Συμμαχία και με το διάβολο μεν, αλλά...
Στην πολιτική κάνεις συνεργασία «ακόμη και με το διάβολο» - είχε δηλώσειο Χαρίλαος Φλωράκης για να δικαιολογήσει τη συνεργασία-συγκυβέρνηση του ΚΚΕ αρχικά με τη Νέα Δημοκρατία, αργότερα και με το ΠΑΣΟΚ το 1989. Ντόρα Μπακογιάννη- Κούβελου - Μητσοτάκη: "Θα πήγαινα και με τον διάβολο αν ήταν να σώσω την πατρίδα μου"
(19 Οκτωβρίου 2011, κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ALTER )
«Θα συμμαχήσω με τον Διάβολο», δηλώνει ο βουλευτής του ΛΑΟΣ, Κυριάκος Βελόπουλος -- πάντα για το καλό της πατρίδας.
Επειδή αρχίζω να... διαβολίζομαι με παρόμοια στρατηγική διορατικότητα, που δείχνει να γίνεται μεταδοτική, επιτρέψτε μου μερικές διευκρινίσεις.
Φυσικά πολιτική -ιδιαίτερα μετωπική- δεν γίνεται χωρίς συμβιβασμούς, τακτικούς ελιγμούς, συνεργασίες και συμμαχίες. Όποιος ομνύει στην αποκήρυξη των συμβιβασμών, δεν κατανοεί τι σημαίνει πολιτική πράξη. Το θέμα είναι να γνωρίζουμε διαμέσου όλων των συμβιβασμών, οι οποίοι απαρέγκλιτα επιβάλλονται ενίοτε λόγω περιστάσεων, πως να ενδυναμώνουμε, να σφυρηλατούμε, να κλιμακώνουμε, να αναπτύσσουμε την συνεπή στους στόχους μας τακτική και αυτοοργάνωση, τη συνείδηση, την αποφασιστικότητα, την ετοιμότητα του αγωνιζόμενου λαού στο παλλαϊκό του μέτωπο.
Ως ΕΠΑΜ, στη μικρή αλλά πολύτιμη εμπειρία μας, χρειάστηκε να διεμβολίσουμε το ιδεολογικό και πολιτικό σκηνικό της συγκυρίας, να κλονίσουμε στερεότυπα που συνδέονται με τον εκφυλισμό και τον έμμεσο ή άμεσο καθεστωτισμό των υφιστάμενων πολιτικών φορέων, να “ξεμπλοκάρουμε” συνειδήσεις. Χρειάστηκε να τονίσουμε ότι δεν υπάρχει στρατηγική ασύνδετη με την τακτική, δεν έχει νόημα εν ονόματι κάποιων απώτερων σκοπών, να απεμπολήσουμε τώρα εκείνους τους βραχυ- και μεσοπρόθεσμους σκοπούς, χωρίς την επίτευξη των οποίων κινδυνεύει με εξόντωση ο λαός μας. Αν δεν επεξεργάζεσαι θεωρητικά και πρακτικά-οργανωτικά τα συγκεκριμένα μέσα και τους τρόπους επίτευξης των στόχων σε κάθε βήμα, αν δεν δημιουργείς βήμα-βήμα τους αναγκαίους και ικανούς όρους και συσχετισμούς προώθησης και πραγμάτωσης των σκοπών, σε κάθε συγκυρία στην οποία εμπλέκεσαι, αποδυναμώνεις και το σκοπό σου, τον καθιστάς αφηρημένο σκοπό, δηλ. ουτοπικό ιδεολόγημα και άλλοθι για την νωθρότητα και την αδράνειά σου.
Παραπάνω είδαμε την σχέση διαφόρων πολιτικών με το διάβολο στην πολιτική. Η πρώτη κλασική αναφορά απαντάται στον Μαρξ. Μόνο που οι πολιτικοί μας φαίνονται μάλλον αδιάβαστοι στο πρωτότυπο (ενδέχεται να τους πήρε στο λαιμό του ο "μαρξιστής" Χαρίλαος...).
Όπως έλεγε ο Μαρξ, “στην πολιτική, χάριν ορισμένου σκοπού, μπορείς να συνάψεις συμμαχία ακόμα και με τον ίδιο το διάβολο, -μόνο που χρειάζεται να είσαι βέβαιος ότι εσύ θα προπέμπεις τον διάβολο και όχι αυτός εσένα” [New York Daily Tribune, No 3627, 1.12.1952 (αποστολή από Λονδίνο 16.11.1852)].
Καμία συμμαχία με κανένα διάβολο χωρίς αρχές, όρους και όρια, χωρίς τη βεβαιότητα ότι εσύ θα σύρεις-προπέμπεις τον κάθε διάβολο και όχι αυτός εσένα. Η βεβαιότητα αυτή στην πολιτική, δεν είναι υποκειμενικής-βουλησιαρχικής υφής, δεν μπορεί να εδράζεται σε φήμες, συμβουλές και γούστα κάποιας αυλής, αλλά συνδέεται με τη δυναμική της συγκυρίας και -σε τελευταία ανάλυση- ανάγεται σε υπεροχή αυτού που μετά βεβαιότητος θα σύρει τον άλλο, στο πεδίο του συσχετισμού δυνάμεων (μέσων, πόρων, πολιτικού κεφαλαίου, διασυνδέσεων, επιχορηγήσεων, χρηματοδοτήσεων, προβολής στα Μ.Μ.Ε. κ.ο.κ.).
Συμμαχίες πνοής και προοπτικής σε κρισιακές συγκυρίες, δεν γίνονται ούτε με το βλέποντας και κάνοντας, ούτε με εν κρυπτώ πρωτοβουλίες, χωρίς συλλογική και συγκροτημένη διαβούλευση, με τον αέρα του "σ' όποιον αρέσουμε"...
Όταν ο ένας των συμβαλλομένων σε αυτή τη συμμαχία υστερεί σφόδρα έναντι του άλλου στα παραπάνω, ενώ ο άλλος υπερτερεί κατά κράτος, και μάλιστα στελεχώνεται από παλαιές και δοκιμασμένες για την "συνέπειά" τους στο πολιτικό κλαρί... φυσιογνωμίες, το ποιός θα σύρει, θα διασύρει, θα αναλώσει και θα αφομοιώσει-αφανίσει ποιόν, δεν θέλει και πολλή σκέψη...
Επιπλέον, τυχόν τέτοιου τύπου εσπευσμένη, ανερμάτιστη και ανισοβαρής εκλογολάγνος συμμαχία, συναπτόμενη μάλιστα σε επίπεδο "κορυφών" (!!!), θα ακυρώσει εκ των πραγμάτων τον παλλαϊκό και μετωπικό χαρακτήρα του εγχειρήματος, προσδίδοντάς του ιδεολογικοπολιτική μονομέρεια -κατά παράβαση των αρχών της Ιδρυτικής μας Διακήρυξης-, κλείνοντας ερμητικά πόρτες σε ζωτικές για την ευόδωσή του κατευθύνσεις, πριν καλά-καλά προλάβει το εγχείρημα αυτό να εκδηλωθεί.
Όποιος εμπλέκεται στην “ευέλικτη” καιροσκοπική λογική του ακτιβισμού χωρίς αρχές, χωρίς όρους και όρια, χωρίς θεωρία και στρατηγική, σύρεται σε άμεσο ετεροπροσδιορισμό-εθελοδουλεία στις καθεστωτικές δυνάμεις και στα παρακλάδια τους.
Βέβαια, όποιος αφήνει την ευχέρεια τακτικών κινήσεων και τους “αδύναμους κρίκους” που αναδεικνύει η συγκυρία αποκλειστικά στη (διακριτική ή αδιάκριτη-χονδροειδή) ευχέρεια του αντιπάλου, επικαλούμενος την “στρατηγική καθαρότητά” του, επίσης θα σέρνεται πάντα ουραγός στους χειρισμούς του αντιπάλου. Τελικά μένει καταδικασμένος να ενισχύει πρακτικά την αντίδραση, τους ισχυρούς, με εκδοχές αμυντισμού και γονυπετούς διαμαρτυρίας εκ των υστέρων, υπονομεύει και την ίδια την στρατηγική προοπτική (ότι έχει απομείνει από αυτήν), διασφαλίζει την ήττα.
Όταν κάποιος στην πολιτική σύρεται από τον εχθρό, όταν πρακτικά συμπορεύεται μαζί του, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία τυχόν δόλος είτε οι καλές προθέσεις του δρώντος κατ' αυτό τον τρόπο. Άλλωστε, όπως έδειξε και ο Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ, η διαφορά μεταξύ προδότη από αδυναμία και προδότη εκ προθέσεως και από υπολογισμό, μπορεί σε προσωπικό επίπεδο να είναι μεγάλη, αλλά στην πολιτική “δεν υφίσταται, διότι πολιτική είναι εκ των πραγμάτων η μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων και η μοίρα αυτή δεν αλλάζει από το εάν αυτά τα εκατομμύρια... τα έχουν προδώσει προδότες από αδυναμία ή προδότες από ιδιοτέλεια” (άπαντα, τ.40, σ.131-132).
Προσοχή και σύνεση!...
Συναγωνιστικά
Δ. Πατέλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου