη μορφή μιας ανώνυμης εταιρίας.
Δ) Ότι θα μεταβιβαστούν σε αυτό κατά πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή τα δημόσια ακίνητα τα περιουσιακής φύσεως δικαιώματα και ο κινητές αξίες και τα πάσης φύσεως δικαιώματα από τα ακίνητα δηλαδή το σύνολο της περιουσίας του δημοσίου.
Ε) Ότι το δημόσιο χάνει κάθε δικαίωμά του επί της περιουσίας του που μεταβιβάζεται στο Ταμείο
Στ) Ότι η περιουσία που μεταβιβάζεται στο ταμείο απαγορεύεται να επανέλθει καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην ιδιοκτησία του δημοσίου
Ζ) Ότι οι μεταβιβάσεις αυτές προς το Ταμείο γίνονται χωρίς κανένα αντάλλαγμα
Η) Ότι το Ταμείο θα μπορεί κατά την κρίση του να εκποιεί οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο χωρίς την έγκριση της Βουλής.
Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε τα εξής: αρχικά και σε αντίθεση με το σχέδιο νόμου που έλεγε ότι οι συμβάσεις αξιοποίησης μπορεί να κυρώνονται με νόμο από τη Βουλή, στο τελικό κείμενο που τέθηκα σε ψηφοφορία η τελευταία φράση απαλείφθηκε. Μάλιστα κατατέθηκε και σχετική επίκαιρη ερώτηση από το βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδημούλη.
Θ) Ότι στις συνεδριάσεις του Δ.Σ του Ταμείου θα παρίστανται ως παρατηρητές δύο εκπρόσωποι από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης και της ευρωπαϊκής επιτροπής οι οποίοι θα ελέγχουν και θα ενημερώνονται εγγράφως από το Δ.Σ. για όλα τα θέματα ημερήσιας διάταξης δηλαδή η δημόσια περιουσία τίθεται υπό τον άμεσο έλεγχο των δανειστών. Ο κατάπτυστος αυτός νόμος που είναι και θα αποτελεί στο μέλλον σύμβολο μειοδοσίας, φέρει πρώτη-πρώτη και φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Προέδρου της Δημοκρατίας κυρίου Παπούλια.
Η προηγούμενη Ελληνική κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε αποδομώντας το κράτος, για να εξυπηρετήσει τους δανειστές. Φαίνεται ότι δεν τα κατάφερε. Για αυτό, γεγονός που συμβαίνει και στην Ιταλία το διεθνές κεφάλαιο πρωθυπουργεύει.
Σήμερα μία δοτή κυβέρνηση, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, με μία απερίγραπτη πολιτικά και νομικά απόφαση τριών κομμάτων της Βουλής κυβερνά τη χώρα. Ανατέθηκε δηλαδή εργολαβικά η διακυβέρνηση σε εξωθεσμικό πρόσωπο, για να αποδειχθεί το δίκιο του νομικού συγγραφέα Λαμπρίδη όταν έλεγε ότι η εξουσία χρησιμοποιεί τους θεσμούς όταν τη συμφέρουν. Μόλις πάψουν τότε τους καταλύει. Όπως και πριν που το κράτος ανέλαβε βαρύτατες υποχρεώσεις σε βάρος των πολιτών και της εθνικής κυριαρχίας χωρίς η βουλή να γνωρίζει, ως όργανο λαϊκής κυριαρχίας τις υποχρεώσεις που αναλάμβανε, έτσι και τώρα. Και τώρα τα τρία κόμματα συμφώνησαν με σκοπό να εφαρμοστούν τα συμφωνημένα της 26ης Οκτωβρίου 2011. Με άλλα λόγια συμφώνησαν να συμπράξουν για την υπογραφή και της νέας επαχθέστερης δανειακής σύμβασης, το περιεχόμενο της οποίας δεν είναι ακόμα γνωστό ούτε στη βουλή ούτε στο λαό. Κι όλα αυτά για να σώσουν δήθεν την Ελλάδα. Βάζοντας στο γύψο το Σύνταγμα, τη νομιμότητα και τη δημοκρατία, αυτήν την αστική δημοκρατίας υπέρ της οποίας κόπτονται.
Αν αυτό δεν είναι εκτροπή τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Και είναι εκτροπή. Όταν μια χώρα δεν αποφασίζει κυριαρχικά τότε κατέχεται. Και είναι υποτέλεια. Όταν μία χώρα γίνεται άθυρμα στα χέρια τοκογλύφων είναι υποτελής. Όταν σε μία χώρα παραβιάζεται ο πυρήνας και αυτής της τυπικής νομιμότητας, τότε έχουμε πραξικόπημα. Όταν μια χώρα ανέχεται την κατάλυση της εθνικής της κυριαρχίας συναινώντας σε αυτήν, όταν εθελόδουλα εκχωρεί της δημόσια περιουσία της σε τοκογλύφους τότε έχουμε το πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό τέλος της χώρας.
Θεωρώ ότι όσοι πρωταγωνίστησαν, όσοι συνήργησαν με οποιονδήποτε τρόπο φέρουν βαρύτατες ευθύνες. Ευθύνες που κάποια στιγμή πιστεύω θα τους καταλογιστούν τόσο σε ιστορικό όσο και σε ποινικό επίπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου